Περιπλανιέμαι σε ανείδωτα
σκοτάδια.
σε υγρούς δρόμους αχνίζοντας..
γυρνώ,
Αγγίζοντας αγιάτρευτα αθώρητα
σημάδια,
έστω για λίγο πάλι ,κοντά σου
να βρεθώ,

Ήταν πλατύς τότε ο δρόμος μας,
.θυμάσαι;
και το ψιχάλισμα μας έβρισκε
αγκαλιά,
Με την ανάσα μου ορκιζόσουν
πως κοιμάσαι,
λουσμένη με παρθένα, ήδιστα
φιλιά,

Σαν δυο άγρια περιστέρια,
φτερουγίζαμε ως τ' αστέρια

Δικά μου είναι τούτα τα σημάδια
δικές μου είναι τούτες οι στιγμές
δικά μου είναι τούτα τα τροχάδια
δικές μου είναι τούτες οι φυγές

Θυμάσαι;
Τότε απλώναμε τα χέρια,
τρυφερά στα καλοκαίρια,
με βεντάλια απ' τη Σεβίλλη,
και αντίδωρο στα χείλη,
Έλεγες !
μη φοβάσαι, μη φοβάσαι,
για πάντα εσύ. Δικιά μου θα 'σαι.

Δυο φεγγάρια αλλοπαρμένα,
μας κοιτούσαν ματωμένα

Δικά μου είναι τούτα τα σημάδια,
δικές μου είναι τούτες οι πληγές,
δικά μου είναι τούτα τα σκοτάδια,
δικές μου είναι τούτες οι κραυγές!

Στίχοι: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com