Κι όμως τελείωσε η θητεία μου.

Παράξενο.Χαρούμενα πένθιμο.

Υποθέτω πως κάθε αλλαγή στη ζωή τρομάζει.Κι η συνήθεια γίνεται αγαπητή.

Ποιός ξέρει πού θα πάω τώρα.

Παρ όλα αυτά σαν να μην έχω καλά καλά συνειδητοποιήσει τί ακριβώς μου συμβαίνει.

Είμαι ήρεμος ή απλά αδρανής στις σκέψεις και τις πράξεις?

Περίοδος προβληματισμών και χάραξης νέας πορείας πλεύσης.

Χρήματα δε χρειάζομαι πολλά,αλλά ικανά για να έχω μια άνετη μοναχική ζωή.

Σίγουρα χρειάζομαι λιγότερους ακόμη ανθρώπους.

Μια οικογένεια ας πούμε θα μου άδειαζε ανεπιθύμητα την τσέπη και η φασαρία από τα βρέβη και την σύζυγο θα ήταν εκνευριστική.

Και η πιο ωραία σέξυ γυναίκα όσο φωτιά είναι σε μια άκρως πικάντικη βραδιά,με το υπέροχο βραδυνό της φόρεμα που φέρει σκίσιμο στην άκρη αποκαλύπτοντας μέρος των καλλίγραμων μηρών της ή τα σαρκώδη χείλη της και η πονηρή ματιά της που πολλά υπόσχεται...αχ...

τόσο άσχημη γίνεται αν τη βάλεις σύζυγο,νοικοκυρά και μάνα.

Τα Γκουρμέ πιάτα είναι για να τα θαυμάζεις και να τα καταναλώνεις ηδονικά εκεί που σου σερβιρίστηκαν...

Όχι να τα κάνεις πακέτο για το...σπίτι!!

Ως πότε όμως θα έχω την πολυτέλεια να απολαμβάνω τέτοια πιάτα...ήδη η παρακμή του σώματός μου με προδίνει σιγά σιγά.Κάνω μια προσπάθεια να αντισταθμίσω λίγο το χρόνο,αλλά είναι μέτρια.Δεν ταιριάζει στην προσωπικότητά μου να είμαι ο κλαρινο μπόντυ μπίλντερ που αφιερώνει χρόνο με όρεξη σε γυμναστήρια και διατροφές.

Ασχολούμαι με πολεμικές τέχνες,αλλά όχι για λόγους...καλλοπισμού του σώματός μου...αλλά για λόγους προστασίας μου αν χρειαστεί.

Συμπέρασμα:Μια μοναχική ζωή με περιμένει.

Θέλει κι αυτό...γυμναστική.

Ξέρεις,ότι δρόμο κι αν διαλέξεις...υπάρχει πάντα ένα τίμημα.

Αν επέλεγα τον άλλο δρόμο θα πρεπε να συμφωνήσω να αντέχω φασαρίες και να εμπιστεύομαι ανθρώπους.

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να ανεχτώ ανθρώπινη ομιλία που δεν συμμετέχω σε διάλογο μαζί της και δεν μπορώ.Στα καφέ αλλάζω συχνά θέσεις για να αποφύγω τις ομιλίες.

Η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους τώρα...ένα άλλο θέμα.ΟΛΟΙ οι άνθρωποι λένε ψέμματα,αλλάζουν γνώμη,βάζουν σε προτεραιότητα τον εαυτό τους σε σχέση με τους άλλους...

Είναι δυνατόν να εμπιστευτείς η να εναποθέσεις την ασφάλεια των συναισθημάτων σου σε ανθρώπινα ''χέρια''?

Σήμερα σε ποθούν,σου χαμογελούν,σου λένε ωραία και μεγάλα λόγια...κι αύριο δεν ισχύει τίποτα από αυτά...

Εμπιστοσύνη στις σχέσεις?

Ως τρίτο πρόσωπο σε πολλές από αυτες...εχω φρικαρει με το θεατρο που παιζουν τα γυναια στον ανυποψιαστο,γεματο διαθεση για αγαπη και θετικοτητα συντροφο τους.

Όλα ράγισαν για μενα οταν καποια στιγμη εχοντας μολις τελειωσει την ''πράξη'' με μια ερωμένη μου,την πήρε τηλέφωνο ο σύζυγος...και του είπε ότι τον αγαπάει και ότι της λείπει.

Κλείνοντας το τηλέφωνο,μου απολογήθηκε πως δεν ήταν ψέμμα.Όντως τον αγαπάει.Απλά βαρέθηκε να τρώει το ίδιο φαγητό,όσο καλό και αν είναι.

Δυστυχώς δεν είναι μεμονωμένα τα περιστατικά,αλλά δεν μπορεί να γίνει και ο κανόνας.

Πάντως...φύλα τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά.

Κλείνει ο κύκλος πρωινών ήρεμων σκέψεων.

Μια ήρεμη μελαγχολία σε χρώμα ευγενικά γκρι είναι το φόντο τους...