Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται

Η πρωτοβουλία ακαδημαϊκών στήνει ξόβεργα για μπούφους

Την Τρίτη 31 Μαΐου 2011, στις 7 το απόγευμα, στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών θα πραγματοποιηθεί μεγάλη ανοιχτή συγκέντρωση με πρωτοβουλία του Πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Θεοδόση Πελεγρίνη, του μεγάλου έλληνα μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη και των καθηγητών Γιώργου Κασιμάτη, Γιώργου Κατρούγκαλου, Νότη Μαριά, Κώστα Μπέη και Κώστα Χρυσογόνου.

Ποιος είναι ο στόχος αυτής της ανοιχτής συγκέντρωσης; Να καταγγελθεί η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης θα έλεγε κάποιος που είναι τόσο αφελής, ώστε δεν μπορεί να διακρίνει τις μεθοδεύσεις νομιμοποίησης του καθεστώτος κατοχής και εκποίησης της χώρας που κρύβονται πίσω της. Η συγκεκριμένη εκδήλωση ποντάρει στο γεγονός ότι αρκεί κάποιος να φωνάζει αρκετά δυνατά ενάντια στην Δανειακή για να φανεί ότι δήθεν είναι ενάντια και στο καθεστώς που της έχεις επιβληθεί από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ.
Η πρόσκληση στην εκδήλωση-συγκέντρωση απευθύνεται, σύμφωνα με τους διοργανωτές, σε κάθε πατριώτη που θέλει να διατρανώσει την αντίθεσή του στην υποτέλεια της ελληνική κοινωνίας και την απαξίωση του δημόσιου πλούτου της Ελλάδας.

Όμως εντελώς τυχαία δεν λένε απολύτως τίποτε ούτε για το χρέος, ούτε για το ευρώ. Οι μεγάλοι μας αυτοί καθηγητές και ποικίλοι επώνυμοι επικεντρώνουν την κριτική τους στην Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης για να πετύχουν τι; Μα για να απαλειφθούν οι επαχθείς όροι της, όπως μας λέει ο κ. Κασιμάτης. Δηλαδή αν οι επαχθείς όροι έφευγαν από την εν λόγω Σύμβαση, όλα θα ήταν εντάξει; Θα έπρεπε να αποδεχθούμε τον «μηχανισμό στήριξης» με βάση τον οποίο εκποιείται η χώρα;

Και το επαχθές χρέος, τι πρέπει να γίνει με αυτό; Γιατί μιλάτε για την επαχθή σύμβαση και δεν λέτε κουβέντα για το επαχθές χρέος; Γιατί δεν καλείτε τον ελληνικό λαό να απαιτήσει την μη αναγνώριση και τη διαγραφή του; ‘Η μήπως περιμένετε να βγάλει τα «επιστημονικά» της πορίσματα η δήθεν έρευνα της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, ενώ την ίδια ώρα η χώρα και ο λαός της χάνεται;

Μήπως τελικά αυτό που επιδιώκετε είναι να καλύψετε το κενό της πολιτικής νομιμοποίησης που υπάρχει σήμερα στο καθεστώς κατοχής και εκποίησης;

Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα έχει θέσει ξεκάθαρα το δίλημμα: Με το ευρώ και ξερό ψωμί, ή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Εσείς τι απαντάτε σ’ αυτό; Ή μήπως δεν σας ενδιαφέρει;

Πώς γίνεται και ενώ κόπτεστε για την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας, δεν λέτε κουβέντα για το καθεστώς κατάλυσής της μέσα στην ΕΕ και την ΟΝΕ; Γιατί άραγε; Εκτός πάλι κι αν είστε τόσο αδαείς ώστε να θεωρείτε ότι μια χώρα υπό κατοχικό νόμισμα, όπως είναι το ευρώ και υπό τον έλεγχο του πιο αδίστακτου καρτέλ κεντρικών τραπεζών που έχει γνωρίσει ποτέ η ευρωπαϊκή ιστορία, μπορεί να διατηρεί την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία.

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι ενώ διαρρηγνύεται τα ιμάτιά σας για την επαχθή και παράνομη δανειακή σύμβαση, δεν λέτε κουβέντα για την ενσωμάτωσή της στην Συνθήκη του Ευρώ μέσα από την «οικονομική διακυβέρνηση» και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, δηλαδή τον μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό ελεγχόμενων χρεοκοπιών και εκποίησης χωρών; Μήπως αυτός είναι ο στόχος σας; Να καταγγείλετε την εκποίηση της χώρας μέσω της δανειακής σύμβασης για να την παραδώσετε ήσυχα-ήσυχα στην εκποίηση και την διάλυση μέσω του Συμφώνου του Ευρώ και του ΕΜΣ;

Την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία δεν μπορούν να την επικαλούνται όσοι δέχονται να την ξεπουλούν προς όφελος της ΕΕ και του ευρώ. Δεν μπορούν να μιλάνε για την αντίθεσή τους στην απαξίωση του δημόσιου πλούτου της χώρας όσοι αποδέχονται την εξυπηρέτηση του τοκογλυφικού και απολύτως καταχρηστικού δημόσιου χρέους της χώρας. Δεν είναι παρά εξίσου δωσίλογοι, όσο και οι σημερινοί κυβερνήτες. Ότι κι αν προφασίζονται. Ότι κι αν επικαλούνται.

Δυστυχώς οι ίδιοι που για δεκαετίες δεν είπαν κουβέντα για την καταστροφική πορεία της χώρας. Οι ίδιοι που συνέργησαν ή συγκάλυψαν αυτήν την πορεία, όλα αυτά τα χρόνια, έρχονται σήμερα τιμητές με πρόσχημα την καταγγελία της δανειακής σύμβασης. Χωρίς βέβαια να λένε κουβέντα για την ταμπακέρα, δηλαδή το καθεστώς χρεοκοπίας, εκποίησης και πτώχευσης υπό το ευρώ. Αλλού στοχεύουν. Προτάσσοντας ο καθένας την προσωπική του ατζέντα, τις δικές τους ιδιοτελείς φιλοδοξίες, εξαργυρώνοντας διαμαρτυρημένες επιταγές ή σκοτεινές υποχρεώσεις προς το σύστημα εξουσίας, έρχονται να θέσουν ανοιχτή υποψηφιότητα για την διακυβέρνηση «εθνική συνεννόησης», που ετοιμάζεται στο παρασκήνιο.

Μην τους κάνετε την χάρη. Μην τους αφήσετε να σας ξεγελάσουν με την ρητορική αντίθεσή τους στη δανειακή σύμβαση. Μην τους επιτρέψετε να νομιμοποιήσουν την εκποίηση και την διάλυση της χώρας με το Σύμφωνο του Ευρώ και τον ΕΜΣ.

Δεν είναι τυχαίο ότι επιλέγουν να καταφέρονται ενάντια στην υπάρχουσα κομματοκρατία και στο φαύλο πολιτικό σύστημα απαλλάσσοντας τα αφεντικά του, εντός και εκτός Ελλάδας, από κάθε ευθύνη. Η τυφλή καταγγελία της πολιτικής φαυλοκρατίας ήταν πάντα το πρόσχημα για την καταστολή των δημοκρατικών ελευθεριών από κάθε είδους χούντα. Μην τους επιτρέψετε να φέρουν την χούντα της «εθνικής συνεννόησης».

Δεν έχουμε ανάγκη από «σωτήρες», ούτε από ξεπεσμένους επαγγελματίες που νομίζουν ότι αποτελούν το Α και το Ω αυτού του κόσμου. Την λύση θα την δώσει ο ίδιος ο λαός, αρκεί να βρίσκεται σε διαρκή επαγρύπνηση και να μην παραμυθιάζεται από ανούσιες φλυαρίες που καλούν σε σικέ αντίσταση. Είμαστε σε κρίσιμη καμπή. Το αμέσως επόμενο διάστημα θα κρίνει πολλά. Μην τους αφήσετε να σας καβαλίσουν. Τα δεσμά με τα οποία σφυρηλατείται η υποτέλεια της χώρας και η δουλεία του λαού είναι σήμερα το χρέος και το ευρώ. Όποιος εμφανίζεται να τα αγνοεί, τότε είναι άσχετος, ή πολύ απλά ύποπτος.Δημήτρης

Καζάκης25/5/2011

http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/05/blog-post_26.html

Για τους νεκρούς της Marfin

Κείμενο 4 μελών της ομάδας Αυτονομία ή Βαρβαρότητα*

«Οι φασίστες, εκατό εναντίον ενός, δολοφονούν, ξυλοκοπούν, βασανίζουν, προσβάλλουν γυναίκες, παιδιά, αδύναμους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους, πυρπολούν, καταστρέφουν περιουσίες που υπήρξαν προϊόν μεγάλων θυσιών των εργαζομένων, σκλαβώνουν ολόκληρους πληθυσμούς (…) και παρόλα αυτά, τα χείριστα, θεωρούνται πολιτικά όντα, αγωνιστές ενός σκοπού και πολλοί έντιμοι άνθρωποι, που σίγουρα δεν θα διέπρατταν αυτά τα εγκλήματα, δεν αποστρέφονται να τους σφίγγουν το χέρι και να διατηρούν επαφές μαζί τους. Μιλούν πολύ για τη βία και λίγο για την ηθική και το φυσικό αποτέλεσμα ήταν πως όταν μετήλθαν βίαιων πράξεων με περισσή ιταμότητα, δεν συνάντησαν ούτε φυσική αντίσταση, ούτε ηθική καταδίκη.» (…)

«Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα έπρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε»

Ερρίκο Μαλατέστα

——————————————

Προχθές, κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, μερικοί διαδηλωτές έκαψαν τρεις εργαζόμενους σε μια τράπεζα. Απείλησαν να κάψουν και όσους βρίσκονταν μέσα στο (κλειστό λόγω της απεργίας) βιβλιοπωλείο Ιανός περιλούζοντας τρεις απ’ αυτούς με βενζίνη. Δε θέλουμε να σταθούμε πολύ στις ευθύνες των άλλων, όπως επιτάσσει η κυριαρχούσα ανευθυνότητα που φτάνει μέχρι τα όρια της συνέργειας στη δολοφονία αυτών των ανθρώπων. Εμείς προτιμάμε να σταθούμε στις δικές μας ευθύνες. Γιατί πρώτα διαπιστώνουμε μια ασυμμετρία ανάμεσα στις αντιδράσεις για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβρη του 2008 και στις αντιδράσεις για τη δολοφονία των τριών υπαλλήλων της Marfin από τους αναρχικούς. Γι’ αυτούς τους τρεις δε θα γίνουν πιθανότατα διαδηλώσεις, δε θα καεί η Αθήνα, δε θα φωνάξουμε «αναρχικοί, γουρούνια, δολοφόνοι». Γι’ αυτό το γεγονός είμαστε βέβαιοι από τη στιγμή που το απόγευμα της Τετάρτης, το συγκεντρωμένο πλήθος των διαδηλωτών στη Σταδίου προτίμησε να πιστέψει πως δεν υπάρχουν νεκροί και πρόκειται για προπαγάνδα του «Κράτους» και να φωνάξει «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» ενώ δεν τόλμησε και ούτε θα τολμήσει ποτέ να φωνάξει «αλήτες, δολοφόνοι, αναρχικοί». Κι αυτό γιατί ο κόσμος είναι χωρισμένος σε μανιχαϊκά ιδεολογικά στρατόπεδα. Η βία της μιας μεριάς είναι ηθικά απονομιμοποιημένη ενώ η βία της άλλης είναι νόμιμη «αντιβία» καθαγιασμένη από τον ιερό αγώνα ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό και από την κατοχή της απόλυτης Αλήθειας.

Ας διευκρινίσουμε, πως όλα τα παραπάνω συνθήματα είναι απαράδεκτα επειδή βασίζονται στη λογική της συλλογικής ευθύνης που βρίσκεται στον πυρήνα της μανιχαϊκής ιδεολογίας. Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ρουφιάνοι, δεν είναι όλοι οι αναρχικοί και οι αστυνομικοί δολοφόνοι. Αλλά ας εξετάσουμε πόσο λίγο δολοφόνοι είμαστε όλοι μας.

Όσοι από μας ανεβαίναμε τη Σταδίου γύρω στις 2, είδαμε αυτό το κτίριο να φλέγεται και τους ανθρώπους απεγνωσμένους στα μπαλκόνια. Μερικοί δίπλα μας είπαν «καλά να πάθουν, αφού δούλευαν σε μέρα απεργίας», άλλοι τους κορόιδευαν, άλλοι έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά τους, κάποιος έπαιρνε τηλέφωνο την πυροσβεστική. Οι περισσότεροι ήμασταν απαθείς, απλά κοιτούσαμε πιστεύοντας πιθανόν ότι τους χρειαζόταν ένα μάθημα και πως τελικά ένας από μηχανής θεός -και όχι εμείς- θα τους σώσει. Μερικά λεπτά αργότερα, κοιτάζοντας πίσω διαπιστώναμε ότι η φωτιά είχε επεκταθεί και πως οι άνθρωποι δύσκολα θα γλίτωναν. Λίγο παραπάνω, Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, ένας εξαγριωμένος νεαρός απαγόρευε στην κρατική εξουσία, δηλαδή στην Πυροσβεστική, να περάσει στο άβατο της Πανεπιστημίου για να προσεγγίσει -πιθανότατα- το σημείο.

Όλο αυτό ήταν το χρονικό μερικών προαναγγελθέντων θανάτων, η συνέχεια του Δεκέμβρη του 2008, όπου μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της Opel, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας στην Αλεξάνδρας, είχε πυρποληθεί και οι ένοικοι της πολυκατοικίας φώναζαν έντρομοι από τα μπαλκόνια να κάνει κάποιος κάτι. Κανένας δεν έκανε τίποτα όμως. Κανένας από όσους συμμετέχουμε στις διαδηλώσεις δεν ανέλαβε το βάρος να διαχωρίσει τη θέση του με αυστηρότητα, όλοι πορευόμαστε μαζί με αυτούς τους μικρούς ναζί γιατί θεωρούμε ότι βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, πως είναι «παραστρατημένοι σύντροφοι», πως δεν πρέπει «να κάνουμε δήλωση νομιμοφροσύνης στο κράτος», πως «το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης», πως οι ρίζες του Κακού βρίσκονται αλλού, πως «φταίει ο Βγενόπουλος που δεν είχε βάλει ρολά» και άλλες μπούρδες που κρύβουν κάτω από το χαλί τις δικές μας ευθύνες.

Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε ποτέ πόση ευθύνη έχει η βία των «εξεγερμένων» για το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και του Μιχάλη Καλτεζά. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν τα παιδιά αυτά θα ζούσαν αν οι ίδιοι δεν είχαν επιλέξει τη στρατηγική της βίας. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν η στρατηγική της έντασης δημιουργεί Κορκονείς και Μελίστες. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν αυτή η στείρα λογική της αντιπαράθεσης μπορεί και θέλει πραγματικά να αλλάξει την κοινωνία και να την κάνει ανθρωπινότερη. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν το δίπολο «αναρχικός» και «μπάτσος» πάει μαζί, όπως μαζί πάει και το γενικότερο δίπολο που τους οπλίζει τα χέρια και τους «στέλνει» στην αρένα εξ ονόματός μας, το δίπολο της «αθώας κοινωνίας» που πολεμά το «διεφθαρμένο κράτος».

Τώρα, για όσους από εμάς αισθανόμαστε ακόμα άνθρωποι, η διαχωριστική γραμμή έχει χαραχτεί, δυστυχώς με αίμα, από τα γεγονότα τα ίδια, και χαράχτηκε έξω από αυτά τα δίπολα. Πρέπει απλά αλλά επιτακτικά να μπορέσουμε να την διακρίνουμε: χρειάζεται να αποφασίσουμε αν είμαστε με τη βία ή αν είμαστε εναντίον της. Αν το πρόβλημά μας είναι να «καεί το μπουρδέλο η βουλή» ή αν θέλουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που κανένας δε θα καίγεται ζωντανός. Αν θέλουμε να κρεμάσουμε τους βουλευτές και να κάψουμε τις τράπεζες ή να φτιάξουμε έναν κόσμο χωρίς κρεμάλες. Πρέπει, για να σταματήσουμε να θρηνούμε θύματα, να σταματήσουμε να τροφοδοτούμε με παρακλήσεις μίσους και οργής την ατμόσφαιρα, πρέπει να αποφασίσουμε αν θα έρθουμε σε ρήξη με το κομμάτι αυτό του εαυτού μας που ζητάει αίμα, φωτιές, κρεμάλες, και που όταν τα καταφέρνει στέκει αμήχανα και καταδικάζει υποκριτικά τη βία. Πρέπει να βρούμε το θάρρος (κυρίως απέναντι στους εαυτούς μας) και να τολμήσουμε να διαδηλώσουμε ενάντια στην αριστερή και την αναρχική τρομοκρατία, στη μνήμη όλων των θυμάτων της. Γιατί, ναι, πρόκειται για τρομοκρατία. Πρόκειται για πτώματα, για αίμα και πόνο. Πτώματα που δεν πάψαμε να ζητάμε, τραυλίζοντας ύμνους οργής, δημιουργώντας αντίπαλα στρατόπεδα εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν απλά άνθρωποι, δίνοντας δικαιολογίες στο ακρο-αριστερό και αναρχικό φασισταριό να δολοφονεί. Πρέπει να διαδηλώσουμε ενάντια σε αυτήν την τρομοκρατία για να καταλάβουν κάποιοι ότι δεν δεχόμαστε να δικαιολογούν τις μακάβριες πρακτικές τους στο όνομά μας, ότι ονειρευόμαστε έναν κόσμο διαφορετικό, όχι απλά από αυτόν που υπάρχει, αλλά και διαφορετικό από αυτούς τους ίδιους. Υπάρχει και άλλη τρομοκρατία; Υπάρχει. Υπάρχουν τα τουμπανιασμένα πτώματα των μεταναστών στο Αιγαίο. Υπάρχει όμως και το ακρωτηριασμένο σώμα του Χαμίντ Νατζαφί.

* Γιάννης Κορομηλάς,

Κώστας Μπακόπουλος,

Θανάσης Πολλάτος,

Παναγιώτης Σιαβελής

(μέλη της ομάδας Αυτονομία ή Βαρβαρότητα)

ΠΗΓΗ: 7 Μαΐου 2010,

http://autonomyorbarbarism.blogspot.com

ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΕΡΓΟΛΑΒΙΚΑ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ

Ζείς καλώς ή κακώς δύο αιώνες κάπου, έχεις γίνει μοιραία ένα με τις πέτρες τις γειτονιάς σου ή και του χωριού σου, δεν σε ξερίζωσε ούτε ο "εθνάρχης" Καραμανλής που αφυδάτωσε, ο ελεεινός και απαίσιος, την πάμπλουτη και ζηλευτή ελληνική ύπαιθρο προκειμένου να έχει συσσωρευμένη φτηνή εργατική δύναμη στα αστικά κέντρα για τους φίλους του τούς βιομηχάνους, και τώρα, ύστερα από τόσες μπόρες και δωσιλογισμούς ήρθαν τα άγρια να διώξουν, να αποτελειώσουν, τα ήμερα.
Ήρθαν τέτοιοι. Τί εμετικό.
Οι τέτοιοι, είναι δίχως μεγάλες διαφορές το ίδιο σχεδόν πράγμα με αυτό που σατύριζε κάποτε ο Χάρυ Κλυνν: Οι "έτσι των έτσι", μωρέ.

Την δεκαετία του '80, οι "έτσι των έτσι", λεξιπένητες, ξενομανείς και άδειοι, ήταν οι τάχατες "πολύ μπροστά". Οι "πολύ προωθημένοι" έναντι του σπασίκλα "γέρου" (πατέρα) και της γενιάς και παράδοσης που εκείνος αντιπροσώπευε, οι της ντισκοτέκ, του "μου την σπας", του "έλα μωρέ δικέ μου", και εν γένει οι της ρεμαλιώδους ρέκλας, του "μοδάτου" πανκ, της καφετέριας και της λοιπής παραφιλολογίας που περιγράφουν οι υποτιθέμενες "ρετρό" και "καλτ" βιντεοταινίες της πλάκας οι οποίες αποτυπώνουν μια χαρά την πολιτισμική πεμπτουσία της φιλότιμης προσπάθειας του Αντρέα Παπαντρέα Β' να βγάλει για τα καλά το μάτι της ελληνικής κοινωνίας και δή της ελληνικής νεολαίας.

Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι και οι σημερινοί "έτσι των έτσι", δηλαδή οι μοντέρνοι "πολύ ψαγμένοι" "δικέ μου", είναι μηδενικά πανομοιότυπου μεν διαμετρήματος αλλά ανήκουν σε μια εντελώς διαφορετική τάξη. Ωστόσο το ίδιο ξενομανείς και συμπλεγματικοί, απαίδευτοι, τυχάρπαστοι, μηδαμινοί και εγωπαθείς.

Οι πιο "εκλεκτοί" τέτοιοι, ζούνε συνήθως στα συνασπισμοκρατούμενα Ψυχικά και πέριξ αλλά ντρέπονται οι τραγικά γελοίοι να το πουν. Το κρύβουν. Στην "αριστερή" τους "μόδα" η άμεση επίδειξη δεν είναι αμάρτημα αλλά πρωτογονισμός και "βλαχιά" και "πολιτική μη ορθότης". Είναι ερασιτεχνικά ή και επαγγελματικά "καλλιτεχνίζοντες", ανεξαρτήτως συνυπάρχουσας ιδιότητας. Κυρίως επιδιώκουν να δείχνουν περισσότερο "του λιμανιού". Έχουν λέει και τον δικό τους γαλλικό "Μάη". Τον "Δεκέμβρη" των χαφιέδων και της ουτσεκάδικης σωματεμπορίας, με τις φόρα παρτίδα πλάτες της "επάρατης" Δεξιάς. Συνοπτικά είναι "μποέμ ρομαντικές υπάρξεις", πολύ "πιο πάνω" από την "λαϊκατζίδικη" -και "ρατσιστική" πλέον- "πλέμπα". Είναι τάχατες κουλτουριαρέοι, "αισθητικά" υπεράνω, "με αναζητήσεις" και έχουν το αιώνιο ελιτίστικο μίσος για τούτο τον τόπο και τα λαϊκά στρώματά του που πάντοτε έκαιγε ασίγαστο και μοχθηρό στα πατρογονικά τζάκια τους. Είναι πάντοτε σπουδαγμένοι στα Λονδίνα και στις Νέες Υόρκες και εν γένει στους εκάστοτε "Παρισίους".
Βλέπουν τα πάντα "όπως Αμερική", με "μελαγχολικά γκέτο" και "πολυπολιτισμικές Βαβέλ".
Αποκρύπτουν μεθοδικά τους τόπους μόνιμης διαμονής τους γιατί αυτοί "ήταν εκ γεννετής μποέμ". Ως -κατά βάθος- "αυθεντικοί" "προλετκούλτ" εμπροσθοφύλακες της "διανόησης" είναι υποτίθεται "ένα και το αυτό" με τις λαϊκές μάζες αλλά -προς θεού!- όχι τις εγχώριες, που βρωμοκοπούν "μισαλλοδοξία" και "αγραμματοσύνη" αλλά τις αλλοδαπές, αυτές με το άρωμα "εξωτισμού" και την αποικιοκρατική μελαγχολία της αγγλοσαξωνικής ντεκαντάνς. Το τριτοκοσμικό ρόχαλο, η αφρικανική διάρροια και το αφγανικό ξεντέριασμα τους προκαλεί συνειρμούς από την "προοδευμένη" Δύση. Θυμίζει Μπρονξ, Χάρλεμ, Αμέρικα. Τί ωραία. Όταν όμως σφίγγουν τα γάλατα, από κάθε άποψη, καθαρίζει εξ ορισμού ο μπαμπάς. Υπόθεση ενός-δυό τηλεφωνημάτων είναι εξάλλου όλο κι όλο.

Αποτελούν μάνα εξ ουρανού για κάτι παρακμιακά καφενεδάκια Πομάκων της συνοικίας που έπνεαν τα λοίσθια και τώρα χέζονται στο χρήμα, κατάμεστα από "αρτίστες" θαμώνες που τούς έχει ανατεθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος του εξευτελισμού του ιερού χώρου της Επιδαύρου και το ανέβασμα "αντιεθνικιστικών" εκδοχών τραγωδιών του "εθνικιστή" Αισχύλου.
Όντως, αρχαίοι "εθνικιστές" που υπερασπίστηκαν την γη του πατέρα τους και μετά εξιστόρησαν τον άθλο τους, είναι πράγματι πολύ επικίνδυνοι, γι΄αυτό εντάσσονται και αυτοί στο "αναμορφωτικό" πολυπολιτισμικό στόχαστρο. Πόσο μάλιστα όταν τα ίδια τα αδέρφια τους και οι γείτονές τους, οι ουσιαστικοί συμπολίτες της Δημοκρατίας, καθήλωσαν τις περσικές τριήρεις με τα χέρια τους για να ανακόψουν την υποχώρηση των πανικόβλητων εισβολέων της τότε Νέας Τάξης και να εκδικηθούν μέχρι κεραίας την προσβολή και το απύθμενο θράσσος. Και όταν τους τα έκοψαν, μάγκωσαν τον έντρομο αυτοκρατορικό φασισμό με τα δόντια.
Μεγάλο έγκλημα η υπεράσπιση της πατρώας γης.
Μεγάλο έγκλημα και η παράδοση, η συνοχή και ο λαϊκός χαρακτήρας των λαϊκών ηθών των λαϊκών συνοικιών.


Δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια αυτή τάξη, η ίδια αριστοκρατία ακόμη και η ιδεολογική ουρά της, που αφοδεύουν με εργολαβία και ελέω "θεού" στα κάθε λογής πνευματικά ιερά του τόπου μας είναι η ίδια που αλαλάζει ηδονικά και υστερικά, σαν ύαινα, για τον αφανισμό των πραγματικών παραγωγικών στρωμάτων, συνοικία προς συνοικία, σπίτι προς σπίτι, σπιθαμή προς σπιθαμή, όπως ο Χάρος που βγαίνει παγανιά και τα σαρώνει όλα. Γνήσια Κατοχή. Νεοταξικό Θανατικό. Γρυλίζει αυτή η εμετική τάξη από ζωώδη ευχαρίστηση για τον αφανισμό του λαϊκού στοιχείου και των ανθρώπων του μόχθου και μετά, για να επικυρώσει το πούστικο έγκλημα της αστικής θρασυδειλίας επισκέπτεται τον επίκεντρο του εγκλήματος για να εξετάσει τα συντρίμια και να πιστοποιήσει την επιτυχία του ολοκαυτώματος.
Η "καλλιτεχνικότερη" ρέκλα, η ηδονικότερη ρέμβη του κομπάζοντος συνασπισμένου Τίποτα στις πρώην λαϊκές γειτονιές συντελείται.
Πολλαπλασιάζεται από το θεσμοθετημένο γκέτο των πακιστανών, αφρικανών, αράβων, αφγανών, βαλκάνιων που εξόρισαν για δεύτερη φορά, μετά τον "εθνάρχη" Καραμανλή Α', τους ιθαγενείς ξανά από τον τόπο τους.

Με το παρακάτω, το οποίο τράκαρα τυχαία στο διαδίκτυο και συνιστά αφορμή για να θίξει κανείς μια γενοκτονία που συντελέστηκε μπροστά στα μάτια του και την οποία απέφευγε να περιγράψει γιατί του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, παίρνει κανείς μια ιδέα για το ειδεχθές συνασπισμένο έγκλημα που συντελέστηκε και έδωσε την χαριστική βολή στο λαϊκό Μεταξουργείο και στο κάθε Μεταξουργείο:

Γαβριάς

23 Απρ, 2010

http://patari.org/forum/

Αγαπητέ μου Στέφανε,

Προχτές το βράδυ στην ΝΕΤ ο Νίκος Δήμου στην εκπομπή «Στα άκρα» επαναλάμβανε τις γνωστές απόψεις Ρεπούση-Λιάκου-Κουλούρη-Άννας Φραγκουδάκη και του νέου «φρούτου», της κ. Δραγώνα, βουλευτού του ΠΑΣΟΚ και «ειδικής γραμματέως του Ενιαίου Διοικητικού Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού
Σχεδιασμού Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων» δηλαδή στην καρδιά της διαμόρφωσης της σκέψης, των γνώσεων και του ήθους των Ελλήνων του μέλλοντος. Στην συμμορία συμμετέχει και ο κ. Νίκος Μουζέλης, σύζυγος της κ. Θ. Δραγώνα, καθηγητής του LSE (?) και επιστημονικός υπεύθυνος του «Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ»!!! Άλλο ένα πόστο-κλειδί. Το 1999 συναντάμε την κ. Δραγώνα μαζί με τους «επιφανέστερους Έλληνες αναθεωρητές ιστοριογράφους» σε διεθνές συνέδριο στην Χάλκη του CDRSEE (Κέντρο για την Δημοκρατία και την Συμφιλίωση στην Νοτιοανατολική Ευρώπη) και του ΕΛΙΑΜΕΠ (έδρα του κ. Βερέμη) με θέμα την «Εθνική Μνήμη» (δηλ. λέω εγώ, «πώς θα καταργήσουμε την εθνική μας μνήμη»). Η κ. Δραγώνα στο βιβλίο της «Τι είν’ η πατρίδα μας;» πιάνει τον … ταύρο από τα κέρατα (θαύμασε ύφος γραφής): «Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχθήκαμε για να κονομήσουμε (!!!) πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων». (Τρέμετε άθλιοι «κονομάκηδες» Σεφέρη και Ελύτη, που στην ομιλία σας κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ υμνήσατε την συνέχεια του ελληνικόυ έθνους από τον Όμηρο έως σήμερα). Στο εν λόγω βιβλίο της η σύμβουλος της κ. Άννας Διαμαντοπούλου αναφέρει σχετικά: «Η αρχαιότητα χρησιμοποιείται σαν πρότυπο υπεριστορικό (!) με αποτέλεσμα να «αποδεικνύει» την αναξιότητα της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτισμού της».

Επίσης το Έθνος περιγράφεται ως «οντότητα υπερχρονική και στατική» με αποτέλεσμα να ναρκοθετείται η έννοια της εξέλιξης και να καλλιεργούνται αντίθετα με τις αξίες της εποχής μας εθνοκεντρισμός και ξενοφοβία».


Ο μόνος που απάντησε δημοσίως σ’ αυτά απ’ ό,τι γνωρίζω, είναι ο Κώστας Γεωργουσόπουλος σε τελευταίο άρθρο του στα «ΝΕΑ», ο οποίος προς τιμήν του
απαντώντας σε σχετικό με τα παραπάνω άρθρο της κ. Άννας Φραγκουδάκη, στενής φίλης και ομοϊδεάτισσας της ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας: «Η κ. Φραγκουδάκη θεωρεί πως κάθε αναφορά σε πατρίδα, πατριωτισμό, έθνος είναι συντηρητική, δεξιά και σχεδόν φασιστική πολιτική (…). Έτσι καλό θα είναι να απαλειφθούν από τα σχολικά βιβλία όλα τα ποιήματα, τα διηγήματα και τα δοκίμια που αναφέρουν θετικούς χαρακτηρισμούς ως έννοιες «πατρίδα», «έθνος». Πρέπει ευθύς να αφαιρεθούν από τα σχολικά εγχειρίδια όλες οι αναφορές που υπάρχουν στο έργο του Σολομού και ιδίως στον πατριδοκαπηλικό «Ύμνο εις την Ελυθερίαν» στις έννοιες «πατρίδα» και «έθνος». Αν δεν γίνεται να καταχωνιαστεί η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» του Παπαρηγόπουλου, καλό θα είναι να καεί. Οπωσδήποτε όμως θα πρέπει να καεί και μάλιστα δημοσίως το φασιστικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα «Για την Πατρίδα». Να εξοβελισθούν τα δεκατετράστιχα του Παλαμά «Πατρίδες» (…). Εντός σύντομης προθεσμίας πρέπει να αλλάξουν όνομα η ποδοσφαιρική ομάδα «Εθνικός», το «Εθνικό Θέατρο», η εφημερίδα «Έθνος», το «Πατριωτικό Ίδρυμα», το «Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών», το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, η Εθνική Λυρική Σκηνή κλπ. κλπ.»

Όπως καταλαβαίνεις, μπροστά σ’ αυτή την βαρυχειμωνιά που μας προέκυψε ξαφνικά, ένας μονάχα κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη. Εκτός πια κι αν όλοι οι Έλληνες, ανώνυμοι και επώνυμοι, έχουν περιπέσει σε χειμερία νάρκη ή έχουν (έχουμε) χάσει τα ανακλαστικά μας ως Έλληνες πατριώτες…

Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός, πρώτον να ενημερώσουμε όσο γίνεται πιο πλατειά, πιο υψηλά και πιο βαθειά τους Έλληνες πολίτες, ανεξάρτητα από μόρφωση, ιδιότητα, ειδικότητα, επάγγελμα και αξίωμα. Δεύτερον να αποκαλύψουμε τη συνωμοσία και τους συνωμότες έναν-έναν, να αποκαλύψουμε τις απόψεις, τις προσπάθειες, τις πράξεις και τα έργα τους και κυρίως αυτούς που κρύβονται πίσω τους, που φαίνεται ότι είναι τόσο ισχυροί και επικίνδυνοι, ώστε να έχουν ως τώρα κατορθώσει να τους προωθήσουν στα νευραλγικότερα σημεία της εθνικής μας ζωής και ειδικά στην Παιδεία, στα ΜΜΕ, ακόμα και στο Κέντρο όπου σχεδιάζεαι η εξωτερική μας πολιτική, στο Υπουργείο Εξωτερικών! Τρίτον, να προβάλουμε τις λεπτομερείς αποκαλύψεις του «ΑΡΔΗΝ» για την ΕΛΙΑΜΕΠ, που φαίνεται ότι παίζει τον ρόλο της ραχοκοκκαλιάς απ’ όπου εκπορεύονται οι ειδικευμένες ομάδες των συνωμοτών. Τέταρτον, να περάσουμε όσο γίνεται περισσότερο στην αντεπίθεση, αφού πρώτα πεισθούν όλοι ότι η πατρίδα μας αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο ίσως κίνδυνο στην ιστορία της, γιατί αυτή τη φορά προέρχεται από τα μέσα και όχι από έξω, όπως έως τώρα.

Δεν αντιμετωπίζουμε εχθρικούς στρατούς με όπλα που τραυματίζουν και σκοτώνουν τα σώματα αλλά την ψυχή μας! Γιατί έχουμε μέσα στο σώμα μας έναν καρκίνο, που αν τον αφήσουμε να γενικευθεί, το αποτέλεσμα θα είναι να καταστραφούν τα ευαίσθητά μας «όργανα», δηλαδή οι αξίες, πάνω στις οποίες στηρίζεται η ίδια η ζωή του «σώματος», που είναι η ελληνική κοινωνία, η ελληνική πατρίδα και το ελληνικό έθνος, που κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και γίναμε αυτοί που είμαστε -καλοί, κακοί αλλά είμαστε εμείς και όχι κάποιοι απρόσωποι, όπως επιχειρούν ως φαίνεται να μας κάνουν, ξένοι και ντόπιοι συνωμότες, για τα δικά τους συμφέροντα.

Επειδή γνωρίζω ότι συμφωνείς μ’ αυτές τις απόψεις, σου στέλνω μαζί με το γράμμα αυτό (που αν νομίζεις μπορεί να πάρει δημοσιότητα), μια προσωπική έκκληση προς τους συμπατριώτες μας, με τον τίτλο «Για την υπεράσπιση της εθνικής μας συνείδησης».

Πιστεύω ακράδαντα ότι όπως στην εποχή της Εθνικής Αντίστασης ο κύριος στόχος ήταν η Ελευθερία της πατρίδας και τον καιρό της Αντίστασης κατά της Χούντας η Δημοκρατία, σήμερα που προβάλλουν όλο και πιο πολύ οι κίνδυνοι, τόσο εξωτερικοί όσο και εσωτερικοί, για την ακεραιότητα της πατρίδας μας (κάθε μορφής), ο κύριος στόχος όλων των Ελλήνων, ανεξάρτητα από ιδεολογίες και κόμματα, θα πρέπει να είναι ο Πατριωτισμός.

Σε χαιρετώ με αγάπη,

Μίκης Θεοδωράκης
 

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=22683#22683

Το παραλήρημα του Μίκη Θεοδωράκη

Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, Μίκης Θεοδωράκης ηταν σε τελετή που εγινε στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδος (Deree) στις 27 Ιουνίου ένας από τους τρεις παραλήπτες τιμητικών διδακτορικών διπλωμάτων. Ευχαριστώντας, ο Μίκης Θεοδωράκης έστειλε στο Κολλέγιο ένα μήνυμα, που δημοσιεύθηκε στα ΜΜΕ. Με πολύ πετιμέζι και μέλι

(του Εμμανουήλ Σαρίδη)

Ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης, Μίκης Θεοδωράκης ήταν λοιπόν σε τελετή που εγινε στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδος (Deree), στις 27 Ιουνίου, ένας από τους τρεις παραλήπτες τιμητικών διδακτορικών διπλωμάτων. Οι άλλοι δυο ήταν ο Τζον Μπραδήμας, πρώην πρόεδρος του New York University και επί 22 χρόνια μέλος του Κογκρέσου των ΗΠΑ και ο Άντριου Άθενς, πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού και ιδρυτής του φιλανθρωπικού οργανισμού Ηellenicare. Ο Μίκης Θεοδωράκης τιμήθηκε για τη διαχρονική προσφορά του στην τέχνη και για τη συμβολή του στους αγώνες για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ας δούμε πρώτα το μήνυμα που έστειλε ο Μίκης Θεοδωράκης (Μ.Θ.) με αφορμή την ανακήρυξή του σε επίτιμο διδάκτορα στο «Deree College» του «Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος» και να κάνουμε μετά μερικές σκέψεις για την συμβολή του «στους αγώνες για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα».

Γράφει ο Μ.Θ.: «H απόφαση του Σχολείου σας να με τιμήσει αναγορεύοντας με σε επίτιμο διδάκτορα του με συγκινεί και με τιμά βαθύτατα, γι’ αυτό σας ευχαριστώ θερμά. Πρώτον γιατί το Κολλέγιό σας αποτελεί πρότυπο στη χώρα μας στην υπηρεσία της αγωγής, της μάθησης και της πολιτιστικής καλλιέργειας των νέων μαθητών και δεύτερον γιατί εκπροσωπεί ένα μεγάλο λαό, τον αμερικανικό, η παρουσία του οποίου στους τελευταίους αιώνες προσέδωσε μια νέα ώθηση στον διεθνή πατριωτικό - πολιτικό - επιστημονικό και πνευματικό πολιτισμό, σε βαθμό που να εμπλουτισθεί και να πάρει καινούργια φρεσκάδα και ορμή ο αγώνας του ανθρώπου για ευημερία, μόρφωση και ανθρώπινα δικαιώματα. Η συμβολή του Λαού αυτού στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους υπήρξε αποφασιστικής σημασίας για τη νίκη των ελεύθερων λαών επί των σκοτεινών και απάνθρωπων επιθετικών δυνάμεων και οι μεγάλες θυσίες του κέρδισαν για πάντα την ευγνωμοσύνη μας. Προσωπικά πιστεύω ότι ο ηγετικός ρόλος των ΗΠΑ σε όλους τους τομείς της ζωής, με συνέπεια την κατάκτηση αυτού του υψηλότατου επιπέδου ευημερίας, δεν οφείλεται μόνο στον φυσικό πλούτο της απέραντης αυτής χώρας, αλλά κυρίως στην εργατικότητα και μεθοδικότητα, στην τολμηρή και ελεύθερη λήψη των αποφάσεων, με μια λέξη στην αμερικανική ποιότητα σκέψης και δράσης».

Μήπως ο χαρισματικός αυτός μουσικοσυνθέτης ξεκούτιανε; Η μήπως η εικόνα που έχουμε για τον Μ.Θ. δεν αντιπροσωπεύει κατ’ ανάγκην και τον πολίτη και πολιτικό Θεοδωράκη: Μια μουσική ιδιοφυΐα απο τη μια, που συνέθεσε κομμάτια υψίστης μουσικής και ηθικής ανατάσεως, όπως το «Άξιον Εστί» και ένα εγωιστικό και πολιτικά άστατο πρόσωπο απο την άλλη, που μια ζωή σχοινοβατούσε απο δω κι’ απο κει, μεταξύ της ΕΟΝ του Μεταξά, της ΕΔΑ, του ΚΚΕ, του ΚΚΕ-Εσωτερικού και της Νέας Δημοκρατίας, για να καταλήξει σήμερα εραστής των ιδεολογιών περί του παγκόσμιου πολίτη, όπως ακριβώς τον θέλουν οι οργανωσεις του George Soros και των άλλων σιωνιστικών δυνάμεων, που πρεσβεύουν την παγκοσμιοποίηση, πίσω απο την οποία κρύβουν επιμελώς τα σχέδιά τους για την εγκαθίδρυση της Αυτοκρατορίας που ονειρεύονται απο χρόνια; Θύμα κι’ αυτός, όπως και το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ και οι ΜΚΟ του Δημητρά και άλλων τέτοιων, που δίνουν τον υπέρτατο αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνία των πολιτών που μας ήρθαν πεσκέσι απο τις ΗΠΑ;
 
Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική απ’ αυτή που ζωγραφίζουν οι διθύραμβοι του μεγάλου μουσικοσυνθέτη. Η συμβολή των ΗΠΑ στην ήττα της Γερμανίας ήταν όντως αποφασιστικής σημασίας, ας μου επιτραπεί όμως να παρατηρήσω, ότι δεν εγινε για το καλό των λαών, αλλά για τα συμφέροντα της μεγάλης αυτής χώρας, που άφησε πρώτα την Αγγλία να αποδυναμωθεί στον πόλεμο με την Γερμανία, για να επέμβει, όταν ο δρόμος για να αναδειχθεί σε Παγκόσμια Δύναμη ήταν πλέον ορθάνοιχτος. Μην ξεχνάμε και τον βομβαρδισμό της Δρέσδης με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, όταν ο πόλεμος είχε ήδη τελειώσει, το ίδιο και οι ατομικές βόμβες που ρίξανε, πάλι μετά τον πόλεμο στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Και για ποιους ελεύθερους λαούς μιλάει ο Μ.Θ., για την Αγγλία των αποικιοκρατών, που καταλήστευσαν τον κόσμο (ούτε τα Ελγίνεια μάρμαρα δεν σκέφθηκε!), κατέχουν ένα μέρος της Κύπρου, αναμειγνύονται ακόμη στα εσωτερικά ξένων κρατών (Ιράν) και παριστάνουν ακόμη τον καπάνταη, η την Γαλλία, που διατηρεί ακόμη και σήμερα αποικίες στην Αφρική και τον υπόλοιπο κόσμο;

Πάμε παρακάτω. Ποιο επίπεδο ζωής βλέπει αυτός ο φλύαρος άνθρωπος στις ΗΠΑ, όταν η χώρα αυτή είναι σήμερα χρεοκοπημένη και ένα τρίτο του πληθυσμού της ζει κάτω απο το επίπεδο της φτώχειας; Δεν είδε τις bag ladies στην Lower East Side του Manhattan, την βρώμα και την δυσωδία πίσω απο την βιτρίνα των πολυκαταστημάτων ή τι έβλεπε όταν πήγαινε στις ΗΠΑ; Τι εννοεί με την «αμερικανική ποιότητα σκέψης και δράσης»; Την τεράστια πορνοβιομηχανία των (Βόρειο)Αμερικάνων, τα έργα τρόμου, φρίκης και κατακρεουργημένων ανθρώπων ή αυτά που εκθειάζουν τον πόλεμο και την ανωτερότητα της άσπρης φυλής, που εξάγουν και έχουν δηλητηριάσει τον εγκέφαλο της νεολαίας του κόσμου; Η τις κοπελίτσες, που είναι έτοιμες να περάσουν απο χίλια δυο σεντόνια για να γίνουν σταρ και να βουλιάξουν μετά στα ναρκωτικά και τα φάρμακα; 

Πίσω στο γραμμα Θεοδωράκη: «Ετσι μ’ αυτό τον τρόπο η χώρα αυτή έγινε τόσο δυνατή και με τέτοια επιρροή σε παγκόσμια κλίμακα, ώστε με βάση τη θεωρία περί Αρμονίας και Χάους να έχει τη δύναμη να μπορεί γυρίζοντας ένα διακόπτη από δω ή από κει να επιβάλει σε όλο τον κόσμο και σε όλους τους λαούς είτε την Αρμονία, δηλαδή τον Παράδεισο, είτε το Χάος, δηλαδή την Κόλαση. Και για τον λόγο αυτόν ακριβώς η ευθύνη της μπροστά στην Παγκόσμια Ιστορία είναι τεράστια...» Και «...Αμερική σημαίνει για μένα προ παντός ελευθερία, πρόοδος, καλοσύνη, ειρήνη, αλληλεγγύη μορφωτική, επιστημονική και πολιτιστική καλλιέργεια. Δηλαδή Φάρος για όλους τους λαούς».

Ετσι λοιπόν, η χώρα αυτή μπορεί «γυρίζοντας ένα διακόπτη να επιβάλει σε όλο τον κόσμο και σε όλους τους λαούς είτε την Αρμονία, δηλαδή τον Παράδεισο, είτε το Χάος, δηλαδή την Κόλαση». Δυστυχώς, κύριε Θεοδωράκη, η χώρα αυτή απο τότε που συστάθηκε, μόνο το Χάος και την Κόλαση έχει επιβάλει. Εξολοθρεύοντας τους Ινδιάνους, εγκαθιστώντας δικτατορίες στην Λατινική Αμερική και σε άλλες Μπανανίες όπως η Ελλάδα, δολοφονώντας εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στο Ιράκ και καταστρέφοντας την χώρα, αφού προηγουμένως είχε ενισχύσει και παροτρύνει τον Σαντάμ Χουσεϊν να επιτεθεί στο Ιράν. Καταστρέφοντας την Γιουγκοσλαβία και βομβαρδίζοντας την Σερβία, εγκαθιστώντας μαριονέττες στην Γεωργία, ενισχύοντας τον Γιωργάκη και τους μυστικούς της πράκτορες για την δημιουργία κοινωνικής αναταραχής και δολοφονικών επιθέσεων στην Ελλάδα, και κάνοντας έναν απάνθρωπο πόλεμο εναντίον των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, τους οποίους πριν είχε η ίδια δημιουργήσει για να πολεμούν ενάντια στα σoβιετικά στρατεύματα.

