Δεν προσέχει ποτέ στο μάθημα.

Μόνο κοιτά έξω από το παράθυρο της τάξης και βλέπει τα σύννεφα να αλλάζουν μορφή ενώ ταξιδεύουν στο άπειρο γαλάζιο.

Τί τον νοιάζουν αυτά που γράφονται σ ένα σκοτεινό πράσινο πίνακα.

Τί τον απασχολεί η καθώς πρέπει παράδοση του μαθήματος;

Η λευκή κόλλα που παραδίδει όταν γράφουν διαγώνισμα θα μπορούσε να γίνει πανί σε αυτοσχέδιο μικρό ιστιοφόρο στο οποίο θα επιβίβαζε τους ήρωές του και θα τους έστελνε ταξίδι στο μέρος που περισσότερο επιθυμεί.

Μέσα στο μηδεν της βαθμολογίας του ζωγραφίζει τον κόσμο όλο.

Πότε το σύμπαν με τους γαλαξίες,πότε μια κλειστή αγκαλιά.

Πότε ένα εξωτικό νησί και γύρω το αχανές,πότε ένα δάκρυ χωρίς μέση και άκρη.

Ο κακός ο μαθητής μαθαίνει την αλήθεια με το δύσκολο τρόπο καθώς μεγαλώνει.

Μαθαίνει να σηκώνεται μετά από πτώσεις και να τις μετατρέπει σε πτήσεις.

Πτήσεις ελεύθερες προς τον καλύτερο εαυτό του.

Μαθαίνει να σκέπτεται λιγότερο και ν αγαπά περισσότερο.

Μαθαίνει να αγνοεί την ασχήμια αυτού του κόσμου και να βρίσκει παράθυρα γαλάζιας ευτυχίας ακόμη και στο σκοτάδι.