Χρειάζομαι λίγο χρόνο... Περίπου μία ώρα επιπλέον στο 24ωρό μου. Εχει κανείς; Εστω δανεική;

Δειλό μου μοιάζει το φετινό φθινόπωρο. Από είναι ο δρόμος του, γι’ αυτό και κοντοστέκεται, αλλά δεν κοπιάζει. Χαϊδεύει πέντε σύννεφα από ‘δω, άλλα πέντε από ‘κει, αλλά ψιχάλα δεν φαίνεται. Θα μου πεις «μην βιάζεσαι, έχουμε καιρό μπροστά μας… Άσε να νιώσω λίγο καλοκαίρι ακόμη». Είναι που νιώθω της περισυλλογής την ανάγκη και φέρνω αντίρρηση. Άλλωστε, καλοκαιράκι ‘φχαριστιόμαστε από αρχές του Μαγιού και δώθε. Κι έπειτα… «στις αρχές του φθινοπώρου, κάτι έχω να πω…» Θέλει δύναμη αυτό και το φθινόπωρο μοιάζει δειλό…

«Αξίζει για έναν έρωτα, να πηδήξεις από μία γέφυρα;», ήταν το ερώτημα που ετέθη προ τεσσάρων θεατών, στη χθεσινή, νυχτερινή παράσταση του «Dans Paris», στο «Αλφαβίλ». Η ερώτηση, μάλλον ρητορική, κατά τη γνώμη μου… Καταρχήν, αξίζει αν είναι τα νερά του Σηκουάνα που σε υποδέχονται και η παριζιάνικη νύχτα, που σε περιβάλλει (όπως, δηλαδή και το ντεκόρ, της φιλμικής εκδοχής στο συγκεκριμένο σενάριο). Δηλαδή, βρε παιδί μου και η συντριβή σου θέλει στυλ. Να ξέρεις να χάνεις. Γιατί έτσι, κάτι θα έχεις κερδίσει. Αν μη τι άλλο, μια κουκίδα αναφοράς στον πίνακα της ζωής σου. Από την άλλη μεριά, όχι δεν αξίζει, για τον απλούστατο λόγο, ότι χάνεις χρόνο. Πάντα σε περιμένει το επόμενο, που κανείς (δηλαδή, η μοίρα) δεν σου εγγυάται πως θα ‘ναι καλύτερο, αλλά… και πάλι ποτέ δεν ξέρεις. Έχει την ακαταμάχητη γοητεία του, το «αύριο». Το οποίο προϋποθέτει ετοιμότητα για φλερτ, αφού είναι άγνωστο. Εδώ, λοιπόν, είναι το θέμα… Φλερτ και έρωτας για την ίδια τη ζωή. Που αυτή κανονίζει το τώρα και το «θα δούμε». Ναι, για έναν τέτοιο έρωτα να πηδήξεις από μία γέφυρα. Αρκεί να σε υποδεχτεί κάτι που να αξίζει τον κόπο. Αλλιώς, σόρι αλλά δεν έχω χρόνο για χάσιμο… Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από το «Dans Paris», σε σκηνοθεσία του Christophe Honoré. Πρωταγωνιστούν οι Romain Duris, Louis Garrel, Joana Preiss. Την πολύ καλή μουσική υπογράφει ο Alex Beaupain.

Όπως τα όνειρα, όπως η απελευθερωμένη ψυχή μας, όπως η ματιά που ψάχνει μέσα στο σκοτάδι λίγο φως, όπως τα όνειρα…