Αν διαβασει τις γραμμές αυτές ο χαρισματικός μουσικοσυνθέτης, ίσως ξανασκεφθεί τις αρλούμπες που έγραψε, προφανώς για να γλείψει το αμερικάνικο κολλέγιο και τις ΗΠΑ. Διότι, όπως φαίνεται, παρά τα τόσα χρόνια που διετέλεσε στην  υπηρεσία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους (με μουσικές περιοδείες, ώσπου να πέσουν οι δικτάτορες και μετά τέρμα και τελεία), δεν κατάλαβε ακόμη, ότι οι δυνάμεις αυτές δεν σε τιμάνε γιατί είσαι κάτι, αλλά σε υποστηρίζουν και σε ανεβάζουν γιατί σε χρειάζονται. Για τους δικούς τους σκοπούς. Ποτέ όμως δεν είναι αργά να το καταλάβει. Εκτός πια και αν πραγματικά έχει ξεκουτιάνει.

Διαβαστε ολοκληρο το γραμμα του Μ.Θ. στο κολλεγιο, που δημοσιευσε η "Καθημερινη" στις 28.06.2009 με τον τιτλο

«Αμερική σημαίνει ελευθερία, πρόοδος, καλοσύνη»
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_28/06/2009_320250

http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=205&tx_ttnews[tt_news]=1127&tx_ttnews[backPid]=78&cHash=9b32601169

* Η φωτογραφία είναι απο τις Αμερικάνικες Στρατιωτικές Φυλακές, στο Ιράκ.

Η δολοφονία της γλώσσας οδηγεί στη λαϊκή υποταγή

…

Ο Δρόμος είχε τη δική του ιστορία, ήταν μια λέξη μοναχά “Ελευθερία”

Ο στόχος κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος είναι η υποταγή της πλειοψηφίας μέσω της στέρησης γνώσης και έκφρασης. Σε αυτό το πλαίσιο δράσης, το υπερόπλο που ονομάζεται γλώσσα πρέπει να παραμείνει κτήμα μιας Ελίτ. Οι μάζες πρέπει να στερηθούν τον τρόπο δημιουργικής και ελεύθερης έκφρασης ώστε η νόηση και η παιδεία τους να είναι απόλυτα ελεγχόμενες και στείρες. Γι’ αυτό παραδοσιακά κάθε προοδευτική κίνηση είχε ως βασικό αίτημα την παιδεία, όχι ως προς τα κονδύλια αλλά το δικαίωμα ελευθερης διακίνησης της Γνώσης.

Το φαινόμενο ελέγχου της ανθρώπινης επικοινωνίας είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Στην Ελλάδα όμως ο χώρος της παιδείας ήταν ανέκαθεν στο στόχαστρο για συγκεκριμένους λόγους που επικεντρώνονται στη ιδιαίτερη φύση της Ελληνικής γλώσσας:

Η ίδια πολιτική ακρωτηριασμού Εθνικών γλωσσών όπως είπαμε είναι παγκόσμια πρακτική εμπνευσμένη από την απάνθρωπη ιμπεριαλιστική Βρεταννική αποικιοκρατία που συνεχίζεται από την πλανητική πλέον αυτοκρατορία του καπιταλισμού. Ο άμεσος στόχος είναι εμφανής: Η αποδυνάμωση της ανθρώπινης έκφρασης και σκέψης δημιουργεί τον ιδεατό υπήκοο του νέου καθεστώτος όπου αυτοσκοπός είναι η ταύτιση της ευτυχίας όχι με τη δημιουργία αλλά την κατανάλωση. Ποιά πολυεθνική άραγε δεν θα ονειρευόταν ένα παγκόσμιο πελατολόγιο όπου η διανομή των προϊόντων της θα γινόταν χωρίς αντίδραση ή αμφισβήτηση;

Εκεί αποσκοπούσαν και οι εγκάθετοι της “διανόησης” με αριστερή προβιά που προσπάθησαν έντεχνα να συκοφαντήσουν την εκάστοτε Εθνική γλώσσα προσδίδοντας της ταξικό χαρακτήρα: Ο πλούτος της γλώσσας ταυτίστηκε με τον ταξικό πλούτο ενώ ο σωστός προλετάριος έπρεπε να χρησιμοποιεί την απλοποιημένη “προλεταριακή” γραμματική. Τι γελοίος τρόπος για την ηλιθιοποίηση και υποδούλωση της πλειοψηφίας!  Το επιχείρημα όχι μόνο αυτοαναιρείται με μια μελέτη της Ποντιακής ή της Κυπριακής διαλέκτου (τι πλούτος) αλλά και από την φύση της ταξικής πάλης με Μαρξιστική ή άλλη προσέγγιση.

Ο ίδιος ο Στάλιν το 1950 διαβλέποντας τη σύνδεση καπιταλισμού - εκφυλισμού της γλώσσας έγραψε:

“Δεν υπάρχει γλώσσα ταξική, γλώσσα του λαού παρά μόνον γλώσσα εθνική. Υπαρχει δημοτική που πρέπει σταδιακά να παραμεριστεί προς όφελος της ιστορικής εθνικής γλώσσας” και συμπληρώνει ” Ισχυρίζονται (οι εγκάθετοι) πως κάθε ταξική γλώσσα έχει την ταξική γραμματική της ήτοι προλεταριακή γραμματική και αστική γραμματική. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Στην εθνική γλώσσα υποτάσσονται οι διάλεκτοι ως κατώτερες μορφές“. (Περί Γλωσσολόγων, 28/7/1950).

Ιδιαίτερα γλώσσες όπως η Ελληνική και η Κινέζικη, οι μόνες ζώσες εδώ και 4,000 χρόνια σύμφωνα με τον Ισπανό ιστορικό Francisco Adrados, αποτελούν μήτρα δημιουργίας ευρύτερου πλέγματος γλωσσών που σε καμμία περίπτωση δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη Μητρική. Κατά τον Adrados οι περισσότερες γλώσσες του πλανήτη σήμερα θεωρουνται κρυφοελληνικές γεγονός που αποδεικνύεται από τα τμήματα Ελληνικών σπουδών ανά τον κόσμο.

Thomas Macaulay

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού είναι η περίπτωση της Ινδίας και των Σανσκριτικών. Τα Σανσκριτικά είναι η μήτρα των 150 και πλέον διαλέκτων που ομιλούνται στην Ινδία και θα μπορούσε να είναι η ενωτική Λαϊκή γλώσσα, όπως ακριβώς έγινε στο Ισραήλ με την αρχαία Εβραϊκή). Εκεί ανέλαβε δράση ο βαρώνος Θωμάς Μακώλαιυ (Thomas Babington Macaulay, 1800 - 1859) ο αποκαλούμενος Πάπας της Βρεταννικής παιδείας των Ινδιών. Οργάνωσε την παιδεία της κατεχόμενης χώρας με σκοπό την κατασκευή μιας ελίτ Ινδών Εξευρωπαϊσμένων κλώνων. “Μιας τάξης ανθρώπων που θα είναι οι ενδιάμεσοι φορείς μεταξύ ημών, των επικυριάρχων και των εκατομμυρίων που διοικούμε“. Ένα “Κολωνάκι” λοιπόν με σκοπό να δυτικοποιήσει παιδεία, συνήθειες και ήθη. 

Αυτό ακριβώς το Κολωνάκι (με την ομώνυμη έδρα μάλιστα!) που κατασκευάστηκε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, για το οποίο διατέθηκαν πακτωλοί χρημάτων με σκοπό την αντίστοιχη εξευτελιστική διάβρωση. Επιστρατεύτηκαν απίστευτες περσόνες τύπου Κωστόπουλου για να περάσουν ένα life - style γκλαμουριάς και αγαμίας με όπλο την αμορφωσιά. Το “θέλω να γίνω σιτάρ“, αστείρευτη πηγή γέλιου στις παλιές Ελληνικές ταινίες έγινε επίσημη γλώσσα του Αθηναϊκού νεοαστικού κράτους και προωθήθηκε στους ιθαγενείς με χάντρες (πολύχρωμα εξώφυλλα) και τσόντα. Καρπαζοεισπράκτορες και λοβοτομημένοι Αυνάνες καθιερώθηκαν σαν status symbol με κοινό παράγοντα την ακρωτηριασμένη δυνατότητα έκφρασης και άφθονο χρήμα. Αποτέλεσμα;

Σύμφωνα με πρόσφατη μέτρηση της Alco για το Ινστιτούτο επικοινωνίας, το 64,8% των κατοίκων της Αττικής χρησιμοποιεί ξενικές λέξεις στην καθημερινή του ομιλία! Το ποσοστό πέφτει αισθητά στην επαρχία, αλλά είπαμε, γεωγραφικό το “Κολωνάκι” των συμπλεγματικών.

Ποιά Αριστερά; Το υπόβαθρο αυτής της εξαθλίωσης είχε θεμελιωθεί νωρίτερα βέβαια με τις απίστευτες ενέργειες του 1910 αλλά κυρίως του 1976 όπου η Ελληνική Δεξιά έδειξε το απεχθές της πρόσωπο ακρωτηριάζοντας την Ελληνική γλώσσα με την προκλητική ανοχή της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που από θεματοφύλακας της ελεύθερης και ποιοτικής παιδείας, έγινε δεκανίκι του καπιταλισμού ακυρώνοντας αγώνες δεκαετιών. Το “ψωμί, παιδεία, ελευθερία” έγινε “φεράρι για τους πρυτάνεις, κλειστό πανεπιστήμιο και φασισμός στα ιδρύματα”. Το ταγάρι της Πόπης Τσουκάτου (αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική πρωτοβουλία) έγινε Λουί Βιτόν και βόλτες μεταξύ Μυκόνου και Κολωνακίου. Powered by Siemens.

Το έγκλημα έγινε με την συνενοχή των καπηλευτών της γενιάς του Πολυτεχνείου και οδήγησε τον Κορνήλιο   Καστοριάδη να δηλώσει αηδιασμένος:  ” Αν δεν θέλετε κύριοι του υπουργείου να κάνετε φωνητική ορθογραφία τότε πρέπει να αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα γιατί αυτοί που τους βάλανε ήξεραν τι έκαναν. Δεν υπήρχαν στα αρχαία Ελληνικά γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτά τα κτήνη, τα τετράποδα που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας που τελικά είναι η καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων Ελληνικών. Δηλαδή πάμε να καταστρέψουμε ότι χτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου Ελληνισμού”. Βόλος, 1989.

Επιμένουμε σε αυτή τη χώρα να ζούμε σε έναν μίζερο μικρόκοσμο με μίζερες επιδιώξεις που συνεπάγονται μίζερα όνειρα. Έτσι και στο θέμα της ΕΕ δεν έχουμε αντιληφθεί ότι είμαστε ένα παράρτημα μιας πολυεθνικής που αν θέλει να έχει τη στοιχειώδη ευημερία για τους πολίτες της πρέπει να αγωνιστεί για το εδώ μαγαζί και όχι για τις ιδεοληψίες ή τα κομματικά συμφέροντα του καθενός. Τρανταχτό παράδειγμα των αρλεκίνων που στέλνουμε στην Ευρωβουλή (και φαίνεται μας αντιπροσωπεύουν επάξια) είναι η αντίδραση των Ελλήνων ευρωβουλευτών στην πρόταση Ισπανών (!!) συναδέλφων τους να ψηφιστεί η Αρχαία Ελληνική ως επίσημη γλώσσα της ΕΕ. Την αγνόησαν επιδεικτικά και τις τρεις φορές που κατατέθηκε!

Ναι μεν ο επερχόμενος παγκόσμιος πολιτισμός αποσκοπεί στην επιβολή μιας παγκόσμιας γλώσσας, είναι όμως στο χέρι μας, στην καθημερινότητα μας να δράσουμε όχι ως ανάχωμα αλλά ως δημιουργοί και ενεργοί φορείς ενός πολιτισμού βασιζόμενου στην Ανθρωπιστική παιδεία που μας έχουν στερήσει. Και ο αγώνας αυτός είναι απλός, καθημερινός και όμορφος.

Διαβάστε επίσης: Γλώσσα: το ανίκητο υπερόπλο

Πηγές:

Αντώνης Κουνάδης, Η Ελληνική γλώσσα ανά τον κόσμο: παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Εφημερίδα “Το Παρόν”

“Ενδιάμεση Περιοχή”, τ. 12, 1999

Δημήτρης Κιτσίκης, “Για μια παγκόσμια Γλώσσα”, π. Τρίτο Μάτι, τ.168

Ο Χριστός ως Επαναστάτης

(Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτςς)

[...] Ας δούμε τώρα τι λέει σχετικά με την επανάσταση ενάντια στο κακό, κοινωνικό, πολιτικό, ηθικό ένας Ορθόδοξα Χριστιανός επίσκοπος.

Λέει, λοιπόν, ο κάτωθε επίσκοπος, δάσκαλος πανεπιστημιακός και Άγιος:

(Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

“Ο Χριστός δεν σήκωνε εξεγέρσεις ενάντια στην εξουσία του κράτους, με στόχο μία εφήμερη αλλαγή τοπικής σημασίας· ο Χριστός εργαζόταν για μια επανάσταση που είχε ως στόχο την καθολική παγκόσμια ανατροπή. Ο Χριστός δεν δημαγωγούσε ενάντια στις δυναστείες του Ηρώδη και του Αυγούστου-αυτή θα ήταν μια μικρή “αντάρτικη” δουλειά-αλλά έθετε τα θεμέλια σ’ένα πολύ μεγαλύτερο έργο. Πήγε πέρα και βαθύτερα απ’όλους τους επαναστάτες του κόσμου. Στο δένδρο του κακού δεν κλάδευε κλαριά και δεν καθάριζε τα φύλλα, αλλά έβαζε το τσεκούρι στην ίδια τη ρίζα. Δεν βιαζόταν να δει γρήγορα την επιτυχία του έργου Του[...]

“Επαναστατήστε πρώτα εναντίον του εαυτού σας και ύστερα ενάντια στον κόσμο”-αυτό το μήνυμα θα μπορούσε να βγει από το κύριο κήρυγμα του Χριστού. Τούτο ήταν το εργαλείο για λάξευμα και για λείανση.[...]

(σσ.42-47, Αργά βαδίζει ο Χριστός, εκδ. Εν πλω, 2008)

http://philalethe00.wordpress.com/

Ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως

και ο αρχηγός της αστυνομίας

"έσπασαν" και ρήμαξαν το Κολωνάκι.

Το καραγκιοζιλίκι του Κολωνακίου

και οι τραγικές συνέπειές του.

Η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας και όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε, τόσο το καλύτερο για εμάς. Ελάχιστοι μήνες πέρασαν από τα θλιβερά "Δεκεμβριανά", που έβαλαν φωτιά στο κέντρο της Αθήνας και ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα ανάλογο φαινόμενο —έστω και μικρότερης κλίμακας—. Ακόμα αποκαθίστανται οι προηγούμενες ζημιές και ξαφνικά προέκυψαν νέες. Με την επιδρομή στο Κολωνάκι γίναμε μάρτυρες γεγονότων, τα οποία αψηφούν τη λογική. Τη λογική ακόμα κι αυτών που επιδίδονται σε τέτοιου είδους καταστροφικές ενέργειες. Μιλάμε δηλαδή για παράλογα πράγματα. Ακόμα και το "αντάρτικο" πόλεων έχει κάποια λογική, την οποία πρέπει να τη σέβονται αυτοί οι οποίοι επιδίδονται σ' αυτό και βεβαίως θέλουν ν' αποφύγουν τη σύλληψη. Μια λογική, η οποία στη περίπτωση του Κολωνακίου έδειξε με τον πιο "εκκωφαντικό" τρόπο την απουσία της.

Δεν είναι δυνατόν να γίνεται μια τέτοια καταδρομική "επίθεση" μέρα μεσημέρι στην πρωτεύουσα ενός οργανωμένου κράτους. Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στην πιο απίθανη "Μπανανία" της υποσαχάριας Αφρικής. Δεν συμβαίνουν, όχι επειδή δεν το επιθυμούν οι "καταδρομείς" της αναρχίας και του χάους, αλλά επειδή δεν υπάρχει η μαθηματική πιθανότητα να επιτύχουν τον στόχο τους, χωρίς να συλληφθούν. Απλά πράγματα. Όταν έχεις ως πρόθεσή σου να προβείς σε ενέργειες, οι οποίες αποσκοπούν αποκλειστικά στην πρόκληση υλικών καταστροφών, πηγαίνεις στη λιγότερο αστυνομευμένη περιοχή και όχι το αντίθετο.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για λογική. Στην περίπτωση του Κολωνακίου ακόμα και αυτή η λογική του "αντάρτικου" παραβιάστηκε. Για να έχουμε όμως αυτήν την ανεξήγητη και αναπάντεχη "επιτυχία" των "ανταρτών", κάτι άλλο συμβαίνει πέρα από το προφανές. Συμβαίνει αυτό το οποίο πολλοί Έλληνες πλέον υποψιάζονται. Ήταν "στημένη" η επιχείρηση από αυτούς, που έχουν λόγο να παρουσιάζουν την Ελλάδα σαν μια εκτός ελέγχου "Μπανανία". Αυτούς, που παίρνουν την παραμικρή αρνητική είδηση που αφορά την Ελλάδα και την κάνουν παγκόσμια είδηση, για να "δείξουν" στο παγκόσμιο ακροατήριο ότι είμαστε μια ανεξέλεγκτη "Μπανανία", η οποία αποτελεί τον αδύναμο "κρίκο" της ασφάλειας των "πολιτισμένων". Αυτούς, που "προφητεύουν" εξελίξεις και επεισόδια πριν καν τα γνωρίσουν αυτοί οι οποίοι τα προκαλούν. Στην περίπτωσή μας …οι Βρετανοί.

Ο θυμόσοφος λαός λεει ότι …όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Όποιος ενεργεί κάτω από την πίεση του χρόνου, κάνει λάθη. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε αλλεπάλληλα λάθη των Βρετανών. Είναι προφανές πλέον ότι έκαναν λανθασμένη εκτίμηση στον χρόνο επέμβασης στην Ελλάδα και το ακόμα χειρότερο είναι ότι, ακόμα κι όταν επενέβησαν, δεν είχαν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Στα "Δεκεμβριανά" απέτυχαν να παρασύρουν τον ελληνικό λαό σε γενική αναρχία και χάθηκε η ευκαιρία τους να τον αιφνιδιάσουν. Ταυτόχρονα η ραγδαία και απρόβλεπτη γι' αυτούς επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης έχει αρχίσει να ρίχνει τη "σκιά" της σε όλα τα κράτη και άρα έκανε ακόμα πιο πιεστική την κατάσταση γι' αυτούς.

Οι Βρετανοί βιάζονται να "κλείσουν" το θέμα της Ελλάδας πριν ξεσπάσουν ανάλογα φαινόμενα "αναρχίας" και στον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο …και όσοι βιάζονται κάνουν λάθη. Βιάζονται να εκμεταλλευτούν την οικονομική κρίση της πατρίδας μας, για να βάλουν νόμιμα "πόδι" στην Ελλάδα, πριν αυτή η κρίση γενικευτεί και δεν δικαιολογεί ειδικές "επεμβάσεις" σε κανένα σημείο του κόσμου και άρα και στην Ελλάδα. Από τη στιγμή όμως που ενεργούν κάτω από την πίεση του χρόνου, τα περιθώριά τους είναι περιορισμένα. Μετά την αποτυχία τους στα "Δεκεμβριανά", δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν απλά να "ωριμάσουν" οι καταστάσεις, ώστε να επανέλθουν.

Θα πρέπει να δημιουργήσουν αυτές τις καταστάσεις εκ του μηδενός και αυτό είναι δύσκολο. Από τη στιγμή που ήθελαν πάση θυσία να εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να "εισβάλουν" στην Ελλάδα "εδώ και τώρα", αναγκαστικά άρχισαν να παίρνουν ρίσκα. Τέτοιο ρίσκο ήταν και η πομπωδώς αφελής ενέργειά τους να "αυτοπροσκαλεστούν" εξαιτίας των "ταραχών" στο Κολωνάκι. Αυτά είναι λάθη, τα οποία μπορεί να είναι καθοριστικά, γιατί αποκαλύπτουν πράγματα. Αποκαλύπτουν τους κρυφούς στόχους και το χειρότερο ακόμα είναι ότι αποκαλύπτουν τα πρόσωπα με τα οποία συνεργάζονται οι Βρετανοί στην Ελλάδα και τα οποία τους εξυπηρετούν.

Κατ’ αρχήν ήταν βλακώδης η "παράσταση" αναρχίας στο Κολωνάκι, γιατί, έτσι όπως αυτή σχεδιάστηκε και στη συνέχεια εξελίχθηκε, ήταν εύκολα αντιμετωπίσιμη στο αστυνομικό επίπεδο και αυτοί οι οποίοι την "έστησαν" ανάγκασαν την ελληνική αστυνομία να εκτεθεί. Να εκτεθεί όμως σε τέτοιον βαθμό, που αυτό να λειτουργεί εις βάρος αυτών που την "έστησαν" και όχι εις βάρος της ίδιας αστυνομίας. Μια αστυνομία, όσο ανίκανη και αν εμφανίζεται ότι είναι, μπορεί να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους επεισόδια. Κανένας δηλαδή δεν πιστεύει ότι η ελληνική αστυνομία δεν μπορούσε ν' αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο συμβάν. Όλοι πλέον είναι βέβαιοι ότι κάποιοι "υψηλά" ιστάμενοι δεν αφήνουν την αστυνομία να δράσει ακόμα και στα πιο απλά.

Αυτά τα προφανή είναι επικίνδυνα γι' αυτούς. Αποκαλύπτουν τον βασικό τους στόχο, που είναι η δυσφήμιση της ελληνικής αστυνομίας, προκειμένου ν' αποκτήσουν το "άλλοθι" να σπεύσουν να μας "βοηθήσουν". Αποκαλύπτουν όμως και τον ρόλο της σημερινής πολιτικής και υπηρεσιακής ηγεσίας της αστυνομίας. Αποκαλύπτεται με στοιχεία πλέον ότι υπάρχει στενή σχέση αυτής της ηγεσίας με το παρακράτος των Άγγλων. Το παρακράτος των δοσίλογων, των μαυραγοριτών και των γερμανοτσολιάδων. Το παρακράτος, το οποίο μετά τον εμφύλιο και υπό τις ευλογίες τους κυβερνάει μόνιμα την Ελλάδα. Γιατί; Γιατί τους ανάγκασε να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα με έναν τρόπο τουλάχιστον βλακώδη. Τους ανάγκασε να "ξεχάσουν" τον ρόλο τους και την επαγγελματική τους εξειδίκευση και να μιλήσουν σαν να είχαν διαφορετικές ιδιότητες.

Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά; Θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να έχει ο αναγνώστης μια πλήρη εικόνα της κατάστασης. Στο Κολωνάκι είχαμε ένα βίαιο συμβάν με πολίτες να εγκληματούν επιδιδόμενοι σε καταστροφές περιουσιών συμπολιτών τους και το οποίο συμβάν ήταν μέσα στα πλαίσια της δικαιοδοσίας —και βέβαια των δυνατοτήτων— της αστυνομίας ν' αντιμετωπίσει. Με απλά λόγια …κάποιοι αλήτες έσπασαν και ρήμαξαν τα μαγαζιά σε μια από τις πιο κεντρικές και υποτίθεται από τις πιο καλά φυλασσόμενες περιοχές της πρωτεύουσας και παρ' όλα αυτά δεν συνελήφθησαν, για να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη. Μια ντουζίνα εγκληματιών έδρασε ανεμπόδιστα σε μια περιοχή, στην οποία περιφέρονται σε καθημερινή βάση εκατοντάδες αστυνομικοί.

Αντί να δούμε λοιπόν το εύκολο και το προφανές για την αστυνομία και το οποίο ήταν η άμεση σύλληψή τους, ακούσαμε παπαρολογίες περί κυκλωτικών κινήσεων και άλλων ηλιθιοτήτων. Ακούσαμε παπαρολογίες περί εντολών απομάκρυνσης των υπαρχόντων αστυνομικών, για να μην υπάρξουν θύματα κλπ.. Γιατί τα θεωρούμε όλα αυτά άνευ ουσίας παπαρολογίες; Γιατί απλούστατα όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την αστυνομική λογική. Κάποιοι ξέχασαν ότι είναι αστυνομικοί και μιλούσαν σαν στρατιωτικοί. Σαν Ναπολέοντες συγκεκριμένα. Η αστυνομία δεν έχει ως ρόλο της να συγκρούεται με τις διάφορες ομάδες ταραξιών. Δεν πληρώνεται για να τους νικά. Οι στρατοί είναι εκείνοι οι οποίοι νικούν όμοιους αντιπάλους τους και η αστυνομία δεν είναι στρατός. Η αστυνομία πληρώνεται κατ' αρχήν για ν' αποκαλύπτει τις ταυτότητες των εγκληματιών και κατόπιν για να τους συλλαμβάνει και να τους οδηγεί στη δικαιοσύνη.

Αν, για παράδειγμα, μια τούρκικη στρατιωτική μονάδα παραβιάσει τα σύνορα και εισέλθει στην επικράτειά μας, η αντιμετώπισή της είναι πολύ συγκεκριμένη. Θα απομακρυνθούν οι μεμονωμένοι στρατιώτες μας από τη περιοχή —για να προστατευτούν οι ίδιοι— και εναντίον της θα κινηθεί μια οργανωμένη μονάδα, προκειμένου να δώσει τη μάχη της. Θα εφαρμοστούν πράγματι στρατηγικές "κυκλωτικές", προκειμένου να εξουδετερωθούν οι εχθροί. Είναι υποχρεωτικό να γίνει αυτό, γιατί αυτή είναι η λογική του στρατού. Οι εισβολείς έχουν ως στόχο να κατακτήσουν έναν χώρο και είναι αποφασισμένοι να σκοτώσουν γι' αυτό. Αντιμετωπίζονται ως εισβολείς και νομιμοποιούν τη βία των αμυνομένων. Οι μεμονωμένοι στρατιώτες απομακρύνονται από την περιοχή, όχι για να μην σκοτώσουν κάποιους από αυτούς τους εχθρούς, αλλά για να μην σκοτωθούν οι ίδιοι από τους εχθρούς. Αν ένας από αυτούς μπορούσε να σκοτώσει μόνος του όλους τους εισβολείς, θα έπαιρνε την εντολή να το κάνει.

Τι σχέση έχει αυτό το συμβάν με αυτό του Κολωνακίου; Βγήκαν οι αλήτες να κατακτήσουν το Κολωνάκι; Βγήκαν οι αλήτες να σκοτώσουν όποιους πολίτες αντιστέκονταν; Βγήκαν οι αλήτες, για να συγκρουστούν σε τακτική μάχη με τα όργανα της Πολιτείας; Όχι βέβαια. Βγήκαν, για να κάνουν φθορές. Παραβίαζαν συγκεκριμένες διατάξεις του κοινού νόμου. Βγήκαν με βαριοπούλες στα χέρια και όχι με πιστόλια. Άρα; Άρα έπρεπε ν' αντιμετωπιστούν με την αστυνομική λογική. Τι λεει αυτή η λογική; Ότι με την απλή εμφάνιση της αστυνομίας έπρεπε να τελειώσουν όλα. Σ' αυτήν την περίπτωση δεν απομακρύνεις τον μεμονωμένο αστυνομικό, ο οποίος τυγχάνει να είναι παρών. Σ' αυτήν την περίπτωση κάνεις το ακριβώς αντίθετο και μεταφέρεις όσο το δυνατόν ταχύτερα έναν αστυνομικό κοντά στο συμβάν. Τον όποιο αστυνομικό βρίσκεται πλησιέστερα στην περιοχή.

Από τη στιγμή λοιπόν που εμφανίζεται η αστυνομία —έστω και με έναν άνδρα— η "παράσταση" τελειώνει. Γιατί; Διότι, αν δεν τελειώσει, αυτό είναι εις βάρος των ταραξιών. Αν οι ταραξίες έχουν μια πιθανότητα διαφυγής, αυτή είναι να διαφύγουν αμέσως πριν γίνουν αντικείμενο "μελέτης" από τον αστυνομικό. Πριν "καταμετρηθούν", "αναγνωριστούν" ή προβλεφθούν οι κινήσεις διαφυγής τους. Πριν προλάβουν να έρθουν ενισχύσεις, οι οποίες έχουν σίγουρα κληθεί. Για τους κοινούς ταραξίες δηλαδή ισχύει το …ό,τι προλάβουν να κάνουν, το κάνουν πριν εμφανιστεί έστω και ένας αστυνομικός. Αν εμφανιστεί ένας τέτοιος, αναγκαστικά μπαίνει τέλος στη δραστηριότητά τους. Γιατί; Διότι ακόμα και ένας αστυνομικός έχει τη δυνατότητα να τους αντιμετωπίσει. Να τους αντιμετωπίσει αστυνομικά και όχι να τους νικήσει στρατιωτικά.

Για να το κατανοήσει κάποιος αυτό, θα πρέπει να το αναλύσουμε. Από τη στιγμή που σε ένα τέτοιο συμβάν εμφανίζεται η αστυνομία —έστω και με έναν άνδρα—, η ομάδα των ταραξιών έχει δύο επιλογές μπροστά της. Είτε παραμένει ενωμένη —διατηρώντας το πλεονέκτημα έναντι του αστυνομικού— είτε διαλύει και τα ανεξάρτητα πλέον μέλη της προσπαθούν να διαφύγουν, έχοντας όμως, ως μονάδες, την "υπεροχή" του εκπαιδευμένου και οπλισμένου αστυνομικού εις βάρος τους.

Αν δεν διαλύσουν με την εμφάνιση του αστυνομικού, είναι θέμα χρόνου να την πατήσουν. Γι' αυτόν τον λόγο πάντα οι κοινοί κακοποιοί και άρα και οι καταστροφείς ταραξίες χρησιμοποιούν "τσιλιαδόρους". Τους συμφέρει να δουν πρώτοι το "όργανο", πριν τους δει αυτό. Αν δεν διαλύσουν από την πρώτη στιγμή, ό,τι και να επιλέξουν στη συνέχεια να κάνουν, είναι γενικά εις βάρος τους. Αν παραμείνουν ενωμένοι και θελήσουν να διατηρήσουν το πλεονέκτημά τους, ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος τους. Το έναν αρχικά αστυνομικό θα τον πλαισιώσει ακόμα ένας συνάδερφός του και αυτούς θα τους πλαισιώσουν άλλοι. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο οι ταραξίες θα χάσουν το αρχικό πλεονέκτημά τους και άρα δεν θα υπερτερούν σε αριθμό. Θα συλληφθούν από δυνάμεις οι οποίες υπερέχουν αριθμητικά και είναι οπλισμένες.

Αν επιλέξουν να διαλυθούν εκ των υστέρων και πάλι δύσκολα θα καταφέρουν να διαφύγουν. Γιατί; Διότι διάλυση σημαίνει ότι θα ακολουθήσει ένα κυνηγητό. Θα γίνει ό,τι γίνεται στη ζούγκλα. Τι γίνεται στη ζούγκλα; Επίδειξη εγωισμών και ικανοτήτων; Όχι βέβαια. Ο θηρευτής επιλέγει το πιο αδύναμο από τα θηράματα. Αυτό το οποίο θεωρεί ότι είναι πιο κοντά στα μέτρα του. Το ίδιο θα κάνει και ο αστυνομικός. Θα επιλέξει αυτόν που είναι του "χεριού" του. Τον πιο καχεκτικό. Τον πιο αδύναμο. Τον πιο μεθυσμένο. Αυτόν που κουτσαίνει. Αυτόν θα καταδιώξει.

Ένας και μόνον να πιαστεί μετά από αυτήν την εύκολη "man to man" καταδίωξη και είναι σαν να πιάστηκαν όλοι. Απλά ο ένας από αυτούς θα συλληφθεί επ’ αυτοφώρω και όλοι οι άλλοι θα συλληφθούν στα σπίτια τους. Απλά πράγματα. Αρκεί να πιαστεί ένας και η αστυνομία έχει τον "τρόπο" της να μάθει τα ονόματα των υπολοίπων. Μετά θα τρέχουν οι μανάδες να κλαίνε στα αστυνομικά τμήματα. Μετά θα τρέχουν οι δικηγόροι να συμπληρώνουν την απαραίτητη "χαρτούρα". Μετά θα δηλώνουν στην τηλεόραση οι γείτονες την "έκπληξή" τους για τα "καλά" παιδιά, τα οποία ποτέ δεν είχαν δώσει δείγματα "κακής" συμπεριφοράς.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Σε τέτοιες περιπτώσεις η συμπεριφορά του αστυνομικού είναι συγκεκριμένη. Πλησιάζει το συμβάν σε απόσταση αρκετά κοντινή ώστε να γίνει αντιληπτός, αλλά αρκετά μακρινή ώστε να μην εμπλακεί σε σύγκρουση. Όταν τον πλησιάζουν ν' απομακρύνεται και όταν απομακρύνονται να τους πλησιάζει. Παραμένει σ' αυτήν την απόσταση, για να τους "αποψιλώσει" από επιλογές. Αν καταφέρει και τους πλησιάσει πριν πάρουν την άμεση και σωτήρια γι' αυτούς απόφαση να διαλυθούν αμέσως, στόχος του γίνεται να τους "ροκανίσει" τον κρίσιμο χρόνο στον οποίο έχουν αυξημένες πιθανότητες να διαφύγουν.

Αυτό είναι το ζητούμενο σ' αυτήν την περίπτωση. Να καθυστερήσουν στη λήψη αποφάσεων. Αν παραμείνουν ενωμένοι, κακό του κεφαλιού τους, γιατί θ' αρχίσουν να πυκνώνουν οι ένστολοι "παρατηρητές". Αν διαλύσουν, κάποιος από αυτούς θα την "πατήσει". Είτε ο πρώτος που θα επιχειρήσει τη διάσπαση είτε ο τελευταίος που θα μείνει, κάποιος θα συλληφθεί. Όσο καθυστερούν χάνουν ακόμα και την "πολυτέλεια" της "man to man" καταδίωξης. Όσο καθυστερούν, τόσο το παιχνίδι θα γίνεται "many man to man". Από τη στιγμή που δεν αντιλήφθηκαν πρώτοι τον αστυνομικό για να την "κοπανήσουν", την πάτησαν.

Έγινε τίποτε από αυτά στο Κολωνάκι; Στο καλά φυλασσόμενο Κολωνάκι των εκατοντάδων αστυνομικών; Εκεί κάποιοι αλήτες έσπασαν και ρήμαξαν οργανωμένα και διέφυγαν οργανωμένα. Οι υπάρχοντες αστυνομικοί απομακρύνθηκαν από το συμβάν και τα "στρατιωτικά" ΜΑΤ έφτασαν καθυστερημένα και δεν τους "πρόλαβαν". Όλα δηλαδή έγιναν λάθος. Γιατί ήταν τόσο σημαντικό που καθυστέρησαν τα ΜΑΤ, ώστε εκεί να εστιάζεται το ενδιαφέρον των πάντων; Τι θα έκαναν δηλαδή τα ΜΑΤ, αν πήγαιναν εκεί εγκαίρως; Πόλεμο; Αυτός είναι ο ρόλος τους; Να σκοτώσουν πολίτες; Όχι βέβαια. Αστυνομικές δυνάμεις είναι. Δεν σκοτώνουν πολίτες, ακόμα κι όταν αυτοί είναι εγκληματίες. Ακόμα κι αν εκείνη τη δεδομένη στιγμή εγκληματούν. Οι αστυνομικές δυνάμεις συλλαμβάνουν εγκληματίες, για να τους οδηγήσουν στη δικαιοσύνη. Άρα; Άρα τα ΜΑΤ καλά έκαναν και δεν έφτασαν εγκαίρως στον χώρο των επεισοδίων, γιατί δεν είχαν λόγο να πάνε εκεί. Έπρεπε εξ’ αρχής να πάνε εκεί όπου θα είχαν ρόλο και άρα αστυνομικό νόημα να πάνε.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Τα ΜΑΤ δεν είναι στρατιωτικές δυνάμεις, που δίνουν μάχες σώμα με σώμα. "Δομικό υλικό" είναι. "Μονοδρομήσεις" φτιάχνεις μ' αυτά. Χτίζεις σιδερένιες "μάντρες" εκεί όπου φυσιολογικά υπάρχουν δρόμοι. Χτίζεις σιδερένια "κάγκελα" εκεί όπου φυσιολογικά υπάρχουν πόρτες. Γιατί; Για να μην μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν αυτοί οι οποίοι τα χρειάζονται, προκειμένου να διαφύγουν μαζικά. "Μαντρώνεις" έναν μεγάλο χώρο και απλά δημιουργείς κλειστό "γήπεδο", για να κάνει τη δουλειά της η υπόλοιπη αστυνομία. Τα γκλομπ των ΜΑΤ δεν είναι για να χτυπάνε πολίτες. Τα γκλομπ κάνουν τη δουλειά τους ακόμα κι όταν δεν χρησιμοποιούνται. Τα γκλομπ είναι απλά τα αγκαθωτά "σύρματα" αυτής της αδιαπέραστης "μάντρας". Αυτές οι "μάντρες" ανοίγουν και κλείνουν όποτε το επιθυμεί η αστυνομία.

Όλα αυτά τα οποία βλέπουμε δηλαδή με τις αθλιότητες των τελευταίων ταραχών, της κατάχρησης του πανεπιστημιακού ασύλου, των συνεχών καταστροφών κλπ,. είναι εσκεμμένα λάθη της αστυνομίας του παρακράτους. Κάποιοι υψηλά ιστάμενοι παρακρατικοί χρησιμοποιούν τα ΜΑΤ με λανθασμένο τρόπο, γιατί αυτό τους εξυπηρετεί. Δημιουργούν συνθήκες σύγκρουσης μεταξύ πολιτών και οργάνων καταστολής και άρα δημιουργούν τα θεαματικά τηλεοπτικά πλάνα, που βολεύουν τα ξένα αφεντικά τους. Οι δήθεν ταραξίες καίνε και ρημάζουν όπου και όποτε το θελήσουν και μετά από μια δήθεν καταδίωξη τρέχουν και κρύβονται στο Πολυτεχνείο ή τη Νομική Σχολή. Πώς κατορθώνουν και μπαίνουν σ' αυτούς τους χώρους, όταν βρίσκονται εκτός; Όταν όλοι γνωρίζουν ότι εκεί θα καταλήξουν, γιατί δεν στήνουν μια "μάντρα" εκεί, για να μην μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι ταραξίες τους χώρους αυτούς;

Μια "μάντρα" με μόνιμη παρουσία στον χώρο όπου αυτή κρίνεται απαραίτητη. Ανοικτή όταν δεν υπάρχουν προβλήματα και κλειστή όταν διωκόμενες ομάδες ταραξιών τρέχουν να τον χρησιμοποιήσουν. Όποιος βρίσκεται μέσα στο Πολυτεχνείο ή στη Νομική, καλώς βρίσκεται και προστατεύεται από το άσυλο. Όποιος βρίσκεται μέσα δεν συμμετέχει σε καταστροφές και καλώς προστατεύεται. Όποιος βρίσκεται εκτός και καταδιώκεται, επειδή ακριβώς συμμετέχει, πώς καταφέρνει να μπει μέσα;

Απλά πράγματα. Ξεκινάνε ταραχές στην Αθήνα; Αυτόματα πρέπει μια "μάντρα" να κλείνει απ' έξω την "πόρτα" του Πολυτεχνείου και μια άλλη την "πόρτα" της Νομικής. Αν συμβεί αυτό, το έμψυχο δομικό "υλικό" έκανε το καθήκον του.

Απλά πράγματα. Μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορεί να λειτουργήσει η δημοκρατία και οι πολίτες ν' απολαύσουν το θεμελιώδες δικαίωμα της μαζικής διαμαρτυρίας. Έχουμε χάσει πλέον την αίσθηση της λογικής. Στη Δημοκρατία διαδηλώνεις μαζικά τα αιτήματά σου και η "απειλή" που εκφράζεται απέναντι στην εξουσία είναι το επίσης μαζικό "μαύρισμά" της στις εκλογές. Δεν "απειλείς" την εξουσία με την καταστροφή των συμπολιτών σου. Δεν πιάνεις "όμηρους" τους συμπολίτες σου, προκειμένου να σε "ακούσει" η εξουσία. Αυτό γίνεται σήμερα.

Στις διαδηλώσεις παρεισφρέουν παρακρατικοί προβοκάτορες και δήθεν "απειλούν" την εξουσία με καταστροφές. Την "απειλούν" δήθεν βραχυπρόθεσμα με πέτρες και όχι μακροπρόθεσμα με ψήφους. Αυτό υπονομεύει όλη την προσπάθεια των διαδηλωτών. Το να διαδηλώνεις είναι αυτό το οποίο επιτρέπεται και όχι το να καταστρέφεις. Αυτοί οι οποίοι καταστρέφουν είναι οι προβοκάτορες και οι κομπλεξικοί. Καταστρέφουν, ώστε να αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου από τα αιτήματα των διαδηλωτών και να τη στρέψουν στις καταστροφές. Καταστρέφουν, για ν' απαλλάξουν την εξουσία από την υποχρέωση να απαντήσει σε αυτά τα αιτήματα και να της δώσουν το "άλλοθι" να μας "προστατεύσει". Πλήρες "καπέλωμα" της διαδήλωσης.

Αυτό καταφέρνουν οι προβοκάτορες και αυτοί ανήκουν στο παρακράτος, το οποίο λυμαίνεται την εξουσία και αδικεί τους πάντες. Το παρακράτος ανακατεύει το καθαρό "νερό" της διαδήλωσης των πολιτών με το βρόμικο "νερό" του δικού του "βόθρου". Κάθε φορά που η αδικία "πλημμυρίζει" τους δρόμους με "νερό", το οποίο απειλεί να "πνίξει" την εξουσία, αυτοί ανοίγουν τους "βόθρους" και τη σώζουν. Αυτοί βάζουν τους έμμισθους και προνομιούχους "ταραξίες", για να χαλάσουν τις διαδηλώσεις των ανέργων και αδικημένων πολιτών. Τους δειλούς "ταραξίες". Εδώ βρίσκεται και το όλο μυστικό των καταστροφών. Αυτοί οι δειλοί κάνουν ό,τι κάνουν, επειδή εξασφαλίζουν την άμυνα του δειλού. Την άμυνα του "κοπαδιού". Την άμυνα της συλλογικής ευθύνης. Ενεργούν μαζικά και διαφεύγουν μαζικά, εξασφαλίζοντας την ανωνυμία τους και βέβαια την ατιμωρησία.

Με τον τρόπο αυτόν αποτελούν μόνιμο "εργαλείο" της παρακρατικής εξουσίας και ως αντάλλαγμα εισπράττουν "δωράκια" από αυτήν. Δωράκια πάσης μορφής και φύσεως. Από μια θέση στο δημόσιο μέχρι την "άδεια" να διακινούν ναρκωτικά. Όλα αυτά τα εξασφαλίζουν από τη δυνατότητα της μαζικής διαφυγής τους και άρα από την ατιμωρησία τους. Αυτό το "όπλο" πρέπει να στερηθούν, προκειμένου να σταματήσουν το προβοκατόρικο "έργο" τους. Πρέπει να στερηθούν τη δυνατότητα να καταστρέφουν οργανωμένα και να "γλιτώνουν" οργανωμένα. Γι' αυτόν τον λόγο πρέπει να τους στερηθεί η δυνατότητα εκμετάλλευσης του πανεπιστημιακού "ασύλου". Θέλεις να καταστρέψεις; Κατέστρεψε ό,τι θέλεις με ατομική ευθύνη.

Όταν ξεκινούν οι διαδηλώσεις, θα πρέπει να κλείνουν οι "πόρτες" του ασύλου και να παραδίδεται όλη η Αθήνα στη "διάθεση" των πολιτών της υγιούς διαμαρτυρίας και των "επαναστατών" της αθλιότητας. Όταν βγαίνουν οι πολίτες στο δρόμο, θα πρέπει να κλείνουν οι "παροχές" του παρακρατικού "βόθρου". Από εκεί και πέρα η αστυνομία έχει την "υπομονή" να κάνει τη δουλειά της. Πού θα πάνε οι προβοκάτορες καταστροφείς; Θα σπάσουν και θα ρημάξουν; Μετά τι θα κάνουν; Η αστυνομία θα τους παρακολουθεί διακριτικά. Θα τους δώσει τον "χρόνο" να σκεφτούν τι κάνουν και βέβαια και τις συνέπειες αυτών που κάνουν.

Όταν οι εγκληματίες θα κουραστούν, η αστυνομία θα είναι ξεκούραστη. Όταν θα "διαλύουν", η αστυνομία θα είναι ομαδοποιημένη. Πού θα πάνε όλοι αυτοί, αν δεν υπάρχει η ασφαλής "όαση" του ασύλου; Έξω από τα σπίτια τους θα τους συλλάβει η αστυνομία και όχι στην πλατεία Συντάγματος. Γιατί τα ΜΑΤ να κυνηγάνε τους προβοκάτορες; "Πλάτη" έπρεπε να έχουν το πανεπιστημιακό άσυλο τα ΜΑΤ και όχι "μέτωπο". Τζάμπα δηλαδή φυλάγουν τα ΜΑΤ τους "στόχους" των αναρχικών στο κέντρο της Αθήνας. Τις "λύσεις" των παρακρατικών "αναρχικών" έπρεπε να φυλάγουν και αυτό αρκούσε. Αν έχεις μόνιμα περικυκλωμένο το Πολυτεχνείο ή τη Νομική, ας τολμήσει κάποιος να κάνει οργανωμένη "επίθεση" σε "στόχους".

