Μια φράση του συρμού,μια φράση της επαναλαμβανόμενης αγανάκτισης και οργής που ξεχειλίζουν σαν τη σαμπάνια σε πιεσμένο μπουκάλι...''Η Ελλάδα,ένα χάος αμέτρητο''.Και τί απλά να πρωτοαριθμήσεις και να εξιστορήσεις για να επισημάνεις το μέγεθος του ορυμαγδού που ταλανίζει ες αεί αυτή τη χώρα.

Μια οικονομία στο χείλος της απόλυτης καταστροφής,ένα έθνος έρμαιο των αδιαφιλονήκτων συμφερόντων της χειραγώγησης των μεγαλοκαρχαριών ενός θιάσου από μαριονέτες.Τα σκοτεινά χέρια της διαπλοκής και της τσίγκινης εξουσίας αυτών που διαφεντεύουν τις συνειδήσεις και τα λαϊκά ένστικτα,που αμαυρώνουν τον ουμανισμό των μικροαγωνιστών,για να ικανοποίησουν την αιμοδιψή βουλιμία τους για πολιτειακή διαφθορά προς όφελος των κεφαλαίων.

Όλα αυτά αποτελούν ένα ''λάρυγγα'' στο στόμα των λαϊκών μαζών,που διογκώνεται και εξαπλώνει τα σύνορα της κλιμακόμενης οργής.Ωστόσο,τα τεκταινόμενα με την έλευση των λαθρομεταναστών σε ένα δημόσιο χώρο,που ανέκαθεν,συναποτελούσε με κάποια άλλα δημόσια κτίρια,την κοιτίδα του ελληνικού πνεύματος και την πολιτισμική έξαρση του ανθρωπισμού.Το πανεπιστημιακό άσυλο,καταστούσε τον άγραφο οπλισμό των πνευματικών συνειδήσεων για φωνή,εξέγερση,πάλη για αξιοπρέπεια,μέσα από το πρίσμα της καινοτομίας και της επανάστασης των ιδεών.

Παρόλα αυτά,η συμπίεση μιας μειονότητας λαθρομεταναστών,σε ένα πανεπιστημιακό χώρο,με το ''άλλοθι'' του σεβασμού της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας και του φιλελεύθερου δικαιώματος των ανθρώπων στην αξιοπρέπεια και την κοινωνική υπόσταση,είναι ένα ζήτημα,τουλάχιστον λυπηρό.Ζούμε σε μια χώρα,η οποία αποτελεί και το μεγαλύτερο αγκάθι του οικονομικού σπαραγμού.Η ίδια χώρα,όχι οι θεσμοί της,είναι το αγκάθι.Γιατί οι θεσμοί εγκαθιδρύονται από τους ανθρώπους.Η θεμελίωση των αξιών,δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μακροσκελές χαρτί,σαν μια πλάκα του Μωυσή.Αν όμως,οι ίδιοι οι θιασώτες της πολιτειακής και οικονομικής υπόστασης,κατακερματίζουν,μέρα με τη μέρα,μια χώρα-γρανάζι σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης,τότε ο ανθρωπισμός κλυδωνίζεται.Δεν μιλάμε μόνο για τους καπιταλιστές-εθνικιστές,που με το κεφάλαιό τους λοιδωρούν την ισορροπία των μαζών.Μιλάμε και για τους ίδιους τους εκπροσώπους του λαού-δήθεν-που ασελγούν πάνω στον ηθικό προβολέα των ψυχών.

Μια Ελλάδα,η οποία καταστέλλει τα σύνορα,δεχόμενη μυριάδες λαθρομετανάστες,ατενίζοντας ένα ορίζοντα φρικαλέας εκμετάλλευσης,με τη μίζα να κυριαρχεί,μετά κατηγορεί,υποτάσσει και περιθωριοποιεί τους ανθρώπους τους οποίους η ίδια αγκαλιάζει!Μια χώρα,η οποία αποτελεί τον φτωχό συγγενή του Ευρωπαίου δυνάστη,μια Ελλάδα που ζητιανεύει υποστάσεις,ανορθώσεις και αξιοπρέπειες,πώς περιμένει να διορθώσει το κοινωνικό χάσμα?Αυτοί οι αλλοδαποί,έχουν καταστήσει εαυτόν παράπλευρες απώλειες ενός κράτους-αδίκου!Μια κυβερνητική πολιτεία,η οποία γαυγίζει κατά παντός,επιρρίπτοντας ευθύνες σε όλους και στον εαυτό της(ένας πολιτικός μαζοχισμός),αδιαφορεί παράλληλα σε ό,τι τεμαχίζει τον εφησυχασμό της να αφοσιωθεί στο ''θεάρεστο έργο'' της!Να δανειστεί λεφτά!Να δανειστεί,μέσα από ένα πρόγραμμα-γολγοθά που της επέβαλλαν οι κεφαλαιούχοι,καταδυναστεύοντάς την,μην έχοντας πλήρη επίγνωση ότι στο εσωτερικό αυτού του φτωχού συγγενή των ηπείρων,το χάος έχει τον πρώτο λόγο!Ο ρατσισμός και η απαξίωση της αξιοπρέπειας,σε συνάρτηση με τον καταιγισμό της απεργίας όλων των τάξεων,όλων των παρατάξεων και όλων των φυλών(Έλληνες και μή),βρίσκουν αντίκρυσμα σε έναν κοινό παρονομαστή:στην ασυναρτησία των πάντων,στην ανηλεή φρίκη των πάντων.Μια χώρα καταχρεωμένη να ραπίζει τις κοινωνικές μειονότητες που η ίδια δέχεται,υποσχόμενη μέσα από το κέρδος και τη μίζα,μια Γη της Επαγγελίας.Δεν υπάρχουν ξένοι μετανάστες,εμείς είμαστε μέτοικοι στην ίδια μας τη χώρα.Δεν υπάρχουν αξίες,μόνο δανεικά.Τα πάντα δανεικά,από την οικονομία,μέχρι τη συνείδηση!

