Στην κατηφόρα πας με φόρα
τι να πεις
κυλάς κι απόψε σαν σταγόνα
της βροχής
Με πλημμυρίζεις μ' αναμνήσεις
που με καίνε
όλες μου οι θύμισες
για σένα λένε

Ένα παράπονο ματώνει
απόψε το φεγγάρι
θλιμμένο εκεί στην
ερημιά του
Κι εγώ γυρτός στο
μαξιλάρι
τυλίγομαι στη
μοναξιά του

Τις νύχτες που σε λαχταρούσα
τρεμόσβηνε η αναπνοή
στιγμές που πέθαινα μετρούσα
ώσπου να έρθει το πρωί,

Άδειες μέρες δίχως νόημα
κανένα
με τα φτερά μας
κουρελιασμένα
Έχτιζες όνειρα με σκάρτες
λέξεις
σε ποιον παράδεισο
ν' αντέξεις

Στης αγάπης το παζάρι χάθηκα
μεμιάς
ηταν κάλπικο το ζάρι σαν τα χείλη
που φοράς
Τώρα πλέον δεν ελπίζω σπάσαν
τα σχοινιά
πίσω πάλι δε γυρίζω
έρωτα φονιά

Τις νύχτες που σε λαχταρούσα
τρεμόσβηνε η αναπνοή
στιγμές που πέθαινα μετρούσα
ώσπου να έρθει το πρωί.

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com