Μόνο μυρωδιά θανάτου στους ερημωμένους δρόμους της πόλης

Λίγοι ανόητοι πλησιάζουν συναθρώπους τους.Τους βλέπω και προσεύχομαι να τους προστατέψει ο Θεός τους.

Τα παλιά αγαπημένα μου στέκια άδεια.Μόνο το ψύχος του Μάρτη και μια ομίχλη.

Τα άδεια Εξάρχεια.Η πλατεία Βάθης και το νεκροταφείο της.

Ο μαύρος Γάτος πιο μαύρος από ποτέ

Οδηγώ και δεν πιστεύω στα μάτια μου.

Αστυνομία παντού.Πολλή αστυνομία και αγχώνομαι.

Γυρίζω προς το σπίτι μου.Ακόμη και στην περιοχή που διαμένω, τα πάντα άδεια.Το εστιατόριο που σύχναζα σαν εγκαταλελειμένο.

Από τη θέα του μπαλκονιού μου συνήθιζα να βλέπω μια πρωτεύουσα γεμάτη φώτα και ζωή.

Τώρα δεν είναι τίποτα παρά μια θεοσκότεινη πεδιάδα.

Η επιδημία είναι παντού...

Φοβάμαι μη γίνουμε Ιταλία.Κι εκείνοι είχαν παρόμοια στατιστικά με μας πριν ένα μήνα.

Γαμώτο.

Η ζωή άλλαξε κατά ένα ξεχωριστά απαισιόδοξο τρόπο.

Λες να είναι αυτό το τέλος της ανθρωπότητας?

Λες να είναι μάταια όλα?

Αναρρωτιέται η ανθρώπινη ανασφαλής πλευρά μου.

Ευτυχώς υπάρχει και μια μικρή ελπίδα μέσα μου πως θα τα καταφέρουμε.

Μακάρι ο κόσμος να γίνει καλύτερος μετά από αυτό.