Σε τι θα εξυπηρετούσε δηλαδή να πάνε τα ΜΑΤ στο Κολωνάκι να συγκρουστούν με τους ταραξίες; Σε τι θα εξυπηρετούσε μια μάχη υπό τα σύμβολα της Gucci και της Dona Karan; Έξω από τη Νομική έπρεπε να πάνε κατ’ ευθείαν. Θα πήγαιναν οργανωμένες δυνάμεις εκεί όπου θα ακύρωναν την επιλογή των ταραξιών να διαφύγουν οργανωμένα. Εκεί όπου δεν μπορεί να τους σταματήσει ο απλός αστυνομικός όταν τους καταδιώκει. Θα μετακινούνταν πενήντα μέτρα από εκεί όπου στάθμευαν πριν τα επεισόδια. Έρποντας να πήγαιναν, θα προλάβαιναν να φτάσουν πριν τους ταραξίες. Θα στέκονταν έξω από τη Νομική, απλά για να τους στερήσουν την επιλογή να διαφύγουν οργανωμένοι. Εκεί θα στέκονταν και δεν θα έκαναν τίποτε άλλο. Ούτε θα προετοιμάζονταν για πόλεμο ούτε για κάτι άλλο. Απλά θα στέκονταν στην είσοδο της Νομικής. Αντί να καπνίζουν στην Ιπποκράτους, θα κάπνιζαν στη Σόλωνος. Αυτό αρκούσε.

Αν στέκονταν εκεί, θα ανάγκαζαν τους ταραξίες να την "πατήσουν", εφόσον θα τους στερούσαν τη δυνατότητα να διαφύγουν μαζικά. Θα τους ανάγκαζαν να διασπαστούν, προκειμένου να διαφύγουν. Θα τους ανάγκαζαν να διαλύσουν μέσα στο κέντρο της πόλης και με εκατοντάδες αστυνομικούς γύρω τους. Θα τους ανάγκαζαν να διαλύσουν ανάμεσα σε ένα πλήθος εξοργισμένων από τις καταστροφές τους πολιτών. Σε μια τέτοια περίπτωση θα έτρεχαν και δεν θα έφταναν. Θα γελούσε ο κάθε πικραμένος, αν έβλεπε τους "επαναστάτες" να τρέχουν με τις βαριοπούλες στα χέρια και πέντε αστυνομικούς πίσω από τον καθένα. Η "παράσταση" της δεκαετίας. Θα ξέβαφαν οι κουκούλες από τα δάκρυα. Θα ξεχείλωναν κάλτσες από τα ούρα του τρόμου. Τρικλοποδιές θα τους έβαζαν οι μαγαζάτορες, για να τους "μαγκώσουν" οι ίδιοι. Μόνοι τους θα έμπαιναν στα αστυνομικά τμήματα, για να γλιτώσουν από τη μανία του κόσμου.

Τι συμπέρασμα βγάζει ο αναγνώστης; Ότι στο Κολωνάκι δόθηκε μια "παράσταση" από το παρακράτος. Τα πάντα ήταν "στημένα" από το παρακράτος και άρα και την πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία, η οποία ελέγχει τη συμπεριφορά της αστυνομίας. Το παρακράτος έσπασε και ρήμαξε το Κολωνάκι. Ο υπουργός δημόσιας τάξης και ο αρχηγός της αστυνομίας έσπασαν και ρήμαξαν το Κολωνάκι. Αυτοί "αλυσόδεσαν" την αστυνομία, για να της δώσουν ευελιξία και απολεσματικότητα "τετραπληγικού". Γιατί είμαστε σίγουροι γι' αυτό που λέμε; Γιατί μόνον αυτοί μπορούσαν να εγγυηθούν στους "επαναστάτες" ότι, προκειμένου να τους διευκολύνουν, θα τα κάνουν όλα λάθος. Αυτοί μόνον μπορούσαν να εγγυηθούν στους δειλούς παρακρατικούς ότι δεν θα άφηναν την αστυνομία —παρ' ότι ήταν αναγκαστικά παρούσα στον συγκεκριμένο χώρο— να κάνει τη δουλειά της και ταυτόχρονα θα χρησιμοποιούσαν με "λάθος" τρόπο και τα ΜΑΤ.

Ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι επωφελήθηκαν από αυτήν την κατάσταση; Ποιοι ήθελαν να παρουσιάσουν την Αθήνα σαν μια "Βαγδάτη", στην οποία μαίνονται ανεξέλεγκτες κοινωνικές συγκρούσεις και έχει διασαλευτεί η τάξη και η ασφάλεια των πολιτών; Ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι ήθελαν να παρουσιάσουν την Αθήνα σαν μια ανεξέλεγκτη βάση τρομοκρατικών οργανώσεων; Αυτοί οι οποίοι θέλουν να επέμβουν στην Ελλάδα, για να της "χαρίσουν" την τεχνογνωσία τους, προκειμένου να εξασφαλίσει την κοινωνική "ειρήνη" …Οι Βρετανοί. Οι σπασμένες τζαμαρίες του Κολωνακίου έφεραν ξανά τον "Σκόμπυ" στην Ελλάδα. Το παρακράτος έφερε τα "αφεντικά" του στην Ελλάδα.

Ολόκληρο κλιμάκιο της Σκότλαντ Γιάρντ ήρθε, για να μας δώσει τα "φώτα" του. Ο ίδιος ο αρχηγός της ήρθε. Από "ευαισθησία" για το θέμα. Από "αγάπη" για τους Έλληνες. Ήρθαν να μας δώσουν τα "φώτα" τους αυτοί οι οποίοι δεν μπόρεσαν στην πατρίδα τους να σώσουν ανθρώπους, που μερικές ημέρες πριν σκοτώθηκαν από πραγματικά επικίνδυνους Ιρλανδούς τρομοκράτες και όχι από τους καχεκτικούς "γνωστούς-αγνώστους" των βορείων προαστίων. Τους αμερικανοθρεμμένους γόνους του παρακράτους.

Τι έκαναν οι Βρετανοί μόλις ήρθαν; Εκτός από τις γνωστές και πάγιες διαπιστώσεις τους για έλλειψη τεχνικών μέσων, προκειμένου να μας φορτώσουν πανάκριβα τη "σαβούρα" τους, διαπίστωσαν και ελλείψεις στον τομέα των χειρισμών της αστυνομίας. Επειδή είναι "καλοί" άνθρωποι, μας έδωσαν απλόχερα τα "φώτα" τους. Έκαναν αυτό το οποίο συνέφερε τους ίδιους και ήταν το χειρότερο δυνατό για τον ελληνικό λαό. Δημιούργησαν συνθήκες, για να διευκολύνουν απόλυτα αυτό το οποίο τους εξυπηρετεί. Στην πραγματικότητα ενεργοποίησαν την επιχείρηση "Κόκκινη Προβιά", που στόχο έχει να αποσταθεροποιήσει το κράτος.

Έδωσαν κρατικά δικαιώματα σε παρακρατικούς. Έδωσαν αστυνομικές δυνατότητες σε "κουκουλοφόρους". Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Τι μας πρότειναν σαν λύση οι "ειδικοί"; Τη σύσταση δεκαμελών ομάδων, οι οποίες θα κινούνται ανεξάρτητα από την υπόλοιπη αστυνομία και στόχο θα έχουν να "νικήσουν" τις ομάδες των ταραξιών. Παντελώς λάθος, δηλαδή, σύμφωνα με αυτά που αναλύσαμε, εφόσον δεν συνάδουν με τη λογική της αστυνομίας. Τι θα κάνεις με τις δεκαμελείς ομάδες; Ομάδες καταδρομών, για να εμπλέκονται σε αψιμαχίες σώμα με σώμα με τον εχθρό μέσα στο κέντρο της Αθήνας; Τι δουλειά έχει η αστυνομία με τέτοιου είδους πρακτικές;

Όμως, το αστυνομικό αυτό "λάθος" δεν είναι μόνον μη αποδοτικό, αλλά και επικίνδυνο. Πού βρίσκεται το επικίνδυνο αυτού του "λάθους"; Αυτές οι ομάδες, με τον τρόπο με τον οποίο προβλέπεται να λειτουργούν, στην πραγματικότητα θα είναι ανεξέλεγκτες. Τι θα γίνει αν κάποιες από αυτές θα συντίθενται καθαρά από παρακρατικούς; Τι θα γίνει αν κάποιες από αυτές τις ομάδες παραδοθούν στον απόλυτο έλεγχο των Βρετανών "ειδικών"; Αυτό είναι το επικίνδυνο. Οι ίδιοι άνθρωποι, που σήμερα με ρίσκο εμφανίζονται ως "κουκουλοφόροι" —γιατί δεν μπορούν να δικαιολογήσουν στους συναδέρφους τους αστυνομικούς τη μαζική τους παρουσία σε έναν χώρο—, στο μέλλον δεν θα έχουν το ίδιο πρόβλημα. Θα κάνουν ό,τι θέλουν και θα δικαιολογούν την παρουσία τους. Θα κινούνται με την ασφάλεια του αστυνομικού εν υπηρεσία και θα κάνουν εκ του ασφαλούς τη δουλειά του κουκουλοφόρου.

"Διώκτες" και "διωκόμενοι" θα μπορούν να είναι τα ίδια πρόσωπα. Οι άνθρωποι, που θα τα σπάνε ως κουκουλοφόροι, θα είναι οι ίδιοι οι αστυνομικοί που θα φτάνουν πάντα "πρώτοι", αλλά "συμπτωματικά" χωρίς ποτέ να "προλαβαίνουν" τους ταραξίες. Κάτω από την ίδια στολή θα έχουν καί την αστυνομική ταυτότητα καί την "κουκούλα". Αν συμβεί αυτό, είναι θέμα χρόνου να σκορπίσουν τον τρόμο στο κέντρο της Πρωτεύουσας. Αν το παρακράτος αποκτήσει αστυνομικό "πάσο" για όλα τα "καυτά" σημεία της Πρωτεύουσας, απλά τελειώσαμε. Αν οι Βρετανοί αποκτήσουν τον άμεσο έλεγχο παρακρατικών ομάδων "καταδρομών", θα βάλουν "φωτιά" στην Αθήνα. Είναι θέμα χρόνου να τη μετατρέψουν σε ένα "φλεγόμενο" Μπέλφαστ. Θα επιβαρύνουν τη θέση της αστυνομίας με τα πλεονεκτήματα που παρέχει ο νόμος στην αστυνομία για να κάνει τη δουλειά της. Είναι θέμα χρόνου να μας κουβαλήσουν ένοπλους Βρετανούς για "βοήθεια".

Με τη γνώση όλων αυτών μπορούν να εξηγηθούν όλα τα ανεξήγητα που σήμερα συμβαίνουν. Μπορεί να καταλάβει κάποιος πώς είναι δυνατόν ο ανίκανος αρχηγός της Αστυνομίας, που λίγους μήνες πριν επέτρεψε σε μερικές δεκάδες ανθρώπων να κάψουν την Αθήνα, να παραμένει στη θέση του. Αυτός τους έκανε το μεγάλο "δώρο" και όπου υπάρχει τέτοιο υπάρχει και "αντίδωρο". Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι κερνούσε και άρα γνώριζε για την παραμονή του στη θέση του μία εβδομάδα πριν συγκληθεί η κυβερνητική επιτροπή κρίσεων, η οποία θα αποφάσιζε για την τύχη του. Από έναν τέτοιο αρχηγό τι μπορεί να περιμένει η ελληνική κοινωνία; Τα "λάθη" αυτού του αρχηγού ποιος θα τα φορτωθεί; Η αστυνομία. Ο βασικός στόχος δηλαδή του παρακράτους και των αφεντικών του. Στόχος τους είναι η δυσφήμησή της σε βαθμό τέτοιο, που να μονιμοποιεί και να νομιμοποιεί τη δική τους παρουσία στις πλατείες της πρωτεύουσας.

Είναι προφανές ότι κάποιοι στην Κατεχάκη έχουν ξεχάσει ότι έχουν ορκιστεί να υπακούνε στο Σύνταγμα και να υπηρετούν τον ελληνικό λαό. Έχουν μπερδέψει την έννοια της ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ με αυτήν της απλής παράβασης του καθήκοντος. "Ψιλά" γράμματα θα πει κάποιος. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Τα σημερινά "ψιλά" γράμματα μπορεί αύριο να γίνουν bold "κεφαλαία". Τα σημερινά χαμόγελα μπορεί αύριο να γίνουν κλάματα. Την εξουσία στη Δημοκρατία δεν την "παντρεύεσαι" και αν στηρίζεσαι στα μόνιμα προνόμια του "γάμου", κάνεις μέγα σφάλμα. Η εξουσία στη δημοκρατία αναζητά μόνιμα πιο νέους και όμορφους "εραστές" και αλίμονο στους "κερατάδες" του παρελθόντος.

Τραϊανού Παναγιώτης

Πρόεδρος του ΕΑΜ β’

"

Όσο κι αν με «συγκινεί» που επιτέλους μπήκε στο καθημερινό θεαματικό θεματολόγιο των Μίντια, ο εθνικός μας ποιητής, με αφορμή τη γνωστή δήλωση του Αλέκου Αλαβάνου και όσα αυτή παρήγαγε σε επίπεδο πολιτικής διελκυστίνδας, όμως αισθάνομαι υποχρεωμένος να δηλώσω και να καταγράψω στη συνέχεια πως η συγκίνηση αυτή έρχεται και χτυπάει απευθείας σε μια αίσθηση σιχαμάρας που νιώθω, από την ανατριχιαστική υποκρισία που περισσεύει σ’ αυτή την περίπτωση...

Και θα εξηγηθώ αμέσως και καθέτως, όπως σ’ όλη τη ζωή μου, πράττω και διαπράττω:

-----------------------------------------------------------------------------------------------------



ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!

Αιδώς Αργείοι! Ο Σολωμός σας μάρανε! Και απευθύνομαι σε όλους εκείνους, πολιτικούς ανθρώπους, πνευματικούς ταγούς, εκπαιδευτικούς μέντορες, αναρχοσυνδικαλιστικοφλερτάροντες εργατοπατέρες, δημοσιογραφίσκους της δεκάρας, αργυρώνητους καθηγητάδες, επίορκους υπαλλήλους της Διοίκησης και αρκετές άλλες κατηγορίες γραικύλων και όχι Ελλήνων:

Τι δουλειά έχετε εσείς μωροί, με την Ποίηση κατ’ αρχήν, και τον Εθνικό Βάρδο μετά κι ακόμα περισσότερο με ό, τι η Μητέρα όλων των Τεχνών εκπροσωπεί, για τον ιερό ετούτο τόπο και την ιστορία του;

Εσείς δεν διαλύσατε τις βάσεις παιδείας; Εσείς δεν στείλατε τα ελληνόπουλα να διάγουν με εφτακόσιες λέξεις οπλισμό; Εσείς δεν οδηγήσατε τη μαθητιώσα και σπουδάζουσα νεολαία στην κατάντια εκείνη, όπου το 73% των παιδιών μας στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, να αγνοεί τα σημεία στίξεως και να μην μπορεί να αρθρώσει μια στοιχειώδη ακολουθία προτάσεων στον λόγο του; Εσείς δεν υπερασπίζεστε ως βασική γλώσσα κι όχι ως βοηθητικό εργαλείο, τα γλωσσοδιαστροφικά «γκρήκλις» με τα οποία πλημμύρισαν τα παιδιά μας κάθε παρουσία τους στο Διαδίκτυο;

------------------------------------------------------

ΟΛΙΓΟΓΡΑΜΜΑΤΟΙ, ΕΣΧΑΤΟΠΡΟΔΟΤΕΣ!

Εσείς δεν διαλύσατε κάθε ικμάδα πολιτισμού στη χώρα, εσείς δεν εξακολουθείτε ως αλητήριοι πελάτες των χουντικών «ιδεολογημάτων» να προβάλετε τον αηδιαστικό όρο «κουλτουριάρης» για κάθε Συνέλληνα που ακόμα διαβάζει ποίηση, που ακόμα ακούει καλή μουσική που ακόμα επιμένει και μελετάει την ιστορία της πατρίδας που ακόμα διατηρεί πνευματικούς δεσμούς με την ιστορική μνήμη των προπατόρων του;

Τι δουλειά έχετε εσείς, όποτε σας καπνίζει, και ανασύρετε τον Διονύσιο Σολωμό και τον ερμηνεύετε κιόλας και τον διασύρετε στα τηλεπαράθυρά σας;

Ολιγογράμματοι, εσχατοπροδότες του ιερού ελληνικού πολιτισμού, μανιακοί ψευτοκοσμοπολίτες ψευτοδιεθνιστές και τάχα πολυπολιτισμικοί αντιρατσιστές και παραμύθια τούμπανα και κουλουβάχατα και ταμπαραπατούμπαρα και βουρδουλομπέρδουλα, γιατί με άλλες λέξεις ελληνικές δεν σας αξίζει να κάνει κανείς επαφή μαζί σας!



ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΩΝ..

Διαπράττετε την Ύβρι, μετά από τόσα που κάνατε στη Νεολαία του τόπου, τώρα βάλατε και στο χυδαίο οπλοστάσιο σας το Μεγάλο Ποιητή.

Δεν σας είδα να προτείνετε να βλέπουν τα ελληνόπουλα στην Πλατεία Συντάγματος έστω δύο μονάχα προτομές, τα Βραβεία Νόμπελ που πήραμε σε 16 μονάχα χρόνια, τον Σεφέρη και τον Ελύτη τουλάχιστον!

Με ποιό δικαίωμα μιλάτε εσείς για τον Σολωμό; Σ αυτή τη χώρα των μεγάλων ποιητών, το ξέρετε ότι με τα αισχρά αποτελέσματα της κουρελιασμένης ανθελληνικής σας μπέρτας που σκεπάζετε την πνευματική σας καμπούρα, φτάσαμε στο σημείο να κινδυνεύουμε να μην ξαναβγάλουμε όχι μόνο μεγάλους ποιητές, αλλά ποιητές καν; Με ποια γλώσσα να μιλήσουν τα νέα παιδιά; Ποια γλώσσα τους αφήσατε;

Εδώ και χρόνια μεθοδικά, αργά και σταθερά κάνετε ότι περνάει από το βρώμικο μυαλό σας και το άπληστο χέρι σας για να διαλύσετε τη μοναδική κυτταρική δύναμη του ελληνικού πολιτισμού, τη γλώσσα του. Για να ανοίξτε το δρόμο στους αλήτες ανθέλληνες που φιλοδοξούν και ονειρεύονται να ξαναγράψουν την ιστορία όπως αυτοί γουστάρουν για να στήσουν τον καινούριο μαλιστάνθρωπο που χρειάζονται, το μεταλλαγμένο ζώο της νέας εποχής τους, που δεν θα σκέπτεται, δεν θα αντιδρά, δεν θα διαμαρτύρεται.

-----------------------------------------------------------

ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΟΜΗΡΙΚΑ!

Και φυσικά σ αυτό το παιχνίδι η πνευματική επάρκεια είναι ο χειρότερος εχθρός σας. Και βέβαια, όταν μιλάμε για πνευματική επάρκεια εννοούμε την διανοητική συμμετοχή στα αγαθά του πνευματικού πολιτισμού. Και έτσι, μιλώντας για πνευματικό πολιτισμό, εννοούμε πριν από όλα και πάνω από όλα τον πατέρα πολιτισμό, τον αρχαίο ελληνικό. Δηλαδή την ελληνική μας γλώσσα!

Να γιατί υποτελείς του κύριου Κίσινγκερ και υπάλληλοι των σκοτεινών εκείνων κέντρων αφελληνισμού του δυτικού πολιτισμού, κάνετε ό,τι μπορείτε για να διαλύστε τη σχέση των νέων Ελλήνων με τη γλώσσα τους.

Την Ομηρική γλώσσα μας που μιλάμε συνεχώς και αδιαλείπτως, χιλιάδες χρόνια τώρα. Γιατί μπορεί να λέμε σκάφος, βαπόρι, πλοίο, καράβι και να μη λέμε «ναυς» αλλά από το πρωί ως το βράδυ λέμε: Ναύτης, ναυτιλία, ναυτιλλόμενος, ναύαρχος, ναυσιπλοΐα, και χίλια ακόμα!

Να γιατί πλασάρετε την αισχρή παρόλα «νεοέλληνας», για να διακοπεί η συνέχεια!

Να γιατί αντί να μας πει ο μεγάλος επίσης ποιητής μας ο Γιάννης Ρίτσος για την Ελληνοσύνη, αστόχαστα μας μιλάει για «Ρωμιοσύνη»!



ΜΑΣΤΟΥΡΩΝΕΤΕ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ!

Και μετά από όλα αυτά, και μετά από την τηλεοπτική ασυδοσία διάλυσης κάθε πολιτισμικού στοιχείου στον τόπο και μετά από την επέλαση των ολιγογράμματων σε όλους τους χώρους όπου διεξάγεται η καθημερινή μας ζωή, μιλάτε εσείς για το Διονύσιο Σολωμό και …αναλύετε κιόλας. τον Εθνικό μας Ύμνο; Αφού εσείς είσαστε «έλληνες» μονάχα στα διαβατήρια σας! Δεν είσαστε ΕΛΛΗΝΕΣ, όμως!

Ουστ Ξευτίλες! Που αν λειτουργούσαμε ως απολύτως ισόνομοι μέσα σ αυτή τη δημοκρατία, θα σας έκαναν οι νέοι μας μήνυση, τουλάχιστον για εσχάτη προδοσία! ΄Όμως τους μαστουρώνετε κανονικά και τους τρώτε τα όμορφα αυτά δέκα νεανικά χρόνια με τις μαλακίες και τις αλητείες που προτείνετε, μέσα στον πληρωμένο και απέξω κατευθυνόμενο ανθελληνικό σχεδιασμό της διάλυσης αυτής της χώρας.

-------------------------------------------------------------------



ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ: Μα ας μην πάμε παραπέρα! Ας μείνουμε σ αυτό: Ο Κόμης Διονύσιος Σολωμός, σας έχει μεταθανατίως εγγεγραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων του! Όπως κι εμείς, άλλωστε, όσοι μείναμε και ξεμείναμε, ακόμα Ποιητές, στον τόπο ετούτο.

Όμως, μη, ΑΥΤΟΝ! Και κυρίως ,όχι «εσείς»!

Αλήτες!"

-----------------------------------------------

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

http://troktiko.blogspot.com/2009/04/blog-post_4276.html

Γράφει η Βίκυ Χρυσού

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ

Μην υπακούσετε σαν “πρόβατα” στο κάλεσμα να κλείσετε τα φώτα σας το Σάββατο από 8.30 έως 9.30μμ.
Δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια άσκηση επιβολής πειθαρχίας.
Πείτε ΟΧΙ στη μαζική υποταγή και στην ενοχοποίηση των πολιτών του κόσμου.

Δεν είμαστε ένοχοι εμείς οι απλοί πολίτες του κόσμου για την οικολογική καταστροφή του πλανήτη. Δεν εξαρτάται από εμάς η σωτηρία του πλανήτη.
Τον πλανήτη τον καταστρέφουν συστηματικά οι λίγοι, αθέατοι και μεγάλοι, που μπορεί να μη φορούν κουκούλες αλλά κρύβονται μέσα στις σκιές και παίζουν με τις ζωές μας σε ένα ντελίριο επίδειξης ισχύος.

ΜΗΝ ΥΠΑΚΟΥΣΕΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ.
Δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για αυτήν την ρυπογόνα τεχνολογία. Η ηλεκτροκίνηση των αυτοκινήτων ήταν δυνατή εδώ και 40 χρόνια αλλά θέλαν να πουλήσουν τα πετρέλαιά τους.
Δε μας έχουν αφήσει καμιά επιλογή από το να χρησιμοποιούμε την ρυπογόνα τεχνολογία τους κι έτσι αθελά μας να γινόμαστε συμμέτοχοι αυτής της οικολογικής καταστροφής.
Αυτοί οι μεγάλοι και ισχυροί έχουν την επιλογή της επιβολής μιας μή ρυπογόνας τεχνολογίας αλλά εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα της χρήσης μιας μή ρυπογόνας τεχνολογίας. Μας έχουν κάνει χωρίς την θέλησή μας συνένοχους σε ένα οικολογικό έγκλημα.
Και τώρα με αυτήν την άσκηση επιβολής πειθαρχίας προσπαθούν να μας αποσπάσουν και την ομολογία ότι εμείς είμαστε συνυπεύθυνοι για αυτήν την καταστροφή. Μας λένε ότι από εμάς εξαρτάται η σωτηρία του περιβάλλοντος όταν εμείς δεν έχουμε καμμία συμμετοχή στις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή μας. Μας λένε να πλένουμε με κρύο νερό για να κάνουμε οικονομία στην Ενέργεια. Μα αν η ενέργεια παραγόταν από τον ήλιο και τον άνεμο τότε η παραγωγή της δε θα επιβάρυνε το περιβάλλον.
Το θέμα δεν είναι πόση ενέργεια καταναλώνουμε αλλά πόσο ρυπογόνος είναι ο τρόπος παραγωγής αυτής της ενέργειας κι αυτό δεν το καθορίζουμε εμείς, οι πολίτες του κόσμου, αλλά οι ασυνείδητοι, προδότες και μισάνθρωποι που παίρνουν τις αποφάσεις. Η Δ.Ε.Η. (ο ανηλεής αυτός δολοφόνος που το μόνο που ξέρει είναι να ρυπαίνει και να αυξάνει συνεχώς το κόστος της ενέργεια) ετοιμάζεται να κάνει κι άλλο εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος με λιθάνθρακα.
Και τώρα μας ζητούν να κλείσουμε όλοι τα φώτα το Σάββατο από 8.30 έως και 9.30. Το ονομάζουν ώρα της Γης αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια άσκηση επιβολής πειθαρχίας και μια Δήλωση υπαιτιότητας και ενοχής για την οικολογική καταστροφή του περιβάλλοντος.

Αυτοί θέλουν για μια ώρα να είμαστε στο σκοτάδι.

Εμείς απαντάμε με μια ώρα μέσα στο φως.

ΣΑΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ
ΝΑ… ΑΝΑΨΕΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΩΝ ΣΠΙΤΙΩΝ ΣΑΣ.

ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΔΗΛΩΣΟΥΜΕ ΟΤΙ….

• ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΩΑ ΠΡΟΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ.
• ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΩΝ ΠΟΥ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ.
• ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΒΑΛΕΙ.
• Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΠΟΡΟΙ ΑΝΟΙΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
• ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ
• ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΑΛΛΑ ΑΠΟΖΗΤΟΥΜΕ ΤΟ ΦΩΣ. ΕΝΑ ΦΩΣ ΠΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟ ΔΙΝΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΤΙΜΟ.
• ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΤΟΥΣ, ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΜΙΑΣ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝΕ, ΜΙΑΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΡΩΝ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ, ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΗ ΓΝΩΣΗ, ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΗΘΑΡΓΟ, ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΦΩΤΟΔΟΤΗ ΗΛΙΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΕΧΟΥΝ ΜΕΡΙΔΙΟ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ.
• ΑΣ ΜΗΝ ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΙΣΧΥΡΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΟΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΝΙΞΟΥΝ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΑΣ.

ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ ΜΕ ΦΩΣ…..

ΑΝΑΨΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΩΝ ΣΠΙΤΙΩΝ ΣΑΣ. ΑΣ ΛΑΜΨΕΙ Η ΝΥΧΤΑ. ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΤΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΝΙΞΕΙ ΟΥΤΕ ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ ΟΥΤΕ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΑΣ ΜΑΣ ΛΟΥΣΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΘΑ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ…

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ ΤΩΡΑ!!!!

ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ….
ΟΝΑΣΑΝΔΡΟΣ
ΔΙΚΤΥΟ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

http://olympia.gr/2009/03/22/deny-earth-hour/

-------------------------------------------------------------------

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 29-3-09

Η Αθήνα, το Σάββατο, πριν από τις 8.30.

Η Αθήνα, το Σάββατο, μετά τις 8.30..

http://troktiko.blogspot.com/2009/03/blog-post_1188.html

Ο ΣΚΑΙ βέβαια και τα άλλα κανάλια συνέχισαν τις προγραμματισμένες μεταδόσεις τους, με τους προβολείς τέρμα στα πλατώ, ως συνήθως.  Οι "οικολογικές" προτροπές ήταν μόνο για την πλέμπα, όχι και για τους ίδιους. Η πλέμπα όμως μάλλον τους έγραψε κανονικά.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι οι εν Ελλάδι - συχνά υπερφίαλοι - υπέρμαχοι του δογματικού αθεϊστικού φιλελευθερισμού και μεταεθνικισμού, που ενίοτε αυτοπροβάλλονται ως οι κατεξοχήν επίγονοι του Διαφωτισμού, είτε χειροκροτούν ανοιχτά το Ισραήλ (βλέπε τον αρκούντως γραφικό Στέφανο Κασιμάτη του "Βήματος" εδώ), είτε, όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης της "Καθημερινής", δεν τολμούν να το κάνουν, αν και θα το ήθελαν πάρα, μα πάρα πολύ. Επιστρατεύουν όμως κάθε είδους απίθανο επιχείρημα και καταφεύγουν σε ασυνάρτητες συγκρίσεις προκειμένου να δικαιολογήσουν τη στάση του εβραϊκού κράτους σε κάθε περίπτωση (έφτασε στο σημείο ο Μανδραβέλης να συγκρίνει τη συμπεριφορά του Ισραήλ έναντι της Γάζας με τη στάση της Ελλάδας έναντι της FYROM!). Όσο για τις επιθέσεις του Ισραήλ σε σχολεία και λεωφορεία του ΟΗΕ, εκεί ούτε είδαμε, ούτε ακούσαμε τίποτα, και ας κοπτόμαστε υπέρ των θεσμών.

Λέω ότι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, επειδή τη στιγμή που οι ακραίοι μετα-εθνικιστές φιλελεύθεροι φρίττουν μπροστά στην παραμικρή υπόνοια εθνικισμού ή ακόμα και μπροστά στην αρχή του κράτους-έθνους, και ακόμα περισσότερο αγανακτούν με την ιδέα της "επικρατούσας θρησκείας" μέσα σε μία δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία, αποδέχονται πλήρως όχι μόνο το κράτος του Ισραήλ (δεν τάσσομαι καθόλου υπέρ της εξάλειψής του, πρέπει να το διευκρινίσω αυτό), αλλά και τις πρακτικές που ακολουθεί αυτό. Και μάλιστα, τη στιγμή που πολλές από τις πρακτικές του Ισραήλ είναι αυτόχρημα αναιρετικές των αρχών που αυτοί υποτίθεται ότι φανατικά πρεσβεύουν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις πρακτικές του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων, που ξεκινούν από τη διαρκή ταπείνωση και φτάνουν μέχρι τον σφετερισμό της περιουσίας τους και την αφαίρεση ζωής αμάχων και παιδιών.

Η ίδια η ιδέα της ίδρυσης τους κράτους του Ισραήλ, ο Σιωνισμός, είναι μία ιδιαίτερη εκδοχή, ένα παρακλάδι, της εθνικιστικής ιδεολογίας που κυριάρχησε στην Ευρώπη τον 19ο αιώνα και μεγάλο μέρος του 20ού. Και επειδή η έννοια του εθνικού ή φυλετικού προσδιορισμού του Εβραίου είναι κάτι πολύ πιο ασαφές από ό,τι για έναν Έλληνα ή Γερμανό ή Ιταλό (αναφέρομαι επίτηδες σε έθνη που απέκτησαν ενιαία κρατική υπόσταση, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, μέσα στον 19ο αιώνα), επιστρατεύτηκε ο παράγοντας "θρησκεία": Εβραίος, και κατόπιν Ισραηλινός, είναι αυτός που ανήκει στην εβραϊκή θρησκεία, έστω και κατά παράδοση, δηλαδή χωρίς να αποδέχεται το μεταφυσικό της περιεχόμενο. Και μάλιστα αυτή η θρησκεία θα πρέπει να του έχει "κληροδοτηθεί" από τους γονείς του, ή τουλάχιστον από τη μάνα. Ο μαύρος Φαλάσα της Αιθιοπίας και ο - απόγονος Χαζάρων σε μεγάλο βαθμό - Ρωσοεβραίος δεν μοιράζονται ούτε τη γλώσσα, ούτε καν το ίδιο χρώμα, ενώ για να βρεθεί η κοινή καταγωγή τους πρέπει να πάμε, ούτε λίγο, ούτε πολύ, πίσω στον...Νώε. Εντούτοις, δικαιούνται αμφότεροι να είναι πολίτες του Ισραήλ. Για σκεφτείτε η Ελλάδα να θέσπιζε επίσημα ως κριτήριο απόκτησης ιθαγένειας την ένταξη στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Θυμάμαι στο Παρίσι Ρωσοεβραίο συνάδελφο που δυσκολεύτηκε πολύ να αποκτήσει την ισραηλινή υπηκοότητα επειδή μόνο ο πατέρας του ήταν Ρωσοεβραίος, ενώ η μητέρα Ρωσίδα Ορθόδοξη. Όμως, στους Εβραίους το "αίμα" κληρονομείται από τη μητέρα και αυτή η θρησκευτική - ταλμουδική ίσως - διάταξη, ή αλλιώς "ταμπού" (κατά τη νεωτερική ορολογία) είναι προφανώς επίσημα θεσμοθετημένη ως κριτήριο απόκτησης της πολυπόθητης ισραηλινής υπηκοότητας. Αντίστοιχα, θυμάμαι περίπτωση Γάλλου ρωσικής καταγωγής, που αποφάσισε να ασπαστεί τον ιουδαϊσμό, ενώ ήταν Ορθόδοξος και μάλιστα εγγονός διάσημου Ορθόδοξου θεολόγου, και αυτό έγινε αμέσως εφικτό επειδή η εκ μητρός γιαγιά του ήταν Ρωσοεβραία, άσχετα με το ότι η μητέρα του, που την είχα γνωρίσει, ήταν πιστή Ορθόδοξη Χριστιανή.

Η πραγματικότητα είναι ότι το Ισραήλ συνιστά το τελευταίο αποικιακού και ρατσιστικού τύπου κράτος του κόσμου.
Αποικιακού τύπου είναι το Ισραήλ γιατί η ίδια η ιδέα της ίδρυσης εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, που προηγείται κατά πολύ της Γενοκτονίας των Εβραίων από τους Ναζί, βασίστηκε στην ιδέα της "εξαγωγής" του ευρωπαϊκού πολιτισμού - και πληθυσμού - σε χώρες κατοικούμενες από λαούς "κατώτερους" και "απολίτιστους", με σκοπό την καθυπόταξη και τον εκπολιτισμό τους. Το Ισραήλ δεν είναι παρά μία παρατεινόμενη μέσα στον 21ο αιώνα μορφή του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας τύπου 19ου αιώνα. Ουσιαστικά, ο πραγματικά γηγενής - σε βάθος άνω των 3 γενεών - εβραϊκός πληθυσμός του Ισραήλ είναι ελάχιστος. Ο ίδιος ο Αριέλ Σαρόν γιος Ρωσοεβραίων είναι.

Και είναι επιπλέον το Ισραήλ κράτος ρατσιστικό, επειδή, όπως είπα και πιο πάνω, κριτήριο για την απόκτηση της ισραηλινής υπηκοόητας είναι μία ιδιότυπη αντίληψη περί "αίματος", πίσω από το οποίο φυσικά υποκρύπτεται το εβραϊκό θρήσκευμα (με την εξαίρεση των μουσουλμάνων ή χριστιανών Αράβων με ισραηλινή υπηκοότητα, όσων δηλαδή δεν έφυγαν ή δεν εκδιώχθηκαν από τα σημερινά εδάφη του Ισραήλ).

Οι δογματικοί του μετα-εθνικισμού αποσιωπούν τα βασικά γνωρίσματα του κράτους του Ισραήλ, αυτά που καθόρισαν τη γένεση και την πορεία του, αρνούνται να δουν τη δεσπόζουσα στο Ισραήλ εθνικιστική ιδεολογία, θεωρούν γραφικό ή κρυπτο-ναζί όποιον βλέπει εβραϊκό λόμπυ στις Ηνωμένες Πολιτείες, δικαιολογούν επιδεικτικά τη συνεχή εξάπλωση των εποικισμών (κατά τον Μανδραβέλη τους εποικισμούς τους φτιάχνουν "κάποιοι ανεγκέφαλοι" και όχι το ίδιο το κράτος του Ισραήλ βάσει σχεδίου!!! - δείτε εδώ την απόλυτη διαστροφή της πραγματικότητας από έναν υποτίθεται δογματικό ορθολογιστή), κλείνουν τα μάτια μπροστά στην ισραηλινή περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου και μιλούν μόνο για "αυτοάμυνα του Ισραήλ", αποσιωπούν το συνεχές εγκληματικό εμπάργκο στη Γάζα, εδώ και πάνω από 1 χρόνο τουλάχιστον, που σπρώχνει τον πληθυσμό της στα άκρα και ριζοσπαστικοποιεί σύμπασα την αραβική κοινή γνώμη, δεν βλέπουν τις επιθέσεις σε λεωφορεία και σχολεία του ΟΗΕ, αδιαφορούν για τη συστηματική παρερμπόδιση ασθενοφόρων και ιατρικής βοήθειας, όπως κατήγγειλε ακόμα και ο Ερυθρός Σταυρός.
Και όλα αυτά δικαιούται να τα κάνει το Ισραήλ με το επιχείρημα ότι αυτό έχει πολίτευμα αστικής δημοκρατίας - άσχετο αν το απαρτχάιντ είναι δίπλα τους, εφαρμοζόμενο από τους ίδιους τους Ισραηλινούς -, ενώ οι Άραβες δεν είναι δημοκράτες (θα ήθελαν πολύ να πουν "είναι πρωτόγονοι", αλλά δεν το αποτολμούν γιατί είναι και "αντιρατσιστές", εννοείται, άσχετο που τον "αντιρατσισμό" τους τον εκφράζουν ανοιχτά και τον εφαρμόζουν μόνο όταν αφορά στα καθ'ημάς). Δηλαδή, με τη λογική αυτή, ένα κράτος δημοκρατικό, ευρωπαϊκού τύπου, δικαιούται απέναντι στους γείτονές του, αλλά και τη διεθνή κοινότητα, να μην είναι κράτος δικαίου. Φτάνει να είναι κράτος δικαίου στο εσωτερικό του!

Είμαι πολύ περίεργος να μάθω τί θα έλεγε ο Μικροπολιτικός του "Βήματος", ο Μανδραβέλης της "Καθημερινής" και οι άλλοι δογματικοί φιλελεύθεροι αν η Ελλάδα απλά προειδοποιούσε την Τουρκία ότι την επόμενη φορά που θα πετάξει τουρκικό πολεμικό αεροπλάνο πάνω από το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι η χώρα μας θα ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της στην αυτοάμυνα, το ίδιο δικαίωμα που επικαλείται το Ισραήλ και αυτοί το επικροτούν. Απλά και μόνο αν προειδοποιούσε...

Τα «Δεκεμβριανά» του 2008 αντιμετωπίστηκαν, μέχρι σήμερα, με μια διττή και απολύτως ανταγωνιστική ανάγνωση:
Από τη μία πλευρά, οι θιασώτες της εκδοχής ότι πρόκειται για εξέγερση –με διαφοροποιήσεις ανάμεσά τους– προβάλλουν το γεγονός της εκτεταμένης κινητοποίησης ενός σημαντικού μέρους της νεολαίας, ιδιαίτερα της φοιτητικής και της μαθητικής, και το ξέσπασμα που έφτασε μέχρι και τις επαρχιακές πόλεις και τις κωμοπόλεις, προκειμένου να στηρίξουν την άποψή τους. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ορισμένες «σπασμένες βιτρίνες» και η δράση των «κουκουλοφόρων» ήταν το λιγότερο σημαντικό, ενώ η εξέγερση της νεολαίας ήταν το αποφασιστικό.
Από την άλλη, οι θιασώτες της κατευθυνόμενης «πορτοκαλί επανάστασης», επιμένουν στο ότι τα γεγονότα ήταν κατευθυνόμενα από κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ και εν πολλοίς ΠΑΣΟΚ), ΜΜΕ (από τον Άλφα και το Μέγκα έως το CNN και από την Ελευθεροτυπία έως τη… Libération) και πρεσβείες (και κατ’ εξοχήν την «Πρεσβεία»), που χρησιμοποίησαν τους «κουκουλοφόρους» και την αγανάκτηση της νεολαίας για να ανατρέψουν την κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία δεν δείχνεται όσο ενδοτική θα ήθελαν (Σχέδιο Ανάν, αγωγοί, Σκόπια κ.λπ.) καθώς και από τους εγχώριους νταβατζήδες που προτιμούν την ύπαρξη μιας απόλυτης ακυβερνησίας (λέγε με Γιωργάκη).

Η καθολική κρίση μιας παρασιτικής κοινωνίας

Κατ’ αρχάς, η έκταση που πήραν τα γεγονότα, με όποιο ερμηνευτικό κλειδί και να τα αντιμετωπίσει κανείς, δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο από την κατάρρευση και την αποσύνθεση μιας παρασιτικής κοινωνίας που, εδώ και δεκαετίες, επιδίδεται στην κατεδάφιση όλων των αξιών και των προτύπων πάνω στα οποία είχε οικοδομηθεί το ελληνικό έθνος και το ελληνικό κράτος, και μάλιστα από εκείνους που εμφανίζονταν ως οι εκφραστές αυτών των αξιών.
Η Χούντα – η ακραία έκφραση της παραδοσιακής εθνικοφροσύνης και της Δεξιάς– προκάλεσε μια εθνική καταστροφή στην Κύπρο. Η Αριστερά, από την αντίπερα όχθη, ως ο εκφραστής του σοσιαλιστικού αιτήματος, κατέρρευσε, είτε μαζί με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, είτε με την ανοικτή προσχώρηση των σοσιαλ-ληστών στον νεοφιλελευθερισμό και τη διαφθορά. Η «Ελευθεροτυπία», το όνειρο γενεών και γενεών Ελλήνων, παραδόθηκε στους νταβατζήδες των καναλιών και στους «αλήτες-ρουφιάνους-δημοσιογράφους». Η Διανόηση και οι «μορφωμένοι», οι καθηγητάδες και οι προοδευτικοί, όχι μόνο κατακλέβουν τον ελληνικό λαό (λέγε με πρύτανη της Παντείου), όχι μόνο τρώνε με δέκα μασέλες (που τις αποκαλούν ευρωπαϊκά προγράμματα και μη-κυβερνητικές οργανώσεις, αλά Σόρος), όχι μόνο μεταβλήθηκαν σε ένα απερίγραπτο κηφηναριό που παράγει ελάχιστο δημιουργικό έργο, αλλά έχουν αποδυθεί σε ένα ηρωστράτειο έργο κατεδάφισης κάθε αξίας που εξακολουθεί να συνέχει τον ελληνικό λαό: εξ ου και το κατάπτυστο βιβλίο ιστορίας, ο «ελληνο-οθωμανισμός», η συκοφάντηση του πατριωτισμού, της Εθνικής Αντίστασης η απεμπόληση της Κύπρου.
Η Ορθοδοξία, το τελευταίο αποκούμπι των λαϊκών στρωμάτων, που κράτησε τον ελληνισμό όρθιο στις πιο μαύρες μέρες, έχει παραδοθεί στους Εφραίμ, τους παπαροκάδες και τους τουρκόφρονες, μέσα σε μια γενικευμένη υποκρισία.
Και βέβαια οι πολιτικοί, σχεδόν όλων των χρωμάτων και αποχρώσεων, είναι είτε διεφθαρμένοι ως το μεδούλι, μέτριοι και ανδράποδα, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, μισθοσυντήρητοι γραφειοκράτες που για τριαντα-πέντε χρόνια, σε όλη τη μεταπολίτευση, ζουν πλουσιοπάροχα από την πολιτική, εκεί που άλλοτε διακινδύνευες όχι μόνο περιουσίες αλλά και την ίδια τη ζωή σου.
Αν αυτά λοιπόν συμβαίνουν στους «από-πάνω», στις άρχουσες τάξεις και τους θεσμούς, όπως κι άλλες φορές ίσως είχε συμβεί στο παρελθόν, ωστόσο υπήρχαν πάντοτε και οι «απο-κάτω», ο λαός, οι αγρότες, οι εργάτες, οι «μικρομεσαίοι», που τροφοδοτούσαν αυτή τη χώρα αδιάκοπα με ήρωες και αγωνιστές, με τον Κοσμά τον Αιτωλό και τον Καραϊσκάκη, με τον Μακρυγιάννη και τον Βελουχιώτη, με τον Αυξεντίου και τον Σολωμό Σολωμού. Σήμερα, μετά από τριαπέντε χρόνια μεταπολίτευσης, έχουν διαφθαρεί, κομματιαστεί, αποσυντεθεί και οι «αποκάτω». Η αγροτιά, και ιδιαίτερα η ορεινή, που τροφοδοτούσε όλους τους εθνικούς αγώνες, μέχρι την Εθνική Αντίσταση και την ΕΟΚΑ, έχει συρρικνωθεί, ενώ αυτή που έμεινε, έχει μεταβληθεί σε επιδοτούμενους από την Ευρωπαϊκή Ένωση και σε επιστάτες των Αλβανών και των Πακιστανών που δουλεύουν για λογαριασμό της. Η ελληνική εργατική τάξη, έχει μετακομίσει στις ΔΕΚΟ και το Δημόσιο, τα μπαρ, τα καφενεία και τις «πόρτες» των σκυλάδικων, ενώ η όποια παραγωγική εργασία γίνεται ακόμα σε αυτή τη χώρα από χειρώνακτες εργαζόμενους έχει αναληφθεί από τους ξένους. Στο δημόσιο στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στις ΔΕΚΟ, βασιλεύουν οι συνδικαλιστές, οι κηφήνες, οι καλοπερασάκηδες μηδενιστές. Γι’ αυτό και τα εκατομμύρια των Ελλήνων που δεν έχουν διαφθαρεί, που δεν έχουν διέξοδο, βρίσκονται αιχμαλωτισμένοι μέσα σε ένα αδιέξοδο, όπου από τη μία πλευρά νιώθουν ασφυκτικό τον ανταγωνισμό της μετανάστευσης, από την άλλη όμως έχουν μεταβληθεί σε κομμάτι μιας δουλοκτητικής κοινωνίας που εκμεταλλεύεται την εργασία των μεταναστών.
Κυρίαρχο, αποφασιστικό παραμένει το γεγονός του παρασιτισμού, που από τις άρχουσες τάξεις κατέβηκε προς τα κάτω και διέφθειρε και ένα μεγάλο ποσοστό των λαϊκών στρωμάτων. Οι Έλληνες σήμερα ζουν με πολύ περισσότερα από όσα παράγουν. Και αυτό δεν αφορά μόνο την «πλουτοκρατία» αλλά και τα μεσαία στρώματα και ένα μέρος των λαϊκών στρωμάτων. Γι’ αυτό και τα αυτοκίνητα, τα κινητά, οι κάρτες, η υπερχρέωση. Όμως το «πάρτι» της ανόδου των εισοδημάτων και της κατανάλωσης τελειώνει. Και μάλιστα, σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης.
Η ελληνική κοινωνία, μια κοινωνία που στηριζόταν σε αξίες για να επιβιώνει, την πατρίδα, τη γλώσσα, την Ορθοδοξία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τα κατανάλωσε και τα εξόντωσε όλα. Έφτασε στο βαθμό μηδέν. Γυμνή στο τελευταίο σκαλί.

