Αυτό είναι η ευτυχία.

Η θέα από ένα μικρό δωματιάκι που δε χωρά καλά καλά το κρεβάτι της ανάπαυσής σου.

Στη δε βεράντα του ίσα που βολεύεται ένα τραπεζάκι για να πιείς τον απογευματινό σου καφέ και μια καρεκλίτσα για να καθήσεις όπως όπως.

Κάθε ματιά από το μπαλκόνι σου και πίνακας ζωγραφικής.

Κόσμος πάει κι έρχεται στη Γη,ήλιος και φεγγάρι αλλάζουν σκοπιές κάθε τόσο με τον πιο όμορφο τρόπο στον Ουρανό.

Δεν έχει τόσο σημασία αυτό που βλέπεις,αλλά ο τρόπος που το παρατηρείς.

Μη σε νοιάζουν τα γκριζωπά χρώματα του άθλιου μινι μάρκετ που βρίσκεται στο δρόμο απένατι.Δες μόνο το φωτεινό χαμόγελο της μελαχροινής φοιτήτριας με το σορτσάκι και τη στενή μπλουζίτσα που ψωνίζει κάθε τόσο από εκεί.

Μην ακούς τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων και τους αγενείς βιαστικούς πεζούς να βωμολοχούν.

Εστιάσου στον ήχο που κάνει ο άνεμος ,όταν φυσώντας δίνει πτήση στα ξερά φύλλα του πεζοδρομίου που ταξιδεύουν σε αέρινους στροβιλισμούς.

Κλείσε τα μάτια και νοιώσε τον ίδιο άνεμο να απογειώνει ελπίδες που νόμιζες πεθαμένες ως εκείνη τη στιγμή.

Ευτυχία,σκέφτηκα...είναι η υπέροχη θέα στην οποία βλέπει το ασφυκτικό δωμάτιο της στενοχώριας...