Παλιά ήταν παιδική 

αυτή η πένθιμη χαρά

σαν αίσθηση μοναδική

σαν πούπουλο ελαφρά

Της θλίψης τα ρινίσματα

αλλάξαν το τοπίο

των ίσκιων τα λακτίσματα

δεν ήταν πια αστείο

Κρυφτό από συναισθήματα

να κυνηγώ ουτοπίες

ξεβάψαν τα συνθήματα

χαθήκαν οι αξίες

’λλοι μιλήσαν για έρωτα

κάποιοι  ζητούν αγάπη

μα νοιώθουνε ξενέρωτα

χωρίς λιγάκι απάτη

Σπρώξε καρδιά μου την ψυχή

κούνια να κάνει λίγο

παιδιών κραυγή  πώς αντηχεί

να ακούσω πριν να φύγω

Ξανά των χρόνων τα σκαλιά

να ανέβω να γυρίσω

στου ενήλικα τον κόσμο

την πόρτα να χτυπήσω..