Οι αντιδράσεις μιας μηδενιστικής κοινωνίας

Φως δεν μοιάζει να έρχεται από πουθενά. Δεν υπάρχουν τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα που έστω θα αναλύσουν αυτή την κρίση, πόσο μάλλον να προσφέρουν λύσεις για την έξοδο από αυτή.
Γι’ αυτό και οι εξεγέρσεις μπορούν να είναι ταυτόχρονα πραγματικές, μηδενιστικές, διότι δεν εμπεριέχουν όραμα, και χειραγωγήσιμες, αν δεν υπάρξει κάποιος συνθετικός πόλος –που σήμερα δεν υπάρχει.
Δηλαδή, η διάλυση μιας μηδενιστικής κοινωνίας παράγει αντιδράσεις και κινητοποιήσεις εξίσου μηδενιστικές με την κυρίαρχη ιδεολογία και πραγματικότητα. Γι’ αυτό και μπορούν να τις εκμεταλλευτούν, ή να επιχειρήσουν να τις εκμεταλλευτούν τόσο εξωτερικές δυνάμεις, που θέλουν να ρίξουν ή να υποτάξουν ακόμα περισσότερο τον Καραμανλή, όσο και εσωτερικοί καιροσκόποι – Αλαβάνοι, αλλά και τρομοκράτες που θέλουν να ανοίξουν κάποιο «νέο γύρο».
Ωστόσο αυτός ο ξεσηκωμός έχει και πραγματική διάσταση. Διότι, κατά τεκμήριο, σε μια κοινωνία σε κρίση, πάντοτε τα πιο ευαίσθητα στοιχεία της είναι οι νέοι: Εκείνοι που δεν έχουν ακόμα ενταχθεί στην παραγωγή, δεν έχουν πραγματοποιήσει τους αναρίθμητους συμβιβασμούς των μεγαλυτέρων, δεν έχουν εξαγοράσει ή εξαργυρώσει τις απόψεις τους. Επομένως, όταν ξεσηκώνονται οι μαθητές, με αφορμή τη δολοφονία του συμμαθητή τους, ξεσηκώνονται και ενάντια σε μια κοινωνία χωρίς διέξοδο, όπου όλα φαντάζουν μαύρα και τελειωμένα. Και βέβαια ξεσηκώνονται πάντα με απόθεμα τα ιδεολογικά εργαλεία τα οποία τους προσφέρει η κοινωνία.
Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Ο ξεσηκωμός της νεολαίας δεν είναι εφ’ αυτού εγγενώς επαναστατικός. Καθορίζεται από τις υπαρκτές ιδεολογίες και αντιστάσεις. Όταν, στη δεκαετία του 1960, ξεσηκωνόταν η νεολαία όλου του κόσμου, τα κυρίαρχα επαναστατικά «παραδείγματα» ήταν ο Τσε Γκεβάρα, ο Χο τσι-μινχ, ο Μάο τσε τουνγκ ο… Μαρκούζε και ο Μπομπ Ντύλαν. Στην Ελλάδα, ο Λαμπράκης η Εθνική Αντίσταση και ο Θεοδωράκης, κ.λπ., κ.λπ. Την ίδια εποχή, στο παλαιστινιακό κίνημα ήταν ο Νάσερ, ο σοσιαλιστής Αραφάτ και οι μαρξιστές Χαμπάς, ο Ναβατμέχ κ.ά. Σήμερα είναι ο προφήτης Αλή, ο Χομεϊνί και ο Νασράλα για τη νεολαία των σιιτών, ο προφήτης Μωάμεθ, ο Σαγιέντ Κουντμπ και η Χαμάς για την παλαιστινιακή νεολαία. Στην Πολωνία, επί υπαρκτού σοσιαλισμού, τα ινδάλματα της νεολαίας ήταν ο πάπας Βοϊτύλα, ο Λεχ Βαλέσα, και ο… Ρήγκαν. Σήμερα, τα ινδάλματα της ισραηλινής νεολαίας είναι οι εξτρεμιστές ραβίνοι της «Σας» και του «Λικούντ». Το ίδιο και στη διάρκεια του μεσοπολέμου, στη Γερμανία και την Ιταλία, η πλειοψηφία της νεολαίας θα ενταχθεί στα τάγματα εφόδου και τα φασιστικά «φάσιο».
Στην Ελλάδα, ο ξεσηκωμός της νεολαίας είναι εξαιρετικά ισχνός ακόμα. Δεν έχει πάρει ευρύτερες και συστηματικές διαστάσεις. Γι’ αυτό και η έκταση των γεγονότων του Δεκέμβρη του 2008 είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρότερη από ό,τι εμφάνισαν τα κανάλια, τα κόμματα και οι Πρεσβείες, επειδή είχαν συμφέρον να το κάνουν. Ένας ασφαλής δείκτης για των πραγματικών μεγεθών της κινητοποίησης ήταν η πολύ μικρή –αναλογικά– συμμετοχή στην κηδεία του Αλέξανδρου, ενώ παραδοσιακά, στην Ελλάδα, οι κηδείες των θυμάτων της κρατικής καταστολής προσλαμβάνουν πάνδημο χαρακτήρα.
Ωστόσο δεν σημαίνει πως είναι και ανύπαρκτη ή αποκλειστικά χειραγωγούμενη. Μια νεολαία του no future, αηδιασμένη από τον κόσμο των «μεγάλων», αλλά και από τον ίδιο της τον καταναλωτικό εαυτό, ίσως αντέδρασε ενστικτωδώς. Και αυτό το γεγονός πρέπει να καταγραφεί και να υπογραμμιστεί.

Να καταγγείλουμε ή να διαμορφώσουμε όραμα;

Τα ερωτήματα μπαίνουν από κει και πέρα. Είναι όντως αλήθεια ότι οι «μεγάλοι», ιδιαίτερα των μεσοαστικών στρωμάτων, που ζουν σε ένα απόλυτο υπαρξιακό κενό και έχουν εγκαταλείψει συχνά τα παιδιά τους στην τύχη τους, χαϊδεύοντας τα αυτιά τους, προσπαθούν να εξαγοράσουν τις τύψεις και τις ενοχές τους για το μηδέν που τους παρέδωσαν.
Είναι όντως αλήθεια ότι αυτά τα παιδιά έχουν μεγαλώσει σε μια «παιδόφιλη» και ταυτόχρονα ανάλγητη κοινωνία, που από τη μια πλευρά τους χαϊδεύει τα αυτιά και το πορτοφόλι και από την άλλη δεν τους προσφέρει κανένα όραμα και καμιά αξία. Επομένως είναι απολύτως «κακομαθημένα» και στην ίδια την εξέγερσή τους.
Είναι όντως αλήθεια ότι η ιδεολογικά κυρίαρχη ατμόσφαιρα, όπως εκπορεύεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, τις αριστερίστικες ομάδες, τους αναρχικούς και το συνονθύλευμα των μπαρόβιων διανοουμένων και δημοσιογράφων Εξαρχείων και Κολωνακίου, είναι μια ατμόσφαιρα εθνομηδενισμού, μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού, ιδεολογικής, ακόμα και φυσικής, τρομοκρατίας. Και ότι υπάρχουν και φαινόμενα αντιδημοκρατικής ή ακόμα και φασιστικής συμπεριφοράς, που πλέον δεν περιορίζονται μόνο στα γήπεδα, αλλά έχουν επεκταθεί και στα Πανεπιστήμια και στις διάφορες πολιτικές κινητοποιήσεις και ομαδοποιήσεις.
Όμως, παρ’ όλα αυτά, υπάρχει πάντα η «πανουργία της ιστορίας». Μιας ιστορίας που σήμερα οδηγεί σε παγκόσμια κρίση –οικονομική και ταυτόχρονα κρίση της παγκοσμιοποίησης– που οδηγεί σε έξαρση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στην περιοχή, με την Παλαιστίνη ως επίκεντρο, μια παγκόσμια κρίση που θα αποτελέσει ταυτόχρονα και κρίση των ιδεολογιών του πολυπολιτισμού, του εθνομηδενισμού και της παγκοσμιοποίησης, μέσα στην οποία κινείται η χαβιαροαριστερά ο αριστερισμός και ο αντιεξουσιασμός της κακιάς ώρας. Και όσο και εάν όλοι αυτοί θέλουν να ταυτίσουν τα αντιπαγκοσμιοποιητικά ρεύματα, που θα ενισχυθούν στην ελληνική κοινωνία, με το ΛΑΟΣ και τον «ρατσισμό», δεν θα μπορέσουν να το πετύχουν. Είναι εξ άλλου χαρακτηριστικό πως ακόμα και ένα γραφειοκρατικό κόμμα όπως το ΚΚΕ –και παρά την αιώνια λογική της προβοκάτσιας με την οποία αναλύει τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα– κατορθώνει όχι μόνο να εντάσσει στους κόλπους του ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας, ιδιαίτερα από τα λαϊκά στρώματα, αλλά και να αντιστέκεται στην χαβιαροαριστερά.
Κατά συνέπεια, θα ήταν μεγάλο σφάλμα να χαρίσουμε όλη τη νεολαιίστικη αντίδραση στις δυνάμεις της ψευδο-εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης και του εθνομηδενισμού, χαρακτηριζοντάς την συλλήβδην ως αντιδραστική ή «φασιστική νέου τύπου». Η πραγματικότητα τα επόμενα χρόνια θα οδηγήσει στη συρρίκνωση αυτών των τάσεων και την ενίσχυση των αντιπαγκοσμιοποιητικών ρευμάτων, τα οποία με τη σειρά τους, δεν θα πρέπει να εκχωρήσουμε αμαχητί στο ΛΑΟΣ και τη «Χρυσή Αυγή». Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα που κινείται στην κόψη του ξυραφιού, αλλά αυτό είναι το τίμημα του να ζούμε σε μια χώρα των συνόρων, παρασιτική από τη μια και ταυτόχρονα αποπαίδι της Δύσης, τη στιγμή που ο παρασιτισμός μπαίνει σε βαθύτατη κρίση. Στην αρχή θα αντιδράσει σαν κακομαθημένο παιδί αλλά σύντομα θα υποχρεωθεί να αναμετρηθεί και πάλι με την ιστορία της, μια ιστορία δημιουργίας και αντίστασης.

Γιώργος Καραμπελιάς

Κείμενο που θα δημοσιευτεί στη Ρήξη που θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009.

Οι Yankees,οι μπίζνες,η "τρομοκρατία" κι εμείς

Πρόσφατα μία συνδικαλίστρια δέχθηκε επίθεση με βιτριόλι και πιθανολογείται ότι η άνανδρη αυτή πράξη προήλθε από κέντρα συμφερόντων τα οποία θεωρούσαν την άτυχη αυτή γυναίκα εχθρό προς εξολόθρευση. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ΠΟΣΟ μεγάλα είναι αυτά τα συμφέροντα, που αφορούν υπηρεσίες καθαριότητας, ώστε να δικαιολογούν την απόπειρα δολοφονίας ενός ανθρώπου με τόσο απεχθή τρόπο. Όμως ... το συμπέρασμα είναι ότι ... τα μεγάλα συμφέροντα ΔΕΝ διστάζουν να θυσιάσουν μία ανθρώπινη ζωή ή και περισσότερες για την εξασφάλιση του κέρδους.

Οι ΗΠΑ θυσίασαν πάνω από 4000 Αμερικανούς κι 1.000.000 Ιρακινούς προκειμένου να βάλουν στο χέρι τα κρατικά πετρέλαια του ΙΡΑΚ, ψάχνωντας δήθεν για πυρηνικά όπλα.Σίγουρα ΔΕΝ θα μας παρεξένευε εάν μαθαίναμε ότι μία μεγάλη βιομηχανία πανάκριβων οπλικών συστημάτων ΘΥΣΙΑΣΕ έναν άνθρωπο προκειμένου να πιέσει μία κυβέρνηση να καταχρεωθεί για την αγορά των δικών της οπλικών συστημάτων. Το εμπόριο και ο πλούτος είναι η βασική αιτία πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας κι όχι ο εθνικισμός. Και σ'αυτόν τον εμπορικό πόλεμο ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΔΟΛΑΡΙΩΝ η ανθρώπινη ζωή είναι ασήμαντη. Στην χειρότερη περίπτωση αποτιμάται με 1.000.000 δολάρια σε περίπτωση αεροπορικού δυστυχήματος. Όποιος έχει δει την ταινία "SYRIANA" μπορεί να πάρει μία ιδέα για τον πραγματικό κόσμο που κινεί τα νήματα μίας ζωής που πιστεύουμε ότι μας ανήκει.
Την Αμερικανική Χούντα των Συνταγματαρχών ακολούθησε η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ο οποίος τόλμησε να βγάλει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974 ως αντίδραση στην Αμερικανική αδιαφορία για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Έναν χρόνο μετά, τον "τσαμπουκά" του Καραμανλή απέναντι στις ΗΠΑ, εκμηδένισε η δολοφονία του Αμερικανού Σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα από την 17Ν στις 23/12/75.

Ξέρετε τι ακολούθησε αυτή την "αδυναμία" της Ελλάδας δήθεν να προστατέψει έναν Αμερικανό αξιωματούχο;;; Ένα από τα μεγαλύτερα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας μας με στόχο την εξισορρόπηση των στρατιωτικών δυνάμεων στο Αιγαίο. Στην ιστοσελίδα του Κων.Καραμανλή αναφέρεται ενδεικτικά:
"Έτσι, υλοποιήθηκε ένα ευρύτατο εξοπλιστικό πρόγραμμα: ενδεικτική, η εκτεταμένη ανανέωση του πολεμικού υλικού του Στρατού Ξηράς, η παραγγελία σημαντικού αριθμού αρμάτων μάχης, οΣτο ερώτημα εάν οι Αμερικανοί θα μπορούσαν να "κανονίσουν" την εκτέλεση του Γουέλς από τη 17Ν με σκοπό την επαναφορά στην τάξη της "άτακτης" Ελλάδας που "έριξε" τη χούντα της CIA, η απάντηση είναι "ΦΥΣΙΚΑ...ΝΑΙ".
Δεδομένου του όγκου της αγοράς εξοπλισμών που ακολούθησαν η απώλεια ενός Αμερικανού πολίτη είναι μηδαμινής αξίας μπροστά στα δισεκατομμύρια δολάρια με τα οποία χρεώθηκε το Δημόσιο για να εξοφλήσει της Αμερικανικές και Γαλλικές βιομηχανίες όπλων. Είναι εντελώς ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ... κάθε φορά που κάποια κέντρα στις ΗΠΑ επιθυμούν να ΠΙΕΣΟΥΝ την Ελλάδα να λάβει ΔΥΣΚΟΛΕΣ και ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ($$$) αποφάσεις για προμήθειες του Δημοσίου, να χρησιμοποιούν ως ΑΦΟΡΜΗ ένα αντι-αμερικανικό χτύπημα. Τα τελευταία 100 χρόνια ΚΑΘΕ παράνομη επέμβαση των ΗΠΑ σε ξένες χώρες είχαν ως αφορμή ένα μικρό ή ένα μεγάλο στημένο "Perl Harbour". Διότι η επέμβαση απαιτεί χρηματοδότηση και η χρηματοδότηση επιτυγχάνεται πιο εύκολα όταν υπάρχει συναισθηματική φόρτιση και διάθεση για εκδίκηση.(Σχετικές αναλύσεις στο Zeitgeist I και II (Addendum) )Eίχαμε την "τύχη"... να ακούσουμε τον Σημίτη ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟ να ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ τις ΗΠΑ για την "ευτυχή" κατάληξη του θερμού επεισοδίου στα Ίμια...με ΜΟΝΟ τρεις νεκρούς από Ελληνικής πλευράς πάντοτε. Η "χάρη" αυτή ΞΕΠΛΗΡΩΘΗΚΕ με την παράδοση του Κούρδου Οτσαλάν από ΕΛΛΗΝΙΚΑ χέρια προκειμένου να προκληθεί ρήγμα στην Ελληνοκουρδική συμμαχία κατά των Τούρκων.Θυμόμαστε και το σκάνδαλο των υποκλοπών. Από τον Πρωθυπουργό έως τον τελευταίο Υπουργό...ήταν όλοι υπό παρακολούθηση. Κι αυτοί που είχαν πρόσβαση στις συνομιλίες όλων αυτών θα μπορούσαν ΠΟΛΥ πιο έυκολα να "χαλάσουν" μία μεγάλη διακρατική συμφωνία, θα μπορούσαν ΠΟΛΥ πιο εύκολα να ΕΚΒΙΑΣΟΥΝ τους πολιτικούς για την επίτευξη των στόχων τους. Και ξέρουμε ΠΟΛΥ καλά ΠΟΙΟΣ θα μπορούσε να πετύχει την μαζική παρακολούθηση τηλεφώνων με τη συνεργασία μίας εταιρίας ΒΡΕΤΑΝΙΚΩΝ συμφερόντων όπου συμμετέχει και μεγαλο-προμηθευτής του Δημοσίου. Κι όπως ο Ζαχόπουλος , έτσι κι ο Τσαλικίδης αυτοκτόνησε για ΝΑ ΜΗΝ τον "αυτοκτονήσουν". (Οι νταβατζήδες των ΜΜΕ κατάφεραν ακόμα και το σκάνδαλο των υποκλοπών να το χρησιμοποιήσουν εναντίον του Καραμανλή που υπήρξε θύμα της υπόθεσης ο οποίος όμως έπρεπε να διαχειριστεί την κρίση χωρίς να δείξει τους ενόχους και φανεί γραφικός.)

Το 2007...οι δήθεν "αριστεροί τρομοκράτες" κατάφεραν να σπάσουν ένα μικρό τζάμι στην Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα. Ο Ρουσόπουλος έσπευσε να τονίσει ότι » Οι σχέσεις της Ελλάδας με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εξαιρετικές και θα παραμείνουν εξαιρετικές.» Διότι ΑΥΤΟΣ είναι ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ στόχος της δήθεν τρομοκρατίας. Να τρομοκρατηθεί η κυβέρνηση και να υπακούσει στους ΠΑΡΑΛΟΓΟΥΣ και ανθελληνικούς σχεδιασμούς των ξένων κέντρων λόγω της δήθεν αδυναμίας της να προστατεύσει τους Αμερικανούς στο Ελληνικό έδαφος. Την ευθύνη για το χτύπημα στην πρεσβεία ανέλαβε η οργάνωση "ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ" που ήταν η ίδια οργάνωση που αποπειράθηκε χτύπημα κατά του Γιώργου Βουλγαράκη το 2006 και στην διακήρυξη της οποίας κατηγορήθηκε ο πρώην Υπουργός της ΝΔ ... ως "ΘΕΡΜΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ"! (Η αλήθεια είναι ότι ΚΑΙ ο Βουλγαράκης ΔΕΝ έδωσε όλο το χρήμα στις Αμερικάνικες εταιρίες με την ευκαρία της διοργάνωσης του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ πλιάτσικου της χώρας. Διαβάστε εδώ ΠΟΣΑ πληρώσαμε για το C4I που ΠΟΤΕ δεν λειτούργησε (83 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ δρχ!) . (Το μόνο πλάνο από την αίθουσα C4I που έτυχε να δούμε στην TV ήταν ένα δωμάτιο με μερικούς πεταμένους , σκονισμένους υπολογιστές κι εκτυπωτές που δεν ήταν καν συνδεμένα στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Στο διαδίκτυο φυσικά δεν εντοπίσαμε ΤΙΠΟΤΑ σχετικό με την εγκατάσταση του συστήματος στην Ελλάδα. Το σύστημα πληρώθηκε και ΔΕΝ παραλήφθηκε ΠΟΤΕ ολοκληρωμένο σύμφωνα με καταγγελία από το ΠΑΣΟΚ)Τον Βουλγαράκη ..για πονηρό τον ξέραμε ... αλλά για έμμισθους υποστηρικτές της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ...έχουμε ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ στο μυαλό μας. Έκτοτε... ο όρος "ΝΕΑ ΤΑΞΗ" δεν ακούγεται ξανά από χείλη των αναρχο-αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ παραμόνον από τους πατριώτες.Μάλιστα μέσα από τα κείμενα μερικών "έγκυρων" η ΝΕΑ ΤΑΞΗ τείνει να λάβει χαρακτήρα ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑΣ για την επιβίωση του ανθρωπίνου είδους! Από τότε που η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ελέγχει τη μισή αριστερά στην Ελλάδα ... ο όρος έπαψε να χρησιμοποιείται στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ , του ΟΑΚΚΕ και της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Το χτύπημα του ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ το 2006 , κατά του υπουργού Βουλγαράκη, την εποχή ακριβώς που δισεκατομμύρια ευρώ άλλαζαν χέρια λόγω της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ευθυμίας... είχε ξεκάθαρα σχέση με τις προμήθειες του δημοσίου και ΟΧΙ με τη ΝΕΑ ΤΑΞΗ. Κι επιτέλους πρέπει να καταλάβουμε ότι ένας ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ θα ρισκάρει τη ζωή του για να πετύχει ΚΑΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ, που θα αξίζει τον κόπο. Ο μόνος λόγος να ρισκάρεις τα ισόβια για να ξεκάνεις τον Βουλγαράκη ή κάποιο άλλο λαμόγιο ...είναι μία ΥΨΗΛΗ ΑΜΟΙΒΗ και μία ΕΓΓΥΗΜΕΝΗ προστασία από τυχαία σύλληψη. Αυτά τα ατού είχε στα χέρια της και η 17Ν, των καθυστερημένων αδερφών Dalton που διέφευγαν για δεκαετίες τη σύλληψη παρά το χαμηλό της νοημοσύνης τους ενώ δικαιολογούσαν τα δήθεν επαναστατικά τους χτυπήματα με προκηρύξεις γεμάτες ασυνάρτητες φλυαρίες κι αριστερό λεξιλόγιο. Σήμερα κανείς δεν πρόσεξε ότι όλα μεγάλα Αμερικάνικα έντυπα και συμφέροντα αντιπροσωπεύονται στην Ελλάδα από τους αριστερούς εκδότες , οι οποίοι μονοπώλησαν τα ΜΜΕ, αφού η 17Ν ξεκαθάρισε το τοπίο δολοφονώντας τους κεντροδεξιούς αντιπάλους τους.Όλα τα "επαναστατικά" χτυπήματα που γνώρισε η Ελλάδα...ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ παρά την επανάσταση έφεραν. Η δράση της 17Ν έφερνε τις κατάλληλες ισορροπίες ώστε κάποιοι να επωφελούνται OIKONOMIKA και ΠΟΛΙΤΙΚΑ χωρίς συνέπειες. Τι επαναστατικό και ανατρεπτικό μπορούσε να επιφέρει η δολοφονία του ασήμαντου βουλευτή ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ Παύλου Μπακογιάννη ή του ασήμαντου βουλευτή ΠΕΛΛΑΣ Γεωργίου Πέτσου; Μήπως να εξασφαλιστεί η σιωπή τους για το σκάνδαλο Κοσκωτά; Αυτοί ήταν οι χειρότεροι πολιτικοί που γνώρισε η Ελλάδα; Μάλλον όχι.Ο Λαλιώτης που έχει βάλει υπογραφές σε άχρηστα ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ έργα όπως η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου (262 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ δρχ), ή του αεροδρομίου των Σπάτων, 750 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΡΧ, με τα χαμένα δισεκατομμύρια, ο Τσοχατζόπουλος που αγόρασε ελλατωματικά υποβρύχια που γέρνουν αξίας ΑΝΩ των 700 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ δρχ(!) Να θυμηθούμε τέλος το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων που έφτασε τα 9 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΛΑΡΙΑ δηλαδή 2,3 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ δραχμές;Και τα γράφω σε ΔΡΑΧΜΕΣ για να κατανοήσουμε καλύτερα ΤΙ ΝΟΥΜΕΡΑ διαχειρίστηκαν αυτές οι "μεγάλες" προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής...και που είναι ΟΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ που η Ελλάδα ΔΑΝΕΙΣΤΗΚΕ και θα χρωστάει για πάρα πολλά χρόνια. Δεν είναι χρήματα που ήρθαν από τον Τουρισμό ή τις εξαγωγές...αλλά ΔΑΝΕΙΚΑ από ξένες τράπεζες. Και μπορείτε να φανταστείτε ΠΟΣΟ ΜΑΥΡΟ ΧΡΗΜΑ ΔΙΑΚΙΝΗΘΗΚΕ στα παραπάνω έργα. Εάν υποθέσουμε ότι , όπως αποδείχθηκε με τη SIEMENS, το ποσοστό της ΜΙΖΑΣ επί της αξίας του έργου κυμαίνεται από 8 έως 10% ... μπορούμε να φανταστούμε γιατι έχουν εξαφανιστεί από προσώπου γης οι ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ κι ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ Λαλιώτηδες και Τσοχατζόπουλοι που παντρεύονται στο Παρίσι με τελετές αξίας 6.000.000 ευρώ βγαλμένα όλα με κόπο και ιδρώτα... απ'όλους εμάς! Φυσικά για ΟΛΗ αυτή την εγκληματική σπατάλη του δικού μας ιδρώτα ... υπήρχε μία καλή δικαιολογία συναισθηματικού χαρακτήρα. Ο καημός του Έλληνα για το Αεροδρόμιο του Ελληνικού, για την ταλαιπωρία των οδηγών με τα καραβάκια στο Ρίο, ο φόβος των Ελλήνων για την απειλή εξ ανατολών και τέλος η "απίστευτη" επιτυχία της ανάληψης της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αυτά ήταν τα δικά μας αναίμακτα μικρά "Perl Harbour", οι ΤΕΧΝΗΤΑ καλλιεργημένες συναισθηματικές ανάγκες ώστε να αποδεχτούμε χωρίς αντιρρήσεις να ΧΡΕΩΘΟΥΜΕ για τα επόμενα 500 χρόνια σε σημείο που ΠΡΕΠΕΙ να ξαναδανειζόμαστε για να εξοφλούμε τόκους από προηγούμενα δάνεια! Με την ΕΝΤΟΝΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ των φαγανών και διαπλεκόμενων ΜΜΕ των "νταβατζήδων" που ΠΑΝΤΑ βρέθηκαν στο πλευρό όσων ΡΗΜΑΞΑΝ τα Δημόσια Ταμεία επί ΠΑΣΟΚ... τα αυτιά των Ελλήνων ΠΟΤΕ δεν άκουσαν τα μυθικά ποσά που ξοδεύτηκαν και κυρίως

ΚΑΝΕΝΑΣ δεν φρόντισε να προβληματίσει τον Έλληνα ... ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΝ τα χρήματα για να πληρωθούν οι ΤΟΚΟΙ αυτών των τεράστιων δανείων όταν γνωρίζουμε εδώ και μία δεκαετία ότι ολόκληρος ο πλανήτης οδηγείται σε οικονομική ύφεση και η Ελλάδα ΔΕΝ αποτέλεσε ποτέ παράδεισο ξένων επενδύσεων.

Έτσι με συνεργούς τους νταβατζήδες των ΜΜΕ...δισεκατομμύρια ευρώ...αβγατίζουν στην Ελβετία και η νεολαία μεγαλώνει με τεχνητούς εφιάλτες όπως η ύπαρξη των κακών αστυνομικών των ΜΑΤ των 800 ευρώ.Να θυμήσουμε και τον κ.Παπαντωνίου με την μεγάλη μπίζνα του Χρηματιστηρίου (20 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ δρχ έφυγαν από τις τσέπες 1,5 εκατομμυρίου Ελλήνων για να καταλήξουν στις τσέπες μερικών ΦΙΛΩΝ του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ, μέσω της ΚΡΑΤΙΚΗΣ χειραγώγησης των δεικτών, μέσω ΣΤΗΜΕΝΩΝ παιχνιδιών με εταιρίες ΜΑΪΜΟΥ πάντα με τη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ των ελεγκτικών μηχανισμών!). Όλοι οι παραπάνω θεωρούνται ΕΘΝΙΚΟΙ ευεργέτες από τους "επαναστάτες" της εποχής μας καθώς για όλα τα κακά του τόπου και για την γενιά των 700 ευρώ φταίνε τα εικοσάχρονα ΜΑΤ των 800 ευρώ!Για τους χασικλήδες επαναστάτες-πιόνια των Indymedia ... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΙ αυτοί ΠΟΥ ΣΚΟΥΠΙΣΑΝ όλο το χρήμα από την αγορά και το κατέθεσαν σε Ελβετικές τράπεζες αλλά οι "βίαιοι" εικοσάχρονοι αστυνομικοί . Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα. Στις 23 Δεκεμβρίου και ΜΕΣΑ από την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου δύο Καλάσνικοφ βάλλουν κατά κλούβας των ΜΑΤ χωρίς όμως να πετύχουν ανθρώπινες απώλειες. Η αποτυχία του εγχειρήματος οδήγησε τους τρομοκράτες, που χαίρουν σταθερά του πανεπιστημιακού ασύλου, να ΜΗΝ αναλάβουν την ευθύνη για το άστοχο εγχείρημα. Το ένα από τα δύο καλάσνικοφ του χτυπήματος κατά της κλούβας των ΜΑΤ χρησιμοποιείται για την δολοφονική απόπειρα κατά των αστυνομικών στα Εξάρχεια στις 5 Ιαν 2009 ενώ όπως διαπιστώνεται αργότερα ότι το άλλο όπλο της επίθεσης στα Εξάρχεια (των 9χιλ) είχε χρησιμοποιηθεί σε παλιότερα χτυπήματα από την οργάνωση "ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ" !(βλέπε πιο πάνω χτύπημα κατά της Αμερικανικής Πρεσβείας και απόπειρα κατά Βουλγαράκη) .Βλέπουμε δηλαδή ότι η οργάνωση "ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ" που δήθεν αγωνίζονταν κατά της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ, να πυροβολεί με σκοπό να ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕΙ εικοσάχρονους φτωχούς αστυνομικούς των 800 ευρώ για να προκαλέσει πλήγμα και πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι αυτά τα χτυπήματα ΔΕΝ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΠΛΗΓΜΑ στο σύστημα, αντίθετα θα αποτελέσουν τη δικαιολογία για την προμήθεια ΑΚΟΜΑ πιο αποτελεσματικών και πανάκριβων συστημάτων παρακολούθησης, άρα ΝΕΕΣ ΜΙΖΕΣ και άρα ΑΚΟΜΑ μεγαλύτερη επιρροή των ξένων κέντρων στο μέλλον αυτής της χώρας κι αυτού του λαού.Ενός κακόμοιρου λαού του οποίου η ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ καλλιεργείται συστηματικά με τη βοήθεια ΑΚΡΙΒΟΠΛΗΡΩΜΕΝΩΝ χαζοχαρούμενων προσωπικοτήτων. Με τη "μαγεία" και τη "γοητεία" του ΑΥΤΙΑ,του ΟΙΚΟΝΟΜΕΑ, της ΜΕΝΕΓΑΚΗ, της ΑΝΙΤΑΣ, του ΓΡΗΓΟΡΗ, της ΛΑΜΠΙΡΗ ... οι Έλληνες... κοιμούνται βαθιά και θα ξυπνήσουν μάλλον απότομα στην πραγματικότητα που μας περιέγραψε η κ.Ψαρούδα-Μπενάκη . Καλό είναι τα έχουμε πάντα στο μυαλό μας διότι είναι ενδεικτικά για το τι περιμένει την κοινωνία μας.Ο Καραμανλής λόγω των Ελληνορωσικών συμφωνιών φαίνεται ότι ΔΕΝ χαίρει πλέον της εμπιστοσύνης των γνωστών ξένων κέντρων των οποίων τα συμφέροντα έχουν να κάνουνε με ΠΟΛΛΑ δισεκατομμύρια δολάρια και θα προτιμούσαν έναν άλλον "κουραμπιέ" στο τιμόνι της Ελλάδας για να ανακοπεί η επέκταση του Πούτιν στα Βαλκάνια.
Ενώ σ'όλον τον πλανήτη δολοφονούνται καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι...περιέργως η Ελλάδα μας ... γίνεται πρωτοσέλιδο για κάθε στρακαστρούκα που ακούγεται στην περιοχή των Εξαρχείων με άρθρα που αναφέρονται στην "βίαια κρατική καταστολή" (Ποιος Θανάσης;) και στην "κοινωνική αναταραχή" που ΤΕΧΝΗΤΑ προσπαθούν να προκαλέσουν οι υπερατλαντικοί φίλοι μας.Τέλος οι άλλοι χασικλήδες, από τον ΣΥΡΙΖΑ...απέδωσαν την δολοφονική επίθεση κατά του εικοσάχρονου αστυνομικού σε παρακρατικούς , άποψη που επανέλαβαν και οι μαιμούδες των Indymedia στις δημόσιες καταχωρίσεις τους ...διότι στις κρυφές σελίδες του Indymedia υπάρχουν ΑΛΛΕΣ σαφείς οδηγίες ανατροπής του πολιτεύματος!
Η επανάσταση δυστυχώς δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να έρθει. Μπορεί να ανατραπούν οι τωρινοί τύραννοι για να ανέλθουν στην εξουσία κάποιοι άλλοι, πιθανόν χειρότεροι.Δεν μπορούμε να περιμένουμε ΤΙΠΟΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ από μία χώρα της οποίας οι μισοί κάτοικοι παρακολουθούν με ευλάβεια τηλεοπτικές "διάνοιες" όπως η Μενεγάκη κι ο Αυτιάς.Το κουφάρι αυτής της χώρας που λέγεται Ελλάδα... θα συνεχίζουν να σκυλεύουν όλοι αυτοί οι "ευεργέτες" που εκλέγονται για να μας εκπροσωπήσουν προσποιούμενοι ότι έχουν τις ίδιες αγωνίες μ'εμάς. Οι πολιτικοί ασχολούνται μόνο με τον παράνομο πλουτισμό τους και οι δημοσιογράφοι τους εκβιάζουν για να λάβουν ποσοστό από τα κλοπιμαία. Οι δε "νταβατζήδες" , μέσω των δημοσιογράφων-εκβιαστών, εξασφαλίζουν τις απευθείας αναθέσεις σε στημένους διαγωνισμούς του Δημοσίου ώστε με τα εύκολα χρήματα που αφαιρούν από τον Έλληνα, εν αγνοία του, να εδραιώσουν την παντοκρατορία τους και μετά να αποφασίζουν οι ίδιοι ποιος θα είναι ο Υπουργός σε κάθε Υπουργείο. Τα σκάνδαλα των μεγάλων χορηγών στα κανάλια (ΟΠΑΠ, OTE) ξεχνιούνται την επόμενη μέρα διότι η συγκάλυψη αποφέρει πολύ περισσότερα κέρδη από μία αποκάλυψη. Άλλωστε είναι τόσο κοντή η μνήμη των Ελλήνων που συνεχίζουν να ψηφίζουν τις ίδιες οικογένειες εδώ κι εξήντα χρόνια σαν να μην άκουσαν ποτέ κάτι κακό γι'αυτές. -

Η θεωρία και η πρακτική του επαναστατικού σοσιαλισμού έχει τελεσίδικα και κατηγορηματικά καταδικάσει κάθε πράξη τρομοκρατίας: «ατομική τρομοκρατία», πράξεις μαζικών πυρπολήσεων, καταστροφών, και βανδαλισμών.
Τέτοιες πράξεις μαζικής, καταστροφικής υστερίας τις έχει χαρακτηρίσει, μάλιστα και σαν φασιστικές ψυχώσεις. Τα γραπτά του Τρότσκι ιδιαίτερα, τα οποία αναλύουν πληρέστερα την τρομοκρατική φρενοβλάβεια του φασισμού, είναι αποκαλυπτικά.

Αλλά και η ελληνική ιστορική εμπειρία είναι αποκαλυπτική.
Μετά την πτώση της Χούντας οι «σκληρές», μαζικές διαδηλώσεις αποτελούσαν καθημερινό φαινόμενο. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία συχνότατες. Δεν είναι τυχαίο, ότι τότε υπήρχε μια μαζική «άκρα αριστερά», με πολύ προχωρημένες ιδέες και πράξεις. Τα οδοφράγματα ήταν καθημερινό φαινόμενο. Και όμως δεν είχαμε τέτοιες πράξεις. Και όταν κάποιες δυνάμεις των «αναρχικών» προβαίνανε σε τέτοιες μεμονωμένες τρομοκρατικές πράξεις, κυρίως καψίματος αυτοκινήτων, σύσσωμη σχεδόν η «άκρα αριστερά» και τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα (ΚΚΕ, ΚΚΕες.) τις καταδίκαζαν σαν πράξεις που λειτουργούν αντικειμενικά προβοκατόρικα.

• ΣΗΜΕΡΑ, βλέπουμε ένα ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ αναποδογύρισμα. Να υμνολογούνται σχεδόν απ’ όλους τους «αριστερούς» (πλην ΚΚΕ, αλλά με μισόλογα) οι πράξεις αυτές και να χαρακτηρίζονται «κοινωνική έκρηξη» (Αλαβάνος)!!!
• ΣΗΜΕΡΑ που έχουν συντρίψει τα κοινωνικά κινήματα και αδυνατεί η ενσωματωμένη «αριστερά» να δώσει κινηματική διάσταση στην υποβόσκουσα λαϊκή οργή, χαρακτηρίζει κάθε τρομοκρατική έκφραση και ψύχωση καταστροφής, «λαϊκό κίνημα» και «κοινωνική έκρηξη»!!!
• ΣΗΜΕΡΑ, αυτή η «αριστερά» υποθάλπει τις τρομοκρατικές «εκρήξεις» των κουκουλοφόρων και εμπορεύεται εκλογικά τα τρομοκρατικά επεισόδια των κουκουλοφόρων.

Και ούτε είναι σε θέση να διακρίνει ότι αυτό το «κίνημα κουκουλοφόρων» είναι πλέον οργανωμένο και καθοδηγούμενο από τους καπιταλιστικούς παρακρατικούς μηχανισμούς και από τις μυστικές υπηρεσίες. Αυτοί οι μηχανισμοί, πατώντας πάνω στην εξαθλίωση, τα αδιέξοδα και την ισοπέδωση της νεολαίας, οργανώνουν το «μίσος» της και το καθοδηγούν για τα πολιτικά παιχνίδια του καθεστώτος. Τα στοιχεία και οι μαρτυρίες είναι αμέτρητες. Το ίδιο, πλουσιότατες είναι και οι ιστορικές εμπειρίες του λαϊκού κινήματος. Γνωστότατες επίσης και οι μέθοδοι του κράτους και του παρακράτους και ιδιαίτερα οι ναζιστικές μέθοδοι οργάνωσης και χειραγώγησης του κοινωνικού «μίσους» της κατεστραμμένης νεολαίας…

ΟΤΑΝ η κοινωνική οργή και ο «θυμός» των κατεστραμμένων και εξαθλιωμένων λαϊκών μαζών, ιδιαίτερα της νεολαίας παίρνει τέτοιες μορφές καταστροφικών ψυχώσεων και «εγκλωβίζεται» στις δαγκάνες των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών, αυτό σημαίνει ΠΡΩΤΑ απ’ όλα ότι ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν υπάρχει. Όταν το «κοινωνικό μίσος» που γεννάει και γιγαντώνει το καπιταλιστικό καθεστώς και τα κόμματα, εκδηλώνεται με συμμορίες κουκουλοφόρων, ΤΟΤΕ την πρώτη και αποκλειστική ευθύνη την έχει η αυτό-ονομαζόμενη αριστερά.
Είναι η προδοσία και ο εκφυλισμός της αριστεράς, η νεοταξική της μετάλλαξη που ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ στους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τις πλανητικές υπηρεσίες να κάνουν πάρτι πάνω στην αθλιότητα, να κατασκευάζουν τα τάγματα καταστροφής και να αξιοποιούν, για τα δικά τους συμφέροντα και σχέδια, τους κουκουλοφόρους και την τυφλή νεανική οργή.

ΚΙΝΗΜΑ κοινωνικών εκρήξεων δεν μπορεί ΠΟΤΕ να είναι κίνημα κουκουλοφόρων. Το «κίνημα κουκουλοφόρων» είναι κατασκευασμένο, τρομοκρατικό «κίνημα των μηχανισμών του συστήματος.
Και γι’ αυτό το κατάντημα ευθύνεται η υπόδουλη και ενσωματωμένη αριστερά, μέρος της οποίας είναι οργανικό κομμάτι της πλανητικής εξουσίας και των οικονομικών σπονσόρων της, τύπου Σόρος. Τέτοιο κομμάτι είναι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και πολλοί «αριστεριστές» που το παίζουν υπερεπαναστάτες

"Δεκεμβριανά"  2008

[...]Η "αντιπυρική ζώνη" του συστήματος εξουσίας είναι πάντα οι "επαναστάσεις" των οργισμένων νέων. Οι νέοι, δηλαδή, είναι οι καλύτεροι "πελάτες" για το παρακράτος. Όσο κι αν αυτό το οποίο θα πούμε θα στεναχωρήσει κάποιους, οι επαναστάσεις των νέων όχι μόνον δεν προσέφεραν τίποτε θετικό στην κοινωνική λειτουργία, αλλά αντίθετα της έκαναν ζημιά. Ανυπολόγιστη ζημιά. Εκείνες οι άνευ ουσίας "επαναστάσεις" έδιναν πάντα στο σύστημα εξουσίας το "άλλοθι" να καταπιέζει τους υπόλοιπους. Του έδιναν τη δυνατότητα να παγιδεύει τους υπόλοιπους. Του έδιναν χρόνο να προσαρμόζεται στις εξελίξεις, χωρίς ν' αλλάζει συμπεριφορά. Με το χάος και τις καταστροφές που προκαλούσαν οι νεαροί "επαναστάτες", έκλειναν στα σπίτια τους εκείνους που η εξουσία δεν ήθελε στους δρόμους. Γι' αυτό πάντα η εξουσία φροντίζει, πριν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, να βγάλει στους δρόμους τους νέους, πριν βγουν εκείνοι, τους οποίους δεν θέλει να έχει απέναντί της.

Αυτά τα οποία λέμε είναι εύκολο να τα καταλάβει κάποιος, παρατηρώντας τις διαδηλώσεις των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων. Όταν διαδηλώνουν οι εργάτες ή οι αγρότες, για παράδειγμα, έχουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. "Τρίβονται" με την αστυνομία και δεν "πολεμάνε" μ' αυτήν. "Τρίβονται", γιατί τους κλείνει τον δρόμο προς τον στόχο τους. Στόχος τους είναι τα πολιτικά κέντρα αποφάσεων και εκεί κατευθύνονται. Κατευθύνονται, είτε προς το Μέγαρο Μαξίμου είτε προς τη Βουλή είτε προς την τοπική Νομαρχία. Αλλαγή αποφάσεων επιδιώκουν και όχι επανάσταση. Ο ΦΠΑ τους ενοχλεί και όχι η δημοκρατία, για να πολεμήσουν με τα ένστολα όργανά της. Συγκεκριμένα αιτήματα εκφράζουν. Ζουν σε έναν πραγματικό κόσμο και αντιμετωπίζουν πραγματικά προβλήματα, τα οποία απαιτούν πραγματικές και άρα συγκεκριμένες λύσεις. Ως εκ τούτου δεν αντιλαμβάνονται την αστυνομία ως αντίπαλο. Δεν είναι η αστυνομία που τους παίρνει τζάμπα την παραγωγή. Δεν είναι οι εργαζόμενοι αστυνομικοί αυτοί που τους στερούν το δικό τους μεροκάματο.

Αντίθετα, οι νέοι, λόγω της άγνοιάς τους, κάνουν πόλεμο με την αστυνομία. Λόγω άγνοιας και ασαφών αιτημάτων, δεν στοχεύουν σε κάποια ικανοποίηση κάποιου αιτήματος. Απαιτούν έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς όμως αυτό να έχει κάποια συγκεκριμένη μορφή μέσα στο μυαλό τους. Μη έχοντας κάποιο πραγματικό "ΦΠΑ" να πολεμήσουν, κάνουν επαναστατικές "πιρουέτες" εναντίον του ένστολου οργάνου προστασίας της δημοκρατίας. Της ίδιας της δημοκρατίας, που κάνει ασφαλείς αυτές τις "πιρουέτες". Κάνουν δηλαδή "επαναστατικές" κινήσεις χωρίς επαναστατικούς στόχους και απλά δημιουργούν εντυπώσεις μέσω της βίας, η οποία πάντα προκύπτει από την επαναστατικότητα.

