Το νησάκι των Αγιων Πάντων...

Τα κύμματα γύρω του...

Η Λίμνη με τις φθινοπωρινές ριτύδες της

Τα ερημωμένα μαγαζιά...οι σχεδόν άδειοι δρόμοι

Τα τραπέζια με τα άδεια τασάκια

Υφαίνουν το σκηνικό της τρέχουσας πραγματικότητας

Χτίζουν μια στιγμή...

Μα νοιώθω τόση μελαγχολία που εγώ θα φύγω απ τη σκηνή..

Και θα τ αφήσω μόνα τους...

Τα ακλόνητα δεν έχουν ψυχή κι ας έχουν δύναμη να χτίζουν όμορφες στιγμές

Θα είναι εδώ τον Αύγουστο και πάλι

Θα συντροφεύουν τη σκέψη μου δίνοντάς μου κίνητρο να σταθώ στα πόδια μου για να τα συντροφεύσω ξανά...

Ακλόνητος κι εγώ...