Σήμερα έμαθα πως πέθανε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Συγκινήθηκα γιατί με πήγε πίσω στο 1997 με το φοβερό triple crown στο οποίο οδήγησε το Θρύλο.

Ήταν μια χρονιά σημαδιακή και για μένα καθώς μόλις είχα τελειώσει το σχολείο,έπαιζα σε pc το doom,άκουγα prodigy και έκανα βόλτες στη μικρή μου Αθήνα διαβάζοντας παράλληλα για τις πανελλήνιες.

Είχα φίλους και ήμουν άνθρωπος.

Κάποιες Κυριακές επισκεπτόμουν τον όμορφο Πειραιά στο ΣΕΦ με τον Πέτρο,το Γιάννη και τον Αχιλλέα για να δούμε τον Ολυμπιακό να παίζει καλό μπάσκετ,να φάμε το χοτ ντογκ μας...

Πάντα με μάγευε ο Πειραιάς...

''Η αφετηρία ονείρων'' όπως τον έχω ονομάσει...γιατί στα γκρίζα μπαλκόνια των παλαιών κτιρίων του έχεις θέα τις αναχωρήσεις των καραβιών για τα υπέροχα νησιά μας...ονειρικοί προορισμοί ακόμη και για εκείνον που δεν ταξιδεύει...

Πέθανε ο κύριος Ίβκοβιτς και μαζί του πήρε και ένα κομμάτι των αναμνήσεων της παιδικότητας και της ανεμελιάς μου.

Μια εποχή ρομαντική,που δε θα ξαναγυρίσει.

R.I.P Ντούσαν