Πριν γίνει μέταλλο...ήταν χαρτί...θαλασσινό πανί με ζωγραφιά πότε τον Ποδειδώνα πότε μια νεαρή γυναικεία μυθολογική θεότητα,την Αρεθούσα...

Ακόμη θυμάμαι τη χαρά μου όταν πιτσιρικάς το κράτησα στο χέρι μου...

Οι γαλανές του αποχρώσεις θύμιζαν κάτι από το πεντοχίλιαρο του Κολοκοντρώνη

Μα είχαν δικό τους χαρακτήρα...έδιναν ζωή σε Τριήρεις να ταξιδέψουν σε αρχαία πέλαγα 

Να ζωηρέψουν τη φαντασία ενός μικρού παιδιού που μπορεί να μην είχε ακόμη καταλάβει τη βρώμικη αξία του χρήματος,να μην είχε σκιαχτεί από το πόσα χέρια άλλαξε αυτό το χαρτονόμισμα μέχρι να το αγγίξουν και τα δικά του....

Μα ένοιωσε τη μαγεία του πολιτισμού που κουβαλούσε το κομμάτι αυτό χαρτιού...

Δραχμαί πεντήκοντα...ένα ουράνιο εισιτήριο θαλασσινών ονείρων...

Ένα ψήγμα ανάμνησης γλυκό σαν κέικ σοκολάτα...αγορασμένο από το παντοπωλείον της παλιάς μου γειτονιάς...