"Σίγουρα τα χουν ρε μαλάκα αυτοί οι δύο;Αυτός είναι λεπτός και ψηλός κι αυτή ένας τόφαλος"

ρώτησα το Μιχάλη κάποιο βράδυ που καθόμασταν σ ένα καφέ στην πλατεία ταχυδρομείου της Λαρισας.

Η απάντησή του αποστομωτική "γεγονός σίγουρο όσο κι ο θάνατος"

Τότε ακούστηκε ως μαθηματικός συλλογισμός άτοπης διαίρεσης με το μηδέν.

Τώρα το ανακαλώ στη μνήμη μου με πίκρα και άγχος.

Είμαι "θνητός"...κι όμως.

Το "τώρα" όσο δεδομένο κι αν είναι ζεί μόνο για...τώρα.

Εδώ πεθαίνει το παρόν και θάβεται στο χώμα του παρελθόντος...ενώ ταυτόχρονα το μέλλον με κραυγή έκπληξης γεννιέται ως στιγμή του τώρα...

Η ζωή είναι ένας αέναος κύκλος φθοράς και αναγέννησης χωρίς τελειωμό.

"Μιχάλη,σίγουρη ήταν και η γέννησή μας.Γιατί κοιτάς προς το τέλος και δεν στρέφεις το βλέμμα σου προς την αρχή μια και κάπου πρέπει να είσαι προσηλωμένος εκτός από το βαρετό και δεδομένο παρόν που φρόνιμοι απολαμβάνουμε ενώ το φεγγάρι του θεσσαλικού ουρανού παίζει κρυφτό με τα σύννεφα;"