Ζώντας με το χαρτζιλίκι των γονέων τους, αντιλαμβάνονται απόλυτα την κοινωνική προβληματικότητα, αλλά, ως μη εργαζόμενοι, δεν έχουν συγκεκριμένα προβλήματα, τα οποία να έχουν ανάγκη άμεσης λύσης και άρα να καθιστούν τη μαζική πίεση ένα ισχυρό μέσο για άμεση αλλαγή συγκεκριμένων πολιτικών αποφάσεων. Ακόμα κι αν φτάσουν στα κέντρα αποφάσεων, δεν έχουν να πουν ή να ζητήσουν τίποτε συγκεκριμένο. Τι θα κάνουν; Θα δώσουν συμβολικά στον πρωθυπουργό ένα τριαντάφυλλο; Θα του ζητήσουν να κάνει μόνος του τον κόσμο όπως τον θέλουν, αλλά δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι πώς ακριβώς είναι; Πριν μερικές δεκαετίες τα "έσπαζαν" όλα, για το δικαίωμα να μπουν ΟΛΟΙ στην ανώτατη εκπαίδευση. Σήμερα τα "σπάζουν" όλα, για το δικαίωμα να εργαστούν ΟΛΟΙ στο αντικείμενο που σπούδασαν. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Θα γκρεμίζουμε κάθε δύο χρόνια τα σπίτια μας, για να έχουν οι δεκάδες μηχανικοί, που ορκίζονται κάθε χρόνο, αντικείμενο απασχόλησης;

Όλα αυτά είναι προϊόντα άγνοιας. Αυτή η αδυναμία τους, σε συνδυασμό με μια αφελή άποψη περί επανάστασης, τους κάνει να στοχοποιούν την αστυνομία. Το ένστολο και άρα ορατό μέρος της εξουσίας, η οποία γι' αυτούς είναι προφανές ότι κάτι κακό προστατεύει, εφόσον αντιλαμβάνονται την προβληματικότητα, αλλά δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι αυτό το οποίο προστατεύει. Έχουν από δίπλα τους και κάποιους πονηρούς παρακρατικούς να τους "παραμυθιάζουν" για τη γενναιότητά τους και κάνουν πάντα ακριβώς ό,τι συμφέρει το παρακράτος. "Καίνε" ασκόπως —και ακίνδυνα για το σύστημα— τον "περίβολο" της εξουσίας και η κοινωνική "φωτιά" δεν φτάνει ποτέ μέχρι το παρακράτος, γιατί η εξουσία στο μεταξύ έχει πάρει το "άλλοθι" που χρειάζεται, για να γίνει βίαιη.[...]

Ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ:

 http://www.eamb.gr/new_text/deke2008.htm

Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία. Ενώ θα πρέπει να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικότερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχετευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για καθετί που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του.

Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης τη βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό. Από ΄κει και πέρα παρ΄ ό,τι τότε η Ελληνική Αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στη χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να τη διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.

Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η Αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε. Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία». Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και τη σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι. Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;

Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει Αστυνομία.

Γι΄ αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας.

Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω: Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς. «Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου. Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς. Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της Ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο. Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γι΄ αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει.

Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε. Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεώτερη Ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνίζονταν και δημιουργούσαν.

Βγάλτε τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους. Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά.

Ανοίξτε δρόμους. Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.

Θετικά και δημιουργικά!

ΒΓΑΛΤΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ από τους κουκουλοφόρους. Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του

 http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4492875

«Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;»

Όχι μόνο τα γεγονότα, αλλά και οι ρήσεις έρχονται ιστορικά επαναλαμβανόμενες σαν φάρσα.
          Καιρός να αναφωνήσει και ο Καραμανλής ο νεώτερος τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;».
           Εμάς δεν μας εκπλήσσει πλέον τίποτα. Αυτά που γίνονται σήμερα τα έχουμε επισημάνει και αναλύσει από πολύ παλιά.
 
          ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ:
 
          α). Έχουμε αναλύσει σε όλες της τις πτυχές την ιδεολογική κυριαρχία της αυτοκρατορικής, πολυπολιτισμικής «αριστεράς» και του «εκσυγχρονιστικού» παρακράτους.
          β). Έχουμε τεκμηριώσει, πολλές φορές ότι οι κυβερνήσεις αποτελούν τους πολιτικούς διαχειριστές του καθεστώτος και ότι η πραγματική εξουσία βρίσκεται στους οικονομικούς «νταβάδες» (τους υπερατλαντικούς κυρίως) και στα ποικίλα ιδεολογικά, πολιτικά και παρακρατικά τους όργανα.
          γ). Έχουμε προδιαγράψει την τύχη της Ν.Δ., επισημαίνοντας το μεγαλύτερο κίνδυνο που αντιμετωπίζει: Την «εκσυγχρονιστική»  της πασοκοποίηση.  
          δ). Αναλύουμε ακατάσχετα και κουραστικά ότι η στρατηγική της τρομοκρατίας αποτελεί το πλέον προνομιακό μέσον άσκησης πολιτικής από το υπέρ-κράτος των ΗΠΑ και τις υπηρεσίες του που ελέγχουν και κατέχουν όλους τους μηχανισμούς του ελληνικού κράτους.
          Η στρατηγική αυτή συνίσταται στην κατασκευή και τον έλεγχο δήθεν αριστερών οργανώσεων, τύπου «17Ν», μέσω των οποίων υλοποιούνται ευρύτεροι πολιτικοί σχεδιασμοί.
          Από αυτή την κατασκευή της «αριστερής» «ατομικής τρομοκρατίας» οδηγήθηκαν οι σπόνσορές της σε μια διεύρυνση  και εξάπλωσή της: Στην κατασκευή τρομοκρατικών συμμοριών με πιο μαζικές διαστάσεις και με ποικίλους στόχους: ποσοτικές συσσωρεύσεις μαζικών τρομοκρατικών πράξεων μέσα στην κοινωνία, στα Ιδρύματα, στις Εκκλησίες, στους δρόμους κ.λπ., συσσωρεύσεις με προσχεδιασμένο στόχο την «κατασκευή» και καθοδήγηση τρομοκρατικών «κινημάτων»: σαν και αυτό που ζούμε σήμερα.
          ΟΙ συμμορίες αυτές αποτελούν τα νέα τρομοκρατικά «τάγματα εφόδου» του πλανητικού φασισμού, επανδρωμένα από ανυποψίαστους νεολαίους που έχουν πέσει σε πολιτική και ψυχική εξαθλίωση, από αλλοδαπούς που έχουν κατακλύσει την Ελλάδα και βρίσκουν κερδοφόρα εργασία στο πλιάτσικο και στην τρομοκρατία ΚΑΙ από τους συνειδητούς καθοδηγητές: Πρώην αριστερούς, μετανοημένους και εξαγορασμένους και εκπαιδευμένους ασφαλίτες και πράκτορες μυστικών υπηρεσιών
ΟΛΑ αυτά τα έχουμε αναλύσει εδώ και χρόνια διεξοδικά και κουραστικά. Κάποιοι γελάγανε όταν τα γράφαμε.
          Σήμερα το γέλιο τους έχει παγώσει και αρχίζουν να τα βλέπουν πολλοί. ..
          Δεν μας εκπλήσσει, συνεπώς, το τρομοκρατικό πραξικόπημα της κατάληψης της ΕΡΤ.
          Αυτό που μας εκπλήσσει είναι ότι κάποιοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» ακόμα δεν τα βλέπουν και πιστεύουν ότι αυτές είναι επαναστατικές πράξεις μια «λαϊκής εξέγερσης»!!!
          Μόνο που δεν σκέφτονται ότι μια λαϊκή εξέγερση δεν τρομοκρατεί την κοινωνία, αλλά τη συσπειρώνει. Δεν αδειάζει το κέντρο της Πόλης από τους ανθρώπους, αλλά το πλημμυρίζει. Η Αθήνα και οι κάτοικοί της ζουν σε ΤΡΟΜΟ, Ούτε να κατεβούν στο κέντρο δεν τολμούν!!!
          Αυτό είναι τρομοκρατία και ΟΧΙ λαϊκή εξέγερση.
          Και από πού παίρνουν τις ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ κατάληψης της ΕΡΤ οι «εξεγερμένοι»; Υπάρχουν Λαϊκά Συμβούλια, Επιτροπές Αγώνα εκλεγμένες από τα όργανα της Λαϊκής Εξέγερσης;  Συντονιστικό  που να υλοποιεί τις αποφάσεις;  Πού είναι το «διευθυντήριο»  της Εξέγερσης; Πού είναι οι στόχοι, τα αιτήματα, οι αποφάσεις και  τα όργανα της ΕΞΟΥΣΙΑΣ των Λαϊκών μαζών;
          Μόνο τρομοκρατικές «συμμορίες» και  μαθητές για ασπίδα, το παρακράτος με κουκούλες και κάποια τμήματα μαθητών για συγκάλυψη και  άλλοθι.
          ΖΟΥΜΕ τη νέα βαρβαρότητα των φασιστικών τρομοκρατικών μηχανισμών.
          Και η κυβέρνηση επειδή γνωρίζει παρακολουθεί έντρομη!!!
          Η Νέα καθεστωτική τρομοκρατία που ετοιμάζεται για τα αυθεντικά κινήματα θα έρθει σαν μακάβριο τέρας εναντίον κάθε αγωνιστή και κάθε ιδέας ανατρεπτικής…

www.resaltomag.gr

«Εσωτερικό Κείμενο
Επαναπροσανατολισμού»:
Ζητήματα Ολοκλήρωσης Συστήματος:
Αντιεξουσιαστικός Χώρος
Ώρα Μηδέν

Κάθε σχεδόν φορά που συναναστρέφομαι με άτομα του “χώρου” με κάνουν να αισθάνομαι λιγάκι ρομποτάκι! Στον βαθμό που η παγκοσμιοποίηση ακατάσχετα προελαύνει, η απλή λογική και η διάθεση να ψάχνεις τα πράγματα μέχρι τη ρίζα τους δίνουν τη θέση τους σε μια χωρίς προηγούμενο υπνοβατική επιδερμικότητα, σε μια “βιτρινολαγνεία”, λες κι ό,τι είναι υπάρχει ακριβώς όπως φαίνεται… Κι από την ενδημική αυτή αρρώστια το αντιεξουσιαστικό κίνημα υποφέρει χρόνια τώρα, μιας και καταπίνει αμάσητο οτιδήποτε του σερβίρουν “προοδευτικά” ΜΜΕ και εταιρείες. Κι έτσι ανυποψίαστο άνοιξε την πόρτα, προσφέροντας άσκεφτα πολιτική στέγη σε μια σειρά από συντεχνιακά ιδεολογήματα που αφού γλίστρησαν στις γραμμές μας έχουν φέρει το κίνημα σε αδιέξοδο: που προκύπτει από το γεγονός πως όλα τους βρίσκονται μέσα στις “λογικές” συστήματος, που καλύπτοντας τα είτε τμηματικά είτε ολοκληρωτικά, εκθέτουν τον χώρο σε κίνδυνο μαζικής ενσωμάτωσης στο σύστημα. Το υπνωτικό χαπάκι του Μορφέα που ανεγκέφαλα κατάπιαμε μας μάγεψε: κι έτσι εθιστήκαμε να βλέπουμε τα ιδεολογήματα αυτά σαν να ήταν πραγματικά και με κάποιον άλλον τρόπο από το να αποτελούν πρακτικές ψευδαισθήσεις, απλές μόδες, αδειασμένες από κάθε άλλο περιεχόμενο, πέρα από αυτό που η αφέντρα τους η παγκοσμιοποίηση τους δίνει.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο με βραχυκυκλωμένη την κριτική μας και με αυτοματοποιημένα, ανεγκέφαλα ρεφλέξ, να τα θεωρούμε σαν κεντρικά ζητήματα του κινήματος και να συσπειρωνόμαστε, γύρω από αυτά, κάθε φορά που κάποιος μετανάστης ή κάποια γυναίκα κακοποιείται: αγκαλιάζοντας έτσι απελπισμένα έναν χιονάνθρωπο, ένα πρακτικό ολόγραμμα, ένα θέαμα που αναπόφευκτα θα λιώσει, θα χαθεί από τη στιγμή που πολιτικοί και ΜΜΕ θα ανεβάσουν τις θερμοκρασίες της τεχνητής τους “επικαιρότητας”.

Το κείμενο “αντιεξουσιαστικός χώρος: ώρα μηδέν” που ακολουθεί, δεν εισάγει κάποια καινούργια λογική στο χώρο: επανεισάγει μιαν από καιρό ξεχασμένη τέτοια: και οι λόγοι αυτής της -ολότελα προσωρινής- επαναφοράς εξηγούνται ανάγλυφα στο τέλος του. Το κείμενο με δυο λόγια περιγράφει τα συντεχνιακά κι από δεκαετίες ξεφτισμένα αυτά ιδεολογήματα, που εξάλλου συνθέτουν το δικτατορικό “politically correct” της παγκοσμιοποίησης, σαν το θεαματικό της άλλοθι, σαν την φετιχική της πανοπλία!
Και σαν φυσικό συμπέρασμα προτείνει την άμεση αποσύνδεση του κινήματος από αυτά: την άμεση αποκαθήλωσή τους από κεντρικά, από αξονικά ζητήματα του αντιεξουσιαστικού κινήματος.

Κι εγώ προσωπικά δεν βρίσκω κανέναν λόγο να διαφωνήσω, ιδιαίτερα από την στιγμή που τελείωσα το διάβασμα του κειμένου που τώρα προλογίζω.

Ιδιαίτερα οι νεότεροι σε ηλικία αναγνώστες-τριες θα εκπλαγούν μαθαίνοντας πόσα από τα ιδεολογήματα που “κάποιοι” τους έμαθαν να τα θεωρούν σαν “αυτονόητα” ή σαν “επαναστατικά” έχουν προ πολλού ενσωματωθεί μαζί με τους φορείς τους στο σύστημα και χρησιμοποιούνται από αυτό για να αποπροσανατολίσουν και να “ξεφουσκώσουν”, να αποσυμπιέσουν το ανατρεπτικό μας κίνημα.

“Οι μεγάλοι πάντα κάτι κρύβουν”, όπως λέει ο λαός κι αυτό που τώρα κρύβουν στο μανίκι τους είναι τα ενσωματωμένα κι αδιέξοδα, συντεχνιακά ιδεολογήματα του αντιρατσισμού, του αντιφασισμού, του αντισεξισμού κ.ο.κ.

Ευτυχώς αρκετός κόσμος απ’ ό,τι φαίνεται και στις επιστολές που παίρνει η Εικονομία τους έχει “μυριστεί”.

Τέλος, όσοι δεν υπήρξαν ποτέ καταστασιακοί, ίσως να εκπλαγούν από το μυστικό που έφερε στην επιφάνεια η σκαπάνη της κριτικής “ανασκάπτοντας” τις φετιχικές ιδιότητες του οικολογικού εμπορεύματος.

Το κριτικό ξεμπρόστιασμα των αφομοιωτών-πρακτόρων του συστήματος άρχισε και η μάχη θα είναι σκληρή: εμείς οι φίλοι της κοινωνικής ανατροπής ας μην την παρακολουθούμε μονάχα, ας συμμετέχουμε σ’ αυτήν.

Κάποιοι “παλιοί” αποφάσισαν επιτέλους να μιλήσουν. Οι υπόλοιποι τι περιμένουν;

Σ. Ρουκουνάκη

Απ’ ότι έγινε μέχρι τώρα κατανοητό, μέσα σ’ αυτό το κείμενο δεν προβαίνουμε σε κάποιες θεωρητικές κι ακαδημαϊκές διορθώσεις όρων, αλλά αντίθετα προσπαθούμε να απαλείψουμε κριτικά πρακτικές ολέθριες, όπως είδαμε, για το κίνημα και που ήδη κοντεύουν να το μετατρέψουν σε έναν ασυνάρτητο κι ακίνδυνο τομέα μόδας: το ίδιο σκοπεύουμε να κάνουμε με το ιδεολόγημα του “αντιφασισμού”, ενός αριστερής προέλευσης αναχρονισμού, που έχοντας εγκατασταθεί από καιρό τώρα στον χώρο σαν αξονική, συγκροτητική του φαντασίωση, τον μετατρέπει γοργά σε κάτι που ανησυχητικά αρχίζει να μοιάζει σε “νεολαία Λαμπράκη” ή σε μαοϊκό γκρουπάκι της μεταπολίτευσης.

Και η επαναφορά αυτού του πολιτικού νεαντερταλισμού από “κάποιους”, θα ‘μασταν αρκετά αφελείς να πιστέψουμε πως ανταποκρίνεται μονάχα στο πραγματικό πισωγυρισμένο και άθλιο κριτικό επίπεδο του χώρου: κι αυτό γιατί η χρήση τέτοιου είδους αρχαϊκού πολιτικού λεξιλογίου κρύβει πίσω της συγκεκριμένα συμφέροντα, που κυριολεκτικά τρέμουν μπροστά στο ενδεχόμενο ενός ριζοσπαστικού βαθαίματος του αντιεξουσιαστικού λόγου, όπως ακριβώς ο διάβολος μπροστά στο λιβάνι.

Κι ας μην ξεχνάμε πως είναι μάλλον δύσκολο να κατηγορηθούν σαν “φασιστικές”, οι εταιρείες που πουλάν “προοδευτικό” εμπόρευμα, όσο και οι αρχηγίσκοι που ασύστολα το προμοτάρουν. Κι έτσι κρατούν με την προπαγάνδα τους το επίπεδο της κριτικής σε τέτοια επίπεδα, που θα ‘ναι προφανώς ακίνδυνη για τους ίδιους και τα συμφέροντά τους: και κάπου εδώ θα παραθέσω ελαφρά παραλλαγμένο ένα σύνθημα γραμμένο στους τοίχους της θεολογικής: πως “οι ιδεολόγοι έχουν μια βασική ομοιότητα με τις πυγολαμπίδες: και οι δυο για να λάμψουν, χρειάζονται σκοτάδι…“

Και μάλλον δύσκολα μπορεί να αντικρουστεί το γεγονός πως πάντα οι κάθε λογής και χρώματος αφεντάδες, θέλοντας να κυβερνήσουν τον λαό, δεν φρόντιζαν να ανεβάσουν το δικό τους επίπεδο νοημοσύνης: βλέπεις ήταν κατά πολύ ευκολότερο να κατεβάσουν αυτό του λαού…

Και μιας και οι “υπέροχες” εκείνες εποχές που η γνώση της γραφής και της ανάγνωσης ήταν θανάσιμο αμάρτημα για το “κοπάδι” έσβησαν οριστικά, οι επίδοξοι “ελευθεριακοί” ιδιοκτήτες μας στην θέση του μεσαιωνικού σκοταδισμού χρησιμοποιούν το σύγχρονο “ψηφιακό” ομόλογό του: την ενσωματωμένη σε εμπορεύματα ιδεολογία τους, το θέαμά τους. Έτσι λοιπόν φροντίζουν να κατεβάζουν το επίπεδο εκεί που συμφέρει τόσο στους ίδιους όσο και στο σύστημα που τους προσέλαβε.

Τα από δεκαετίες αδειασμένα από νόημα αυτά ιδεολογήματα, ο “αντιφασισμός”, ο “αντιρατσισμός”, κτλ., δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από το να αποπροσανατολίζουν το αντιεξουσιαστικό κίνημα, και να το κρατούν μέσα στις λογικές συστήματος, αφήνοντας έτσι πάντα ανοιχτή την κερκόπορτα σε μια πανεύκολη πολιτική του υπερκέρωση.

Κάθε αντιφασιστική ή παρόμοια αναχρονιστική νότα, τραβά το κίνημα κάποιες δεκαετίες πίσω, τότε που ακόμα υπήρχαν φασίστες και ο αποπροσανατολισμός του είναι “ηλίου φαεινότερος”: γιατί περιγράφοντας τον σύγχρονο καπιταλισμό σαν ρατσιστικό, φασιστικό ή εθνικιστικό, το στρέφει όχι ενάντια στις εμπροσθοφυλακές του συστήματος, αλλά ούτε καν ενάντια στις οπισθοφυλακές του, το στρέφει ενάντια στο απόλυτο κενό, ακριβώς όπως τον Δον Κιχώτη ενάντια στους ανεμόμυλους.

Αλλά το κακό δεν σταματά εκεί, γιατί χρησιμοποιώντας συνθήματα μιας ξεχασμένης μέσα στην άβυσσο του χρόνου εποχής, και ζητώντας έτσι από τον καπιταλισμό να ολοκληρωθεί την στιγμή που από δεκαετίες τώρα το ‘χει ήδη κάνει, το κίνημα βάζει από μόνο του το κεφάλι του πάνω στον πάγκο της αφομοίωσης και η υπερκέρωσή του από κει και πέρα είναι απλά στην απόλυτη δικαιοδοσία του συστήματος, που παίζοντας πια εντός έδρας μπορεί με τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς του να εκτονώσει ακαριαία την όποια κίνησή του.

Πρακτικά το ανατρεπτικό κίνημα χρησιμοποιώντας τα παρωχημένα αυτά ιδεολογήματα αυτοϋποβιβάζεται σε δημοκρατικό: ζητά ουσιαστικά δημοκρατία, το σύστημα τού πετά ένα ψίχουλο δημοκρατίας, η κατάσταση “ξεφουσκώνει”, αποσυμπιέζεται, τέλος…

Κι ας μην ξεχνάμε κάτι βασικό: ο καπιταλισμός σε φάση καλπάζουσας παγκοσμιοποίησης είναι βαθύτατα αντιφασιστικός, αντιρατσιστικός, αντισεξιστικός ή ό,τι άλλο, γιατί έτσι τον συμφέρει: χρησιμοποιεί τα ιδεολογήματα αυτά που από δεκαετίες τα ενσωμάτωσε μαζί με τους φορείς τους, για να διαλύσει τοπικισμούς κι αρχαϊσμούς που υψώνονται στο διάβα του, και το κίνημα εγκλωβισμένο μέσα στις αξονικές αυτές αλλοτριώσεις του, το μόνο που καταφέρνει είναι το να παίζει τον ρόλο ενός ουραγού υπό διάλυση: εγείροντας δημοκρατικά ιδεολογήματα “ενάντια” στο σύγχρονο σύστημα, ο χώρος προσπαθεί μάταια να “κομίσει” γλαύκας εις Αθήνας, ή αλλιώς μοιάζει καταπληκτικά με τον εγγονό που θέλει να δείξει στον παππού πού είναι “το έτσι” της γιαγιάς.

Το σύστημα είναι εχθρός μας όχι επειδή δεν είναι δημοκρατικό αλλά, ακριβώς, επειδή είναι.

Κάποια στιγμή οι ελευθεριακοί, οι αντιεξουσιαστές και όσοι τέλος πάντων επιθυμούν την επαναστατική μετατροπή της κοινωνίας, πρέπει να καταλάβουν πως οι εργοδότες και τα ΜΑΤ που συναντούν μπροστά τους στην δουλειά και στον δρόμο, καμία δεν έχουν σχέση με κάποιον “φασισμό”, που έτσι κι αλλιώς “βούτηξε” στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ήδη από το 1974: τα ΜΑΤ είναι τα όργανα καταστολής της σύγχρονης κοινωνίας του θεάματος, που έχει τόση σχέση με τον φασισμό, όσο το internet με κάποιο ταχυδρομικό περιστέρι: και δεν φαντάζομαι να ‘χει κανείς αντίρρηση, πως αν στα γεγονότα του Μαρτίου [σ. Θ&Δ: 2007] αντί για τα ΜΑΤ είχαμε μπροστά μας τους μελανοχίτωνες του Μουσολίνι ή τα εσ-ντε του Χίτλερ, στην περίπτωση αυτή τα κοφίνια μας ούτε η πλατεία Συντάγματος δεν θα τα χωρούσε…

Είναι ίσως λοιπόν “καλύτερη” η δημοκρατία από τον φασισμό; ΟΧΙ, είναι μονάχα διαφορετική, γιατί η κυριαρχία της δεν βασίζεται στην ανοιχτή βία, είναι πολύ έξυπνη για να κάνει κάτι τέτοιο: είμαστε άραγε κι εμείς έστω και λίγο ξύπνιοι για να καταλάβουμε τελικά πως η δημοκρατία κυριαρχεί βασισμένη στο θέαμα, στην τεχνολογικά εξοπλισμένη παραπλάνηση;

Κι όμως, τα ΟΛΕΘΡΙΑ αποτελέσματα που παράγονται από την χρήση που υφίσταται ο χώρος από τα αντιφασιστικά ιδεολογήματα, παν ακόμα μακρύτερα: γιατί επαναφέροντας ιδεολογήματα μιας παρωχημένης εποχής, φετιχικά και υποσυνείδητα ταυτόχρονα, επαναφέρεις και τις αντίστοιχες, εξίσου παρωχημένες πρακτικές τους: αντιφασισμός λοιπόν: Βαρκελώνη ‘36, συνεπώς μαθηματικά και άκριτα, ηρωικά κατά μέτωπο γιουρούσια και οδοφράγματα: το πόσο μάταια κι αναχρονιστική είναι η “μαγεμένη” επαναφορά της πρακτικής που αντιστοιχούσε στον αντιφασισμό της εποχής εκείνης το διαπιστώνεις άμεσα, συγκρίνοντας τις κραυγαλέες πολεοδομικές διαφορές του 1936 με το σήμερα: για όποιον έχει περπατήσει στις “ράμπλας” και στα “μπάριος” της Βαρκελώνης, που σαν διατηρητέα έμειναν απαράλλακτα μέσα στο πέρασμα του χρόνου, γίνεται αμέσως φανερό πως για ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό οδόφραγμα που θα κόψει την πόλη στα δύο, ένα αναποδογυρισμένο διπλό κρεβάτι και δύο καρέκλες είναι αρκετά: το ίδιο και στην Σεβίλλη, ή στο παρισινό Καρτιέ Λατέν, όπου απλώνοντας τα χέρια σου δίχως καμιά υπερβολή, ακουμπάς τους οριοθετικούς του δρόμου τοίχους των σπιτιών: κι ας μην ξεχνάμε πως τον “παλιό εκείνο τον καιρό” πέρα από τις τεράστιες, τις πλατιές σύγχρονες λεωφόρους, ήταν εξίσου ανύπαρκτα τα δακρυγόνα, τα ελικόπτερα και τα τανκς.

Και συνυπολογίζοντας το βασικότερο, το γεγονός δηλαδή πως οι εξεγερμένοι ήσαν και πολλαπλάσιοι, αλλά και άπειρες φορές πιο αποφασισμένοι σε σύγκριση με τους σημερινούς, γίνεται ολοφάνερο το πόσο μάταιη είναι η υποσυνείδητη, η υπνωτική, επαναφορά των αντίστοιχων στον αντιφασισμό πρακτικών στις σύγχρονες συνθήκες. Γεγονός που κάθε άλλο παρά στενοχωρεί το σύστημα, που, όπως απέδειξε τα τελευταία 20 με 25 χρόνια, μπορεί λίγο-πολύ άνετα να χειριστεί στρατηγικά κάθε περίπτωση ανεγκέφαλης και μετωπικής με αυτό αντιπαράθεσης.

Λυπάμαι που σας κακοκαρδίζω φίλοι μου, δεν ξέρω αν τελικά νικήσει ο “τρόμος”, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα νικήσει ο “δρόμος”, απλά γιατί διαπλατύνθηκε…

Σαν συμπέρασμα το αντιφασιστικό αξονικό του χώρου ζήτημα, το μόνο που καταφέρνει είναι να τον αφοπλίζει κριτικοπρακτικά, βάζοντάς τον να “παίξει” σε τομείς που από κάθε άποψη κι από πολύν καιρό έχει κυριαρχικά “ρεζερβάρει” το σύστημα.

Εχθρός από δεκαετίες τώρα δεν είναι πια ο ανύπαρκτος εξάλλου φασισμός αλλά ο σύγχρονος θεαματικός καπιταλισμός, και αν κάποιοι είναι κριτικά ανεπαρκείς να τον αναλύσουν ώστε να τον πολεμήσουν, ή απλά απρόθυμοι να το κάνουν, πρέπει τουλάχιστον άμεσα να σταματήσουν να καλύπτουν την προσωπική τους ανικανότητα ή τις πονηρές τους business πίσω από τον απλοϊκό αποπροσανατολισμό του χώρου, που οι ίδιοι, χρόνια τώρα, επιχειρούν, πετώντας τον από το ένα αδιέξοδο ιδεολόγημα στο άλλο.

“Καθαρές” έννοιες, όπως “φασισμός”, “ελευθερία” και “καταπίεση”, δεν υπάρχουν σαν διαχρονικές, αλλά μονάχα σε άμεση συνάρτηση με την εποχή τους: κάθε εποχή δημιουργεί την δική της επανάσταση και τους λεκτικούς όρους που την περιγράφουν: ο φασισμός είναι ένα συγκεκριμένο ιστορικό συμβάν που ξετυλίχτηκε σε εξίσου συγκεκριμένους τόπους και χρόνους, και ο όρος αυτός δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να περιγράψει σύγχρονα φαινόμενα, γιατί, όπως είδαμε, μονάχα σύγχυση η χρήση αυτή εγγυάται: κι άμα καμιά φορά ακούμε όρους όπως “ελευθερία” ή “καταπίεση” να αναφέρονται γενικά, διαχρονικά και αόριστα, ας είμαστε σίγουροι πως δεν προστίθενται στο μαργαριταρόστεμμα της επαναστατικής διαλεκτικής, αλλά σαν μια ακόμα φτυσιά στην σιχαμερή σαλιάρα της παπαδίστικης μεταφυσικής της ιδεολογίας.

Τα αξονικά του χώρου αυτά ιδεολογήματα αποτελούν ξεκάθαρα κομμάτια του συστήματος, που υιοθετώντας τα κινδυνεύει άμεσα, αν δεν έχει ήδη συμβεί, να ενσωματωθεί αμετάκλητα σ’ αυτό: το να υποβαθμίζεις το κίνημα σε ρόλο ψαριού-πιλότου, που ζει από τις τροφές που απομένουν στα δόντια του καρχαρία, ενέχει ακριβώς τον ίδιο κίνδυνο μιας βαρκούλας που βρίσκεται στα απόνερα ενός Τιτανικού: πρακτικά, όποιος τρέφεται από τις βραχυπρόθεσμα υπό εξαφάνιση δευτερεύουσες ανεπάρκειες του συστήματος, η ολοκλήρωση του τελευταίου de facto τον καταδικάζει σε εξαφάνιση, κάτω από τις σωρευτικές συνέπειες της διαλεκτικής του “ασιτίας”.

Εδώ κάποιος, και με το δίκιο του σε πρώτη ανάγνωση, θα αναρωτηθεί: τι είδους «μύθος» μπορεί να ‘ναι το οικολογικό πρόβλημα, αφού μπροστά στα μάτια μας ο πλανήτης μολύνεται και καταστρέφεται με γεωμετρική πρόοδο και σε άμεση συνάρτηση με τα ολοένα αυξανόμενα κέρδη των πολυεθνικών. Κάτι απόλυτα σωστά που το επαυξάνουμε διαπιστώνοντας το προφανές: το σύστημα σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ιδεολογήματα-μύθους που κριτικά παρουσιάσαμε, αδυνατεί ολοφάνερα να επιλύσει το οικολογικό πρόβλημα μέσα στα όριά του. Ίσως όμως να μπορεί «μαγικά» να το ρυθμίσει, να φανεί πως το λύνει, παρουσιάζοντάς το σαν μόδα, σαν μια ακόμα ψεύτικη ανάγκη και η γέφυρα αυτή, που υπεραισθητά ταυτίζει την οικολογική ευαισθητοποίηση με την ψευδαισθητοποίηση, ονομάζεται «οικολογικό» εμπόρευμα. Παραφράζοντας κάπως μάλιστα «παλιά λόγια ξεχασμένα», όπως παρακάτω θα φανεί, «ο κυβερνοχώρος της οικολογικής μόδας είναι ο φρουρός του οικολογικού μας ύπνου».

Η αγορά έχει γεμίσει με κάθε λογής «οικολογικά» μαγαζιά κι εμπορεύματα, από συνθετικές γούνες και ρούχα από κάνναβη, μέχρι υγιεινές τροφές, φίλτρα για τις βρύσες, χαπάκια χημικής απολύμανσης νερού και τόνους ατέλειωτους έντυπης οικολογικής φιλολογίας, συνθέτοντας έτσι έναν ανθηρό τομέα μόδας. Στην διάρκεια του προθεαματικού καπιταλισμού η πολιτική όπως είδαμε κάλυπτε την οικονομία. Μέσα στους σύγχρονους θεαματικούς καιρούς η σχέση αυτή έχει αντιστραφεί: η οικονομική «πραγματικότητα» καλύπτει πίσω της την πολιτική, δημιουργώντας μια ψευδαισθητική παγίδα που θα πρέπει να προσπεράσεις, μόνο και μόνο για να αντικρύσεις το φανερό πρόσωπο, την φαινομενικότητα του οικολογικού ζητήματος, που με την σειρά της κρύβει στην σκιά της την ζοφερή, σχολαστικά συγκαλυμμένη πραγματικότητά του. Το ίδιο ακριβώς «χάκινγκ», η ίδια ακριβώς μέθοδος κριτικής διάτρησης των ζωνών της φαινομενικότητας, ισχύει στην ανάλυση του συνόλου των σύγχρονων εμπορευμάτων.

Όλα επικεντρώνονται στην κριτική του σύγχρονου εμπορεύματος και των φετιχικών του ιδιοτήτων, που από την εποχή του Μαρξ και του Κεφαλαίου έχουν «αναβαθμιστεί». Οι πλαστές ανάγκες, οι μόδες, αντικατέστησαν τις φυσικές διαμορφώνοντας τις δύο αυτές ζώνες άμυνας μέσα στο κλασματικής, φράκταλ διάστασης «φετιχικό» φωτοστέφανο των σύγχρονων προϊόντων: δύο ζώνες άμυνας που πίσω τους κρύβεται η πραγματικότητα.

Η εξωτερική ζώνη κάλυψης, η σχετική με την εμπορευματοποίηση των πάντων και τον εθισμό σ’ αυτήν, είναι βέβαια πανομοιότυπη με αυτήν την προθεαματικών εμπορευμάτων της εποχής του Μαρξ: με την σημαντικότατη όμως διαφορά πως πίσω της δεν καλύπτει, δεν ανταποκρίνεται σε μια φυσική, αλλά σε μια κατασκευασμένη από το σύστημα πλαστή ανάγκη, που στην περίπτωσή μας είναι η μόδα της οικολογίας. Σαν να λέμε, πως για να μπορείς σήμερα να είσαι fashion victim του «οικολογικού» τομέα πρέπει αφενός να μπορείς να πληρώσεις τα «μαγεμένα» εμπορεύματα, κι αφετέρου να εθιστείς στην ψευδαίσθηση πως η αγορά τους είναι ο μοναδικός «φυσιολογικός» τρόπος απόκτησής τους.

Σ αυτό το σημείο τελειώνει η κλασσική, η μαρξική κριτική της αλλοτρίωσης: έχοντας διαπεράσει κριτικά τον πρώτο «φλοιό», την εξωτερική ζώνη παραπλάνησης, αντικρύζουμε μπροστά μας την μόδα, εν προκειμένω της οικολογίας, που σαν κάθε θέαμα έχει πάντα δύο πρόσωπα: το φανερό, που φυσικά μαζικά προπαγανδίζεται από κόμματα και ΜΜΕ, με κεντρικό του στόχο μέσα από την εκθαμβωτική του διαφημιστική δημοσιοποίηση να πείσει το κοινό να αποσύρει την ματιά του από το υπόρρητο, το συγκαλυμμένο πρόσωπο, που δεν είναι παρά η ζοφερή πραγματικότητα του οικολογικού ζητήματος. Και διαπιστώνουμε πως η κάλυψη της τελευταίας είναι διπλή: η οικονομία, η εξωτερική ζώνη κρύβει πίσω της την δημοσιοποιημένη και λειψή «πραγματικότητα» του οικολογικού ζητήματος που το σύστημα κρίνει πως μπορεί ακίνδυνα για το ίδιο, να μας την γνωστοποιήσει. Κι αυτή η ακρωτηριασμένη «πραγματικότητα» των ΜΜΕ με την σειρά της συγκαλύπτει τα επικίνδυνα για την εξουσία ποσοστά της, που πρέπει με την χρήση από την μεριά της των κανόνων της «κοινωνικής μηχανικής», με κάθε θυσία να αποκρυβούν. Ήδη έχουμε μπροστά μας τον παλιό μας γνώριμο, που πάνω του στηρίζεται η αυτοκρατορία του θεάματος, την πλαστοποίηση.

Το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τα ντοκιμαντέρ του Ντι Κάπριο, πίσω από τον ποδηλάτη με το σακίδιο στον ώμο και πίσω από τις χαζοχαρούμενες διαφημιστικές «artificial personalities» που προμοτάρουν τα «οικόφιλα» εμπορεύματα, δεν είναι τίποτα διαφορετικό από την «γκρίζα ζώνη», από την πραγματικότητα του ζητήματος, και η συγκάλυψή της από την μόδα της σαν στόχο έχει την αποφυγή μιας μαζικής εξέγερσης, ή γενικευμένου πανικού. Και το υπόρρητο αυτό, γκρίζο πρόσωπο, εμπεριέχεται σε λίγες λέξεις: αν οι πολυεθνικές και τα κέρδη τους δεν σταματήσουν άμεσα, χτες, να υπάρχουν, τότε μαθηματικά σε πολύ λιγότερο διάστημα απ’ όσο πιστεύουμε, ο πλανήτης και οι ιθαγενείς του, δηλαδή εμείς, απλά game over… Κι ας πάρουμε σοβαρά υπόψιν πως πολλοί διακεκριμένοι επιστήμονες πιστεύουν ακράδαντα πως το φαινόμενο δεν είναι πια αναστρέψιμο…

Κάπου εδώ, όμως, μπαίνει ένα ερώτημα: τι είδους «συγκάλυψη» και «μυστικό» είναι αυτό, που έχει ήδη δημοσιοποιηθεί και λεπτομερειακά μάλιστα, σε μια σειρά έγκυρων και πλατειάς κυκλοφορίας εντύπων; Η ερώτηση αυτή στα σίγουρα θα είχε κάποιο νόημα, αν ο πληθυσμός δεν είχε ολοκληρωτικά ταυτιστεί με το θέαμα και την «κοινωνική μηχανική» του. Γιατί όσο περίεργο κι αν φαίνεται σε πρώτο χρόνο, το καλύτερα προφυλαγμένο μυστικό είναι αυτό που δημοσιοποιείται σε έντυπα ή και σε ηλεκτρονικά εμπορεύματα, περνώντας έτσι ακριβώς απαρατήρητο!

Μια μικρή παρένθεση: όταν αναφερόμαστε σε ηλεκτρονικά εμπορεύματα εννοούμε πρώτα απ’ όλα τις εκπομπές της t.v. κι όχι μονάχα της καλωδιακής, που είναι προφανώς προϊόντα για κατανάλωση, αλλά και σ’ αυτές της κοινής t.v., που φαίνονται να διανέμονται δωρεάν χωρίς χρηματικό αντίτιμο. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα προγράμματα των καναλιών χρηματοδοτούνται, ουσιαστικά αγοράζονται από τις εταιρείες που διαφημίζονται σ’ αυτά: και στην συνέχεια τα προγράμματα αυτά διανθισμένα με διαφημίσεις επανακατανέμονται, πουλιούνται στο κοινό, με αντίτιμο την προσδοκία αγοράς των διαφημιζομένων προϊόντων, και με μέσο φυσικά την συσκευή και την κεραία της. Έτσι η t..v. είναι στην πραγματικότητα η ηλεκτρονική βιτρίνα των εταιρειών και οι εκπομπές της εμπορεύματα οπτικά καταναλώσιμα, με κόστος αγοράς τους από μας τις προσδοκίες των εταιρειών. Γεγονός που η σημασία του θα φανεί αμέσως παρακάτω, αφού αναγκάζει τον οπτικό καταναλωτή μιας εκπομπής που λεπτομερειακά αναφέρεται στην τελειωτική οικολογική καταστροφή, να υπόκειται στις ίδιες ακριβώς αλλοτριώσεις με έναν καταναλωτή ενός εντύπου εμπορεύματος που διαπραγματεύεται εξίσου λεπτομερειακά στις σελίδες του το ίδιο θέμα. Πιο απλά μέσα στο προτσές διαμόρφωσης ενός εντύπου σε εμπόρευμα, ακόμα και μια πέρα για πέρα αληθινή πληροφορία του, θα εκληφθεί από τους αναγνώστες του σαν μια ακόμα φετιχική του ιδιότητα, σαν «μια ακόμα άποψη», σαν μια ακόμα πλαστοποιημένη πραγματικότητα, σαν μια ακόμα μόδα που «στολίζει» το έντυπο, ώστε αυτό να πουλήσει: οι αναγνώστες της Εικονομίας μάλλον θα «γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους», έχοντας αναγνωρίσει το φαινόμενο που ονομάσαμε «πρόκληση τεχνητής εντροπίας τομέα»: Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα, μιας κι έφτασε η στιγμή να λύσουμε το «μυστήριο» της γενικευμένης παθητικότητας, να μιλήσουμε για τους πανίσχυρους μηχανισμούς της υπνωτικής επιβολής του εφησυχασμού, χρησιμοποιώντας τόσο την καταστασιακή κριτική της αλλοτρίωσης, όσο και την γενικής εφαρμογής αρχή της κοινωνικής εντροπίας.

