Το αμάξι που τον διασχίζει,χωρίς συνοδηγό.

Οι όμορφες στιγμές είναι καταδικασμένες να γεννηθούν και να πεθάνουν σύντομα.

Οι άνθρωποι απογοητεύουν.

Όλοι.Κι εγώ μέσα στο σύνολό τους.

Η ζωή είναι σαν κομικ μίκυ μάους.Πότε πέφτεις σε σελίδες γεμάτες χρώμα,κι ένα ξεφύλισμα.μακριά βρίσκονται οι μαυρόασπρες...

Εντάξει...θα περάσει κι αυτό...

Ο δρόμος για την ώρα μονότονα γκρι,μοναχικός.Άσπλαχνη άσφαλτος που καίει.

Συντροφιά με θλιμμένη αλλά γαλήνια ραδιοφωνική παρέα..

Δρόμος σκοτεινός η ζωή του καθενός λέει..

Η τροχιά μου μοναχική και ανεξάρτητη.