Στην ίδια θέση στο καφέ...εκεί που καθόταν και την τελευταία μέρα των Αυγουστιάτικων διακοπών μου...στο μπαλκονάκι με θέα τη λίμνη του Αγιου Νικολαου...ακριβώς πάνω του ένας πίνακας που παριστάνει ασημί ολόγραμμα κιθαρίστα που πλέει σε πελάγη μουσικής έμπνευσης...

Φορώντας μαύρο καπέλο και τζακετ...τα με επίσης μαύρο σκελετό γυαλιά του...κάνει φόκους στη συγγραφή του ...είναι ξεκάθαρα αποκομμένος από το περιβάλλον...

Προσηλωμένος στις λέξεις που γράφει με τον αρχοντικό γραφικό-σχεδόν τυπογραφικό-χαρακτήρα του...

Αμιλητος στα λόγια...απαντά στους συλλογισμούς του μόνο με την πέννα του

Ένοιωσα μια ανακούφιση όταν τον είδα

Χάρηκα που ήταν εκεί

"Οι αξίες δεν χάνονται" σκέφτηκα

Κι ας μην αναρρωτηθηκα ούτε μια στιγμή τι στην ευχή μπορεί να γράφει...

Να συνεχίσει να ναι εκεί θέλω μόνο...και να τον ξαναδώ

Σα να βλέπω εμένα κάποιες δεκαετίες μετά

Μοναχικό,αποκομμένο από τον κόσμο,βυθισμένο στις σκέψεις του..

Τις σκέψεις της στιγμής...