Διάβασα κάπου τη φράση "εκείνο το παιδί που είναι απομονωμένο,που κρύβεται στις γωνιές,μακριά απ' όλους, λιγομίλητο...που απέχει από την παρέα των άλλων παιδιών...να μάθετε στα παιδιά σας να τ αγαπάνε...μόνο έτσι θα αλλάξει ο κόσμος"

Πόσο όμορφη φαινομενικά φράση ε;Μοιάζει ευγενής αλλά είναι ποτισμένη με το φαρμάκι του ρατσισμού.

Γιατί ξεκινά με τη λέξη "εκείνο".

Δείχνει.Κατηγοριοποιεί.Ξεχωρίζει.

Και θεωρεί αυτονόητο πως απευθύνεται σε γονείς με "φυσιολογικά" παιδιά.

Τους καλεί να διδάξουν στα παιδιά τους την αγάπη για "εκείνο" το παιδί.

Ενώ εκείνο το παιδί χρειάζεται ισότητα και όχι "αγάπη".

Τι να πω για αυτή τη λέξη πια.

Την πήρε ο άνθρωπος και τη χρησιμοποίησε για ένα σωρό άλλα πράγματα ΕΚΤΟΣ από την γνήσια σημασία της 

Βάφτισε έτσι τον έρωτα,τις σχέσεις αίματος(αγαπάω τα παιδιά μου,τους γονείς μου) αλλά και τον οίκτο.

Φυσικά αυτό το γνωμικό φερει την υπογραφή του Χόρχε Μπουκάι,του δήθεν σοφού λογοτέχνη λαϊκής κατανάλωσης και απευθύνεται σε γονείς.

Επίσης ο δάσκαλος,ως συνεχιστής του γονεικού έργου"(ο "βοσκός" του κοπαδιού)που θα "ξεχωρίσει" το παιδί αυτό ακόμη κι ευνοϊκά και θα το δει ως μια "πρόκληση" για να δοκιμάσει τις παιδαγωγικές ικανότητες του είναι ρατσιστής και εγωισταρος.Ενα σκουλήκι της γης κι αυτός.

Μάθετε λοιπόν Χόρχε Μπουκάι,γονεις και δάσκαλοι ότι αυτό το παιδί που δε μιλάει πολύ και δε συμμετέχει στην παρέα πολύ δε χρειάζεται την αγάπη σας ούτε την αποδοχή σας.

Αυτό το παιδί είναι απλά διαφορετικό όπως και κάθε ένα παιδί άλλωστε.

Απλά επέλεξε το δικό του δρόμο και μονοπάτι.

Αν όμως θέλετε να το προσεγγίσετε τότε δεν είναι "εκείνο" αλλά ο Κώστας,ο Νίκος,η Μαρία,η Ελένη και δε του πρέπει καμμία ρατσιστική ακόμη και ευγενική ιδαίτερη μεταχείριση,ούτε καμμία αγαπη.

Αν θέλετε να μάθετε να αγαπάτε αγαπήστε πρώτα τους εαυτούς σας ανόητοι.

Γιατί αν αυτό το καταφέρνατε δε θα ξεκιναγατε ποτέ μια φράση με τη λέξη "εκείνο".

Όποιος αγαπά αληθινά τον εαυτό του μπορεί να δει κομμάτι του και στους άλλους.