Ο Στάθης Δρογώσης στο MusicHeaven

Τα «πιστεύω» και η δύσκολη εποχή

Πιστεύεις, γενικότερα, στη διαφορετικότητα που έχει αναπτύξει η γενιά μας, σε σχέση με την παγκοσμιοποίηση, ως ικανή για να αντισταθεί σε μια ισοπέδωση;
«Δεν μπορώ να μιλήσω επί παντός του επιστητού... Με την έννοια ότι δεν έχω τις γνώσεις. Απλώς όταν είχα πάει στην Γένοβα και στην Πράγα, κατάλαβα ότι υπάρχει μια αντίδραση, αλλά είμαι και λίγο καχύποπτος.
Υπάρχει ένα πλήθος που διαδηλώνει υπέρ των καταπιεσμένων, των Παλαιστινίων (και συμφωνώ, φυσικά). Υπάρχουν και άνθρωποι, όμως, που διαδηλώνουν υπέρ οποιουδήποτε εχθρού των Αμερικάνων.
Εγώ δεν είμαι χριστιανός, καταδικάζω τις θρησκευτικές ακρότητες και επίσης δεν θα διαδήλωνα ποτέ υπέρ φανατικών ισλαμιστών, που οραματίζονται μια θεοκρατική, φασιστική κοινωνία. Με άλλα λόγια, δεν πιστεύω ότι ο εχθρός των Αμερικανών είναι και κατ’ ανάγκη φίλος μου.
Δηλαδή, στην Ελλάδα υπάρχει πολύς ενθουσιασμός, ενώ λείπει η ώριμη πολιτική σκέψη... Έχουμε μεγαλώσει και δυστυχώς αυτό είναι και στην παιδεία μας, με ένα στεγανό ότι «αυτός είναι ο καλός κι άλλος ο κακός». Ενώ αυτό είναι πάρα πολύ πολύπλοκο. Κατά τη γνώμη μου, η γενιά μας, παρότι δεν νιώθω ικανός να την εκφράσω, είναι καχύποπτη, έχει δει κάποια πράγματα παραπάνω, αλλά μάλλον δεν έχει βγάλει κάποια συμπεράσματα ακόμη...
Τουλάχιστον, όμως, δεν παίρνει αυτό που της «σερβίρουν», έτσι απλά. Το επεξεργάζεται. Δεν παίρνει αβασάνιστα το «αυτός είναι ο καλός κι άλλος ο κακός»... Ίσως το αιώνιο ερώτημα για το πότε και πώς θα αλλάξει αυτός ο κόσμος, να απαντηθεί, αν το δούμε λίγο πιο πολύπλοκα και επιστημονικά...
Είμαι ενάντια στην φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, σε κάθε μορφής ολοκληρωτισμό, θεοκρατικό και ιδεολογικό»

Είναι δύσκολη η εποχή για το χώρο της δισκογραφίας;
«Αυτό λέγεται, γιατί χάνονται λεφτά. Η κρίση στην ελληνική δισκογραφία, ξέχωρα από το ότι οι πολυεθνικές χάνουν χρήματα, έγκειται στο ότι εξαφανίζονται οι νέες τάσεις, δεν υπάρχει το αντεργκράουντ... Παλιά ένα συγκρότημα έβγαζε δίσκο ως εξής… Έπαιζε κάπου, σε χώρους που υπήρχαν, είχε ένα πιστό κοινό, πήγαινε σε μια ανεξάρτητη εταιρία και σιγά-σιγά υπέγραφε σε μια άλλη εταιρία. Αυτό είχε μια λογική, μια στήριξη. Τώρα αυτό δεν ισχύει, δεν υπάρχει αντεργκράουντ χώρος, εκτός δισκογραφίας, που να έχει ενεργό κοινό και να βγαίνουν νέοι «ήρωες».

Από εκεί και επίσης στην ίδια τη δισκογραφία δεν υπάρχει πολυφωνία και πλουραρισμός. Τώρα το γιατί, που δεν τοποθετώ την αιτία σε σχέδια... μυστικιστικά, συμβαίνει μάλλον γιατί δεν υπάρχουν πολλοί που να δραστηριοποιούνται –δυστυχώς πρέπει να είναι αλήθεια- και δεύτερον φταίει πάρα πολύ το ότι ραδιόφωνο δεν έχει πια εκπομπές που να αποφασίζει ο παραγωγός τι θα παίξει και να προτείνει νέα πράγματα.
Τώρα το τοπίο στο ραδιόφωνο έχει γίνει ένα τεράστιο σκυλάδικο και είναι σαν να μεταδίδει το μήνυμα «ακούστε για να ξεχάσετε». Μια playlist, δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, γιατί αν αυτή περιλάμβανε Beatles, Stones και ανεξάρτητα ελληνικά συγκροτήματα, μια χαρά θα ήταν... Αυτό η playlist που υπάρχει είναι που με ενοχλεί. Η playlist του να πληρώνει μια εταιρία για να βάλει έναν καλλιτέχνη, η playlist του «ακούω μόνο Χατζηγιάννη και μόνο Ρέμο» ή παιδιά απ’ τα reality, που παρόλα αυτά μπορεί να υπάρχει και κάτι καλό εκεί μέσα, δεν έχω πρόβλημα με αυτά τα παιδιά. Αυτό ως τακτική, όμως είναι φασισμός! Για να μην παρεξηγηθώ... Δεν θέλω το κράτος να... υποστηρίξει τους τραγουδοποιούς, αυτό θα ήταν πολύ αστείο... Οπουδήποτε μπλέκεται το κράτος είναι σοσιαλιστικός ρεαλισμός κλπ.

