Δεν γίνεται να τη διώξω 

Ότι κι αν κάνω με περιμένει στη γωνιά.

Το αγόρι με το θλιμμένο βλέμμα με ήξεραν στο λύκειο

Μεγάλωσα ζάρωσε ελαφρά το δέρμα γύρω απ αυτό...μα έμεινε το ίδιο...και η θλίψη εκεί.

Μπόρεσα να την ξεγελάσω κάποιες φορές μα δε μπόρεσα να φέρω την ανεμελιά.

Βαθειά στα κύτταρά μου η τελευταία ταυτίστηκε με τη βλακεία.

Άλλο πράγμα η ευγνωμοσύνη...να λες "πάλι καλά"...αυτό προκύπτει από ώριμο ζύγισμα του εαυτού μας...των συν και πλην του...

Αγάπη των συν...στοργή και κατανόηση στα πλην...

Και κατι αλλο.

Δε σημαινει πως επειδη ειμαι θλιμμενος ειμαι και αδικημενος...ουτε πληγωμενος...

Τελικα ισως αν με εγκατελειπε η θλιψη μου να ενοιωθα πολυ αβολα.

Πολυ μονος.

Τη νοιωθω ως προστασια.

Τη χρειαζομαι...να στηνει τις σκεψεις μου στη μελαγχολικη της σκια...

Δεν ειναι τυχαίο που την προτίμησα χρόνια τωρα από μια ανθρώπινη συντροφιά.