Είναι μακρύς ο δρόμος του στο 12 να φτάσει

ένα κεφάλι κόβεται, δεκάδες ξεφυτρώνουν.

Όμως το πείσμα του γερό, δεν τον εγκαταλείπει

μόνος του βλέπεις βάλθηκε του Αυγεία να καθαρίσει.

Η μνήμη του τον γέλασε, στα ίδια θε' να πέσει

σαΐτες κοιτούν αρπακτικά το μέλλον να ξεκόβουν.

Σκιές παντού πετάγονται τον δρόμο να του κλείνουν

μα πλέον τις σιχάθηκε και βάζει μπρος να φύγει.

Στο σκοτεινό βασίλειο πιο κάτω πια δεν έχει,

μόνος του δρόμος πια, τραβάει την ανηφόρα. 

Περπατάει μόνος του στο μονοπάτι...
Κάθε βήμα του επίπονο, γεμάτο προσδοκία.
Πλησιάζει...

Ο προορισμός του όμως όλο ξεμακραίνει, 10 χρόνια είναι βλέπεις...

Το μυαλό του ασήκωτο, βαραίνει απο τις σκέψεις.
Το μέλλον του αβέβαιο μα κάνει κι άλλο βήμα.
Η ελπίδα του θεριό, τον στέλνει στην Ιθάκη.

Εμπόδια πολλά, μα δεν τον φοβερίζουν.
Έκανε τόσο υπομονή που πια την εβαρέθη.
Πλησιάζει...

Έλα λοιπόν πιάσε το χέρι μου, πάμε μαζί – άξιζε την αναμονή.

 Τόσα χρόνια μόνος μα επιτέλους ήρθες.

 Χρώμα απέκτησε η μέρα, νιώθω τώρα δυνατός – ένας άλλος εαυτός.

 Από τότε που στη ζωή μου μπήκες.

 Και βλέπω πλέον καθαρά, το πέπλο έχω πετάξει – έχω αλλάξει.

 Μάλλον το κλειδί μου βρήκες.

 Πιάσε το χέρι μου λοιπόν, μείνε εδώ μαζί μου – άκου τη φωνή μου.

 Τραγούδι δίχως ρίμες…

Πριν σε βρω χαμένος στο σκοτάδι – ακατέργαστο πετράδι.

 Ωχρός απ’τις ευθύνες.

 Τώρα πια ξαναγεννήθηκα και φεύγω μακριά του – έξω απ’τη σκιά του.

 Διαγράφω μνήμες.

 Ελεύθερος πια, έσπασα τα δεσμά μου – σημαδεύω τα όνειρά μου.

 Καινούργιες ελπίδες.

 Χαμογελάω στο εγώ μου – πολεμώ για το καλό μου.

 Μακριά απ’τις σειρήνες…

 Γι’αυτό μη φύγεις απ’τη ζωή μου – μείνε μαζί μου δύναμη να παίρνω από’σένα,

 κι αν είναι τ’όνειρο βαρύ – μεγάλη η διαδρομή μη φοβηθείς ν’αντέξεις.

 Γιατί σε θέλω πάντα εδώ κοντά – βαρέθηκα πια να ζω με τον κανένα,

 υπάρχω τώρα εδώ – μακριά απ’τ’οχυρό που φτιάξανε οι λέξεις.

 Έφτασε λοιπόν η στιγμή, να κάνω μια νέα αρχή.

 Τα όνειρα περιμένουν.

 Και θα’μαστε δίπλα στη ζωή, πάντα εγώ κι εσύ.

 Όσα κι αν μας μένουν.

 Δρόμος δύσβατος μα δε φοβάμαι κανένα, έχω εσένα.

 Τα λόγια τους σωπαίνουν.

 Πίστεψα σε’μένα, τα φτερά μου ανοιγμένα.

 Την λύτρωση προσμένουν…

Ένας δρόμος, χιλιάδες πρόσωπα.
Είδωλα παντού, άτονα, μουντά, βαριεστημένα.
Τα βήματα αργόσχολα, στο πουθενά πηγαίνουν.
Ξεχάσανε οι άνθρωποι ανθρώπους ν'αγαπούνε.
Γίνανε όλοι βουβές μορφές, μια γκρίζα ιστορία.
Και δεν υπάρχει χέρι πια, το χέρι να κρατήσει...

Και πήρε τον ανήφορο για'σένα ουρανέ,
Χωρίς πυξίδα, βάζει μπρος και πάει...
Είναι δεν είν' σωστό δεν νοιάστηκε ποτέ,
πετάει μακριά τη λύπη του και στ'όνειρο τραβάει...

- Κοίτα, πες μου τι βλέπεις. Έχει αλλάξει τίποτα;

- Πολλά.

- Σαν τι δηλαδή; Άλλαξε μήπως ο κόσμος; Έγιναν οι ανθρώποι καλύτεροι, ο ήλιος πιο φωτεινός;

- Όχι, άλλαξαν τα μάτια που κοιτάνε...