Πως να ναι τώρα άραγε το ζεστό γλυκό αυτό μεζεδοπωλείο;

25 χρόνια μετά;

Δεν είχαν πιάσει καν τα κρύα τότε στην πρωτεύουσα του κάμπου,όταν το πρωτοεπισκεφτήκαμε.

Ήμασταν πρωτοετείς φοιτητές.

Ήταν βράδυ μιας Πέμπτης νομίζω.

Το μαγαζί γεμάτο χαρούμενα παιδιά που προσπαθούσαν να ξεχάσουν για λίγο το άγχος της έναρξης της ακαδημαικής ζωής τους.

Τι να τα προβλημάτιζε άλλωστε παραπάνω στην αυγή της ενήλικου ζωής τους με την οικονομική ασφάλεια των γονιών τους;

Μόλις ξύπνησα στο παγωμένο μου δωμάτιο που η μικρή σόμπα αδυνατεί να ζεστάνει καλά.

Απ έξω το κατάλευκο χιόνι με έχει μαντρώσει με το παγωμένο του τείχος.

Το σώμα μου εδώ παγιδευμένο.

Μα το πνεύμα μου...ελεύθερο...

Ταξίδεψε πίσω στο χρόνο και πήρε ανθρώπινη ξανά μορφή όταν έφτασε απέξω απ το Λαδοφάναρο.

Καθάρισε με το χέρι του λίγο το θαμπωμένο του τζάμι και διέκρινε τον εαυτό του 18 αρη μαζί με τους συμφοιτητές του,να πίνουν,να τρώνε και να γελάνε.

Να συζητάνε για τη σχολή,για τη νέα ζωή τους,εμείς οι άνδρες για καμμιά γκομενίτσα...

Άλλο ένα όμορφο ταξίδι του νου που σα κομήτης ταξιδεύει στα άπειρα "αστρικά" αυλάκια του χάρτη των αναμνήσεων...