Με συντροφιά το σκηνικό ενός ανηφορικού κάθετου παραδρόμου της λεωφόρου Συγγρού

Παρέα με τον άνεμο που χαιδεύει το σβέρκο μου με το ψυχρό του χάδι...

Τους ήχους των διερχόμενων τροχοφόρων να στολίζουν τον ακουστικό μου περίγυρο,χωρίς να ενοχλούν...

Και τη γεύση του καφέ στα χείλη...

Υπάρχει κάτι καλύτερο από τα στέκια που εφευρίσκουμε εμείς οι ίδιοι στις διάφορες απόμερες γωνιές της πόλης;

Εκεί που είμαστε πελάτες και αφεντικά μαζί;

Έχει ύψωμα εδώ που κάθομαι

Όταν το βλέμμα απογειώνεται ακολουθεί μαζί του και η ψυχή...

Που εγκαταλείπει ότι τη βαραίνει και ίπταται ακολουθώντας τον άνεμο,σα σύννεφο στον ουρανό...