Σκισμένο,μουλιασμένο...

Πεταμένο στην άκρη ενός πεζοδρομίου να αντιστέκεται στην ορμή της ροής των όμβριων υδάτων.

Ένας τίτλος με μεγάλα κεφαλαία γράμματα έγραφε πάνω του ΖΩΗ ενώ από κάτω και δίπλα μικρά ασαφή αλλοιωμένα γραμματάκια και εικόνες με κατεστραμένο περιεχόμενο.

Σα το πρόσεξα,αμέσως σκέφτηκα την ιστορία αυτού του ξεχασμένου εντύπου...

Τη στιγμή της γέννησής του στο τυπογραφείο...πόσο όμορφα θα μύριζε η φρέσκια μελάνη πάνω του...

Πόση χαρά φέρνει η ΖΩΗ όταν ξεκινά...

Κι έπειτα το ταξίδι του...τη διανομή της φυλάδας που το φιλοξενούσε στα περίπτερα και τα μίνι μάρκετ όλης της χώρας...

Η "ΖΩΗ" να φιγουράρει σε απομονωμένα περίπτερα μικρών ορεινών χωριών και να κρατά συντροφιά στο μερακλήδικο καφέ παππούδων σε ζεστά παραδοσιακά καφενεία.

Μέχρι και να καθρεφτίζεται πάνω της η Ακρόπολη σε πολυσύχναστο μέρος στην Πλάκα...

Άλλοτε να κοιτά νοσταλγικά το Θερμαικό έχοντας το Λευκό Πύργο πίσω της...

Κι άλλοτε κρητική λύρα που ακούγεται από κάποιο τοπικό ραδιοσταθμό να συντροφεύει την ανάγνωσή της από λεβέντες ντόπιους κάπου στο λιμάνι του Χάνδακα ή των Χανίων...

Πόσο περήφανο και δυνατό αυτό το απόκομμα φυλάδας..κοσμοταξιδεμένο γαρ έμαθε από πρώτο χέρι,από τους ανθρώπους που το κράτησαν στα χέρια τους,τι πάει να πει παραίτηση και τι μάχη μέχρι την τελευταία ανάσα...

Ακόμη και μουλιασμένο,μισοδιαλυμμένο κι αβοήθητο όπως είχε καταντήσει,πάλευε να γλυτώσει απ το ρυάκι που το οδηγούσε στον υπόνομο...μαχόταν με πυγμή να επιβιώσει...

Κι εκεί που όλα μοιάζαν μάταια...

Ένα αγέρι δυνατό φύσηξε και το πήρε αγκαλιά του...

Κι η ΖΩΗ έγινε πουλί να ταξιδέψει πάλι...πάνω από λιμάνια και βουνά...

Περήφανη και Ελεύθερη...