Τελικά δεν μπόρεσα να πω όχι στον οινο-πνευματώδη ''φίλο'' μου.

Έβρεξε τα χείλη μου,βάρυνε το λαιμό και το στομάχι μα αλάφρυνε τα δάχτυλά μου...

Τα γέμισε μελάνι.

''Κάνε τούτο,κάνε εκείνο,έχεις τα πινέλα ζωγράφισε την ευτυχία σου''

Μαλακίες.

Σου λένε να κουνήσεις τα χέρια σου ενώ οι αρθρώσεις τους είναι κομματιασμένες.

Σου λένε να πάρεις παυσίπονα για να αντέξεις στον πόνο των κινήσεων,όμως αυτές είναι και φαίνονται παράδοξες.

Εσωτρική κραυγή οι ανεκπλήωτοι πόθοι μου μα δε μ ακούει κανείς.

Γιατί να το κάνει άλλωστε.

Αποκλείεται να είναι ο κόσμος λάθος κι αυτό το ήξερα.

Δεν έχει κανένα νόημα μάλιστα να είναι κάποιος σωστος.

Ειδικά όταν αυτό σημαίνει δειλία.

Μάλιστα κύριε.

Δεν αντέχω ούτε λεπτό την κατάκριση και γι αυτό παραμένω σωστός.

Όχι επειδή έτσι κάνω καλό σε μένα.

Κι όταν πάω να κάνω λάθος το πράττω τόσο άτσαλα.