Είναι στιγμές που αναπολώ 
τα χάδια σου και λιώνω 
καιγομαι και σ' αποζητώ 
με δάκρυα ξημερώνω

Αν δεν σε δω μελαγχολώ
κυλιέμαι στα σκοτάδια 
στάζει το δάκρυ μου θολό
στην κάμαρη την άδεια

Ελα και πάρε με αγκαλιά
αν έχεις το θεό σου
να γίνω αχνή δροσοσταλιά
να στάξω στο λαιμό σου

Με τύφλωσαν τα δάκρυα 
πετρώσαν απ τον πόνο 
κρεμιέμαι σε μιαν άκρια 
γκρεμνού και μαραζώνω

Ελα και πάρε με αγκαλιά
αν έχεις το θεό σου
να γίνω αχνή δροσοσταλιά
να στάξω στο λαιμό σου .....

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

Διευκρινίζεται ότι η δημοσίευση των στίχων δε συνεπάγεται παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων .