Θυμάμαι τότε,πριν 5 χρόνια περίπου,την Έλενα.

Καιρό είχα να βγώ ένα τέλειο πρώτο ραντεβού στο Φλοίσβο,στα γιορτινά στολισμένα μαγαζιά.

Λες και ο Αη Βασίλης μου ετοίμαζε δωράκι για τις γιορτές ένοιωθα.

Ενθουσιασμένος στις 3 τα χαράματα τηλεφώνησα στο συμπαθή φίλο και συνάδελφό μου Μάρκο να του ανακοινώσω πως ''ερωτέυτηκα''.

Επιπολαιότητα?Ενθουσιασμός?Ποιός ξέρει?

Κι ύστερα από λίγο καιρό,η απότομη πτώση...

Μια μέρα μεσημέρι κάναμε έρωτα.Τη μοναδική φορά.

Κι έπειτα ο πάγος.

Η αμφιβολία.

Η απότομη απομάκρυνσή της.

Η τελευταία φορά που την είδα...στο αμάξι της να μου ζητά χρόνο και να μην της τον δίνω.

''Όχι δεν θα σου δώσω από το χρόνο που ζητάς.Χρόνο απόστασης,χρόνο να σκεφτείς,να χαλάσεις καρδιές...''

Κι έπειτα μόνος μες το κρύο να χαζεύω τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια να αναβοσβήνουν και να βάζω ουίσκυ στον ’η Βασίλη και σε μένα ακούγοντας blackfield.

Πώς και γιατί τα θυμήθηκα αυτά τώρα?

Ε,τώρα έχω προσγειώσει όλα τα αεροπλανάκια μου.

Έπαψα να πιστεύω στον Αη Βασίλη και στα όνειρα.

΄Εχασα ευτυχώς(!!!) την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους...

Πόσο παράλογο είναι να εμπιστευεσαι ενα ανθρωπο:ένα ον ευμετάβλητο,συναισθηματικά πολύπλοκο...που άνετα μπορεί να αλλάξει απόψεις,να προδώσει μυστικά,να κατασκευάσει ψέμματα...

Ορίστε πόσο έυκολα θα πω ψέμματα τώρα:

Σας γράφω από το πολυτελές τζετ μου παρέα με 20 μουνάρες κάθε λογής και καπνίζω τα ακριβότερα πούρα...πίνω τις καλύτερες σαμπάνιες...

Να το ψέμμα..το γραψα...πόσο εύκολο...

οι άνθρωποι αφήνουν συννεφιές πίσω από τα ψεύδη τους.

Απλά είναι τόσο ανασφαλή όντα που έχουν ανάγκη να πιστέψουν σε ένα ψέμμα,σε ένα Αγιο Βασίλη...

Σε μια λιακάδα...κι ας έχει συννεφιά...