Υπάρχει καλύτερος τρόπος να υποδεχτώ το δάκρυ της φύσης που αποχαιρετά το καλοκαιράκι απ το να μάθω το τραγούδι που με συντρόφευε στο ράδιο του αυτοκινήτου,όταν αναχωρούσα για τη δουλειά κάθε ξημέρωμα?Όταν ακόμη το φεγγάρι είχε βάρδια στον ουρανό και ο ήλιος δεν είχε καν δηλώσει την παρουσία του?

Η φωνή μου έχει καλυτερέψει και το τραύμα της έχει επουλωθεί...

Ταπεινά και σιγά σιγά...