Κάποιο μεσημέρι στόλιζε την οδό Φίλωνος.

Δρόμος με ιστορία.

Εκκλησιές ήταν ανοιχτές και τα μπαράκια κλειστά.Ήμερο τοπίο.

Μυρωδιά αρμύρας και διακοπών έφτανε στα ρουθούνια μου με το απαλό δροσερό αεράκι που ερχόταν από το λιμάνι.

Χάζευα τα παλιά εγκαταλελειμένα κτήρια της περιοχής.

Κι ένας ήχος παράξενος που δεν είχα ξανακούσει έφτασε στ αυτιά μου.

Ήταν το τραγουδι των γλάρων.

Σκέφτηκα πως αν ήμουν κάτοικος της περιοχής θα είχα εξοικειωθεί με αυτό.

Ένοιωσα ευτυχία,παρά τη μοναξιά μου.

Κοίταξα τα καράβια που είχαν αράξει στην προβλήτα.

Κι επιβίβασα εκεί τη σκέψη μου να ταξιδέψει παρέα με το θαλασσινό αεράκι και το τραγούδι των ιπτάμενων ταξιδευτών της αρμύρας.