Η ξελογιάστρα άνοιξη η λούλουδο - πλεγμένη 

φορά όλα τα πλουμίδια της  για να έρθει φορτωμένη,

με αυτά τα εξαίσια χρώματα με αυτά της τα στολίδια, 

που ομορφοκαθρεπτίζονται σε ουρανούς σε λίμνες 

μα σιγανά στοιχίζονται νερά και μνήμες μυρωμένες 

μέσα απ το βάρος των νεκρών των ζωντανών το θάρρος. 

Τα ρόδα σαν ανοίξουνε και απαλά μυρίσουν γλυκά θα μας μιλήσουν,

και ιστορίες θα μας πουν για κύματα πελώρια

πως του πελάου τα θεριά μας βάλανε στο μάτι.

Τα βήματα είναι γοργά  γυρνάνε δώθε κείθε,

μα να τα κόκκινα σκαλιά τα πετρολαξεμένα, στιλπνά φαρδιά και γυριστά

που άνεμο ανεβάζουν,

φτάνουν ψιλά πολύ ψιλά στου ήλιου τα παλάτια.

Να στα καντούνια οι μουσικές τα τύμπανα οι φλογέρες

τα πανηγύρια ρέουνε χορεύουν κοριτσούδια

και ο Φοίβος στέκετε σιμά γλυκά τραγούδια λέει, 

τα γλαροπούλια στέκουνε και έκθαμβα κοιτάζουν

στον ουρανό απέναντι μες το γαλάζιο θόλο.

Ίσαμε δω που αγνάντεψα σε κουβαλώ στο νου μου

και σε θωρώ στα όνειρα σε μαγεμένες πύλες. 

Οι μνήμες  κίτρινες παλιές ίδιες φωτογραφίες,              

μέσα στα μάτια τους κοιτώ,

τα νεαρά παιδία,

στους γάμους στα πρώτα τους φιλιά στις δροσερές αυγούλες.

 Μα να.

Η νύχτα σαν ένα απέραντο δίχτυ  απλώνεται.

Οι συμφορές  παράλληλες πατούν πάνω στη λήθη.

Πατούν πέρα απ τα σύνορα σιμά στα συννεφούδια

και οι λακέδες μας προδότες της ωραιότητας

παρόντες σε αλωμένη χώρα.

Εμείς τώρα ξένοι.  

Απόμακροι τελωνοφύλακες της συμφοράς πάνω από τη λήθη

υποψήφιοι τυχοδιώκτες απατηλών αδιεξόδων.

Αχ λουλουδιάστρα άνοιξη πόσο θα αργήσεις ακόμα.