Μέσα στους μηχανισμούς αναπαραγωγής του σύγχρονου «εμπορευματικού λόγου», μια πληροφορία, μια πραγματικότητα που πλαστοποιημένη σε μόδα «φορτώνεται» στον σκληρό δίσκο των εμπορευμάτων σαν φετιχική, υπεραισθητική τους ιδιότητα, ουσιαστικά ακυρώνεται: η ακύρωση αυτή διενεργείται στην περίπτωσή μας με την αυθαίρετη απάλειψη από την «μεγάλη εικόνα» της οικολογικής μόδας κάθε επικίνδυνου για το σύστημα ανατρεπτικού στοιχείου: του γεγονότος δηλαδή, πως η οικολογία και ο καπιταλισμός είναι στην πραγματικότητα μεγέθη ασύμβατα μεταξύ τους. Από το σημείο αυτό και μετά η πραγματικότητα του οικολογικού ζητήματος ακινητοποιείται ακρωτηριασμένη σε τομέα μόδας, που το μοναδικό του πια διέξοδο, όπως κι όλα τα θεάματα, είναι η αναδίπλωση στον ίδιο του τον εαυτό, η αυτοσυσσώρευσή του. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, η αρχική πλαστοποίηση της εικόνας του ζητήματος παραχωρεί την σκυτάλη στον άλλο παλιό μας γνώριμο: στην ταυτολογία. Ο κυβερνοχώρος της οικολογικής μόδας εξειδικεύεται πολλαπλασιάζοντας τις εμπορευματικές του εκδοχές: κι όπως σε κάθε περίπτωση μπλοκαρίσματος της φυσιολογικής χωροχρονικής ροής και «ανέγερσης» ενός θεαματικού τομέα, στην ρίζα του φαινομένου ανακαλύπτουμε μια εξωλογική αναστροφή της αιτιακής ροής, που επιχειρείται από τις πολυεθνικές και τους προπαγανδιστικούς τους πράκτορες: αφού με τον α’ ή τον β’ τρόπο και φυσικά ολότελα αυθαίρετα, η ύπαρξη του καπιταλισμού και των πολυεθνικών θεωρείται σαν «αυτονόητη» και σαν πέρα από κάθε συζήτηση, το σύστημα καλείται να συνυπάρξει με την οικολογία, συνθέτοντας έτσι ένα ντουέτο ταυτολογικά νομιμοποιημένης παραφροσύνης! Και καθώς η αιτία της μόλυνσης, ο καπιταλισμός, έχει ταχυδακτυλουργικά εξαφανιστεί, η μόλυνση του περιβάλλοντος από «φυσιολογικό» αποτέλεσμα της ύπαρξης των πολυεθνικών, μετατρέπεται σε μια παράλογη, μεταφυσική και κυριολεκτικά ουρανοκατέβατη αιτία, που προσπαθεί, στα όρια φυσικά του συστήματος, να αναιρέσει τα «αποτελέσματά» της ταυτίζοντάς τα με τα διάφορα «οικολογικά» εμπορεύματα γιατροσόφια, αναπαράγοντας έτσι την πραγματική της αιτία: τον καπιταλισμό: κάπως έτσι:

◄ Αναστροφή αιτιακού process

β) Ισχυρισμοί συστήματος:
αιτία: η μόλυνση
αποτέλεσμα: πάλι ο καπιταλισμός

Ο καπιταλισμός και πάλι, η αναπαραγωγή του, μέσω της δημιουργίας εκατομμυρίων «οικολογικών» εμπορευμάτων που υποτίθεται πως κλείνουν τις πληγές που ο ίδιος άνοιξε! «Γιάννης κερνά και Γιάννη πίνει», και η περιβαλλοντική μόλυνση βοηθά το κεφάλαιο να συσσωρευτεί ταυτόχρονα με αυτήν! Το σύστημα αυξάνεται ταυτολογικά νομιμοποιημένο από την ίδια την «εξιδανικευμένη» του εικόνα, που στην περίπτωσή μας ας μην νομιστεί πως η εικόνα αυτή είναι ένας καθαρός πλανήτης! Αντίθετα, η εξιδανίκευση της εικόνας αυτής, η μόδα της οικολογίας, είναι το παρανοϊκό αποτέλεσμα της εξωλογικής, της «ανίερης» συνύπαρξης καπιταλισμού και οικολογίας: ένας δηλαδή περιβαλλοντικά αποδομημένος, πλέρια μολυσμένος κι ακατοίκητος τελικά πλανήτης, φουλαρισμένος την ίδια στιγμή από τηλεοπτικές ή άλλες διαφημίσεις εξύμνησης «οικολογικών» προϊόντων: από φίλτρα για το νερό και λοσιόν που δήθεν «εξουδετερώνουν» τις θανατηφόρες ακτινοβολίες που εξαιτίας της ολοένα αυξανόμενης «τρύπας του όζοντος» ήδη μας σαρώνουν, μέχρι, γιατί όχι με την ευκαιρία της τήξης των πολικών πάγων, και ετοιμοπαράδοτων πλωτών σπιτιών για κάθε ενδεχόμενο… και αυτό το φετιχικά, το ταυτολογικά νομιμοποιημένο, παράλογο τερατούργημα φτάνει σε παροξυσμό από δύο αντίστοιχες παραμέτρους: α) οι ίδιες οι πολυεθνικές που ασύστολα καταστρέφουν τον πλανήτη έχουν παραρτήματα παραγωγής «οικολογικών» προϊόντων, που υποτίθεται πως θα καθυστερήσουν την καταστροφή αυτή, ή που θα μετριάσουν (!) τα αποτελέσματά της και β) τα ίδια αυτά τα παραρτήματα επίσης μολύνουν το περιβάλλον, έτσι ώστε να κάνουν εκ νέου απαραίτητη την αύξηση της παραγωγής «οικογιατρικών» προϊόντων, κι ο φαύλος κύκλος της θεαματικής ταυτολογίας επαναλαμβάνεται σωρευτικά, σαν αυτοτροφοδοτούμενη κρίση, μέχρι βέβαια την αμεσομελλοντική ολοκληρωτική οικολογική κατάρρευση…

Αυτός είναι σε γενικές γραμμές ο τρόπος που το σύστημα μέσω του «οικολογικού» τομέα μόδας του και μέσω των εμπορευμάτων του φαίνεται να λύνει το πρόβλημα. Γεγονός στο οποίο καμιά αντίρρηση δεν μοιάζουν να έχουν τα διάφορα εναλλακτικά, ελευθεριακά και λοιπά νεοαριστερίστικα έντυπα, που ήδη διαφημίζουν στις σελίδες τους μια σειρά ολάκερη «οικογιατρικών» εμπορευμάτων, θέλοντας την ίδια ώρα να μας μεταμορφώσουν σε φιλειρηνικούς «κηπουρούς του πλανήτη»! Και βέβαια επιλεκτικά «ξεχνώντας» να μας ενημερώσουν σχετικά με το ποιος ακριβώς είναι ο ιδιοκτήτης του, όσο κι ο δικός τους… Με άλλα λόγια, μας προτρέπουν να μετατραπούμε σε κάτι ακόμα χειρότερο από νοσοκόμες του συστήματος, σε εθελοντικούς δηλαδή βοθροκαθαριστές του: μέχρις ότου ασφαλώς η ανισότητα μεταξύ των εισροών και των εκροών των τελευταίων, να μας εξασφαλίσει τον ελάχιστα τιμητικό τίτλο αυτών που πνίχτηκαν μέσα στην σκατόμαζα του νεοαριστερίστικου τομέα ψευδαισθήσεων, προσπαθώντας μέχρι την τελευταία τους πνοή να δώσουν το «οικολογικό» φιλί της ζωής, στον κώλο των ιδιοκτητών αυτού του κόσμου…

Και φτάνουμε τελικά στο ζητούμενο: πώς λειτουργεί υποσυνείδητα στον καταναλωτή η αγορά του «οικολογικού» εμπορεύματος; Ή, αλλιώς, με ποιον τρόπο αυτή η δεύτερη ζώνη άμυνας, το «εξιδανικευμένο» φανερό πρόσωπο της οικομόδας, αλλοτριώνει την οπτική του; Ποια είναι η πολιτική λειτουργία των οικοπροϊόντων, και σε τι ακριβώς η κατανάλωσή τους φετιχικά εθίζει τον αγοραστή τους, ποιο αφύσικο πράγμα, ποια κατάσταση «μαθαίνουν» τους καταναλωτές τους να θεωρούν σαν «φυσιολογική»; Κάποιοι μάλλον θα έχουν μαντέψει την απάντηση: αυτό που επιδερμικά περιγράφηκε σαν «εφησυχασμός», δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της αντικατάστασης της όποιας πρακτικής, στο εσωτερικό της θεαματικής οικονομίας: μέσα στους κυβερνοχώρους μόδας η πραγματικότητα εξορίζεται κι αντικαθίσταται ολοκληρωτικά από το ψευδαισθητικό τους ολόγραμμα: σαν φυσική συνέπεια η καταναλωτική δραστηριότητα τείνει συνεχώς να εκτοπίσει και να αντικαταστήσει οποιανδήποτε άλλη: κάποιοι υποθέτω πως θα θυμούνται το σύνθημα του γαλλικού Μάη πως «όσο περισσότερο καταναλώνεις, τόσο λιγότερο ζεις», κι ακριβώς αυτό συμβαίνει στην περίπτωσή μας. Μέσα στον οικοτομέα-κυβερνοχώρο όσο καταναλώνεις τα εμπορεύματά σου, τόσο σου περνά η διάθεση για πραγματική, για ανατρεπτική οικολογική δράση. Απλά το θεωρείς περιττό, βαριέσαι να «οικολογήσεις» παραπάνω, γιατί μέσα στον κυβερνοχώρο της οικομόδας που κυριαρχικά αντικαθιστά κάθε άλλη πρακτική, μέσα στην πρακτική ψευδαίσθηση του θεαματικού τομέα, το έχεις ήδη κάνει! Πώς; Μα… αγοράζοντας «οικολογικό» εμπόρευμα, μιας κι η οικονομική σου δραστηριότητα τείνει να αντικαταστήσει πλέρια τις υπόλοιπες! Ουσιαστικά κάθε τέτοια περίπτωση «παθητικότητας» ή «εφησυχασμού» κρύβει από πίσω της την χρήση του θεάματος της εντροπίας από το σύστημα, που μέσω αυτής «παγώνει», ακινητοποιεί και τελικά εξαφανίζει κάθε εξωκαταναλωτική δραστηριότητα. Όπως έχουμε πει, η κοινωνική εντροπία που φωλιάζει στην μνήμη μας, εμποδίζει κυριολεκτικά κι αμετάκλητα την επαναληψιμότητα των κοινωνικών σχηματισμών και συμπεριφορών, είτε εξαιτίας της συνειδητής δυσαρέσκειας, είτε εξαιτίας της δυσφορίας που προξενεί η πλήξη, ο κορεσμός: έτσι λοιπόν το σύστημα παρεμβάλλει ανάμεσα στον άνθρωπο και στην δραστηριότητά του ένα ψευδαισθητικό ολόγραμμα, μια καταναλωτική «twilight zone» που η συμμετοχή σ’ αυτήν, όχι βέβαια αυτοματικά αλλά σωρευτικά, απαγορεύει εντροπικά την επανάληψη της ανάλογης συμπεριφοράς στον πραγματικό κόσμο, ή καλύτερα σε όσον απ’ αυτόν έχει απομείνει… Πιο πρακτικά το άτομο θεωρεί πληκτικό το να επαναλάβει αυτό που νομίζει πως έχει ήδη κάνει. Αυτή ακριβώς η χρήση από το σύστημα του θεάματος της εντροπίας, είναι η βαθύτερη αιτία της κάθε λογής παθητικότητας του πληθυσμού.

Το αποτέλεσμα λοιπόν της κατανάλωσης των «οικολογικών» προϊόντων είναι η αλλοτρίωση, η αποξένωση από κάθε οικολογική ευαισθησία ή πραγματική τέτοιου είδους δραστηριότητα.: και το «σπάσιμο» αυτής της δεύτερης ζώνης άμυνας του «οικοεμπορεύματος», φανερώνει το βαθύτερο φετιχικό του μυστικό:η διαλεκτική διάτρηση της πρώτης ζώνης άμυνας, εκεί που όπως είδαμε, η οικονομία καλύπτει την πολιτική, μας έδωσε σαν συμπέρασμα κάτι λίγο-πολύ γνωστό, που προέκυψε από την απλή μεταφορά της μαρξικής οπτικής στον σύγχρονο κόσμο: τον υποσυνείδητο δηλαδή εθισμό του ατόμου στην ψευδαίσθηση πως ο μοναδικός «φυσιολογικός» τρόπος απόκτησης ενός εμπορεύματος της «οικολογικής» μόδας είναι η αγορά του. Τώρα, προχωρώντας στην δεύτερη ζώνη άμυνας της «οικολογικής» αλλοτρίωσης, και «χακεύοντας» κριτικά την κάλυψη της υπόρρητης, της συγκαλυμμένης ζοφερής πραγματικότητας της οικολογίας, από την μόδα, το λειψό φανερό της πρόσωπο, ανακαλύπτουμε το βαθύτερό του μυστικό: πως δηλαδή όσο περισσότερο καταναλώνεις οικοεμπορεύματα, τόσο περισσότερο ταυτίζεσαι υποσυνείδητα με την «οικομόδα», με την «εξιδανικευμένη», την ακρωτηριασμένη εικόνα του οικολογικού ζητήματος. Και η ταύτιση αυτή σημαίνει πως το άτομο σιγά μα σταθερά εθίζεται στο να θεωρεί σαν «φυσιολογική» την εξιδανικευμένη αυτή εικόνα, που, όπως είδαμε, είναι ένας παρανοϊκός, περιβαλλοντικά κατεστραμμένος κόσμος, ολότελα μολυσμένος και ταυτόχρονα γεμάτος από γελοία οικοπροϊόντα που μετριάζουν (!) τα αποτελέσματα της ήδη ολοκληρωτικής καταστροφής! Ή, αλλιώς, όσο περισσότερο καταναλώνεις «οικοεμπορεύματα», τόσο το λιγότερο αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος, την σπουδαιότητα του οικολογικού ζητήματος.

Τελειώνοντας την ανάπτυξη, ας δώσουμε την απάντηση που λίγες πριν σελίδες υποσχεθήκαμε, στο ερώτημα: πώς είναι δυνατόν, ακόμα κι όταν το ζήτημα λεπτομερειακά και δίχως πλαστοποιήσεις, είναι δημοσιοποιημένο σε έγκυρα, μεγάλης κυκλοφορίας έντυπα ή ηλεκτρονικά εμπορεύματα, πώς διάβολο γίνεται, ακόμα κι έτσι, να περνά απαρατήρητο; Και η απάντηση στο κομβικό αυτό ερώτημα, έρχεται από τρεις κατευθύνσεις:

α) Μέσα στην «εξιδανικευμένη» ψεύτικη εικόνα της οικολογικής μόδας, έχουμε εθιστεί στην «αυτοματική ταυτολογία»: ή, αλλιώς, συνηθίσαμε στην ψεύτικη και ευρύτατα προπαγανδισμένη από το σύστημα κατάσταση σύμφωνα με την οποία κάθε «πληγή» αυτοματικά σχεδόν συνοδεύεται από κάποιο «οικογιατρικό» εμπόρευμα: το σύστημα υποσυνείδητα έχουμε πειστεί, πως είναι πάντα σε θέση να συγκρατήσει την οικολογική μέσα στα όρια και τις «λογικές» του, εφευρίσκοντας κάποια ακόμα εμπορεύματα-αντίδοτα. Το αποτέλεσμα αυτού του εθισμού είναι πως κι η λεπτομερειακή ακόμα, πλέρια τεκμηριωμένη και αληθινή πέρα για πέρα προαναγγελία του αναπόδραστου οικολογικού ολοκαυτώματος, φιλτράρεται στην συνείδησή μας σαν «ένα ακόμα πρόβλημα», που «μαγικά», με κάποιον καινούργιο πάλι τρόπο, το σύστημα θα διευθετήσει: η πληροφορία του ΤΕΛΟΥΣ περνά απαρατήρητη μπροστά από τα μάτια μας, μόνο και μόνο επειδή μας τύφλωσε η φετιχική, η ταυτολογική αυτοσυσσώρευση του «οικολογικού» τομέα: δεν την βλέπουμε, αφενός γιατί το θέαμα έχει ολοκληρωτικά ίσως απορρυθμίσει την κριτική μας ικανότητα, κι αφετέρου γιατί δεν θέλουμε να την δούμε: απλά έτσι μας διαμόρφωσαν.

β) η τεκμηριωμένη σφαιρικά κι αληθινή αυτή πληροφορία για το οικολογικό μας τέλος, δεν είναι επίτηδες ακρωτηριασμένη, και μιας και δεν υπάρχει συγκάλυψη κάποιου υπόρρητου από κάποιο φανερό πρόσωπο, δεν είναι μόδα, και συνεπώς δεν μπορεί να αποτελέσει φετιχική ιδιότητα κάποιου οικοεμπορεύματος: κι όμως! Αν και προφανώς δεν είναι φετιχική ιδιότητα, δηλαδή ψέμα, θα εκληφθεί σαν τέτοια γιατί εμπεριέχεται στο έντυπο εμπόρευμα! Δηλαδή, θα θεωρηθεί σαν ένα ακόμα υπεραισθητό κόλπο του εντύπου ώστε αυτό να πουλήσει, χάνοντας έτσι την εγκυρότητά της, κι υποβαθμιζόμενη έτσι «σε μιαν ακόμα άποψη»… Και, τελικά, σε μια ακόμη φήμη από τις χιλιάδες που κυκλοφορούν.

γ) Στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα καταλήγει και η χαοτική κριτική αντίληψη, αναγάγοντας την «ορατή αορατότητα» της εν λόγω πληροφορίας του οικολογικού ολοκαυτώματος, σε αποτέλεσμα του φαινομένου που ονομάζεται «πρόκληση τεχνητής εντροπίας πεδίου»: η πληροφορία αυτή, όσο σημαντική κι αληθινή κι αν είναι, πνίγεται κυριολεκτικά ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες, καταστροφολογικές ομόλογές της, που προκύπτουν από πραγματικά ανάξιες λόγου και «εκ κατασκευής» σχεδόν ελαχιστοποιημένου ειδικού βάρους θεωρίες συνωμοσίας: κι έτσι σε κάθε περίπτωση που η πληροφορία αυτή γίνει επικίνδυνη για το σύστημα, αυτό δεν έχει παρά να επικαλεστεί την προφανή αναξιοπιστία των «υπόλοιπων» θεωριών συνωμοσίας: που μ’ αυτόν τον τρόπο συμπαρασύρουν στο «άδειασμα», στην εντροπική τους, δεδομένη έτσι κι αλλιώς εκροή και τελικά κατάρρευση, και την συγκεκριμένη μας πληροφορία που υποσυνείδητα, υπεραισθητά και φυσικά αυθαίρετα κατατάχτηκε στον ίδιο τομέα-πεδίο μ’ αυτές: με αποτέλεσμα αυτής της «συμπαράσυρσης» της πιστότητας του κύρους της πληροφορίας μας στο ναδίρ και πάλι το ίδιο, τον εκ νέου εφησυχασμό του πληθυσμού.

Κλείνοντας, προσθέτω πως αυτή ακριβώς η ανάλυση που μας οδήγησε στην ανακάλυψη του βαθύτερου φετιχικού μυστικού του «οικολογικού» εμπορεύματος, μπορεί να εφαρμοστεί στο σύνολο των σύγχρονων εμπορευμάτων: και φυσικά και στα προϊόντα που συγκροτούν τα προηγούμενα τέσσερα ιδεολογήματα- παγίδες [σ.σ. «αντιρατσισμός», «ποινικοί κρατούμενοι», «αντιφασισμός», «αντισεξισμός»] που παραπάνω κριτικά παρουσιάσαμε: πραγματικά, όσο περισσότερο καταναλώνεις αντισεξιστικά (φεμινιστικά), ή αντιφασιστικά κ.τ.λ. εμπορεύματα, τόσο το λιγότερο στ’ αλήθεια ενδιαφέρεσαι, τόσο το λιγότερο στην πραγματικότητα ευαισθητοποιείσαι στα φεμινιστικά ή αντιφασιστικά ζητήματα: γεγονός ωστόσο μηδαμινής σημασίας, γιατί όπως είδαμε τα ζητήματα αυτά και το ποσοστό της πραγματικότητάς τους είναι επίτηδες εξαιρετικά υπερτιμημένο, αλλά και σαν τμήματα, σαν συστατικά του δικτατορικού «political correct» της παγκοσμιοποίησης, σαν η φετιχική της ασπίδα παραπλάνησης, ρυθμίζονται εν μέρει ή κι ολοκληρωτικά από την ίδια.

Κι όμως, η ανάλυση, η «κριτική διάτρηση» του εμπορεύματος που μόλις άρχισε, θα συνεχιστεί στο β’ τεύχος της Εικονομίας με αποτελέσματα πιστεύω ενδιαφέροντα. Ως τότε απλά θα βοηθήσουμε όσους ενδιαφέρονται να «χακέψουν» τελειωτικά το βαθύτερο μυστικό των προϊόντων του καπιταλισμού της μόδας, παραθέτοντας μιαν από τις δεκάδες φράσεις που ενώ σιγοψιθυρίζονται, σπάνια αναδύονται στην επιφάνεια της «επικαιρότητας» για λόγους ολότελα ευνόητους: κι η φράση αυτή, που σημειωτέον δεν λέχτηκε από κάποιον «επαγγελματία οικολόγο» είναι η εξής: «για κάθε καινούργιο αυτοκίνητο που αγοράζουμε, ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο της θάλασσας μολύνεται ανεπανόρθωτα». Κατά τα άλλα, η «βαλίτσα» της οικολογίας πάει πολύ μακριά: σαν ασύμβατη με τον καπιταλισμό αποτελεί de facto κεντρικό, αξονικό ζήτημα κάθε επαναστατικού κινήματος: και όπως αποδείξαμε, «η οικολογία είναι ανατρεπτική, αλλιώς είναι ένα τίποτα».

  Πρόλογος ή Επίλογος [Αποσπάσματα]

 [...] Απέναντι σε όλα αυτά που στα υπόψιν, σιγοψιθυρίζονται όχι μονάχα στις σελίδες της “Εικονομίας”, αλλά εδώ και πολύ καιρό σε πολλούς άλλους χώρους, το αντιεξουσιαστικό κίνημα κρατά “άκραν του τάφου σιωπήν”…

Ίσως όχι μόνο γιατί δεν μπόρεσε καθηλωμένο από την κριτική του ανεπάρκεια να τα διακρίνει, αλλά και γιατί εμποδίστηκε από κάποιους να το κάνει: το γεγονός ωστόσο παραμένει, πως εξακολουθεί να αντιδρά σε αναχρονιστικούς, ανύπαρκτους εχθρούς του, με τρόπο που μονάχα σαν γραφικός μπορεί να χαρακτηριστεί:

Μόλις λίγες μέρες πριν ακούστηκαν σε πορεία, εν έτει 2007, αντιχουντικά (!!!) συνθήματα:

Αλλά εκεί που ο αποπροσανατολισμός του τομέα της “αντιεξουσιαστικής” μόδας στ’ αλήθεια “χτύπησε τα κόκκινα”, ήταν η πρόσφατη σύνοδος του G8 στην Γερμανία: κάποιοι με σύνθημα “no border”, την στιγμή που εδώ και χρόνια τα “borders” έχουν ήδη καταργηθεί από την ίδια την παγκοσμιοποίηση, συνασπίστηκαν με κάποιες χιλιάδες κλασικά ανεγκέφαλους νεοαριστεριστές, συνθέτοντας έτσι το ταυτολογικά νομιμοποιημένο θέαμα της σύγκρουσης: ποιο ήταν αυτό, ποιο τελικά είναι και θα είναι η κούφια πραγματικότητα, το θέαμα όλων των συνόδων της G8;

Δεν νομίζω πως πρέπει να ‘σαι κάποιος αρσιβαρίστας της κριτικής για να το διατυπώσεις: το φανερό του πρόσωπο δεν είναι διαφορετικό, απ’ αυτό που μας επέτρεψαν να δούμε:

Οκτώ παράσιτα συγκεντρώθηκαν για να αποφασίσουν για το μέλλον του πλανήτη:

Κι απ’ έξω κάποιες χιλιάδες fashion victims του νεοαριστερίστικου τομέα μόδας συγκρούστηκαν με τους “φασίστες” και με τους “φασίστες μπάτσους”, απλά γιατί έτσι επέβαλλε το τελετουργικό της επετείου:

Εξάλλου, λογικό δεν φαίνεται να δείρω τον μπάτσο επειδή είμαι αναρχικός, νεοαριστεριστής ή ότι άλλο, κι από την άλλη ο μπάτσος να βαρέσει εμένα επειδή είμαι αναρχικός, νεοαριστεριστής ή ό,τι άλλο;

Και τονίζω πως αναφέρομαι σε ψευδαισθητικές συλλογικές συναντιλήψεις κι όχι σε μεμονωμένες περιπτώσεις.

Κάπως έτσι διαδραματίστηκε η φαινομενικότητα του πράγματος, που με την αντιφασιστική του έξαψη μπορεί και να ενθουσίαζε την γιαγιά μου, που αν βέβαια ζούσε ακόμα θα άγγιζε τα 118 της χρόνια:

Έλα όμως που ο διαβολάκος της κριτικής, σηκώνει μιαν ιδέα το τραπεζομάντηλο, για να βλεφαρίσουμε στα πεταχτά τι κρύβεται από κάτω από το τραπέζι και το υπόρρητο, το εξαφανισμένο, επίτηδες φυσικά από την “επικαιρότητα” πρόσωπο, λέει μιαν άλλην ιστορία:

Τίποτα απολύτως δεν συμφωνήθηκε στην G8, όπως και σε καμιά από αυτές τις συνόδους, απλά γιατί όλες οι αποφάσεις έχουν παρθεί καιρό πριν αλλού, κι από πανίσχυρα κέντρα εξουσίας:

Το G8 και τα οχτώ παράσιστα που φαίνονται να κυβερνούν τον πλανήτη, δεν είναι παρά οι μαριονέτες, τα ανδρείκελα, το ανίσχυρο καμουφλάζ της πανίσχυρης “μυστικής” υπερκυβέρνησης:

Ένα εξαιρετικά χρήσιμο καμουφλάζ γιατί δίνει στην βαθύτατα δικτατορική παγκοσμιοποίηση ένα άρωμα, μια ψευδαισθητική επικάλυψη δημοκρατίας:

Και πώς θα μπορούσε να ‘ναι αλλιώς, αφού τα 8 αυτά παράσιτα μοιάζουν με δημοκρατικά παράσιτα, δήθεν εκλεγμένα από τους λαούς τους, και στην πραγματικότητα βέβαια από τις πολυεθνικές, τα ΜΜΕ τους, και την συνακόλουθη μαζική πλύση εγκεφάλου…

Έτσι η παγκοσμιοποίηση παίρνει το δημοκρατικό της χρίσμα, και νικά, θριαμβεύει έστω και υποσυνείδητα μέσα στη “μεγάλη”, μέσα στην λειψή εικόνα που η ίδια κατασκεύασε για τον εαυτό της:

Η κάθε σύγκριση είναι μάταια: τι βαρύτητα θα μπορούσαν να ‘χουν μπροστά σε 8 ηγέτες εκλεγμένους από ένα δις ψυχές, τριάντα-σαράντα χιλιάδες κολλημένοι, που φωνάζουν συνθήματα ενάντια σ’ έναν εδώ και 50 χρόνια για την Ευρώπη, και 30 για μας, οριστικά πεθαμένο και θαμμένο, δηλαδή ανύπαρκτο φασισμό;

Με άλλα λόγια κι ανακεφαλαιώνοντας, κάποιοι που νόμιζαν πως είναι κάτι που δεν υπήρχε πια, πλακώθηκαν με κάποιους που νόμιζαν πως ήταν κάτι που επίσης δεν υπήρχε πια, με φαινομενική, σχεδόν ξεχασμένη πια αιτία της σύγκρουσης μια σύνοδο που οι αποφάσεις της είχαν παρθεί μήνες ή και χρόνια πριν, από κάποιους άλλους, κάπου αλλού, άγνωστο που…

Κι αν ετούτη η αναχρονιστική παλάβρα, επινοημένη στην βάση κάποιου αρχαιόπληκτου “σκεπτικού” (!), θα πρέπει να θεωρείται σαν μια “κομβική στροφή” του αντιεξουσιαστικού κινήματος, στα σίγουρα θα προτιμούσα να αγνοώ την καινούργια του κατεύθυνση…

Σάββατο, 13 Δεκέμβριος 2008
Λεωνίδας Κύρκος."Να σταματήσουν τώρα τις καταστροφές οι προβοκάτορες"

Οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις ήταν η αυθόρμητη απάντηση στο έγκλημα και ήταν μια υγιής, υγιέστατη αντίδραση της κοινωνίας που έδειξε πως ζει, πως υπάρχει.

Ως εδώ.

Από κει και ύστερα οι εμπρησμοί, οι καταστροφές, οι λεηλασίες ήταν μια οικτρή συνέχεια που μόνο προβοκάτορες, άθλια υποκείμενα, κινούμενα από σκοτεινές επιδιώξεις ορκισμένων εχθρών της Δημοκρατίας που έχουν σαν στόχο το ειρηνικό μαζικό κίνημα, μπορούσαν να το αποτολμήσουν.

Οι τάχατες αντιεξουσιαστές, οι τάχατες αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι ποικιλώνυμοι δειλοί ταραχοποιοί και κάποιοι ανώριμοι νεαροί που κάνουν σύγχυση ανάμεσα στα επαναστατικά γεγονότα και σε ευκαιρίες για πλιάτσικο και κάποιοι άλλοι που αρέσκονται να παίζουν τους κλέφτες και αστυνόμους ήταν οι ήρωες αυτών των ταραχών που βύθισαν στην απόγνωση εκατοντάδες καταστηματάρχες και χιλιάδες εργαζομένους, που έχασαν τις δουλειές τους και το γλίσχρο μεροκάματο.

Ολους αυτούς που τους κατηγορώ στο όνομα της ιστορίας του εργατικού κινήματος, τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ να επικαλούνται το όνομα της Αριστεράς.

Δεν έχουν, ούτε μπορούσαν να έχουν καμία σχέση μαζί της.

Και τους κατηγορώ ακόμα μία φορά σαν προβοκάτορες, εχθρούς της Δημοκρατίας.

Και τους καλώ, αν έχουν κουκούτσι μυαλό και αίσθημα ευθύνης, να εγκαταλείψουν τις άθλιες μεθόδους τους και να εξαφανιστούν από τη δημόσια ζωή.

Από συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου. (…) Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί τον καιρό της επανάστασης ο λαός θα πρέπει να αναγνωρίζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρωτοπορία του. Ο λαός δε θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με κουκουλοφόρους»

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

Τι είναι μια λαϊκή εξέγερση;


Το εφιαλτικό πλανητικό καθεστώς της Νέας Τάξης, με τα προπαγανδιστικά του φερέφωνα (ΜΜΕ), τους «αριστερούς», τύπου Αλαβάνου και Τσίπρα, καθώς και κάθε άσχετο δημοσιοκάφρο ή «αριστεριστή» που αυτό-αυνανίζεται με ανύπαρκτες «επαναστατικές εξεγέρσεις», όλοι αυτοί μαζί (εγκάθετοι ή «χρήσιμοι ηλίθιοι»), δεν ισοπεδώνουν απλώς κάθε ιστορική μνήμη και κινηματική παράδοση, αλλά δολοφονούν αγρίως και τη λογική.
άλλοι συνειδητά, άλλοι από σφετεριστική δημαγωγία, άλλοι για να βγούνε ή να δικαιολογήσουν τη χρόνια ανυπαρξία τους και άλλοι από άγνοια και απροσμέτρητη βλακεία, καρατομούν κάθε διαλεκτική των κινημάτων και κάθε έννοια, την θεωρία των εξεγέρσεων, κατασκευάζοντας τις έννοιες και τη «θεωρία» της Νέας Τάξης για τα λαϊκά κινήματα και τις λαϊκές εξεγέρσεις.
Μας προβάλλει λοιπόν το καθεστώς με τους ιδεολογικούς του μπράβους και τους «αριστερούς» σφογγοκωλάριους το «κίνημα» των κουκουλοφόρων σαν λαϊκή εξέγερση, σαν κοινωνική θύελλα!!!
Για πρώτη φορά στην ιστορία έχουμε μια «κοινωνική θύελλα» χωρίς υποκείμενα, χωρίς στόχους, χωρίς συνθήματα, χωρίς ζύμωση και διαπάλη ιδεών, χωρίς εμβρυακές καν οργανωτικές δομές βάσης.
Τα μόνα υποκείμενα που υπήρξαν, «συνεδρίαζαν» και έπαιρναν τις αποφάσεις ήταν οι κουκολοφόροι, εν κρυπτώ και μέσα στους «χώρους» των προβοκατόρικων μηχανισμών του συστήματος και των μυστικών υπηρεσιών.
Δεν είδαμε πουθενά τον κοινωνικό θυμό να έχει «κύτταρο», «έδρα» ζυμώσεων, αποφάσεων, οργάνωσης και δράσης.
Δεν είδαμε πουθενά αιτήματα και συνθήματα, έστω και θολά και συγκεχυμένα για τα συσσωρευμένα προβλήματα καταπίεσης και αποκτήνωσης της νεολαίας. Έστω και περιορισμένα πάνω στα ζητήματα της νεολαίας.
Δεν είδαμε πουθενά ούτε το κλασσικό αναρχικό σύνθημα «κάτω το κράτος» και «κάτω η κυβέρνηση», συνθήματα που σε μια πραγματική εξέγερση μπαίνουν αυθόρμητα. Απεναντίας είδαμε το σύνθημα «εκλογές τώρα»!!!
Μια κοινωνική και λαϊκή εξέγερση βάζει το ζήτημα των εκλογών τώρα!!!
Πού και πότε έχει ξαναγίνει αυτό; Πού και πότε οι λαϊκές εξεγέρσεις δεν έχουν κανένα αίτημα και σύνθημα, αλλά ψελλίζουν μόνο «κάτω οι μπάτσοι» ή «εκλογές τώρα»;
Πού και ΠΟΤΕ μια λαϊκή έκρηξη ξεθυμαίνει μόνο σε καψίματα και πλιάτσικο, σε εμπρησμούς των πάντων, ΧΩΡΙΣ σύγκρουση με το καθεστώς!!!
Πού και πότε μια λαϊκή εξέγερση διαδραματίζεται μπροστά στα απαθή βλέμματα των κατασταλτικών μηχανισμών και διαφημίζεται από το καθεστώς και όλοι οδύρονται και κλαίνε για το πόσο δίκαιο έχουν οι εξεγερμένοι;
Κάποιοι βάλθηκαν να μας τρελάνουν…
Οι λαϊκές εξεγέρσεις και οι κοινωνικές θύελλες δεν έρχονται σαν κεραυνός εν αιθρία, χωρίς συσσωρεύσεις κινητοποιήσεων και χωρίς έμβρυα πυρετικών ιδεών και οργάνωσης (υποκείμενα).
Πριν από τις εξεγέρσεις προηγούνται πυρετικές διαδικασίες: λαϊκές κινητοποιήσεις με αιτήματα, φλογερές ζυμώσεις ιδεών, καταλήψεις και χώροι συνελεύσεων, συμμετοχή στις αποφάσεις, οργανωτικά έμβρυα και Επιτροπές αγώνα, παλιρροϊκό κύμα μαζικής ανάπτυξης και πολλά άλλα.
Εδώ δεν είχαμε τίποτα από τα χαρακτηριστικά μιας Εξέγερσης: Ούτε ιδέες, ούτε αιτήματα, ούτε συνθήματα, ούτε οργανωτικά έμβρυα συντονισμού του αγώνα, ούτε συμμετοχή αυτού του κοινωνικού θυμού στις αποφάσεις και στα όργανα δράσης, ούτε προοπτική, ούτε ΚΑΜΙΑ σύγκρουση με το καθεστώς.
Όλα αυτά τα είχανε υποκαταστήσει οι κουκουλοφόροι. Αυτοί δίνανε την κατεύθυνση, αυτή αποφάσιζαν, αυτοί επιχειρούσαν να αξιοποιήσουν το διάχυτο κοινωνικό θυμό σε αγελέα τρομοκρατική και καταστροφική δύναμη.
Η μόνη σύγκρουση ήταν με τα καταστήματα, τα κτίρια, τα αυτοκίνητα: Φωτιές, καταστροφές και πλιάτσικο, υστερική ψύχωση…
Τέλος κάθε κίνημα και εξέγερση αποτυπώνεται και στους ηγέτες που αναδεικνύει: ηγέτες με πρόσωπο και κύρος βγαλμένοι μέσα από τη δράση του κινήματος, φυσικοί ηγέτες των λαϊκών αγώνων.
Και αυτό αποτελεί ιστορική πρωτοτυπία: Μια κοινωνική, λαϊκή έκρηξη χωρίς ηγέτες, χωρίς πρωταγωνιστές!!!
Αυτοί ήταν οι κουκουλοφόροι και οι καθεστωτικές πόρνες: Πολιτικάντηδες, δημοσιογράφοι και μυστικές υπηρεσίες…

Από την ιστοσελίδα του Πατριαρχείου

Δημοσίευση : 28 Νοεμβρίου 2007


Μάλιστα! ...Διωγμοί ορθοδόξων μοναχών εν έτει 2006 για λόγους πίστεως.
Δεν θέλουν να μνημονεύσουν τον Οικουμεν(ιστ)ικό Πατριάρχη πράττοντας κατά συνείδηση και έτσι βαφτίστηκαν αντάρτες και καταληψίες κλπ. Εμφανίστηκε μια ωραία ημέρα μία ομάδα μοναχών εντελώς ουρανοκατέβατη και αυτοαποκαλούμενη ως "Μονή Εσφιγμένου" η οποία χωρίς να έχει πατήσει ποτέ το πόδι της στο μοναστήρι ΑΠΑΙΤΕΙ, με την συνενοχή και των υπολοίπων μονών και φυσικά το αβαντάρισμα από το Πατριαρχείο, να εκδιωχθούν από εκεί οι μοναχοί , πολλοί από τους οποίους έχουν άνω των πενήντα ετών μοναχικής ζωής στο συγκεκριμένο μέρος.
Και μπορεί οι αυτόκλητοι "εσφιγμενίτες" χάρις στα μέσα που διαθέτουν, μιλάμε για το δίκιο του ισχυρού, να πετυχαίνουν πρόσκαιρα να περνάνε στον κόσμο τη δικιά τους "αλήθεια" όμως "Θεός ού μυκτηρίζεται". Και όσοι εξακολουθούν να πολεμούν τους πραγματικούς Εσφιγμενίτες ή να νίπτουν τας χείρας τους ας αναλογιστούν έστω και την ύστατη ώρα, τώρα που ο Πατριάρχης ετοιμάζεται να συνεορτάσει του Αγίου Ανδρέα μαζί με τον αιρεσιάρχη Πάπα Ρώμης μέσα στην Κωνσταντινούπολη, ότι τα ψέματα τελείωσαν και οφείλουν να συνταχθούν στο πλευρό της Αλήθειας.


Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του Πατριαρχείου :

«Η Α. Θ. Παναγιότης, ο Πατριάρχης, εδέχθη: Τόν Σεβ. Αρχιεπίσκοπον κ. Piero Marini, μετά τού Οσιολ. κ. Konrad Krajewski, συνοδευόμενον υπό τού Σεβ. Αρχιεπισκόπου κ. Antonio Lucibello, Νουντσίου τού Βατικανού εν Αγκύρα, μεθ'ών συνειργάσθη διά τήν προετοιμασίαν τής ενταύθα επισκέψεως τής Α. ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ, τού Πάπα Βενεδίκτου τού ΙΣΤ΄, κατά τόν προσεχή Νοέμβριον.
Τούς Οσιωτάτους Ιερομόναχον κ. Γαβριήλ, εκ τών αδελφών τής Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, καί Μοναχόν κ. Νικόδημον, εκ τών αδελφών τής Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου, ελθόντας ενταύθα εκ μέρους τής Ιεράς Κοινότητος Αγίου Όρους πρός συνεργασίαν επί τού προγράμματος τής επικειμένης Πατριαρχικής επισκέψεως εις τόν Άθω...»

Μεγάλο γεγονός πλησιάζει για τον Οικουμενικό Πατριάρχη και ιστορικό θα λέγαμε. Την εορτή του αγίου Ανδρέα κανόνισαν να την συνεορτάσουν με τον αρχιαιρεσιάρχη πάπα της Ρώμης.
Θλιβερή ημέρα για την Ορθοδοξία και άλλη μία πτώση για τον ίδιο προσωπικά τον κ. Βαρθολομαίο (και όχι βέβαια για τον Πατριαρχικό θεσμό)..
Τι κι αν βοούν οι ιεροί κανόνες και ολόκληρη η Ιερά Παράδοση για το πόσο παράνομο είναι να κάνει κάτι τέτοιο ορθόδοξος ιεράρχης.
Και άντε αυτός έχει πάρει το δρόμο του και τον ακολουθεί με συνέπεια. Να θυμίσουμε ότι ήταν ο διάκονος το 1965 στην τελετή (ψευδο)άρσεως των αναθεμάτων μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

«Ο κοινωνών ακοινωνήτω ακοινώνητος έσται» φωνάζουν οι Άγιοι Απόστολοι αλλά ποιος τους ακούει. Και αν τους ακούει ποιος κάνει κάτι τελικά γι αυτό;.

«Ο μη λέγων πάσι τοις αιρετικοίς ανάθεμα , ανάθεμα έστω» βοούν οι Οικουμενικές Σύνοδοι δια Πνεύματος Αγίου. Ο τωρινός Πατριάρχης όμως όχι μόνον δεν αναθεματίζει τους αιρετικούς αλλά αποκαλεί και τον αρχιαιρεσιάρχη πάπα Ρώμης Αγιώτατο όπως φαίνεται στην παραπάνω ανακοίνωση αλλά και αλλού δεκάδες φορές ως τώρα.
Κατά τα άλλα το μνημόσυνό του συνεχίζεται κανονικότατα στις λεγόμενες Νέες Χώρες αλλά και όλοι οι άλλοι, μεταξύ των οποίων και ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, πηγαίνουν κι έρχονται στο Φανάρι συλλειτουργώντας μαζί του και παίρνοντας την ευλογία του.

Γράφτηκε, ότι ένας «εκ των αδελφών τής Ιεράς Μονής Εσφιγμένου» επισκέφτηκε τον Πατριάρχη.
Πρόκειται φυσικά όχι για πραγματικό Εσφιγμενίτη μοναχό αλλά για έναν αυτοαποκαλούμενο Εσφιγμενίτη.
Το μοναδικό μοναστήρι του Αγίου Όρους, η μονή Εσφιγμένου, που πράττει κατά συνείδηση εδώ και δεκαετίες και δεν μνημονεύει τους οικουμενιστές πατριάρχες, διώκεται ως γνωστό για τον λόγο αυτό. Στα πλαίσια του διωγμού αυτού μια άλλη αδελφότητα του Αγίου Όρους ονομάστηκε «μονή Εσφιγμένου» και με την δύναμη του Καίσαρος λαμβάνει την αλληλογραφία, τις συντάξεις των γερόντων που βρίσκονται στο μοναστήρι, τα χρήματα από τα μετόχια, ακόμα και τα αγροτικά μηχανήματα που χρησιμεύουν για τις δουλειές άμεσης ανάγκης επιβίωσης. Όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για είδη που αγοράστηκαν με τις οικονομίες των μοναχών από το εργόχειρό τους ή την πρότερη εργασία τους.
Ποιο ήταν το έγκλημά τους; To ότι κατά την συνείδησή τους πράττουν αυτό που κατά τους κανόνες είναι το ΣΩΣΤΟ.
Κατακρίνονται εντελώς αβάσιμα ως σχισματικοί ενώ ο Πατριάρχης που υποδέχεται τον «αγιότατο» αδελφό του τον Ρώμης , συνεχίζει να ψάλλεται στα υπόλοιπα 19 μοναστήρια ως «ορθοτομών τον λόγο της αληθείας»...

Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

--------------------------------------------

========================================

 Το «ηλεκτροσόκ» του ακραίου καπιταλισμού

ΜΑΙΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ

Το νέο βιβλίο της δημοσιογράφου και συγγραφέως Naomi Klein χαρακτηρίστηκε βόμβα στα πόδια του Αγάλματος της Ελευθερίας αφού απειλεί να τινάξει στον αέρα το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού που έχει φωλιάσει εκεί. Βέβαια κάποιοι έσπευσαν να την απαξιώσουν μέσα από άρθρα στον Τύπο και στο Internet ως «συνωμοσιολόγο», άσχετη με την οικονομία και την πολιτική, εμφανώς ανεδαφική. Η ουσία όμως παραμένει: πολλοί άρχισαν να σκέφτονται μήπως έχει δίκιο. Η πρώτη συνέντευξη Τύπου για το βιβλίο δόθηκε στο Μόντρεαλ, στις 4 Σεπτεμβρίου 2007, και η 37χρονη συγγραφέας δεν έδειξε να ανησυχεί καθόλου. Με επτά ερευνητές και τέσσερις δικηγόρους (έναν Καναδό, δύο Βρετανούς και έναν Αμερικανό) να καλύπτουν τα νώτα της, είχε προεξοφλήσει τις αντιδράσεις: «Για κάθε πιθανώς δυσφημιστική πληροφορία που θα παρέθετα, έπρεπε να διαθέτω το αντίστοιχο ντοκουμέντο. Δεν έπαιρναν τίποτα ως δεδομένο και αυτό σήμαινε σκληρή δουλειά για μένα».

Το βιβλίο μέσα στον πρώτο μήνα έγινε μπεστ σέλερ στον Καναδά και πήρε τον δρόμο για να εκδοθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Μεγάλη Βρετανία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Ρωσία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Σουηδία, στη Φινλανδία, στην Αυστραλία, στη Νορβηγία και στην Ολλανδία. Υποστηρίζεται από την ιστοσελίδα (http://www. naomiklein.org/main) και ένα ομότιτλο βίντεο έξι λεπτών (http: //www. naomiklein. org/shockdoctrine/short-film) για τη μέθοδο αναμόρφωσης με ηλεκτροσόκ στο παρελθόν και σήμερα, σε σενάριο της Naomi Klein και παραγωγή του Alfonso Cuaron. Το τελευταίο εμφανίζεται ξανά και ξανά στα blogs όλου του κόσμου και αφήνει τους χρήστες του Internet άφωνους. Απομένει να συνδυάσει κανείς τις εικόνες του βίντεο με τις περιγραφές του ομότιτλου βιβλίου Το δόγμα του ισχυρού σοκ. Η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής, το οποίο διαβάζεται και αυτόνομα. Πρόκειται για μια σειρά αποκαλύψεων όσον αφορά την καταλυτική επίδραση του δόγματος Milton Friedman στη σημερινή πραγματικότητα.

Ενας κυνικός οπορτουνισμός

Η Ναόμι Κλάιν

Γιατί κάτι τέτοιο είναι αιρετικό; Ο Milton Friedman (1912-2006), ένας από τους πιο διάσημους οικονομολόγους του προηγούμενου αιώνα και τιμημένος το 1976 με Νομπέλ Οικονομικών Επιστημών, υπήρξε πάντα αμφιλεγόμενος ως προς την αξία των πολιτικών του απόψεων. Στο βιβλίο του Capitalism and Freedom, μανιφέστο των αρχών του (1962), σημείωνε: «Μόνο μια κρίση - υπαρκτή ή διαφαινόμενη - μπορεί να επιφέρει πραγματική αλλαγή. Το τι θα ακολουθήσει την κρίση εξαρτάται από τις κυρίαρχες ιδέες στον ορίζοντα». Σε όλη τη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του ο ίδιος θα φρόντιζε να διασφαλίσει ότι οι κυρίαρχες ιδέες στον ορίζοντα των πιο ισχυρών πολιτικών και γραφειοκρατών ήταν εκείνες που είχε προωθήσει: απελευθέρωση της αγοράς, ιδιωτικοποίηση κρατικών εταιρειών και μέσων, συρρίκνωση στο ελάχιστο της κυβερνητικής εξουσίας και απόλυτη ελευθερία στο κεφάλαιο ώστε να μπορεί να κινηθεί κατά τις ανάγκες του. Η επιτυχία του όσον αφορά την εκπλήρωση του στόχου του φάνηκε στις γεμάτες έξαψη υμνολογίες πολιτικών, οικονομολόγων και σοφών από όλον τον κόσμο με το που πέθανε, πέρυσι, σε ηλικία 94 ετών.

Η Naomi Klein σκιαγραφεί εντελώς διαφορετικά το αληθινό αποτύπωμά του, έναν κυνικό οπορτουνισμό από μέρους των κυρίων εκφραστών του δόγματος. Οι τελευταίοι έμαθαν μόνο να αρπάζουν τις ευκαιρίες από τον αποπροσανατολισμό και τον θρήνο πάνω σε μια ανυπέρβλητη καταστροφή για να εφαρμόζουν στην πράξη αυτό που ο Friedman ονόμασε οικονομικό «ηλεκτροσόκ». Υστερα από δυόμισι χρόνια έρευνας πάνω στο θέμα, η Klein κατηγορεί τους οικονομολόγους της «σχολής του Σικάγου» - ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου ο Friedman - ότι έβλαψαν πολλά έθνη που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Η Σρι Λάνκα μετά το τσουνάμι, η Χιλή του Πινοσέτ, η Ρωσία του Γέλτσιν, η Νέα Ορλεάνη μετά τον τυφώνα, η μετα-κομμουνιστική Πολωνία, και άλλες χώρες κατά την Klein, υπέστησαν το «ηλεκτροσόκ» του ακραίου καπιταλισμού. Σε συνέντευξή της στην ηλεκτρονική εφημερίδα Georgia Straight, η συγγραφέας ανέφερε ότι παρατήρησε για πρώτη φορά αυτό το φαινόμενο σε ένα από τα δημοσιογραφικά ταξίδια της στη Σρι Λάνκα, το καλοκαίρι του 2005, έξι μήνες μετά την ερήμωση από το τσουνάμι της Ασίας. Διαπίστωσε τότε ότι σε διάστημα λίγων ημερών από την καταστροφή η κυβέρνηση της Σρι Λάνκα είχε περάσει νομοσχέδιο που άνοιγε τον δρόμο στην ιδιωτικοποίηση της παροχής νερού και είχε ξεκινήσει νομοθετικές εργασίες για να ξεπουλήσει τη δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού. Πέραν τούτων κάποιοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι είχαν ορίσει όλη την ανατολική ακτή του νησιού ως «ουδέτερη ζώνη» αποκλείοντας έτσι τις κοινότητες των ψαράδων από τη δυνατότητα να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Η επίσημη αιτιολογία ήταν «για να τους προστατέψουν από νέο τσουνάμι», αλλά κατά παράδοξο τρόπο ο περιορισμός δεν ίσχυσε για τη βιομηχανία τουρισμού. Μάλιστα κάποιοι ενέτειναν τις πιέσεις τους το 2003, όταν η κυβέρνηση είχε αναγγείλει ένα πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης που θα μορφοποιούνταν εν μέρει από την Παγκόσμια Τράπεζα και θα αποτελούσε το κλειδί της μελλοντικής ευημερίας της χώρας. «Ο εξαναγκασμός από τη φυσική καταστροφή είναι κάτι σαν εσωτερική υπόθεση για τους υπερεθνικούς δανειοδότες - η άμεση ανάγκη για τεράστια βοήθεια έγινε τώρα μοχλός αύξησης αποδοτικότητας του κεφαλαίου έτσι ώστε πολλές χώρες που χτυπήθηκαν από το τσουνάμι, μαζί και η Σρι Λάνκα, να υποκύψουν σε αυτό που λέγεται "δομική ανασυγκρότηση - ιδιωτικοποίηση και απελευθέρωση της αγοράς"».

