Σκορπίστηκες στα μάταια, ροκάνισες τα χρόνια,
ως κι ο καθρέφτης που κοιτάς δε δείχνει πια συμπόνια.
Οι έρωτες δραπέτεψαν… και  στης καρδιάς τ’ αμπάρι
σκαλίζεις τα αδιέξοδα ,μα χάρτινο το φτυάρι.

Οι ξοδεμένες σου αντοχές άρχισαν να απειλούν
πως τη σιωπή που τις κρατά θα σπάσουν κι έξω θα βγουν.
Θα πέσουνε σα λαίλαπα να κάψουν το παρόν σου,
θολό μέλλον θα αφήσουνε και άδειο το παρελθόν σου.

Σε μάγευε ο κίνδυνος ,δε δείλιαζες μπροστά του,
τώρα χαζεύεις το μυαλό στο ξανακύλημά του…
να ταξιδεύει στα παλιά, να νυχτοπερπατάει
σα μεθυσμένος που ,θαρρείς, μόνος παραμιλάει.

Οι ξοδεμένες σου αντοχές άρχισαν να απειλούν
πως τη σιωπή που τις κρατά θα σπάσουν κι έξω θα βγουν.
Θα πέσουνε σα λαίλαπα να κάψουν το παρον σου,
θολό μέλλον θα αφήσουνε και άδειο το παρελθόν σου.

Μελοποιημένο από τον Ιούλιο Διακογιάννη στο:

http://www.myspace.com/juliosd

Μπορείτε να μας ακούσετε στο:

http://www.box.net/shared/d5hidrkbh8

Μελοποιημένο από let me know 796, απαγγέλω εγώ σε δικούς μου στίχους:

http://www.box.net/shared/xba8brhvpt

Since you   ‘ve been gone

My world‘s  been so dark and grey…

It seems  that I ‘m chasing shadows

And I’m feeling  alone, so alone…

I hold our  old photographs in my hands

They bring  me close to tears.

Old  memories seem to come alive.

I can’t let  them fly away,

They keep  you near !

So I see  our past.

I close my  eyes

And the  flashback starts…

It’s a  bittersweet sensation.

Deep inside  I know it’s hopeless.

I wonder  where you ‘ ve been …

What really  hearts me most

Is that I  can’t turn back time.

So all I  have is this broken dream

Painted on our  old photographs.

Αν ‘ρθεις εκεί που χάνομαι τις νύχτες,

ακόμα κι αν τρομάξεις μην  το πεις…

αν δεις να ‘χω λυγίσει απ’ τις ήττες,

να φύγεις σαν τον κλέφτη μη βιαστείς.

Στοιχήματα που χάθηκαν  στο  χρόνο

αγάπες που τις έπνιξε η σιωπή,

ρούφηξαν  της ελπίδας  τ’ οξυγόνο…

που να βρει καταφύγιο να κρυφτεί…

Αν πεταχτούν στο δρόμο σου σκοτάδια

και αν σε περικυκλώσουν κεραυνοί,

είναι απ’ τις πληγές μου  τα σημάδια,

που αφήσαν την καρδιά μου αδειανή…

Αν  έρθεις ως εδώ, μην κάνεις πίσω,

έλα  να λυτρωθώ  απ’ τα κενά.

Γίνε το τελευταίο στοίχημά μου

και κάνε με να χαμογελώ ξανά.

(Μελοποιημένο από την Άνθια Κωνσταντινίδου στο πρώτο της προσωπικό άλμπουμ με τίτλο "Σε παιχνίδι στημένο")