Βρίσκονται πάνω στα καλώδια του τρόλλευ...σε ταράτσες ερειπίων παλιών αρχοντικών..

Τα πρόσεξα όταν το βλέμμα μου "ανυψώθηκε" κι αγνόησε τα πρεζόνια και την παρακμή του εδάφους,ενώ περίμενα στο φανάρι...

Τα πετούμενα αυτά ζουν σε ένα δικό τους κόσμο...που βρίσκεται ψηλότερα από αυτό των ανθρώπων...

Μας χαζεύουν από ψηλά...άλλοτε πάλι αγναντεύουν το γαλάζιο συννεφιασμένο...

Πότε πότε κατεβαίνουν στη γη για τροφή...ρισκάροντας να πατηθούν από κάποιο διερχόμενο αμάξι ή να φαγωθούν από μια πεινασμένη γάτα..

Μετά σκέφτηκα...είναι η ψυχή μας σαν τα περιστέρια;

Που υποφέρουν στις χαμηλές τους πτήσεις και ανασαίνουν στα ψηλά του ουρανού μιας καθαρής συνείδησης;

Το φανάρι άναψε πράσινο και η περιπλάνηση στη βροχερή υπέροχα αδειανή Αθήνα συνεχίστηκε...