«Βιβλίο σύγχρονης ιστορίας»

Ολα αυτά, σύμφωνα με τη συγγραφέα, είχαν μια περίεργη ομοιότητα με την επιχείρηση-«σκούπα» του οικονομικού προγράμματος που επιβλήθηκε στο ρημαγμένο από τον πόλεμο Ιράκ το 2003. Κι εκεί είχαν αφανιστεί πρώτα βιβλιοθήκες, μουσεία, αρχαιότητες. Είχαμε τη μέθοδο του ηλεκτροσόκ και πάλι. Ωστόσο ήταν κάτι άλλο, πολύ πιο κοντινό, που ώθησε τη Ναόμι να αναλάβει δράση. Η περίεργη στάση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης απέναντι στην ερήμωση της Νέας Ορλεάνης - μια απλή θρηνολογία - την έκανε να πειστεί ότι αυτά που είχε παρατηρήσει ως τότε δεν ήταν απομονωμένα περιστατικά ενός τύπου εκμετάλλευσης ανά τον κόσμο, αλλά στρατηγική που επωαζόταν μεθοδικά από ιδεολόγους της ελεύθερης αγοράς. Ηταν η χρήση μιας νέας τακτικής - μέσα από την καταστροφή, την κρίση, την τραυματική εμπειρία να γίνονται πράξη οι ιδέες της οικονομίας. Κάτι τέτοιο έμοιαζε να εξελίσσεται 35 χρόνια τώρα. Σύμφωνα με την Klein, οι ρίζες του εντοπίζονται στο 1973, όταν ανατράπηκε ο αριστερίζων πρόεδρος Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή για να ανέβει στην εξουσία ο δικτάτορας Αουγκούστο Πινοσέτ. Το στρατιωτικό πραξικόπημα συνοδευόταν από ένα πρόγραμμα δραστικής νεοφιλελεύθερης «επισκευής» της οικονομίας της χώρας...

«Το βιβλίο μου είναι ένα βιβλίο σύγχρονης ιστορίας» δήλωσε η Naomi Klein. «Εχει ονόματα, ημερομηνίες, γεγονότα». Οι συσχετισμοί μέσα στο βιβλίο όμως κάνουν τη διαφορά. Οταν η συγγραφέας συγκρίνει την πολιτικο-οικονομική θεωρία του Friedman με την απεχθή μέθοδο του Ewan Cameron, ψυχιάτρου της CIA, ο οποίος στις δεκαετίες του '50 και του '60 επιχείρησε να απονεκρώνει τις προσωπικότητες των ασθενών του με πειραματικά φάρμακα και ηλεκτροσόκ ώστε να τις ανασυνθέτει μετά όπως ήθελε, και όταν το βίντεο που συνοδεύει το βιβλίο αντιπαραβάλλει σκηνές από τα πειράματα του ψυχιάτρου Cameron, το εγχειρίδιο βασανιστηρίων της CIA, τις επιθέσεις των Αμερικανών στο Ιράκ και το τσουνάμι στην Ασία, είναι σίγουρο ότι δεν μιλάμε για απλή παράθεση περιστατικών.

Κανείς δεν περίμενε μόνο κάτι τέτοιο από τη συγγραφέα του No Logo. Με εκείνο το πρώτο βιβλίο είχε προκαλέσει εν έτει 2000 τη δυσφορία άλλων γιγάντων της εποχής μας, των πολυεθνικών εταιρειών. Οι λεπτομερείς περιγραφές της για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και το ανήλικο εργατικό δυναμικό των πολυεθνικών εταιρειών στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, καθώς και η εκτεταμένη κριτική στο παράδειγμα της Nike, προκάλεσαν τη σπάνια αντίδραση της εταιρείας που προέβη σε δημόσια απάντηση. Αλλά ο πληθυσμός των πανεπιστημίων είχε κάνει το No Logo σύνθημα. Η Klein, γεννημένη στο Μόντρεαλ, με διπλή υπηκοότητα Καναδής-Αμερικανίδας, δεν θεωρεί τον εαυτό της επαναστάτη. Κάνει τη δουλειά της και έχει τη σταθερή συμπαράσταση του συζύγου της Avi Lewis, εκφωνητή του CBC. Η ίδια προέρχεται από οικογένεια ακτιβιστών, με μητέρα την Bonnie Klein, παραγωγό ταινιών του καναδικού National Film Board, και πατέρα έναν γιατρό που έφυγε στον Καναδά από τις Ηνωμένες Πολιτείες τον καιρό του πολέμου του Βιετνάμ. Τα πεθερικά της είναι επίσης ακτιβιστές. «Είναι μια παράδοση κι αυτή. Είμαστε μέρος αυτής της παράδοσης και, παρ' ότι δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοια συχνά, είμαι περήφανη που ανήκω σε αυτήν». Και ένας προσωπικός λόγος για τη συγγραφή του βιβλίου The Shock Doctrine; «Ειλικρινά θεώρησα ότι οι αναλύσεις του καιρού μας δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα που ζούμε μετά την 11η Σεπτεμβρίου».

* Το προηγούμενο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν «No Logo» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Το ΒΗΜΑ, 07/10/2007 , Σελ.: S05

«Σάς άκουσα να κατηγορείτε την εξουσία, το σύστημα, τους ανθρώπους. Λέτε πως ο κομμουνισμός γκρέμισε εκκλησίες,φυλάκισε πιστούς, πολέμησε την Εκκλησία. Ναι, έτσι είναι.

Ας εξετάσουμε όμως τα πράγματα συνολικότερα και βαθύτερα.

Ας ανατρέξουμε σε όσα προηγήθηκαν. Πολύ πρωτύτερα ο λαός μας είχε χάσει την πίστη του, είχε περιφρονήσει την παράδοσή του, είχε λησμονήσει την ιστορία του, είχε αρνηθεί τα ιερά και τα όσιά του. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Η τωρινή εξουσία; Εμείς φταίμε! Και τώρα θερίζουμε ότι σπείραμε…
Ας θυμηθούμε, τι παράδειγμα έδιναν στο λαό οι διανοούμενοι, οι ευγενείς, οι έμποροι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, και προπαντός, τι παράδειγμα δίναμε εμείς, οι κληρικοί.
Ήμασταν οι χειρότεροι απ’ όλους!
Γι’ αυτό και των παπάδων τα παιδιά, βλέποντας μέσα
στις οικογένειες τους την ανηθικότητα και τη φιλοχρηματία, γίνονταν οι πιο φανατικοί άθεοι, οι πιο μαχητικοί επαναστάτες. Πολύ πριν από την επανάσταση του 1917 ο κλήρος είχε χάσει κάθε δυνατότητα καθοδηγήσεως του λαού.

Από το πλήθος των μοναστηριών της πατρίδας μας, μόνο πέντ’ έξι ήταν φωτεινοί φάροι του Χριστιανισμού και του πνεύματος: το Βάλαμο, η Όπτινα με τους μεγάλους στάρτσι, το Ντιβέγιεβο, το Σάρωφ και ίσως ένα - δύο ακόμα. Στα υπόλοιπα όχι μόνο την πίστη και την αρετή δεν συναντούσε κανείς, αλλά και σκανδαλιζόταν από το κοσμικό φρόνημα και την ανόητη επιδεικτικότητα.

Τι μπορούσε να πάρει ο λαός από τέτοιους ρασοφόρους, από τέτοιους δήθεν εκπροσώπους του Θεού; Εμείς τον σπρώξαμε στην επανάσταση, γιατί δεν του δώσαμε το καλό παράδειγμα. Δεν του εμπνεύσαμε την πίστη, την αγάπη, την υπομονή, την ταπείνωση.

Μην τα ξεχνάτε όλ’ αυτά, μην τα ξεχνάτε! Γι’ αυτό μας εγκατέλειψε τόσο εύκολα ο λαός.

Γι’αυτό αρνήθηκε μαζί μ’ εμάς και το Θεό. Γι’ αυτό γκρέμισε τις εκκλησιές.
Δεν μπορώ, λοιπόν, να κατηγορήσω την εξουσία, το σημερινό καθεστώς.

“…Ο λαός επίσης είναι από τη φύση του πατριώτης. Αγαπά τη γη όπου γεννήθηκε, το κλίμα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε…Ο πραγματικός, ζωντανός, ισχυρός, φυσικός πατριωτισμός του λαού, δεν είναι καθόλου εθνικός πατριωτισμός, ούτε καν τοπικός, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του αποκλειστικά κοινοτικός. Αλλά αγαπά ακόμα τη γλώσσα που μιλά…Ταυτίζεται επίσης με τα έθιμα και τις αληθινές ή λαθεμένες αντιλήψεις της χώρας του. Αν αυτά τα έθιμα, αυτές οι ιδέες κι αυτή η γλώσσα καλύπτουν μια περιοχή, τότε αρχίζει να γίνεται πραγματικά ένας τοπικός πατριώτης. Αν καλύπτουν ένα ολόκληρο έθνος, τότε γίνεται ένας εθνικός πατριώτης. Με την έννοια αυτή, κανείς δεν είναι τόσο βαθιά ούτε τόσο ειλικρινά πατριώτης όσο ο λαός…

(Μ. Μπακούνιν και Ιταλία, 2ο μέρος, σελ. 81-83 μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)

Μίκης Θεοδωράκης: ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Γραμμένο στις 22.9.2008, αποκλειστικά για το ΡΕΣΑΛΤΟ.
Δημοσιεύεται στο τεύχος-32, μηνός Οκτωβρίου 2008




Φαίνεται ότι οσονούπω ολοκληρώνεται και ο τρίτος κύκλος υποβάθμισης των αξιών που έως σήμερα χαρακτήριζαν κουτσά-στραβά την εθνική μας ζωή, για να ανοίξει επί τέλους η είσοδος της χώρας στην εποχή του Προτεκτοράτου, που μπορεί κανείς να διακρίνει δια γυμνού οφθαλμού να ξανοίγεται διάπλατα μπροστά μας. Οι άλλοι δύο κύκλοι αφορούσαν τον ελληνικό πολιτισμό και την ηθική συγκρότηση του λαού μας. Δηλαδή τις πολιτιστικές και ηθικές μας αξίες. Ο τρίτος και τελευταίος, του οποίου τους επιθανάτιους σπασμούς ζει σήμερα η χώρα, είναι η πολιτική, που παρασύρεται προς την απαξίωσή της από τον ίδιο τον πολιτικό κόσμο μαζί με το πλέγμα των σχέσεων και των εξαρτήσεων που έχει αυτός δημιουργήσει γύρω του.

Το ερώτημα είναι κατά πόσο αυτή η καταστροφική πορεία οφείλεται σε λάθη του ίδιου του λαού μας είτε σε δυνάμεις μέσα και έξω από τη χώρα μας, που για δικούς τους λόγους βοήθησαν ή κατάφεραν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε σε τόσο μικρό σχετικά χρονικό διάστημα να κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε μορφές εξάρτησης παρόμοιες με κείνες της Αλβανίας, του Κόσοβου, των Σκοπίων, της Ουκρανίας, της Γεωργίας, του Ιράκ και άλλων παρόμοιων χωρών που έχουν μεταβληθεί ουσιαστικά σε μαριονέτες της αμερικάνικης πολιτικής.

Σ’ αυτό το ερώτημα μόνο μια εμπεριστατωμένη και επιστημονικά θεμελιωμένη έρευνα θα μπορούσε να δώσει την οριστική απάντηση. Όμως προς το παρόν και για λόγους εθνικού συμφέροντος, για το οποίο όλοι οφείλουμε να διατυπώνουμε θαρραλέα την όποια γνώμη μας αναλαμβάνοντας τις ανάλογες ευθύνες, εγώ θα τολμούσα να πω, ότι αυτή η αρνητική πορεία οφείλεται σε λάθη όχι του λαού μας αλλά των κάθε λογής εκπροσώπων του αλλά φυσικά και στην ενεργό ανάμειξη όλων αυτών που έχουν κάθε συμφέρον να υποτάξουν την γενική πορεία της χώρας μας στην στρατηγική που έχουν χαράξει και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Είναι γνωστές όλες αυτές οι θεωρίες για το τέλος της ιστορίας και για την ομάδα των κακών λαών που θα πρέπει να τιμωρηθούν (η πρώτη, το Ιράκ, τιμωρήθηκε ήδη), καθώς και οι νέες συνθήκες που προκύπτουν από την παγκοσμιοποίηση κλπ. κλπ. Τελευταία όμως υπήρξαν απρόβλεπτες και βαθύτατες αλλαγές στον χάρτη των διεθνών σχέσεων και ισορροπιών με την εκπληκτική οικονομική άνοδο της Κίνας και κυρίως την επάνοδο της Ρωσίας σε ρόλο υπολογίσιμης οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης.

Αυτά τα δύο φαινόμενα οδήγησαν την υπερδύναμη σε αναθεώρηση (και σε ένα βαθμό σε αναδίπλωση) της επιθετικής στρατηγικής της που την οδηγεί σε πρωτοβουλίες και τακτικές της ψυχροπολεμικής εποχής, η οποία ως γνωστόν είχε δύο χαρακτηριστικά: πρώτον την απομόνωση της τότε Σοβιετικής Ένωσης (και νυν Ρωσίας) και δεύτερον την νέα περικύκλωσή της με στρατιωτικές βάσεις όσο γίνεται εγγύτερα στα εδάφη της. Εξ ου και η εγκατάσταση πυραύλων σε Πολωνία-Τσεχοσλοβακία και η μετατροπή του Κοσυφοπεδίου, των Σκοπίων, της Γεωργίας και μιας σειράς πρώην σοβιετικών δημοκρατικών αλλά και του Αφγανιστάν και του Ιράκ σε επιθετικές βάσεις.

Το καινούριο στοιχείο σε σχέση με τον ψυχρό πόλεμο είναι ότι από το αμερικανικό νατοϊκό στρατόπεδο λείπει σήμερα η ιδεολογική κάλυψη (πρόσχημα) με την ανάγκη «άμυνας» κατά του κομμουνισμού. Σήμερα η Ρωσία έχει ήδη γίνει αποδεκτή από τη Δύση ως μια δημοκρατική χώρα με ελεύθερη αγορά, που μάλιστα συμμετέχει στο κλαμπ των οκτώ ισχυρών δυνάμεων.

Επομένως το αμερικανικό νατοϊκό στρατόπεδο δεν έχει πλέον την ευχέρεια να καταγγείλει μια δυτική χώρα είτε έναν δυτικό ηγέτη ως συνοδοιπόρο φιλοκομμουνιστή όπως έκανε άλλοτε, γιατί ακριβώς υπάρχει αυτό το έλλειμμα της ιδεολογικής κάλυψης. Λ.χ. θα μπορούσε ποτέ προχτές ένας ηγέτης όπως ο Κώστας Καραμανλής να τολμήσει να πει «όχι» πρόσωπο με πρόσωπο με τον εκάστοτε Αμερικανό πλανητάρχη; Σε μια τέτοια περίπτωση θα τον χαρακτήριζαν ως συνοδοιπόρο και πιθανώς σε συνθήκες όπως λ.χ. της δεκαετίας του ΄50, θα τον οδηγούσαν στο απόσπασμα στο πλευρό του Μπελογιάννη!

Τι γίνεται λοιπόν σήμερα χωρίς τη λεοντή του αντικομμουνισμού, όταν κάποιος αγνοεί αυτές τις δύο θεμελιώδεις εντολές της υπερδύναμης, δηλαδή απομόνωση της Ρωσίας και μεταβολή της Ελλάδας σε επιθετικό προγεφύρωμα εναντίον της; Και πώς να ξεχάσουν το «όχι» του Κυπριακού λαού -με την ουδετερότητα της Ελληνικής κυβέρνησης- που πιθανώς πήγε τα άμεσα επιθετικά τους σχέδια μια εποχή πίσω, δεδομένου ότι η Κύπρος σε έναν υποθετικό πόλεμο με το Ιράν μπορούσε να αποτελέσει το βασικό στήριγμα-ορμητήριο σε μια τόσο μεγάλου μεγέθους επιχείρηση;

Αυτά είναι σφάλματα που δεν συγχωρούνται από τους ιέρακες του Πενταγώνου που ανεξαρτήτως Κλίντον-Μπους-Ομπάμα χαράζουν απτόητοι την γενική στρατηγική των ΗΠΑ, που αποβλέπει σταθερά στην εδραίωση μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας.

Ο Ελληνικός λαός είχε την ιδιαιτερότητα σε σχέση με άλλες δυτικές χώρες να δοκιμάσει επάνω στο πετσί του τα αποτελέσματα αυτής της αδίστακτης Αμερικανικής πολιτικής που προκειμένου να πετύχει τους στόχους της είναι ικανή να πατήσει επί πτωμάτων. Όπως μετέβαλαν σε πτώμα την Ελληνική δημοκρατία και τις ελευθερίες του ελληνικού λαού με την επτάχρονη χούντα και όπως γέμισαν με ανθρώπινα πτώματα την Κύπρο με όργανό τους τον πιστό τους σύμμαχο και συνεργό, την Τουρκική στρατιωτική χούντα.

Ήταν φυσικό λοιπόν μετά απ’ αυτές τις δύο τεράστιες εθνικές καταστροφές που μας επέβαλαν με τόσο ωμό και σκληρό τρόπο, ο Ελληνικός λαός να οδηγηθεί στο σύνολό του (σχεδόν) σε μια στάση τουλάχιστον επιφυλακτική απέναντι στους παλιούς του συμμάχους. Ακόμα και οι εθνικόφρονες, που ήταν παλιοί τους φίλοι, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ δαπάνησαν εκατομμύρια δολλάρια για να τους σώσουν από τον κομμουνισμό. Γιατί κι αυτοί δεν ξεχνούν ότι τους έσωσαν μεν από τους απεχθείς Έλληνες κομμουνιστές, όμως στη συνέχεια τους παρέδωσαν δεμένους και φιμωμένους στην φιλική τους στρατιωτική χούντα, τη δε Κύπρο στους φίλους και συμμάχους των ΗΠΑ Τούρκους στρατηγούς.

Όλα αυτά οι Έλληνες δεν τα ξεχνούν και ούτε πρόκειται ποτέ να τα ξεχάσουν, πόσο μάλλον που οι Αμερικανοί δολοπλοκούν εναντίον μας χρησιμοποιώντας πότε τον ένα και πότε τον άλλο και προβάλλοντας χωρίς ντροπή τα ανθρώπινα δικαιώματα από τα ύψη των συρματοπλεγμάτων του Γκουαντανάμο, δηλαδή της πιο τρανταχτής περιφρόνησης όχι μόνο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης σάρκας, μιας και δεν πρόκειται πια για ανθρώπινα όντα που φυλάσσονται εκεί μέσα αλλά για ανθρώπινες σάρκες που δέχονται επί σειράν ετών τον πόνο και τον εξευτελισμό.

Οι Αμερικανοί λοιπόν μας τιμωρούν μόνο και μόνο γιατί έχουμε μνήμη και εθνική αξιοπρέπεια και επομένως για να εφαρμόσουν τα σχέδιά τους πρέπει να εξαλειφθεί η εθνική μας μνήμη και αξιοπρέπεια δηλαδή ο πολιτισμός και το ήθος μας -πράγμα που εν πολλοίς το επέτυχαν σ΄ ένα μεγάλο βαθμό με την βοήθεια των Ελλήνων ισχυρών τους φίλων πρακτόρων, προπαγανδιστών, παραγόντων της οικονομικής κυρίως ζωής, καθώς και μωροφιλόδοξων πολιτικάντηδων- για να έρθει η σειρά της Πολιτικής και των πολικών, γιατί απέτυχαν στην πλειοψηφία τους να «συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις» και να επιβάλουν ένα καθεστώς πλήρους ευθυγράμμισης με την γενική στρατηγική των ΗΠΑ. Ένα καθεστώς ουσιαστικά προτεκτοράτου.

Και γι’ αυτό προετοιμάζεται ολοταχώς το πολιτικό σκηνικό από το οποίο θα ξεπηδήσει το νέο σύστημα (ποιο άραγε; ) που με πομπώδεις, ως συνήθως, διακηρύξεις, καταδίκες και ευχολόγια θα ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξαν οι Μπερίσα, Γκρουεφσκ, Γκουσένκο, Θάτσι, Σακασβίλι και τόσοι και τόσοι άλλοι ιππότες της ελεεινής μορφής.

Εάν όμως θέλετε την γνώμη μου, πιστεύω ότι αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρουν. Ο Ελληνικός λαός ωρίμασε ύστερα από τις τόσες και τόσες δοκιμασίες, το μορφωτικό του επίπεδο έχει ανεβεί και έχει ήδη δημιουργηθεί μια πλατειά βάση παραγωγικών δυνατοτήτων, που μας προσφέρει σε μεγάλο βαθμό οικονομική αυτοτέλεια. Τέλος η θέση μας στον κόσμο γενικά έχει βελτιωθεί, ώστε φίλοι και εχθροί να μας υπολογίζουν.

Βεβαίως στα θέματα του πολιτισμού και του ήθους έχουν γίνει ρήγματα. Όμως δεν πιστεύω ότι έχουν φτάσει σε τόσο βάθος, ώστε να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα του λαού μας, που σε μεγάλο βαθμό διατηρεί την αγάπη, την πίστη και την προσήλωσή του στις εθνικές μας παραδόσεις, πολιτιστικές και ηθικές.
Στον χώρο της πολιτικής επίσης η κρίση είναι επιφανειακή. Η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού μας κόσμου αντανακλά το ήθος και τον πολιτισμό του λαού μας παρ’ όλη τη λυσσαλέα προσπάθεια που καταβάλλεται από την προπαγάνδα για να φανεί στο σύνολό της ξεκομμένη από τον λαό, τις ανάγκες του και τις αξίες του.

Ας μη μας εντυπωσιάζουν τα παιχνίδια που παίζονται στην επιφάνεια από μια μεγάλη μερίδα του τύπου και της τηλεόρασης, που σε έναν επικίνδυνο βαθμό έχουν γίνει φερέφωνα των μαύρων δυνάμεων που επιζητούν την καταστροφή μας.

Έτσι για άλλη μια φορά καλώ την πολιτική κυρίως τάξη να δώσει λίγη προσοχή στην παραπάνω ανάλυσή μου, για να δει πού βρίσκεται το κύριο εθνικό μας πρόβλημα, ώστε να παραμερίσουν τις δευτερεύουσες κατά τη γνώμη μου διαφορές τους επικεντρώνοντας την προσοχή τους στον κύριο εθνικό κίνδυνο που μας απειλεί, δηλαδή την καταβαλλόμενη ασφυκτική προσπάθεια να μεταβάλουν τη χώρα μας σε προτεκτοράτο. Γεγονός που πιστεύω ότι δεν μπορεί να υπάρξει Έλληνας που να το επιτρέψει να πραγματοποιηθεί.

Αθήνα, 22.9.2008

ΥΓ. Θα περίμενα από την Κυβέρνηση, τη στιγμή που ο υποτιθέμενος διαπραγματευτής κ. Νίμιτς τόλμησε να θέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θέμα της δήθεν «μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας» να δώσει εντολή στον εκπρόσωπο της Ελλάδας να εγκαταλείψει πάραυτα τις συζητήσεις και να αποσυρθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Όμως δεν το έκανε κι αυτό με βάζει σε μαύρες σκέψεις. Ελπίζω αυτό το σφάλμα να μην επαναληφθεί. Έχω ήδη τονίσει από το 1992 και μάλιστα στο Υπουργικό Συμβούλιο, ότι όλα ξεκινούν από το όνομα «Μακεδονία» σαν πρώτο βήμα, για να ακολουθήσουν η Εθνότητα, η Γλώσσα και οι μειονότητες των … «μακεδόνων» στην Ελληνική Μακεδονία, ώστε το έδαφος να προετοιμαστεί για να αρχίσει η αμερικανική πολιτική τους εκβιασμούς και τις απειλές για την ίδια την εδαφική μας ακεραιότητα σε περίπτωση που δεν θα συμμορφωθούμε πλήρως προς τας υποδείξεις…

Πολιτιστικές Τοξίνες

Η ιέρεια της βιομηχανίας του θεάματος επισκέφτηκε ψες αυτήν την χώρα, και οι ιθαγενείς φόρεσαν τα πιο φανταχτερά τους ρούχα, τις λαμπερές τους χάντρες, για να την προϋπαντήσουν. Κάποτε, όλοι αυτοί σνόμπαραν την Ελλάδα και την απεύφευγαν. Σήμερα συρέεουν στην άχαρη γωνιά της Ευρώπης, καθότι κατάλαβαν πως μπορούν να πατήσουν πάνω στο φτωχο-επαρχιώτικο κόμπλεξ των νεοελλήνων και να βγάλουν ίσαμε 10.000.000 ευρώ σε μία νύχτα, ενώ τα κανάλια θα αποθεώνουν την αρπαχτή προβάλλοντάς τη για μέρες, αναγάγοντάς την σε “εθνικό γεγονός”. Ποιοί “τσιμπάνε”; Αυτοί που συνωστίστηκαν τις τελευταίες μέρες στα βενζινάδικα, για να ταΐσουν το ιερό τους ζώο, την κούρσα τους, παραγγέλνοντας μάλιστα ντελίβερι φάστ φουντ στην ουρά –δηλαδή όλοι εμείς: Eγώ, εσύ, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.

Χρειαζόμαστε μίαν νέα οικολογία, που θα μας προστατέψει εξίσου από τις τοξίνες που αποικιοποιούν το φαντασιακό μας.

Χάμπτι-Ντάμπτι

Πηγή :  http://ithageneis.wordpress.com/  

Τα σημερινά παιδιά δεν πάνε καλά. Μπορεί να είναι υγιέστερα, αλλά είναι υπερκινητικά, έχουν προβλήματα στο σχολείο και δυσκολεύονται να αυτονομηθούν. Τι φταίει; Ο υπερβολικός φιλελευθερισμός στο σπίτι, απαντά ο πιο γνωστός παιδίατρος της Γαλλίας.

Δύο γεγονότα, καθ΄ όλα ευπρόσδεκτα, άλλαξαν κατά τη δεκαετία του ΄70 τον ρόλο των παιδιών στις δυτικές κοινωνίες. Το ένα ήταν η επικράτηση της αντισύλληψης: το παιδί, προϊόν πλέον απόφασης και όχι τύχης, τοποθετήθηκε στην κορυφή του οικογενειακού οικοδομήματος. Το άλλο ήταν η μετάβαση από την κοινωνία των στερήσεων στην κοινωνία της αφθονίας. Πριν από τη δεκαετία του ΄70, το κυρίαρχο μήνυμα της ανατροφής ήταν: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα». Σήμερα, τα παιδιά μαθαίνουν όχι μόνο πώς μπορούν, αλλά πώς δικαιούνται κιόλας να τα έχουν όλα. Η αίσθηση της ματαίωσης, ουσιώδης για την ανάπτυξή τους, έχει εξαφανιστεί. Με την έννοια αυτή, τα παιδιά των μεσαίων τάξεων είναι πιο «κακομαθημένα» από εκείνα των πλουσίων.

Αυτά λέει στο περιοδικό Le Ρoint ο παιδίατρος Αλντό Ναουρί, που προκαλούσε πάντα θόρυβο με τα βιβλία του, είτε επέκρινε το δικαίωμα του μωρού να τρέφεται όποτε θέλει είτε καταδίκαζε την παντοδυναμία των μητέρων. Με το τελευταίο του βιβλίο, που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα με τον τίτλο «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά μας» (εκδ. Οdile Jacob), ζητά από τους γονείς να ξεχάσουν την ψυχανάλυση και την ψυχοκινητική αγωγή των παιδιών τους και να αναλάβουν ξανά τον ρόλο τους στο σπίτι. Το θεμέλιο της εξουσίας τουςτονίζει- δεν είναι η οργή ούτε βέβαια το ξύλο, αλλά η ιεραρχία και η επίγνωση αυτής της ιεραρχίας. Το παιδί αξίζει τον σεβασμό των γονιών του, αλλά δεν είναι ίσο μ΄ αυτούς. Και το μεγαλύτερο κακό που μπορούν να του κάνουν είναι να φοβούνται μήπως το «τραυματίσουν». Κάπως έτσι φτάσαμε να βλέπουμε οκτάχρονα παιδιά με μπιμπερό ή με πιπίλα...

Ο Ναουρί τα έχει- ξανά!- κυρίως με τις μητέρες. Μπροστά στην τεράστια μητρική και επαγγελματική πίεση που δέχονται, λέει, βρήκαν έναν απλό τρόπο να θεραπεύ σουν τον ναρκισσισμό τους: τέθηκαν στην υπηρεσία των παιδιών τους. Η εργαζόμενη μητέρα νομίζει πως επειδή λείπει αρκετές ώρες από το σπίτι πρέπει το βράδυ να «επανορθώσει», ενώ θα έπρεπε να γνωρίζει ότι πέντε λεπτά μετά την επιστροφή της το μωρό αισθάνεται σαν να μην είχε φύγει ποτέ από κοντά του. Ο πατέρας, από την πλευρά του, επενδύει πλέον πολύ περισσότερο χρόνο στα παιδιά του από παλιά, αλλά η θέση του δεν αναγνωρίζεται ούτε από τη μητέρα ούτε από την κοινωνία. Δεν είναι αρκετή μια πατρική άδεια δεκαπέντε ημερών. Πρέπει να γίνει αποδεκτός ο διαλεκτικός του ρόλος στην εκπαίδευση: να ενθαρρύνει τη θηλυκότητα της μητέρας και να «σπάσει» την αποκλειστική της σχέση με το παιδί.

Ο 70χρονος παιδίατρος δεν έχει καμιά αμφιβολία: η κυριότερη ένδειξη καλής ανατροφής ενός παιδιού είναι η ηρεμία του.

http://diastaseis.blogspot.com/

23.2.2008. Νέα ονόματα: "Μή μού τους κύκλους τάραττε" και οι βρικόλακες

...Όλοι αυτοί οι ξένοι ή εγχώριοι μεταπράτες τους διοχετεύουν στα μέσα ενημέρωσης, σε "πανεπιστημιακά συγγράμματα" και στα κυβερνητικά γραφεία την άποψη μιας νέας εκδοχής της πιπινέλλειας εξωτερικής πολιτικής:

"Οι έλληνες είναι κακοί, ψυχροί και ανάποδοι, γι' αυτό πρέπει να συρρικνωθούν, εάν είναι δυνατό να εξαφανιστούν από προσώπου της γης και να διασκορπιστούν στους τέσσερις ορίζοντες".

Ήδη την πρώτη εφαρμογή την πέτυχαν απόλυτα στην Κύπρο και ως βρικόλακες που πίνουν αίμα ηδονίζονται στα ελεγχόμενα από αυτούς μέσα ενημέρωσης.

Δεύτερον, για το "Μακεδονικό":

Προτείνω, όπως πλέον πολλοί κουρασμένοι και συγχυσμένοι θα αποδέχονταν, να αλλάξουν τα ονόματα όλων των Βαλκανικών κρατών. Το FYROM να ονομαστεί "Μακεδονία" και η Ελλάδα να ονομαστεί "Μή μου τους κύκλους τάραττε". Το τελευταίο όνομα, περιγράφει την Ελλάδα των τελευταίων 15 ετών και αποτελεί μια πιο μετριοπαθή ονομασία σε σύγκριση με το όνομα που ανέφερε για το νεοελληνικό κράτος σε πρόσφατο βιβλίο του κορυφαίος έλληνας πολιτικός επιστήμονας: "πρατήριο ξένων συμφερόντων".

http://www.ifestos.edu.gr/

Συνθηκολόγηση = η άρνηση της Πολιτικής

Πριν λίγους μόλις μήνες (πριν το Βουκουρέστι), κάποιοι υποστήριζαν ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε τα Σκόπια με το «συνταγματικό τους όνομα», διότι 120 κράτη τους έχουν ήδη αναγνωρίσει ως «Μακεδονία»…
Σήμερα, οι ίδιοι, υποστηρίζουν ότι πρέπει να σπεύσουμε να αναγνωρίσουμε τα Σκόπια, ως «Μακεδονία», για να τα… «σώσουμε από τη διάλυση».
Περίεργη θεωρία: Όταν τα Σκόπια εμφανίζονται να κερδίζουν, εμείς πρέπει να υποχωρήσουμε γιατί «χάσαμε». Όταν τα Σκόπια εμφανίζονται να παραπαίουν και να καταρρέουν και πάλι εμείς πρέπει να υποχωρήσουμε για να τους «σώσουμε»!

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία ό,τι κι αν συμβαίνει, εμείς πρέπει να υποχωρούμε πάντα.

Αλλά το πράγμα γίνεται ακόμα πιο διασκεδαστικό:
Οι ίδιοι μας λένε ότι απέναντι στην Τουρκία πρέπει να υποχωρήσουμε γιατί είναι «ισχυρότερη»…
Απέναντι στα Σκόπια μας λένε – οι ίδιοι – πρέπει να υποχωρήσουμε, διότι τα Σκόπια «είναι πολύ αδύνατα και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε».
Σε οποιαδήποτε διαμάχη η Ελλάδα πρέπει πάντα να υποχωρεί πλήρως, σε όλα τα ζητήματα κι έναντι οιουδήποτε αντιπάλου. Όταν είναι ισχυρότερος, γιατί «δεν μας παίρνει» να κάνουμε αλλιώς. Κι όταν είναι πιο αδύνατος, διότι «δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε».
Αυτά όλα δεν αντέχουν σε οποιαδήποτε κριτική. Δεν αποτελούν «επιχειρήματα» μιας συζήτησης. Είναι νευρωτικά τικ πανικού…

Συζήτηση μπορεί να υπάρξει μόνον αφότου παραμερίσουμε τέτοιες ανοησίες:
* Πρώτον, τα Σκόπια δεν τα διαλύουμε εμείς, ούτε μπορούμε να τα σώσουμε εμείς. Είναι τα εσωτερικά τους προβλήματα που τα διαλύουν και η αδυναμία τους να υπάρξουν ως «εθνικό κράτος Μακεδόνων» που περιλαμβάνει μιαν «ισότιμη συστατική εθνότητα ΜΗ Μακεδόνων (Αλβανών)…
* Δεύτερον, δεν ευχόμαστε, ασφαλώς, τη διάλυση των Σκοπίων. Αλλά δεν τη φοβόμαστε κι όλα. Γιατί πρέπει να μας ανησυχεί η διάλυση ενός κρατιδίου, που μπορεί να υπάρξει μόνο εξάγοντας επιθετικό αλυτρωτισμό εναντίον μας;
* Γιατί τάχα πρέπει να αγωνιζόμαστε να «διασώσουμε» ένα ασταθές κρατίδιο δίπλα μας, που φέρεται καταπιεστικά στους ίδιους τους πληθυσμούς του, επιθετικά απέναντί μας και δεν μπορεί ούτε τη δημοκρατική του νομιμότητα να διαφυλάξει;

Δεν ευχόμαστε τη διάλυση των Σκοπίων. Αλλά και δεν τη φοβόμαστε. Μπορείς να αρθρώσεις πολιτική μόνο για εξελίξεις που ΔΕΝ τις φοβάσαι. Για πράγματα που φοβάσαι, δεν αρθρώνεις πολιτική. Προετοιμάζεις συνθηκολόγηση…
Κι αυτό ακριβώς υποστηρίζουν κάποιοι στην Αθήνα: Ότι πρέπει να συνθηκολογήσουμε σε όλα. Απέναντι σε κράτη και καθεστώτα που διαλύονται.
Αλλά η συνθηκολόγηση δεν είναι Πολιτική. Είναι η άρνηση της Πολιτικής. Είναι το τέλος της Πολιτικής. Είναι και το τέλος μιας ελίτ που δεν έχει να προτείνει άλλο τίποτε, από συνθηκολόγηση σε όλα και παραίτηση απ όλα…

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη

5η Ιουνίου 2008

«Ο πόνος είναι η πυξίδα της ζωής»

Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος υποδύεται τον Ορέστη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Σλόμπονταν Ουνκόφσκι και παραγωγή ΚΘΒΕ, και μιλά για την εκδίκηση, τις τύψεις και τις προσωπικές αξίες σε έναν κόσμο όπου «η έλλειψη συνείδησης είναι η αρρώστια της εποχής»..

Ποιες προθέσεις ή ηθικές αξίες κινούν ή μετακινούν τον Ορέστη ως πρόσωπο καθώς και τη δραματική εξέλιξη της τραγωδίας του Ευριπίδη;.

Η εκδίκηση για το φόνο του πατέρα είναι η βασική κινητήρια δύναμη του Ορέστη. Ολη του η ζωή έχει γίνει αυτή η στιγμή. Η στιγμή που θα τιμήσει τον πατέρα του, που θα απελευθερώσει την πόλη, που θα δείξει την αγάπη του στην αδελφή του Ηλέκτρα, που θα φανεί αντάξιος της θεϊκής εντολής, που θα σταματήσει το διασυρμό της μητέρας του από το δαίμονα που την έχει καταλάβει, η στιγμή δηλαδή που θα σκοτώσει τη μάνα του από αγάπη. Ομως όλα θα γυρίσουν ανάποδα μετά το φόνο και ο εφιάλτης θα αρχίσει. Θα χάσει την πίστη του. Θα καταλάβει ότι ο θεός τον κορόιδεψε και τον παρέδωσε στις Ερινύες και στην τρέλα, ότι η πόλη είναι έρμαιο των ρητόρων, ότι ο πατέρας του δεν θα τον άφηνε ποτέ να διαπράξει το έγκλημα αν ζούσε, ότι οι συγγενείς δεν μπορούν να δώσουν ούτε μία μέρα από τη ζωή τους γι’ αυτόν. Σε αυτό τον κόσμο όπου όλα είναι παράλογα και μάταια, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τραβήξεις μαζί σου στο θάνατο όσο περισσότερους μπορείς..

Η ρίζα των δεινών του Ορέστη είναι η οικογενειακή μήτρα. Πόσο μπορούμε, ως ενήλικες, να ξεφύγουμε από προδιαγεγραμμένες συμπεριφορές που έχουν γραφεί ανεξίτηλα μέσα μας και εγκλωβίζουν την εξέλιξή μας;.

Πάντα υπάρχει χώρος για να αλλάξεις. Το θέμα είναι πόσο μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις επιρροές μας, να ξεχωρίσουμε αυτό που μας προχωρά και αυτό που μας κλείνει, πόσο θέλουμε να ζήσουμε τις ζωές μας και όχι τη ζωή που ονειρεύτηκαν ή που μας καταδίκασαν οι άλλοι

..

Εσείς έχετε σε κάποια στιγμή της ζωής σας (αυτο)παγιδευτεί στο μάταιο κι αδιέξοδο κύκλο της εκδίκησης;.

Η αλήθεια είναι ότι η σκέψη της εκδίκησης είναι κάτι που δύσκολα μπορείς να το αποφύγεις σήμερα, σε έναν κόσμο που σε ωθεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Και φυσικά έχω παγιδευτεί σε αυτό. Φαντάζομαι ότι μπορώ να τιμωρήσω όλους εκείνους που μου έχουν κάνει κακό, που μας κάνουν κακό καθημερινά, όμως ποτέ δεν μπόρεσα να περάσω στην πράξη. Ολα αυτά είναι πολύ ζωντανά μεν, αλλά σε ένα φανταστικό κόσμο που πολύ συχνά μου αρέσει να αποσύρομαι. Ετσι, μπορώ να διατηρώ (;) την ισορροπία μου, να εκτονώνω την ένταση. Αν όμως τολμούσα να περάσω στη δράση, νομίζω ότι δεν θα έβγαινα ποτέ από αυτόν τον κύκλο που δεν ξέρω καν αν είναι αδιέξοδος. Η κίνηση είναι ζωή, ενώ η ακινησία θάνατος..

Οι τύψεις πότε έχουν βλαπτικό και πότε ευεργετικό χαρακτήρα;.

Οι τύψεις είναι πόνος και ο πόνος ζωή. Οταν αισθάνεσαι τύψεις, σημαίνει ότι έχεις συνείδηση, ότι ξέρεις ποιος είσαι, τι έχεις κάνει. Η έλλειψη συνείδησης είναι η αρρώστια της εποχής μας. Ποιος σήμερα λυπάται για τα μικρά ή μεγάλα εγκλήματα που κάνει; Που αφήνει να γίνουν δίπλα του με τη σιωπή του; Μία φράση -«να περνάμε καλά»- χύνεται σαν δηλητήριο παντού, με αποτέλεσμα να αποφεύγουμε, να μη βλέπουμε τον πόνο. Ο πόνος όμως είναι η πυξίδα της ζωής. Αποφεύγοντας τον πόνο αποφεύγουμε τη ζωή. Οι τύψεις είναι ευεργεσία, αρκεί να δώσουμε σε αυτές την αξία και το βάρος που έχουν. Να μην εγκλωβιστούμε μέσα τους αλλά να είναι η αφορμή για να ξεπεράσουμε, να επανορθώσουμε και να επουλώσουμε, όχι να καταστρέψουμε και να καταστραφούμε..

Ποιες ηθικές αρχές θαυμάζετε σε έναν άνθρωπο και γιατί;.

Τη δικαιοσύνη, γιατί ο άνθρωπος που την έχει μέσα του είναι βαθιά ισορροπημένος. Και την πίστη, γιατί σου δίνει δύναμη για ζωή..

Είναι ουτοπικό, αυτονόητο ή ανόητο για ένα σύγχρονο άνθρωπο να υποστηρίζει ένα προσωπικό κώδικα ηθικών αξιών στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης ομοιομορφίας;.

Είναι μια επαναστατική πράξη, μια πράξη αντίστασης και οφείλουμε να την κάνουμε. Εχω την αίσθηση ότι ζούμε σε ένα δάσος, ξεκινάμε να το διασχίσουμε αλλά υπάρχουν τόσα μονοπάτια εδώ και εκεί, λίμνες και ποτάμια -όμορφα, το ξέρω-, φίλοι που έχουν στήσει σκηνές σε κρυφούς παραδείσους, που είναι πολύ εύκολο να χαθείς στις ατέλειωτες προοπτικές του δάσους και να αφήσεις το στόχο σου. Οι προσωπικές σου αξίες είναι σαν τα ψίχουλα του Κοντορεβιθούλη, σαν το μίτο της Αριάδνης. Σε βοηθούν να μη χάσεις το δρόμο, να μη χαθείς.

.Σε αυτήν την παράσταση συνεργαστήκατε με το σκηνοθέτη Σλόμπονταν Ουνκόφσκι. Ο ίδιος αναφέρει τον εαυτό του ως «Σκοπιανό» ή ως «Μακεδόνα»; Είναι άλλο ένα κλισέ ή μια πραγματικότητα ότι η τέχνη μπορεί να γεφυρώσει γεωπολιτικά σύνορα;.

Αυτοαποκαλείται Ούνκο. Τον αποκαλούμε Ούνκο. Αυτούς τους μήνες των προβών μάς απασχόλησαν πολλά θέματα αλλά όχι το όνομα της «γείτονος χώρας». Εξάλλου το όνομα μας απασχολεί εδώ και κάποια χρόνια, αλλά ο «Ορέστης» και τα θέματα που θίγει όπως η εκδίκηση, ο νόμος, η πόλη, το θύμα που γίνεται θύτης, η τρέλα, η φιλία, η συνείδηση κ.λπ. μας απασχολούν αιώνες. Και δεν είναι καθόλου κλισέ η τέχνη που ενώνει, γιατί μιλά για τον άνθρωπο και τη μοίρα του, δηλαδή τις ομοιότητές μας και όχι τις διαφορές μας. Και οι ομοιότητές μας είναι πάντα περισσότερες από τις διαφορές..

Με ποια φράση του Ορέστη θα θέλατε να κλείσουμε αυτή τη συζήτηση;.

Στην ερώτηση του Μενέλαου αν είχε κάποιο όφελος από το φόνο της μητέρας του, ο Ορέστης απαντά: «Κανένα. Αγαπάω. Δεν έχεις όφελος όταν αγαπάς. Χρωστάς»...

Στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 1-2/8 στις 21.00..

Πηγή

Του Παπά Ηλία- Υφαντή

"Επισκέπτομαι κάπου -κάπου κάποιον γέροντα ασκητή, για να συζητάω μαζί του διάφορα θέματα.

Αυτή τη φορά συζητήσαμε το θέμα των κουκουλοφόρων:

-Ποια γνώμη, ρώτησα, έχετε για τους κουκουλοφόρους;

-Ποιους απ' όλους; Με αντιρώτησε με ένα αινιγματικό χαμόγελο.

-Ας αρχίσουμε-είπα- απ' αυτούς, που μπαίνουν στα διάφορα σούπερ-μάρκετ και παίρνουν διάφορα εμπορεύματα, που τα μοιράζουν στους περαστικούς ή και σ' αυτούς, που περιμένουν στις λαϊκές αγορές, να πάρουν όσα πετούν οι μανάβηδες, γιατί δεν έχουν να αγοράσουν..

-Είναι φανερό πώς πρόκειται για πολύ θλιβερές ιστορίες. Θλιβερές για το κοινωνικό καθεστώς, μέσα στο οποίο ζούμε. Κατά τη γνώμη μου αυτό, που κάνουν οι κουκουλοφόροι θα 'πρεπε να το είχαν κάνει από μόνοι τους οι σουπερ-μαρκετίστες. Και πριν απ' αυτό θα 'πρεπε να μην εκμεταλλεύονταν το λαό. Πράγμα, που ισχύει και για όλους τους... άλλους, που έχουν για δόγμα τους το "ο θάνατός σου, όχι απλά ζωή μου, αλλά κραιπάλη μου και ασωτεία μου". Βιομήχανοι τραπεζίτες, κλπ. Που βυθίζουν χιλιάδες νοικοκυριά στην έσχατη ένδεια και απόγνωση.