Παρόλα αυτά, όμως, οι συχνότητες του ραδιοφώνου είναι αγαθό του λαού. Παραχωρούνται σε κάποιους ιδιώτες, αλλά το Σύνταγμα λέει ότι είναι δημόσια περιουσία... Είναι η άδεια χρήσης. Οπότε θα έπρεπε να υπάρχει πλουραρισμός πολιτιστικός και πολιτικός, φυσικά. Όμως, δεν έχουμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Θυσιάζονται όλα στο βωμό της ακροαματικότητας και... καλά, δεν συζητάω για την τηλεόραση που εκεί έχουμε χάσει το παιχνίδι. Η ελληνική είναι από τις πιο άθλιες τηλεοράσεις, αν και έχω δει και μερικά πράγματα στο ίντερνετ που είναι πιο άθλια απ’ τη δική μας.
Το θέμα, δηλαδή, είναι ότι ας ακούσει κάποιος μια διαφορετική μουσική και μετά ας αποφασίζει αν θα την αγοράσει. Αλλά, ας ακούσει και κάτι διαφορετικό. Γιατί αλλιώς θα συρρικνωθούμε όλοι και θα γράφουμε γλυκανάλατες μπαλάντες με ανατολίτικα στοιχεία και σύγχρονη παραγωγή...
Έχω φτάσει στο σημείο να ζηλεύω τις εποχές του ’95, του ’96, που δεν απέχουν και πολύ. Γέμιζε, τότε ο Λυκαβηττός με τα «Ξύλινα Σπαθιά». Ήταν κάτι σύγχρονο, ειλικρινές και έβλεπες την πιτσιρικαρία εκεί. Τώρα, όμως την βλέπεις να ακούει Χατζηγιάννη. Δεν έχω προσωπικά με τον άνθρωπο, ούτε τον ζηλεύω, μια χαρά κάνει τη δουλειά του και μάλιστα την κάνει με πολύ ωραίους τεχνικούς όρους. Κάνει ωραίες παραγωγές με σύγχρονη ποπ κλπ. Αλλά δεν είναι μόνο ποπ το τραγούδι. Αρκετά πια... Την ακούσαμε την ιστορία... Τα ίδια τραγούδια γράφονται... «Έφυγα και είμαι καλά», «έφυγα, αλλά δεν είμαι και έλα πίσω»...
Δεν είμαι πουριτανός, οποιοδήποτε καινούργιο μέσο το παρακολουθώ και στο ίντερνετ είμαι συνεχώς και ψάχνω.
Ωστόσο, αυτό το πράγμα στην Ελλάδα...
Να κάτι πάρα πολύ σημαντικό... Η μουσική Ακαδημία του... ΑΝΤ1. Στην Ελλάδα δεν έχουμε μουσική Ακαδημία, καταρχάς. Είναι η μόνη χώρα στα Βαλκάνια που δεν υπάρχει Ανώτατο Ίδρυμα μουσικής. Έχουμε σπουδές μουσικολογίας, που μιλάνε για τη μουσική, δεν κάνουν μουσική. Για να κάνεις μουσική εδώ, πρέπει να πας στα ωδεία, να τα σκάσεις, μιας και είναι ιδιωτικά όλα και το πτυχίο δεν είναι ανώτατο.
Συνεπώς, στην Ελλάδα δεν έχουμε μουσική Ακαδημία. Στην Αλβανία υπάρχει και το αναφέρω ως γεγονός, όχι ρατσιστικά. Και βγαίνουν τώρα κάποιοι με περισπούδαστο ύφος και λένε ότι έχουμε Ακαδημία μουσικής στην Ελλάδα σαν αυτό το «παιχνίδι»... Μου ‘ρχεται να σπάσω την τηλεόραση! Άνθρωποι που έχουμε πάει στα ωδεία, που κάναμε 12 χρόνια σπουδές πιάνου...»




Παιδιά που ξεκινούν τώρα την προσπάθεια για καριέρα στη μουσική, αν όχι από αυτόν τον δρόμο, πώς θα μπορούσαν να βρουν μια άκρη. Ρεαλιστικά, όχι ρομαντικά… (ερώτηση που είχε ζητήσει το μέλος Giorgos_arazei)
«Θα κρίνω πολύ αυστηρά τους διάφορους μαϊντανούς και τους καθηγητάδες του life style, αλλά τα παιδιά δεν μπορώ να τα κρίνω αυστηρά. Μπορεί να βγουν και διαμάντια μέσα από εκεί. Πρέπει να έχεις ένα ήθος, φυσικά, δεν θα κάνεις οτιδήποτε. Γιατί αν πεις ότι θα κάνεις τα πάντα για να «βγεις», οκ...
Μερικές φορές η τέχνη σου δεν μπορεί να βγει με αυτόν τον τρόπο. Ένα παιδί, μου είχε δώσει κάποτε ένα ντέμο και με είχε παρακαλέσει να τον βοηθήσω, αλλά εγώ τότε δεν μπορούσα να βοηθήσω ούτε τον εαυτό μου, τον είδα σε ένα από αυτά τα παιχνίδια. Θα βγουν και διαμάντια μέσα από εκεί, δεν λέω...»