Το φθαρμένο μου δίπλωμα οδήγησης...μαρτυρά πως κάποτε υπήρξε όντως το μακρινό 1997...

Ήταν Δεκέμβρης άκουγα House,techno και ημισκούμπρια

 Κι ανυπομονούσα να κρατήσω το τιμόνι του παλιού μας τογιότα στα χέρια μου

Επίσης,ήμουν φοιτητής σε άλλη πόλη της Ελλάδας...όχι πολύ μακριά..

Η απόσταση μου επέτρεπε να επιστρέφω τα ΣΚ στην Αθήνα και να νοιώθω σα στο σπίτι μου σε σχέση με συμμαθητές μου που τους "έτρωγαν" τα ξένα...

Η παλιά ουλή στο χέρι μου...αδιάσειστη απόδειξη πως κάποτε ήμουν πέντε...κι έπαιζα με τα ξυραφάκια από τις ξύστρες μολυβιών με τη μικρή τότε αδελφή μου...την πλήγιασα κατά λάθος στην παλάμη της...

Η αίσθηση δικαίου με ώθησε να πληγιάσω κι εμένα στη ράχη του δεξιού μου χεριού...

Δεν έγινε συρραφή του τραύματος ως έπρεπε με αποτέλεσμα η ουλή να μείνει και στους δύο

Το πορτοκαλί πορτατίφ που φώτιζε το σαλόνι στο παλιό μας σπίτι στα Εξάρχεια,ενώ έξω  είχε συννεφιά και μέσα το πικ απ έπαιζε μπαλάντες του Λεοναρντ Κοέν...μάρτυρας κι αυτό μιας άλλης μακρινής εποχής...

Οι αναμνήσεις που δεν αποθανατίστηκαν σε φωτογραφίες είναι σαν τοιχογραφίες στα χτίσματα της μνήμης μας...Μπορεί να ξέφτισαν,να αλλοιώθηκε η έντασή τους...να φύτρωσαν κισσοί που τις έπνιξαν και φαινομενικά τις εξαφάνισαν...μα τα συναισθήματα που γέννησε η δημιουργία τους είναι πάντα παρόντα...σα μια Τζοκόντα μυστική καλά φυλαγμένη στην προσωπική και απόκρυφη πινακοθήκη μας...κι έγιναν "αερικά" που στοίχειωσαν τα παλιά υπάρχοντα.. 

Αχ αυτά τα παλιά τα πράγματα...ζουν κι ανασαίνουν με ένα δικό τους τρόπο...που παίρνει αξία όταν τα αγκαλιάσουμε με τις πέντε και άλλη μια αισθήσεις μας με τρόπο που μόνο εμείς ξέρουμε...