Έχει αφήσει τα ίχνη του σχεδόν ανεξίτηλα στον ακουστικο φλοιό μου

Αργό,πένθιμο,βαρύ και μονότονο

Είναι η μελωδία που έγραψα στα πλαίσια μιας άσκησης στο Ωδείο

Αλλά δε λέει να φύγει απ το μυαλό μου

Παίζει αδιάκοπα σαν λούπα ξανά και ξανά επενδύοντας ηχητικά το χώρο των σκέψεών μου

Επαναλαμβάνεται στα όρια του ανυπόφορου

Ακόμη και οι παραφωνίες των χορδών της παλιάς μου ακουστικής κιθάρας στην κακοηχογραφημένη εκτέλεσή του 

Ένα ζειμπέκικο δίχως λόγια 

Όχι σα την αρχόντισσα την Ευδοκία που δε τα χρειάστηκε ποτέ για να λάμψει

Σα την ταπεινή επαίτισσα των φαναριών που ζητιανεύει δίφραγκα γαλήνης στους περαστικούς και τ αυτοκίνητα

ενώ το κρύο και η πείνα την κατατρώγουν

Μια επίγειος μοναχική κόλαση