Κι ενώ οδηγούσα να πάω στη δουλειά πρωί πρωί.

Το μυαλό μου ταξίδεψε στο παρελθόν διαγράφοντας μια τροχιά 8 ετών.

Ρίτσα την έλεγαν.Ξανθό γαλανομάτικο πιπίνι 18 Μαίων.

Θυμήθηκα τις αφηγήσεις της όταν αναφερόταν στον πρώην της.Περιείχαν τη φράση ''όταν έχυνε''.Δε θυμήθηκα ακριβώς το περιεχόμενο.

Ωστόσο θυμήθηκα καλά πως την τελευταία βραδιά που την συσνάντησα,με άφησε να χαιδέψω το υπέροχό της στήθος και να θηλάσω την υπερόχα σμιλεμένη σαν ως σε σάρκινο άγαλμα θηλή της.

Της χάιδψα το υπογάστριο και χαμηλά την ερεθισμένη υγρή γεννητική της περιοχή.

Εκείνη με άγγιξε τρευφερά στο σώμα και άδραξε τον ερεθισμένο μου φαλλό.

Όλο αυτό κράτησε λίγα λεπτά.

Χωρίς να συνεχιστεί.

Χρόνια μετά,εντελώς ανεξήγητα,ο πόθος του ανικανοποίητου έφτασε να χτυπήσει σαν άγριο κύμα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα.

Ξαναέκανα εικόνα τη λαγνα ματιά της,τα υπέροχα στήθη της,το κορμάκι της να ζητά ηδονή...ενώ το φανάρι γινόταν πράσινο κι έπρεπε να ξεκινήσω το όχημά μου.

Απελπισία το μποτιλιάρισμα για το όχημα της φαντασίας μου...τα φανάρια όλα κόκκινα...

Που να βρίσκεσαι τώρα...αναρρωτήθηκα...πασχίζοντας να βρω μια διέξοδο.

Μα τελικά αναγκάστηκα να προσγειωθώ και να χρησιμοποιήσω τον τροχονόμο της λογικής

''Για όλους τους άνδρες υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή τους κάποιος ανεκπλήρωτος πόθος''

Θα πρέπει να το διαχειριστώ και να το βάλω για ύπνο αυτό το ξωτικό που με τυρράνησε και με οδήγησε σε οργασμό νου...ενώ βρισκόμουν στο τιμόνι..

''Δεν ξέρω τι θα κάνω αλλά εύχομαι να γευματίσω σύντομα,με πελαγίσο φρέσκο πιπινάκι στη σχάρα'' 

η σκέψη παρηγοριάς χαχα