Το 1976,βρισκόμαστε εν μέσω μιας,κατά γενική ομολογία,προσπάθειας για εξομάλυνση των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών παγκοσμίως,μια εποχής που σημαδεύτηκε,στα μέσα εκείνης της δεκαετίας,από ''ηθογραφικές'' ταραχές,οι οποίες καθόρισαν την ουμανιστική οπτική.Ο Γαλλικός Μάης του 1968,που έδωσε το έναυσμα για πολιτιστική αντίδραση και ανατροπή των πουριτανιστικών κατεστημένων καθωσπρεπισμού και καταπίεσης,παράλληλα με την έξαρση ενός ιδιότροπου κινήματος αντισυμβατικότητας στην Αμερική,των χίππις,ήταν οι συνειρμικοί ταγοί της ολικής αλλαγής των παγκοσμίων απόψεων.Τα δικτατορικά καθεστώτα που ράπισαν την αξιοπρέπεια,τη συνείδηση,και που αποτέλεσαν αντικείμενο κατακραυγής και αγωνιστικής δύναμης εναντίον τους,όπως συνέβη στην Ελλάδα,τη Χιλή και την Αργεντινή,θεμελίωσαν τις πολιτισμικές αντιλήψεις περί υπαρξιακής αμφιβολίας και κοινωνικής ανάπλασης.Ο αριστερισμός των διανοουμένων,επηρέασε τους πάσης φύσεως αντικομφορμιστές που πάλευαν για την κοινωνική δικαίωση,μέσα από την αναθεώρηση των τεκταινομένων,και κυρίως της δικής τους έκφρασης και αντίληψης. Αυτό πέρασε και στη τέχνη του κινηματογράφου,που καθορίστηκε από τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής.Ένας νέος σκηνοθέτης,Ιταλός,με ''ύποπτα' φρονήματα,επιζητούσε την έκφραση μέσω της αμφιβολίας και της αναθεώρησης.

Ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι,είχε ήδη κάνει αίσθηση στο ευρύ κοινό,κινηματογραφικό και μη,με την αμφιλεγόμενη ταινία του,το 1972,το ''Τελευταίο Τάνγκο στο Παρίσι'',με πρωταγωνιστές τους Μάρλον Μπράντο και Μαρία Σνάϊντερ.Μια ταινία προκλητική για την εποχή,και βεβαίως υπόπτων υπονοητικών μηνυμάτων,σε μια ταραγμένη και καταπιεστική,κοινωνικώς,περίοδο.Παρόλη την αξιομνημόνευτη πλοκή της και τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών της(ο Μάρλον Μπράντο δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας που προτάθηκε για Όσκαρ Α'Ανδρικού Ρόλου,την ίδια χρονιά που το κέρδισε για την ερμηνεία του στο ''Νονό'',Α' Ανδρικού επίσης),η ταινία απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες.

Το 1976,ο Μπερτολούτσι,επεχείρησε το ίδιο κινηματογραφικό πείραμα,όσον αφορά τα κοινωνικά μηνύματα.Ο υπόγειος αντικομφορμισμός,μέσως της υπαρξιακής αμφιβολίας για τα καθεστώτα που διαφεντεύουν.Μεταφερόμαστε στην Ιταλία των αρχών του 20ού αιώνα,με την έξαρση της πάλης των τάξεων.Ο φτωχός,αγροτικός και καταπιεσμένος Νότος,που βιώνει την φιλελεύθερη έκφραση μέσω του Κομμουνισμού,που αντιστέκεται στην διαφέντευση των καπιταλιστικών καθεστώτων,απεικονίζεται στο τετράωρο περίπου,κινηματογραφικό έπος του.Το καστ που επιλέγεται,αξιοθαύμαστο.Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο,η φωνή του οποίου ντουμπλαρίζεται στην Ιταλική βερσιόν,ενσαρκώνει τον γαλουχημένο,από τη πατερναλιστική νοοτροπία του καπιταλιστή γαιοκτήμονα,εύπορο τοπικό ηγεμόνα,που αμφιταλαντεύεται από την αγάπη για τον φίλο του,νεό κομμουνιστή εργάτη που αγωνίζεται για την λαϊκή δικαίωση,Ζεράρ Ντεπαρντιέ,και το καθήκον προς τα ιδανικά με τα οποία ''χτίζει'' τον χαρακτήρα του.Μια ταινία-αριστούργημα για τα κοινωνικοπολιτικά ιδανικά,που συνδιάζει τη σκηνοθετική άνθηση και την αδρή σεναριακή πλοκή.Το καστ συμπληρώνουν μεγάλα ονόματα του σινεμά,όπως ο Μπαρτ Λάνκαστερ(υποδύεται τον γενάρχη της οικογένειας των γαιοκτημόνων,σε μια υπέροχη ερμηνεία,και ο Ντόναλτν Σάδερλαντ,που ενσαρκώνει τον φιλόδοξο,ναρκισσιστή και διεφθαρμένο βοηθό του Ντε Νίρο.Η ταινία που σημάδεψε την εποχή της,γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Ιταλία.Μια μεγάλη στιγμή του παγκοσμίου κινηματογράφου.