Απότομη και αυτόματη επιδείνωση.

Ξαφνικά δε νοιώθω καλά.

Τίποτα δεν έχει γεύση.

Όλα έχουν απειλιτική όψη και τραυματίζουν.

Διηγήσεις,παλιές ιστορίες κυρίως άλλων ανθρώπων.

Που κανονικά δεν έπρεπε να με αφορούν.

Η άνοιξη πλησιάζει με τη φλόγα της.

Έχει το χαρακτηριστικό πως ότι νοιώθεις στο πολλαπλασιάζει.

Αν νοιώθεις χαρά τότε την πολλαπλασιάζει επί 10.

Την θλίψη την κάνει αβάσταχτη και σου χαρίζει και άρωμα λουλουδιών μαζί.

Σου φαίρνει κόμπο στο λαιμό σαν να ήπιες χυμό από φιάφουρα φρούτα που έχουν μόνο κοκούτσια.

Αβοήθητος.

Δεν υπάρχει σωτηρία.

Αλλά κυρίως δε θέλω κάτι τέτοιο.

Το πιο σημαντικό.Θέλω την καταστροφή μου.

Είναι η μόνη λύση.

Τίποτα δε γίνεται.

Το όμορφα του κόσμου είναι απλά μια ψευτικη βιτρίνα και τα άσχημα αβάσταχτα.

Η θλίψη μου έχει κάτι το αληθινά όμορφο.

Δε το έλέγχω.

Ας μες κάψει.