Πάλι μόνος ξενυχτάς κι αυτό το βράδυ
μια διέξοδο γυρεύεις στο σκοτάδι
Για ένα λάθος, σου το λέω, μα το ξέρεις
από έρωτα ειναι κρίμα να υποφέρεις

Μες τα μαύρα της Αγόρι μου τα δίχτυα
στα συντρίμμια με ποτά και με ξενύχτια
Είναι κρίμα λίγο λίγο ν' αρρωσταίνεις
κι από αγάπη κάθε νύχτα να πεθαίνεις

Στου μυαλού σου το κελί
φυλακισμένος
Χρόνια ισοβίτης-
καταδικασμένος
Κάνοντας όνειρα τρελά
κι απελπισμένα
ζεις στο πουθενά
και στα χαμένα

Με αγωνία ξενυχτάς κι αυτό το βράδυ
να ζητάει το κορμί σου ένα της χάδι
Να παγώνει μες τις φλέβες σου το αίμα
είναι άγριο να ζεις με αυτό το ψέμα

Στου μυαλού σου το κελί
φυλακισμένος
Χρόνια ισοβίτης-
καταδικασμένος
Κάνοντας όνειρα τρελά
κι απελπισμένα
ζεις στο πουθενά
και στα χαμένα.

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com