Ο διαλυμένος μου κόσμος αναπαύεται σε μια ματωμένη κουβέρτα αναμνήσεων...

Καθισμένος σε ένα δερμάτινο καναπέ κοιτώ από το παράθυρο την γκρίζα αφρισμένη θάλασσα

Από το ηχείο του στερεο ακούγεται ο Ξυδούς να καταθέτει πάθος για τη Σαντρίνα

Κι εγώ να κάνω ακροβασία μεταξύ σωστού δρόμου και παράνοιας...

Ποιός θα σφουγγαρίσει τα αίματα στο πάτωμα?

Βάζω μέικ απ στο γερασμένο θλιμμένο μου χαμόγελο και ντύνομαι κλόουν...

Για να δω πόσο θα κρύβομαι ακόμη από την αλήθεια....