Ο Μάλαμας έκανε πάλι το θαύμα του. Περιμένω με ανυπομονησία, πλέον, τους «Δρόμους» του. Το είχα ακούσει περί τον έναν χρόνο νωρίτερα στην πρώτη εκτέλεσή του και έκανα τις απαραίτητες επαναλήψεις χάρη στον αγαπημένο Λ., που το είχε αποτυπώσει ψηφιακά. Το μοιράστηκα και με την Π... Της άρεσε. Υπήρχε και άλλη μια παράμετρος. Ήταν εκεί, ο κοινός μας δρόμος. Αυτός που τρομάζει ή απαξιώνεται από πολλούς, μα λίγοι είναι που χωρούν. Στων παραμυθιών τα μυστικά… Στων ξωτικών τα χνάρια… Τα ξέφωτα, που γίνονται η αυλή τους, είναι καλά κρυμμένα. Ευτυχώς…

«Όνειρο είναι η ιστορία μας καρδιά μου,

να ‘χουν να λεν πως δεν σε γνώρισα ποτέ,

τα ξωτικά γυρίζουνε τις νύχτες συντροφιά μου…»

Θα μπορώ να αναπνέω ελεύθερα; Θα μπορώ να περπατάω σαν άνθρωπος τους δρόμους τις πόλης; Θα μπορώ να απολαμβάνω πράσινο σε πάρκα, όπως οι περισσότεροι συνΕυρωπαίοι; Θα μπορώ να μην παίρνω το αυτοκίνητό μου στην έξοδο του Παρασκευοσάββατου, γιατί θα υπάρχει βραδινή συγκοινωνία; Θα μπορώ να βλέπω τους συνανθρώπους μου να χαμογελούν πιο συχνά; Θα μπορώ να βλέπω εσάς λιγότερο, γιατί απλά θα χάνεστε στις δουλειές και στις –πραγματικές- υποχρεώσεις σας; Θα μπορώ να αναπνέω γενικά πιο ελεύθερα;

Το πρωί, καφέ με τον Δ. Το Λονδίνο δεν τον έχει αλλάξει εκεί που δεν θα έπρεπε. Ευτυχώς. Δουλειά δέκα ωρών…

Μετά, βόλτα στην ανεπαίσθητη –ακόμη- ψύχρα της Αθήνας, που λες και δειλιάζει να κοπιάσει. Φαίνεται της αρέσει και της ίδιας το… καλοκαίρι.

Κατά τις 9.30 μ.μ., συνομιλία με τον Θ. Χθες ήταν η βραδιά της βόλτας μας, αλλά σαν έχεις δουλειές, η αναβολή έρχεται μοιραία. Δεν πειράζει μια άλλη φορά.

Σινεμά στην Μαυρομιχάλη, στο «Αλφαβίλ». Half Nelson, απ’ όπου και η φωτογραφία.

Επιστροφή στο σπίτι. Η γλυκιά κούραση με βοηθάει να βάλω το κλειδί στην πόρτα.

Η Μαρία Κάλας πήρε απόψε τη θέση στο πορτάκι του cd player, για το βραδινό μουσικό κατευόδιο… Όμορφα είναι.

Γι’ αυτό το κυματακρωτήρι γράφτηκε το…

«Για το ροζ της αυγής,

για το κύμα που απόμεινε μόνο,

να χαϊδεύει με αφρούς,

Πάνε κάτι πάνω από δέκα χρόνια (ουουουου, σίγουρα απλά δεν με συμφέρει να τα υπολογίσω). Στους πρώτους μήνες μόνιμης εγκατάστασης στην πρωτεύουσα των… πρωτευουσών.

Είχα απλώσει βλέμμα, στο κενό που άφηνε διάσπαρτο η ταράτσα. Το κτίριο της εστίας στην Πολυτεχνειούπολη, ο τόπος. Γκριζαρισμένος ο ουρανός άφηνε πίσω του το καλοκαίρι. Ακόμη, τότε, υπήρχαν τα πρωτοβρόχια… Στο χέρι η «Ελευθεροτυπία». Πάντοτε, διάβαζα εφημερίδες. Τώρα πια, έμπλεξα κιόλας.

