Η Τζένη του Φόρεστ Γκαμπ.

Το αλάνι-πρώην μαγκάκι του σχολείου με τα τατουάζ και τα πίρσινγκ,που είναι σεξουαλικά απελευθερωμένο σε βαθμό ισοπέδωσης για ένα ''συντηριτικό''μυαλό ή μια ευαίσθητη επιλεκτική καρδιά.

Αυτό είναι το ''κορίτσι του Μαη'' και το θέμα στο παρών κείμενο.

Αγαπά τη φύση,είναι βίγκαν και φεμινίστρια.

Καταπατεί ίσως άθελά της τις ανθρώπινες ατελείς ψυχές,αφήνει τα περιτώματα των κακών τις κειμένων στις γωνιές όποιου μυαλού θα μπεί στον κόπο να τη φιλιοξενήσει ως...''έννοια'' για λίγο.

Δηλώνει φιλελεύθερη και πως σέβεται την αντίθετη γνώμη,αλλά στην ουσία αντιδρά ισοπεδωτικά,με την χυδαία ανάγκη να έχει πάντα δίκιο.Στην ουσία σέβεται μόνο ένα άκακο δίχως φωνή ζωάκι που απλά θα κουνήσει χαρούμενα την ουρά του και θα επιζητήσει τρυφερότητα.

Αυτό το ''φρούτο'' ανθρώπου εκ πρώτης όψεως μου είναι αντιπαθές,όχι τόσο γιατί είναι κακός άνθρωπος,αλλά γιατί ό,τι απέχει από εμάς δυσκολευόμαστε να το κατανοήσουμε.

Ούτε τις παρτούζες της εφηβείας,ούτε τους μπάφους,ούτε τα μηχανάκια μπορώ να νοιώσω στο πετσί μου.

Από άλλο κόσμο εγώ.

Η μητρότητά της μοιάζει με λατρεία σε αρχαία Γη,με ερωτική σχέση που κανείς δεν φτάνει.

Γι αυτήν,το όχημα της γλώσσας έχει πάντα πράσινο στους δρόμους διασταύρωσης με τον συνομιλητή της.

Πολλές φορές θα περάσει με κόκκινο.Ο αυθορμητισμός της θα ενοχλήσει.

Η επικοινωνία είναι ένα κώδικας όχι οδικής αλλά γλωσσικής συμπεριφοράς.

Πρέπει να αγαγνωρίζεις σηματοδότες stop,προτεραιοτήτων και φυσικά φανάρια.

Το κορίτσι του Μάη δεν ξέρει από...οδήγηση.

Σιχαίνεται τις πόλεις και τις ασφάλτους άλλωστε.

Που θα οδηγούσε τη μηχανή του ο κάγκουρας γκομενός της για να κάνουν σούζες όμως?