Καλησπέρα! Πέρασαν σχεδόν δυό μήνες από τη τελευταία φορά που έγραψα στο blog μου. Διάφορα γεγονότα συνέβησαν μέχρι σήμερα και όλα άφησαν το σημαδάκι τους στη ζωή και στη ψυχή μου. Το μοναδικό δυσάρεστο γεγονός, που ήρθε για να μείνει, είναι ο κορωνοϊός και οι εμβολιασμοί. Πέρασε το Πάσχα, γιορτάσαμε τη Πρωτομαγιά, ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλο και τελείωσαν όλα. Όμως, αύριο ξεκινάει μια καινούργια μέρα, μια νέα εβδομάδα, που δεν ξέρεις τι σου θα σου φέρει. Αυτό είναι και η γοητεία του άγνωστου μέλλοντος και ταυτόχρονα η συνέχιση της ρουτίνας. Κάτι θα σκαρφιστώ για να μην αισθανθώ και πάλι μόνη. Το μόνο σίγουρο είναι το καθημερινό πρωινό τηλεφώνημα με τη κολλητή μου και το καθημερινό μεσημεριανό τηλέφωνο στο ράδιο-αδέλφω (δηλαδή στην αδελφή μου). Οι υπόλοιπες ώρες πως περνάνε άραγε; Ο σκύλος μου και ο υπολογιστής είναι καλή παρέα, αλλά δεν γεμίζουν τη μοναξιά. Ο Απρίλης πέρασε, χωρίς να το καταλάβω, αλλά ο Μάης πως θα κυλήσει; Άγνωστο! Το κάπνισμα δεν είναι λύση και το άδειασμα του τασακιού είναι το αποτέλεσμα μιας επιβλαβούς εξάρτησης. Κάτι πρέπει να κάνω, αλλά τι και πως; Να κάτι που πρέπει να ασχοληθώ. Έχετε να μου προτείνετε κάποια λύση; Οι δυό φίλες μου έχουν σηκώσει τα χέρια μαζί μου, και η αδελφή μου με "φοβάται".Δεν έχω να γράψω κάτι άλλο, γιατί οι ιδέες μου για γράψιμο στέρεψαν