Το άρθρο για την επεισοδιακή συναυλία που είχαν αποπειραθεί να δώσουν οι «Τρύπες» στον Λυκαβηττό, δονούσε την παλάμη από την ένταση. Είχα φάει τον κόσμο να βρω εισιτήριο, μάταια. Αλλά, πάλι καλά. Κάποιοι άλλοι έφαγαν ξύλο. Ο Αγγελάκας το ‘λεγε –και ξέρω, το εννοούσε- «δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας».

Ωστόσο, όλο αυτό το κλίμα έγινε εκείνο το απόγευμα η σχεδία για να διασχίσω το τοπίο της απέραντης Αθήνας, πέρα ως πέρα. Η ατμόσφαιρα της δικής μου γενιάς. Κατέβαινα καθημερινά στο Μοναστηράκι. Για βινύλια, βόλτες, καφέδες. Μόνος ή με παρέα. Δεν με πείραζε. Τα παντελόνια μου επέπλεαν πάνω στα -πυρωμένα από τις διαδρομές- πόδια μου. Ετσι γύριζα τους δρόμους της πλανεύτρας. Τους έμαθα…

Και τι κατάλαβα… Η κιθάρα του Παπαδόπουλου ενορχηστρώνει, πλέον, Θανάση ή Σωκράτη ή... Ο Αγγελάκας απέκτησε «Επισκέπτες», τα «Σπαθιά» αποδείχτηκαν… ξύλινα, οι θλιμμένοι ακόμη αποφεύγουν τις γιορτές.

Και αναρωτιέμαι για τον εαυτό μου. «Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε, τα άλλα τρένα να περνούν». Τουλάχιστον, μου αρέσει ακόμη να παρατηρώ. Ειδικά από ψηλά…

Ο Νιόνιος πηγαίνει για συναυλίες στα νησιά συνοδεία… ελικοπτέρου. Ουχί ανεμοπτέρου, γιατί θα πάρουν και τα μυαλά μας αέρα.

Ο Νικόλας το ‘χει ρίξει στην ιστιοπλοΐα, σε τέτοιο βαθμό που και να τον ψάχνεις για σοβαρό θέμα, θα πρέπει να καλέσεις στο κινητό του (αν το ‘χει μαζί του) μέσω της τούρκικης εταιρίας τηλεπικοινωνιών, διότι αυτή εξυπηρετεί Νίσυρο, Σύμη και οριογραμμή του Νοτιοανατολικού Αιγαίου. Ευτυχώς, κατάφερε να ολοκληρώσει το σπίτι στα Νικειά και καμιά φορά πιάνει και στεριά. Αν δεν πετάγεται μέχρι τους Πάλους για ουζομεζέ ή να πει κανένα τραγουδάκι με τον Ορφέα…

Ο Βασίλης πάλι τι δουλειά έχει με τις μπύρες; Δηλαδή, απέφευγα την αλήθεια επί χρόνια, παρότι γνώριζα, αλλά «Θερμαστής» σε ποπ version, μπροστά σε ανοιχτά στόματα που λαχταρούσαν για… κέτσαπ και μουστάρδα… ΕλΔεος, που θα ‘λεγε κι ο Γιάννης! Που είναι ο πολιτικός του λόγος; Θα μου πεις, εδώ έχουμε εκλογές και ψάχνουμε με το τουφέκι πολιτικούς άξιους για έναν σταυρό, θέλεις και λόγο;

Ναι, θέλω λόγο… Που να υπάρχει και να λέγεται… Γιατί, αν οι παραπάνω το ‘χουν ρίξει στη νιρβάνα, εμείς ως πλήθος και μάλιστα ανώνυμο, τι πρέπει να κάνουμε; Να πάρουμε τα βουνά; Παρεμπιπτόντως, δεν είναι άσχημη ιδέα…

Υ.Γ. Οποιαδήποτε συνωνυμία με πρόσωπα της –καλλιτεχνικής- δραστηριότητας δεν είναι συμπτωματική… Πρόκειται για ρεπορτάζ ακριβείας.