-Τι όμως θα μπορούσαμε να πούμε και για τους άλλους κουκουλοφόρους, που καίνε και καταστρέφουν καταστήματα, αυτοκίνητα, κλπ.

-Εδώ έχουμε τη διαλεκτική της βίας. Το φαύλο κύκλο της βίας...

-Ποιας βίας;

-Της παράνομης και της νόμιμης.

-Μπορούμε όμως να μιλάμε για νόμιμη βία;

-Όχι απλά να μιλάμε, αλλά και να παραμιλάμε με τα φοβερά και απάνθρωπα, που συμβαίνουν γύρω μας.

-Σαν ποια;

-Σαν όλα αυτά, που δημιουργούν το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια. Και που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι δημιουργήματα της νομιμότητας. Της νομιμότητας, που κάποιοι τη χρησιμοποιούν ως κουκούλα. Κάτω απ' την οποία κρύβουν τους δαυλούς των πολυποίκιλων και ακατάσχετων αδικιών με τις οποίες πυρπολούν την κοινωνία. Και δίνουν έτσι τον ρυθμό και τον παλμό και σε όλους τους άλλους, για να τους συναγωνίζονται στο όργιο της αδικίας, της νόμιμης και της παράνομης...

-Έχει ευθύνη η Εκκλησία για όλη αυτή την κατάσταση;

-Τεράστια μάλιστα. Διάβαζα αυτές τις μέρες σε κάποια εφημερίδα το εξής περιστατικό: Στην Καμπότζη, λέει, το καθεστώς, υποχρέωσε, σε κάποιο ναό, τους χριστιανούς, με την απειλή των όπλων, να φτύσουν την εικόνα του Χριστού. Και όλοι, εκτός από μια κοπελίτσα, υπέκυψαν στην απειλή. Εκείνη καθάρισε την εικόνα του Χριστού απ' τα φτυσίματα των άλλων και την ασπάστηκε. Με αποτέλεσμα να την τουφεκίσουν...

-Δεν καταλαβαίνω πού το πάτε...

-Ο καθένας άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού. Κι εκατομμύρια τέτοιες εικόνες εξευτελίζονται και εξοντώνονται ποικιλοτρόπως. Με το όργιο της αδικίας, που κρύβεται κάτω απ' τις κουκούλες της νομιμότητας. Και οι χριστιανοί και προπάντων οι κληρικοί τι κάνουν; Αντί να συμπαρασταθούν στους ανθρώπους αυτούς, υποστηρίζουν το κοινωνικό καθεστώς, που κακουργεί ασύστολα σε βάρος τους. Φορώντας πάντοτε βέβαια την κουκούλα ενός ά-Χριστου χριστιανισμού. "Κατ' εικόνα και ομοίωση" δική τους....

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ωραία τα παραμύθια περί της δήθεν «τυχαίας» σύλληψης του «εγκληματία πολέμου» Ράντοβαν Κάρατζιτς, ηγέτη των Σέρβων της Βοσνίας, ο οποίος καταζητείται από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους από το 1995. Ολες αυτές οι ιστορίες περί του «μεταμφιεσμένου γέροντα με μακριά άσπρα μαλλιά και γένια, με χοντρά μυωπικά γυαλιά», προσθέτουν το απαραίτητο φολκλορικό στοιχείο, αλλά φυσικά δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Ψυχρή πολιτική απόφαση και τίποτα περισσότερο ήταν η σύλληψη του Κάρατζιτς.

Η τύχη του είχε προκαθοριστεί εδώ και δύο εβδομάδες -από τη στιγμή που στο Βελιγράδι σχηματίστηκε κυβέρνηση υποτελής στις ΗΠΑ και την ΕΕ με τη συμμετοχή και των Σοσιαλιστών του κόμματος του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ο οποίος «εκτελέστηκε ιατρικά» στο κελί του στη Χάγη κατά τη διάρκεια της πολύχρονης δίκης του στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

Μόλις, μάλιστα, ο νέος ηγέτης των Σοσιαλιστών Ιβιτσα Ντάτσιτς, τον οποίον οι σκληροί του κόμματος κατηγορούσαν ως «Κουίσλινγκ», ανέλαβε το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, κάθε ενημερωμένος παρατηρητής ανέμενε ραγδαίες εξελίξεις στην υπόθεση της σύλληψης των Κάρατζιτς και Μλάντιτς.

«Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν ο ηγέτης των Σοσιαλιστών θα κατορθώσει να κάνει τις εξαγορές και τους συμβιβασμούς που θα οδηγήσουν στο να παραδώσει αυτός τους Μλάντιτς και Κάρατζιτς στην ΕΕ και στις ΗΠΑ για να τους καταδικάσουν και να τους φυλακίσουν μέχρι το τέλος της ζωής τους», γράφαμε σε αυτές τις στήλες στις 10 Ιουλίου, αμέσως μετά τον σχηματισμό της σερβικής κυβέρνησης. Η λύση της απορίας μας ήρθε πολύ γρηγορότερα από όσο φανταζόμασταν.

Πολιτικός ηγέτης των ηττημένων Σερβοβόσνιων είναι ο Ράντοβαν Κάρατζιτς, αντίπαλος των Ευρωπαίων και των Αμερικανών, ανυπότακτος εχθρός τους στην προσπάθεια εξανδραποδισμού του λαού του. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ ελέγχουν απολύτως το δικαστήριο της Χάγης για τη Γιουγκοσλαβία, οπότε οποιαδήποτε αγριότητα αυτού του πολέμου στη Βοσνία μπορούν να τη «φορτώσουν» στον Κάρατζιτς μέσω της απόδοσης σ' αυτόν της πολιτικής ευθύνης. Δεν υπάρχει άλλωστε πόλεμος που οι πολιτικοί ηγέτες να είναι αμέτοχοι πολιτικά των σφαγών που διεπράχθησαν.

Δεν ενδιαφέρει όμως τις ΗΠΑ και την ΕΕ η απόδοση δικαιοσύνης. Να τσακίσουν τους Σερβοβόσνιους θέλουν που ακόμη δεν έχουν υποταχθεί πλήρως στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, παρόλο που σχεδόν δεκαπέντε χρόνια τώρα τη Βοσνία κυβερνά κάποιος «γκαουλάιτερ» των Ευρωπαίων με εξουσίες κατοχικού κυβερνήτη, ο οποίος... καθαιρεί όποιον εκλεγμένο πρόεδρο, πρωθυπουργό, υπουργό ή αξιωματούχο αρνείται να υπακούσει στις εντολές του!

Η σύλληψη και η φυλάκιση του Κάρατζιτς είναι χρήσιμες στις ΗΠΑ και την ΕΕ μόνο ως παράγοντας καταρράκωσης του ηθικού των Σερβοβόσνιων και της καθυπόταξής τους.

Το ομολόγησε ο γνωστός Αμερικανός διπλωμάτης Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ -είναι αυτός που έκανε τις διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία του Ντέιτον περί Βοσνίας, το 1995- σε χθεσινή συνέντευξή του στο CNN: «Αυτός ο άνθρωπος ήταν ένα είδος Ρομπέν των Δασών για τους Σερβοβόσνιους που υποδαύλιζε τη διαφωνία, καθώς διέφευγε τη σύλληψη επί 13 χρόνια. Η απομάκρυνσή του από τη σκηνή θα βοηθήσει τρομερά τη δημιουργία σταθερότητας», ομολόγησε ο Χόλμπρουκ.

Ο Κάρατζιτς κρυβόταν όλα αυτά τα χρόνια εν γνώσει και με την προστασία του κρατικού μηχανισμού της Σερβίας, ο οποίος στον σκληρό πυρήνα του δεν έχει αποσαθρωθεί πλήρως από την εποχή του Μιλόσεβιτς. Δεν υπήρχε πρόβλημα άγνοιας ως προς το πού κρυβόταν. Μέχρι τώρα απλώς δεν υπήρχε η πολιτική βούληση να τον παραδώσουν. Από τη στιγμή όμως που η παράδοσή του αποτέλεσε τμήμα του συμβιβασμού για την είσοδο του σοσιαλιστή ηγέτη Ιβιτσα Ντάτσιτς στην κυβέρνηση, η κατάδοση και η παράδοσή του από τον αχρείο διάδοχο του Μιλόσεβιτς ήταν ζήτημα ελάχιστου χρόνου...

Η ΣΕΡΒΙΑ ΥΠΟΤΕΛΗΣ
Ο «εξευρωπαϊσμός» ολοκληρώθηκε

Βαθύτατα ατιμωτική πράξη για μια χώρα και έναν λαό αποτελεί η παράδοση κάποιου των ηγετών του για να τον δικάσουν εκείνες οι ξένες δυνάμεις που διαμέλισαν και ακρωτηρίασαν τη χώρα αυτή. Μια τέτοια στάση αποκαλύπτει έναν αποκρουστικό εκφυλισμό τόσο πολιτικό όσο και ηθικό. Οι Σέρβοι ηγέτες το έκαναν ήδη δυο φορές -με τον Μιλόσεβιτς η πρώτη και τώρα με τον Κάρατζιτς- και ετοιμάζονται να το κάνουν και τρίτη, με τον Μλάντιτς. Ο... «εξευρωπαϊσμός» της Σερβίας ολοκληρώνεται. Μια υποτελής χώρα και ένας κάποτε υπερήφανος αλλά τώρα δουλόφρων λαός είναι πλέον έτοιμοι για να ενταχθούν στην ΕΕ, έχοντας κερδίσει το εισιτήριο μέσω του διαμελισμού της πατρίδας τους και της κατάδοσης των ηγετών τους.

Του Γ. Καραμπελιά

Παρότι η παγκοσμιοποίηση ευαγγελιζόταν το «Τέλος της Ιστορίας», οι εξελίξεις την διαψεύδουν κατηγορηματικά. Η Ιστορία όχι μόνο συνεχίζεται αλλά «επιστρέφει» πλησίστια: στη Λατινική Αμερική, οι Ινδιάνοι εμπνέονται από τον προκολομβιανό κόσμο, στη Μέση Ανατολή, η εποχή των Σταυροφοριών αναδύεται ακέραιη, ενώ, στη χώρα μας τα βλέμματα είναι στραμμένα στο Βυζάντιο, στην Τουρκοκρατία, στην Επανάσταση, στην Αντίσταση.Οχι, ούτε το ρολόι του χρόνου ούτε οι λαοί έχουν τρελαθεί. Απλούστατα, επειδή η «Νέα Τάξη» επιζητά την εκ βάθρων μετάλλαξη λαών, εθνών και κοινωνιών, σύμφωνα με τα πρότυπα και τις απαιτήσεις της, οι κυριαρχούμενοι, στον αγώνα τους για αυτοδιάθεση, αναζητούν ερείσματα στη δική τους «Ιστορία». Τα Βαλκάνια Υστερα από την κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου, η περιοχή μας γνώρισε τον κατακερματισμό που υποδαύλισαν οι ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας την παραδοσιακή τακτική τού «διαίρει και βασίλευε» με την ενίσχυση των λεγόμενων στρατηγικών μειονοτήτων, για την αποσύνθεση των εθνών-κρατών και τη γενικευμένη αποσταθεροποίηση, ώστε να μην μπορέσουν οι βαλκανικοί λαοί να συγκροτήσουν έναν σχετικά αυτόνομο οικονομικό και πολιτικό πόλο.Η ολοκλήρωση αυτής της στρατηγικής απαιτεί και έναν «παράγοντα συνοχής», ρόλο τον οποίο έχουν αναθέσει στην Τουρκία, περιφερειακή δύναμη με ισχυρό στρατό, ανερχόμενη οικονομία, αυτοκρατορικό παρελθόν και επεκτατικές τάσεις, ώστε να εδραιωθεί μια νεο-οθωμανική «ειρήνη» στην περιοχή. Γι' αυτό και οι ΗΠΑ σπρώχνουν τους στρατοκράτες της Αγκυρας να στραφούν προς την Ευρώπη και τα Βαλκάνια· εξ ου και το σχέδιο Ανάν ή η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

.Η ΕΛΛΑΔΑ.

Στην Ελλάδα, οι άρχουσες τάξεις έχουν αποδεχθεί πλήρως αυτό το σενάριο. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, με το πρόσχημα του «κατευνασμού», έχουν αναλάβει την... εκπροσώπηση της γείτονος στην Ευρώπη. Σε οικονομικό επίπεδο, οι μεγαλο-επιχειρηματίες έχουν επιδοθεί σ' ένα ρεσιτάλ συμφωνιών. Ενδεικτικά, εκτός από την Εθνική Τράπεζα που επένδυσε 4 δισ. στην Τουρκία, το 35% του κύκλου εργασιών της Ιντραλότ, του κ. Κόκκαλη, πραγματοποιείται εκεί, ενώ ο κ. Μπόμπολας με τον πρόεδρο του ελληνοτουρκικού επιμελητηρίου, Ρ. Ταρά, κατασκευάζουν μια νέα... πόλη στο Ομάν, κόστους 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι Φαναριώτες επιστρέφουν..Και όμως η Τουρκία δεν παραιτείται από το casus belli, κατέχει τη μισή Κύπρο, εγείρει μειονοτικό ζήτημα στη Θράκη και καταστέλλει αδυσώπητα όλα τα κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά κινήματα στο εσωτερικό της. Για την εμπέδωση αυτής της στρατηγικής που τείνει να μεταβάλει την Ελλάδα -και την Κύπρο- σε χώρες υποτελείς όχι μόνο στον υπερατλαντικό μονάρχη αλλά και στον τοπικό γκαουλάιτερ, είναι απαραίτητος ο έλεγχος της διανόησης και η αλλοίωση του φρονήματος του λαού. Γι' αυτό, καθημερινά, αδιάκοπα, υπάλληλοι και παρακοιμώμενοι των ξένων πρεσβειών, ή ποικιλώνυμων «ιδρυμάτων» τύπου Σόρος, βαφτίζουν την αντίθεση στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό «πρωτόγονο αντιαμερικανισμό», την καταδίκη των σιωνιστικών εγκλημάτων «αντισημιτισμό», την καταγγελία της παγκοσμιοποίησης «απομονωτισμό», την υπεράσπιση της πατρίδας «εθνικισμό» και «ρατσισμό». Κάποιοι έφτασαν να χαρακτηρίσουν «νεκρόφιλο» τον Ρίτσο, «φασίστα» τον Εγγονόπουλο, «βυζαντινιστή» τον Θεοδωράκη, «παρακρατικό» τον Παπαρρηγόπουλο, η δε κυρία Αννα Διαμαντοπούλου μας προέτρεψε να υιοθετήσουμε τα αγγλικά ως επίσημη γλώσσα.

Η Ιστορία

Στρατηγικό ρόλο σε αυτό το εγχείρημα καταλαμβάνει το ζήτημα της Ιστορίας, διότι ο εξανδραποδισμός ενός λαού διέρχεται από τη ριζοτόμηση της ιστορίας και της παράδοσής του: Στα πανεπιστήμια, εδώ και χρόνια, κυκλοφορεί μια πρωτότυπη «ιστορική» αντίληψη που θέλει τους Ελληνες να συγκροτούνται ως έθνος μετά την Επανάσταση του 1821, αποκόβοντάς τους από μια ιστορική παράδοση χιλιετιών: «Είμαστε απλώς νεοέλληνες», πρόσφατης κοπής· επιπλέον, καλά ζούσαμε στην «πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία» που, κατά τον ιστορικό Αντώνη Λιάκο, πρέπει να αντικαταστήσει τον όρο Τουρκοκρατία. Ετσι και σήμερα πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα «πολυεθνικά μορφώματα», που μας ετοιμάζει η Νέα Τάξη. Αυτή η λογική:.Α. Εξωραΐζει ή υποβαθμίζει την οθωμανική κατάκτηση, τη Μικρασιατική Καταστροφή, την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974. Β. Αποσκοπεί στην κάμψη αυτού που ο Ν. Σβορώνος αποκάλεσε «αντιστασιακό φρόνημα του ελληνισμού», «απομυθοποιώντας» όλες τις μεγάλες αντιστασιακές στιγμές. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις νέες «αφηγήσεις», στο 1821 ή στην Εθνική Αντίσταση η έμφαση πρέπει να δίνεται κυρίως στην εμφύλια διαμάχη. Γ. Σ' ένα ευρύτερο πεδίο, επιδιώκει την αποδυνάμωση του εθνικού αισθήματος, της ιστορικής μνήμης και όλων των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων των Ελλήνων. Το πατριωτικό αίσθημα κατασυκοφαντείται ως «εθνικιστικό», ενώ επιστρατεύεται η δικτατορία των συνταγματαρχών, ή ο Καρατζαφέρης, ως ιδεολογικό φόβητρο. .* Μιλούν για «αποδραματοποίηση» της Ιστορίας και αποσιωπούν τη γενοκτονία των Ποντίων, την ίδια στιγμή που αρνούνται -και δικαίως- οποιαδήποτε «λήθη» ως προς το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. .* Μάχονται λυσσαλέα τον «ελληνικό εθνοκεντρισμό», ενώ αποδέχονται την «αφήγηση» των Νεοτούρκων για τον Κεμάλ. .*Χρησιμοποιούν ως επιχείρημα τον «κατευνασμό» μεταξύ Γάλλων και Γερμανών, «ξεχνώντας» πως αυτός στηρίχθηκε στην αναγνώριση των ναζιστικών εγκλημάτων και την εγκατάλειψη του μιλιταρισμού από τη Γερμανία. Οταν όμως οι υπήκοοι αυτού του νέου αναδυόμενου «πολυεθνικού μορφώματος» ανακάλυψαν ότι αυτή η αντίληψη διοχετεύεται ακόμα και στο δημοτικό σχολείο -όπως συμβαίνει με το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ'-, τότε ξέσπασε η «θύελλα». .Οντως το νέο βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, που εγκρίθηκε επί Σημίτη και κυκλοφόρησε επί Καραμανλή, απηχεί αυτή την αντίληψη· η απόφαση για τη συγγραφή του συνδέεται με συμφωνίες των Τζεμ - Παπανδρέου, το 1999, χωρίς βέβαια τίποτε το ανάλογο να συμβεί από την τουρκική πλευρά. Στο βιβλίο η ελληνική Επανάσταση περιγράφεται λίγο ώς πολύ με το ύφος των οδηγιών ενός... επιτραπέζιου παιχνιδιού· το παιδομάζωμα παρουσιάζεται ως «στρατολόγηση» των χριστιανικών πληθυσμών· οι Μικρασιάτες «συνωστίζονται» στο λιμάνι της Σμύρνης το 1922· αποσιωπούνται οι γενοκτονίες των Νεοτούρκων· ταυτοχρόνως, τονίζονται υπερβολικά οι πτυχές της συνύπαρξης για να υποβαθμιστεί η υποδούλωση, οι διωγμοί, η καταπίεση, η εκμετάλλευση. Αλλά ακόμα και από τη... Γαλλική Επανάσταση απουσιάζουν ο Ροβεσπιέρος και ο Μαρά. .Οι αντιδράσεις.Οι αντιδράσεις ήταν τόσο έντονες και γενικευμένες, ώστε το ζήτημα αναδείχθηκε σταδιακά σ' ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά ζητήματα της επικαιρότητας. Η συζήτηση άναψε, με άρθρα και τοποθετήσεις που απηχούσαν και τις δύο απόψεις. Παράλληλα, πάρθηκαν πολλαπλές πρωτοβουλίες για την απόσυρση του βιβλίου, μέσω Διαδικτύου (π.χ. η ιστοσελίδα του «Αντίβαρου»), σε τηλεοπτικές εκπομπές (π.χ. ο 902 TV), με εκδηλώσεις και αναλύσεις (π.χ. το τεύχος 62 του περιοδικού «Αρδην»). .Η αντίδραση των υποστηρικτών της «νέας ιστορίας» υπήρξε αλαζονική και πανικόβλητη. Η κ. Κουλούρη χαρακτήρισε τους αντιδρώντες αλαζονικά «housewives» και «εργάτες από τη Γερμανία». Ο κ. Λιάκος αναφέρθηκε σε... «ψυχωτικούς», επιστρατεύοντας το γνωστό αμάλγαμα ακροδεξιών και αριστερών! Και όμως, κατά του συγκεκριμένου βιβλίου έχουν ταχθεί το ΚΚΕ, όλα (!) τα κόμματα της κυπριακής Βουλής, πολλοί δημοσιογράφοι (μόνο στην «Ελευθεροτυπία», Στάθης, Τριάντης, Στεφανίδης, Μαλιγκούδης κ.ά.). Εκτός δε από τις ενοχλητικές «νοικοκυρές», στις 4.100 υπογραφές των διαμαρτυρομένων στο «Αντίβαρο» περιλαμβάνονται 125 πανεπιστημιακοί, 600 εκπαιδευτικοί και πολλοί άλλοι «αναρμόδιοι», όπως 541 ποντιακά και προσφυγικά σωματεία, η Ενωση Σμυρναίων, ενώσεις Κων/πολιτών. Τέλος, ο υπουργός Παιδείας της Κύπρου διαμαρτυρήθηκε στην ελληνίδα υπουργό γι' αυτό ακριβώς το θέμα..Δημιουργήθηκε, δηλαδή, ένα κίνημα που ήδη ξεπερνάει το συγκεκριμένο και αγκαλιάζει την ιστορική μας μνήμη γενικότερα. Και αυτό το κίνημα δεν αντιμετωπίζεται με συκοφαντίες, ούτε με πλαστογραφίες και αμαλγάματα..Οσο για την Αριστερά, που ορισμένοι επικαλούνται, έγινε μεγάλη λαϊκή δύναμη μόνο όταν τέθηκε επικεφαλής του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα· δεν ακολούθησε τους ελάχιστους που καλούσαν σε «συμφιλίωση» με τους κατακτητές, με το σύνθημα «γερμανοί εργάτες, αδέρφια μας», ούτε αργότερα εκείνους που συκοφαντούσαν τον αγώνα της Κύπρου. .Ο υποφαινόμενος, στα χρόνια του Δημοτικού, συμμετείχε πρώτη φορά σε διαδήλωση για την Κύπρο. Στη συνέχεια, ήρθε πολλές φορές σε σύγκρουση με την εξουσία. Ποτέ όμως δεν ξέχασε το δίδαγμα των παιδικών του χρόνων: Για έναν λαό που, εδώ και οκτώ αιώνες, έχει πρόβλημα ανεξαρτησίας, όσοι, με οποιοδήποτε πρόσχημα, αρνούνται τη σύγκρουση με την πραγματική εξουσία, την ξένη προστασία και τον ιμπεριαλισμό, αργά ή γρήγορα, συντάσσονται μαζί της..Τα σύμβολα της αντίστασης σε αυτό τον τόπο ευτυχώς ορίζονται ακόμα από ζώντες όπως ο Μανόλης Γλέζος, ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος και τεθνεώτες όπως ο Γρηγόρης Αυξεντίου και ο Σολωμός Σολωμού. Η Ιστορία μας διηγείται πριν απ' όλα την «Αντίσταση στη φοβερή εξουσία», σύμφωνα με τα λόγια του ποιητή, και όχι τα μυθεύματα των οσφυοκαμπτών.

.-------------------.(*) Ο Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ είναι εκδότης του περιοδικού «Αρδην» και της εφημερίδας «Ρήξη»......Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 25 Φεβρ. 2007.

Alkimos archive

Ένας Έλληνας Κομμουνιστής απαντά στον Γκρούεφσκι .

Αμερικανοσκοπιανέ Γκρουέφσκι , δεν μας εκπλήσσει ούτε και μας αιφνιδιάζει η επιστολή σου με το ανάλογο περιεχόμενο και ύφος προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδας.

Εμείς οι κομμουνιστές, δηλαδή το ΚΚΕ , είμαστε οι πιο αρμόδιοι να σου απαντήσουμε και να σου πούμε: Αυτά που λες κι αυτά που ζητάς είναι αμερικανικά τεχνάσματα για να πιέσουν την Ελλάδα με τον φόβο της επιστροφής σε ένα παρελθόν που έχει κλείσει οριστικά με πολύ αίμα , πολύ πόνο και μεγάλη καταστροφή .

Οι ξένοι «σύμμαχοι» μας , έστρεψαν την Ελλάδα στον Εμφύλιο και οι ίδιοι έθρεψαν τον σκοταδισμό και την οπισθοδρόμηση για πολλά χρόνια.

Οι ίδιοι έσβησαν με Σοβιετικούς συνεργάτες τους το όνειρο του υπαρκτού σοσιαλισμού και τα αστέρια των κομμουνιστικών αξιών έσβησαν μαζί με τον θάνατο της Σοβιετικής Ένωσης.

Εμείς εδώ κρατάμε τα ιδανικά μας και την πίστη μας στις αξίες του Μαρξ και του Λένιν και παλεύουμε για μια Ελλάδα και για ένα κόσμο ολόκληρο που θα στηρίζεται στην κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα, την αδελφοσύνη και την εδραίωση της πρωτοπορίας της εργασίας.

Όσα προβλήματα και αν έχει σήμερα η Ελλάδα, δεν παύει να είναι μια ελεύθερη κοινωνία αστικής Δημοκρατίας με υπόβαθρο πολιτιστικής και πολιτικής κουλτούρας.

Οι «εθνικές μειοψηφίες»στην Ελλάδα είναι εφευρήματα του τελευταίου καιρού, μαζί με άλλα πολλά, στην αμερικανική προσπάθεια να φτιαχτεί ο ευκλείδειος μοχλός κοινωνικών ανατροπών και η πρέσα σύνθλιψης του ελληνικού κορμού για να περάσουν τα αμερικάνικα σχέδια στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή.

Φαίνεται ότι ένα όργανο που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί είσαι και εσύ, για να φέρεις ανωμαλία στα πολύπαθα Βαλκάνια και να κάνεις ευκολότερες τις πιέσεις των Αμερικανών στους Έλληνες.

Πρέπει να ξέρεις ότι χιλιάδες σύντροφοί μας με την καταστροφή του Εμφυλίου προτίμησαν την ξενιτιά από την θηλιά στον λαιμό τους της τότε αμερικανικής δεξιάς στην Ελλάδα.

Ένα μεγάλο μέρος των συντρόφων μας επέστρεψε στην πατρίδα μας και μάχεται μαζί μας για καλύτερους όρους ζωής, δουλειάς και ελευθερίας.

Έλληνες κομμουνιστές του δημοκρατικού στρατού , που βρέθηκαν σε όλα τα σημεία της Σοβιετικής Ένωσης είναι και όσοι εγκαταστάθηκαν ή τους εγκατέστησαν στα Σκόπια και εξακολουθούν να έχουν ελληνική συνείδηση και ελληνική γλώσσα.

Είναι και αυτοί ευπρόσδεκτοι να επιστρέψουν στην πατρίδα και όσοι θέλουν από αυτούς να μπουν κάτω από την αγκαλιά του κόμματος και ευτυχισμένοι και ελεύθεροι να δουλέψουν μαζί μας.

Αν ο πατέρας σου ζει και ήταν στρατιώτης του δημοκρατικού στρατού, μπορεί να επιστρέψει στην πατρίδα του μόνος ή και με τα παιδιά του.

Εσύ , όμως φαίνεται ότι ούτε σύντροφος είσαι , ούτε κάτι τέτοιο θέλεις, γιατί πήρες ρόλο και αποστολή αμερικάνικη να χρησιμοποιηθείς πολιτικά στα Βαλκάνια για την επιτυχία των αμερικανικών στόχων.

Η προκλητική επιστολή σου στον πρωθυπουργό της Ελλάδας είναι κακογραμμένο κείμενο, γραφής και έμπνευσης των υπογείων του Λάνγκλεϊ .

Σε βάζουν μπροστά για να αναξύσουν στην Ελλάδα μεγάλες εμφυλιοπολεμικές πληγές και να γυρίσουν τον λαό μας σε μνήμες θανάτου και αίματος.

Ο ελληνικός λαός είναι συσπειρωμένος σαν μια γροθιά στα εθνικά του ζητήματα και σου γυρνάει στα μούτρα όσα οι Αμερικανοί σε έβαλαν να φιτιλίσεις με ανιστόρητα ψεύδη και υπερατλαντική θρασύτητα.

Με το γράμμα σου , δηλαδή το γράμμα που σου έγραψαν για να στείλεις, απογυμνώθηκες πλήρως στους σκοπού σου και είσαι επικίνδυνος όχι μόνο για τα Βαλκάνια, την Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά και για αυτή την ίδια σου τη χώρα.

Οι Αλβανοί ετοιμάζονται, οι Βούλγαροι είναι έτοιμοι και οι Σέρβοι καιροφυλαχτούν.

Με αυτή τη σκακιέρα παίζουν οι Αμερικάνοι και σε χρησιμοποιούν μέχρι την ώρα που , κατά τα συμφέροντα τους , ένας ή περισσότεροι από τους γείτονες σας θα σας αρπάξουν , γιατί σε αυτούς ανήκετε και ποτέ δεν πρόκειται με έναν ηγέτη ,αμερικάνικο υποκινούμενο , να επιβιώσει η FYROM σαν ανεξάρτητη κρατική παρουσία.

(Εορτασμοί για την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως)

Πηγή

«Ἐὰν ἡ ὑφ᾿ ἠμῶν κατάκτησις καὶ ὑποδούλωσις ἡ Πνευματικὴ καὶ ἡ ἀπορρόφησις τέλος τῆς Κοσμοκρατείρας Ρώμης καὶ ἡ Δημιουργία μιᾶς Θρησκείας καὶ ἐπιβολή, ἔως τὴν ὥραν αὐτήν παμβασιλευούσης, δύναται νὰ θεωρηθῇ κατάπτωσις, τότε... Ἀλληλούια.

[...]Τὸ Ἑλληνικὸν ΤΟΛΜΗΜΑ τῆς δημιουργίας Θρησκείας ἥτις νὰ περιλάβῃ ὅλους τοὺς Λαοὺς καὶ πάντας ἀνθρώπους ὡς ἀδελφούς, νὰ δημιουργήσῃ Κράτος Θρησκευτικόν, τὸ ὁποῖον ὑπὸ τὸ φόρεμα τῆς Θρησκείας νὰ διαδώσῃ παντοῦ τὸ Ἑλληνικὸν ΦΩΣ, εἶναι ἡ εὐγενεστέρα Πραγματικὴ Ἐνσάρκωσις τοῦ τολμηροτέρου ΙΔΑΝΙΚΟΥ, χιλιάκις ἀνωτέρα τοῦ ἐγωϊστικοτάτου Παρθενῶνος. Ἡ Κινήσασα ἐξ Ἀθηνῶν Ἑλληνικὴ Ἰδέα, πολεμήσασα ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καὶ Ρώμῃ καὶ νικήσασα, Παρθενώνεται εἰς τὴν ΣΟΦΙΑΝ τοῦ Βοσπόρου, ἀπίστευτος πραγμάτωσις Πλατωνικοῦ καὶ Παρθενωνείου ΟΝΕΙΡΟΥ. Πᾶς Ἕλλην ἔχει τὸ δικαίωμα ἀγρίας ὑπερηφανείας πρὸ τῶν σημερινῶν Λαῶν καὶ τῶν Παληανθρωπισμῶν τῶν Βασιλιάδων των μὲ τὰ ἐμετικῶς Μπακαλικὰ καὶ ἀναιδῶς λωποδυτικὰ Ἰδανικά των.

ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Στερεότυπο 1: Οι έλληνες μετανάστες των περασμένων δεκαετιών είναι το ίδιο με τους σημερινούς ξένους μετανάστες στην Ελλάδα.
Αλήθεια: Η συντριπτική πλειοψηφία των ξένων μεταναστών στην Ελλάδα δεν είναι μετανάστες αλλά ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ! Δηλαδή θα πρέπει να διώκονται ποινικά για την παράνομη είσοδό τους στη χώρα και να απελαύνονται. Αυτό το προβλέπει ο Νόμος. Η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων μεταναστών ήταν ΝΟΜΙΜΟΙ μετανάστες, δηλαδή εισέρχονταν κατόπιν προσκλήσεως και αυστηρής επιλογής των αρχών του κράτους υποδοχέα.
Άλλο λαθρομετανάστης και άλλο μετανάστης λοιπόν.

Στερεότυπο 2: Οι μετανάστες δεν παίρνουν τις δουλειές των ελλήνων, αφού αυτές τις οποίες κάνουν, τις αποφεύγουν οι έλληνες.
Αλήθεια: Σημασία δεν έχει η δουλειά καθεαυτή, αλλά τα χρήματα που κερδίζει ο εργαζόμενος από την δουλειά αυτή. Παράδειγμα: Η πλέον ανάρπαστη δουλειά για τους ανειδίκευτους εργάτες στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι εργάτης σε πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου. Οι συνθήκες εργασίας εκεί καταμεσής του ωκεανού, είναι τουλάχιστον απάνθρωπες, αλλά η αμοιβή πολύ υψηλή.
Αν λοιπόν η εργασία του αγρότη αμειβόταν με 2.000 € τον μήνα, ποιος ο λόγος να κατέβουν στην Αθήνα για 600 € ως υπάλληλοι; Οι λαθρομετανάστες με την παράνομη και πενιχρά αμειβόμενη εργασία τους, έχουν εξαφανίσει ολόκληρες συνομοταξίες εργαζομένων.
Το συνδικάτο των Οικοδόμων, το πιο γερό συνδικαλιστικό όργανο στην Ελλάδα, ουσιαστικά δεν υπάρχει.
Άρα λοιπόν οι Έλληνες δεν κάνουν κάποιες δουλειές, διότι αυτές έχουν απαξιωθεί μισθολογικά από την εργασία των μεταναστών.

Στερεότυπο 3: Η μετανάστευση (λαθρομετανάστευση) των αλλοδαπών στην Ελλάδα βοηθά την ελληνική οικονομία.
Αλήθεια: Την παραοικονομία και την οικονομία των αριθμών σίγουρα ναι, αλλά την πραγματική ελληνική οικονομία σίγουρα όχι! Έλληνες απολύονται για να προσληφθούν ξένοι εργάτες, έτσι ώστε οι εργοδότες να μην καταβάλουν ασφαλιστικά και να δίνουν τους μισούς μισθούς. Παράδειγμα: Ο μεγαλοεργολάβος Μπόμπολας πλήρωνε τους αλλοδαπούς εργάτες στα έργα της Ολυμπιάδας 30 € /ημέρα, ενώ αν είχε έλληνες θα έπρεπε να δίνει 50 € + ΙΚΑ. Την ίδια ώρα από την εφημερίδα του, προπαγάνδιζε την πολυπολιτισμικότητα και την ενίσχυση της Οικονομίας (της τσέπης του) από τους μετανάστες.

Στερεότυπο 4: Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, είναι η πηγή όλων των δεινών αυτού του κόσμου.
Αλήθεια: Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, δεν είναι η αιτία, αλλά το αποτέλεσμα. Δεν είναι η αιτία για το κάθε δεινό αυτής της κοινωνίας, αλλά το φυσικό επακόλουθο των κοινωνικών αντιθέσεων, της φτώχειας και της εκμετάλλευσης.

Στερεότυπο 5: Οι έλληνες είναι ρατσιστές!
Αλήθεια: Μια πρόσφατη έρευνα του Πολυτεχνείου για την μετανάστευση, έδειξε ότι ο ελληνικός λαός ανησυχεί βαθειά για το φαινόμενο της μετανάστευσης, ως ένα αίτιο για την δημιουργία σωρείας προβλημάτων στην ελληνική κοινωνία. Κανένας δεν απάντησε αρνητικά επειδή θεωρεί την ράτσα του ανώτερη από των ξένων ή επειδή τους φοβάται. Ο ελληνικός λαός είναι ο πιο φιλόξενος λαός του κόσμου!


Στερεότυπο 6: Για όλα φταίνε οι μετανάστες!
Αλήθεια: Το μεγάλο κεφάλαιο κάποτε επένδυε στον εθνικισμό (Ελλάδα δεκαετίες 50’- 60’). Σήμερα επενδύει στην παγκοσμιοποίηση και την πολυπολιτισμικότητα, για να μπορεί να κινείται και να αναπτύσσεται απεριόριστα έξω από τα στενά πλαίσια του Έθνους-Κράτους, έχοντας ταυτοχρόνως και μία ανεξάντλητη μάζα εξαθλιωμένων προλετάριων προς εκμετάλευση. Έτσι λοιπόν η προπαγάνδα κατασκευάζει ενοχές, φοβίες και προκαταλήψεις για να περάσει την κυρίαρχη ιδεολογία. Όποιος τολμήσει και αμφιβάλει, του κολλάνε την ταμπέλα του φασίστα-εθνικιστή-ρατσιστή και του στέλνουν το ΣΔΟΕ.

Όταν το 2050 οι μετανάστες από την Ανατολή θα πλειοψηφούν (όπως ισχυρίζεται ο ΟΗΕ) έναντι του γηγενούς πληθυσμού, το δίλλημα αφομοίωση ή ενσωμάτωση θα τίθεται όχι βεβαίως από τους έλληνες για τους μετανάστες, αλλά από τους μετανάστες για τους έλληνες. Η Ελλάδα πλέον θα ανήκει στην Ανατολή τόσο πολιτισμικά και εθνολογικά, όσο και θρησκευτικά, πολιτικά (η πολιτική ζωή θα ελέγχεται άμεσα από το Καράτσι και το Νέο Δελχί) αλλά και ηθικά (ισλαμικός νόμος). Και αν σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά θα συμβαίνουν στην πιο φτωχή χώρα της ΕΕ και με την υψηλότερη ανεργία, τότε το μείγμα θα είναι εξαιρετικά εκρηκτικό.

Μπορεί ένας ολόκληρος λαός να αυτοκτονεί λόγω ενός ψευδεπίγραφου φθηνιάρικου μελό συναισθηματισμού και να αφήνει να συντελεστεί η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών προς την Ελλάδα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, μπορεί να επιλέγουμε τις χάϊ απόψεις του νεοαριστερού Life Style για να λύσουμε τα κοινωνικά μας προβλήματα, αλλά τότε (2020) θα είναι πραγματικά αργά για οποιαδήποτε διόρθωση, εκτός και αν αφομοιωθούμε ειρηνικά στο Ισλάμ και την Ανατολή…

«Ο σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών από τους εργοδότες είναι η διαιώνιση της σκλαβιάς"

Καρλ Μαρξ

«Κοσμοπολιτισμός για τους αυτόχθονες Έλληνες – Μειονοτικός εθνικισμός για τους εισαγόμενους εποίκους».

Αυτή είναι η πλεκτάνη σε βάρος του Ελληνισμού που έχουν σχεδιάσει οι κοσμοκράτορες. Ενώ θεωρείται αυτονόητο ότι αν κάποιος επιλέξει να εγκατασταθεί νομίμως σε μία χώρα, θα ενσωματωθεί σε αυτήν σεβόμενος τα ήθη, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό που θα συναντήσει, στην Ελλάδα αυτό παραδόξως και κατά περίεργο τρόπο δεν ισχύει!! Aς δούμε την δική μας πλευρά :
Εμείς, με καλά οργανωμένη προπαγάνδα σε βάρος μας, (στην οποία αυτός που δεν υπακούει και δεν ενδίδει καταγγέλλεται ως Ελληναράς!!), οφείλουμε να απαρνηθούμε τον πολιτισμό μας, να αποδεχθούμε το «όραμα», ότι μόνοι εμείς από όλους τους γείτονες μας οφείλουμε να έχουμε ανοικτά σύνορα ελεύθερης διέλευσης και εγκατάστασης και να είμαστε παθητικοί στην πλαστογράφηση της ιστορικής αλήθειας, να είμαστε ειρηνιστές και κατευναστικά υποχωρητικοί στις επεκτατικές προκλήσεις των εχθρών μας, πράοι και αδιάφοροι στην κατάργηση της Ελληνικής ιδιοπροσωπίας, καρτερικά σιωπηλοί στην ανθελληνική μισαλλοδοξία, εθνομηδενιστές απέναντι στην αμφισβήτηση μας από τους γείτονες, αμνήμονες, ανιστόρητοι και παραπλανημένοι επιλήσμονες, δίχως ήρωες και διάθεση αντίστασης, ανεκτικοί στην κατάργηση των εθίμων και τον εκχυδαϊσμό των ηθών, ματαιόδοξοι και με μοιρολατρική ξενοδουλεία, χωρίς ιδανικά ελευθερίας και αξιοπρέπειας, δουλικά ξενόφιλοι αντί φιλόξενοι, πολυπολιτισμικοί, ανεχόμενοι χωριστικά γκέτο ανταγωνιστικής συνύπαρξης, αρνησιπάτριδες, πολυφυλετικοί με πανσπερμία εθνών, υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων και όχι των πολιτικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, άθεοι ή πανθρησκευόμενοι αφενός και υπερασπιστές των αιρέσεων και των τεχνητών ψευδοθρησκειών αφετέρου, παράλυτοι στις επιβουλές- παράκλητοι στους εισβολείς, με εθνοτικές υποδιαιρέσεις γεωγραφικού χαρακτήρα (άλλο Πελοποννήσιος και άλλο Κρητικός, Μακεδόνας κλπ) και παράλληλη αυτονόμηση τους από την... κεντρική διοίκηση και κυβέρνηση, με διαπολιτισμική παιδεία υπέρ των εποίκων, με κατάργηση των εθνικών συμβόλων, καθαίρεση των θρησκευτικών συμβόλων και εικόνων από σχολεία και δικαστήρια και όλες τις δημόσιες υπηρεσίες (για να μην ενοχλούνται οι μετανάστες).
Με τέτοια απάθεια και αδιαφορία σιγά-σιγά θα επιβληθεί η κατάργηση του νόμου που παρεμποδίζει τον προσηλυτισμό, θα επέλθει το τέλος των παρελάσεων, η αντικατάσταση του θρησκευτικού όρκου με τον πολιτικό, η αντικατάσταση της σημαίας με τον σταυρό από το σκέτο έγχρωμο πανί, η κατάργηση των θρησκευτικών αργιών λόγω γενικευμένης ανεξιθρησκίας συμπεριλαμβανομένης της αργίας της Κυριακής (για να μην υπάρχει ελεύθερος χρόνος, οικογενειακές στιγμές, εκκλησιασμός, αναψυχή), η κατάργηση των εθνικών εορτών για να μην καλλιεργείται ο αντιστασιακός πατριωτισμός, η κατάργηση των διακοπών των Χριστουγέννων και της Ανάστασης, του θρησκευτικού στολισμού των πλατειών, ακόμη και του χτυπήματος της καμπάνας γιατί ενοχλεί τους αλλοθρήσκους! Θα επιβάλλουν την γενικευμένη απελευθέρωση του δικαιώματος της άρνησης στράτευσης και την καλλιέργεια μίσους και απέχθειας για ότι είναι Ελληνικό, την επιβράβευση σε ότι μας συκοφαντεί, θα μιλάμε υποχρεωτικά τα αγγλικά ως επίσημη γλώσσα του κράτους μας, όπου θα γράφονται και όλα τα επίσημα δημόσια έγγραφα και θα είμαστε πολίτες του κόσμου!!
Αυτή είναι η πλευρά της Βαβυλωνίας που καλούμαστε να μετατραπούμε!!
Αυτή είναι ταυτόχρονα η πολυθρυλούμενη επιβολή της σύγχρονης πολυπολιτισμικής αυτοκρατορίας και εμείς οι νέοι ραγιάδες.
Εμείς λοιπόν, να σβήσουμε την εθνική μας συνείδηση και να κάψουμε την εθνική μας ταυτότητα!

Και τώρα ας κοιτάξουμε την άλλη πλευρά :
Οι «άλλοι» θα αποτελούν αναγνωρισμένες μειονότητες με κατοχυρωμένα δικαιώματα! Θα έρχονται μουσαφίρηδες ( δήθεν «μούσα φέροντες») και θα γίνονται οικοκύρηδες του τόπου. Θα έχουν προνομιακό δικαίωμα διατήρησης του πολιτισμού που κατάγονται, δίχως να έχουν τις υποχρεώσεις των αυτοχθόνων, θα έχουν ισότιμα δικαιώματα. Ανεξάρτητα από την αριθμητική τους παρουσία θα αποκαλούνται μειονότητα και θα απολαμβάνουν ισονομίας. Όποτε αποφασίσουν, αν έχουν εγκατασταθεί κοντά στα σύνορα των κρατών καταγωγής τους, θα έχουν και δικαίωμα ένωσης με αυτά . Θα έχουν δικαίωμα δια της πολιτείας στη εκμάθηση των γλωσσών καταγωγής τους, οι οποίες θα αναγνωριστούν επιπλέον ως μειονοτικές. Θα έχουν εθνική συνείδηση την οποία αφενός θα δικαιούνται και αφετέρου θα εξωθούνται να διατηρήσουν. Θα έχουν τώρα που καταργήθηκε πονηρά η ναοδομία, τους ευκτήριους ετερόδοξους οίκους όπου θέλουν, ακόμη και δίπλα στις ορθόδοξες εκκλησίες!! Θα αρνούνται το εθνικό δίκαιο και θα απαιτούν τους θρησκευτικούς δικαστές του δόγματος τους. Θα έχουν δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι και θα αποκτούν αυτόματη υπηκοότητα για όποιον γεννιέται στην χώρα. Θα εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο με ελάχιστη εκπροσώπηση ως μειονότητες. Θα ενωθούν μεταξύ τους και θα αμφισβητήσουν το ενιαίο και αδιάσπαστο του κράτους. Για αυτούς δεν θα ισχύει η κατηγορία του φανατικού, του εθνικιστή μιας και η δική τους εθνική ταυτότητα οφείλει να διατηρηθεί και να επιβραβευθεί! Τα δικά τους ήθη και έθιμα μπορούν να εκπληρωθούν δίχως εμπόδια στην χώρα υποδοχής τους.
Θα αυτοπροσδιορίζονται ως μειονότητα όσοι δηλώνουν ιδιαίτερη θρησκευτική ή παραθρησκευτική πεποίθηση!
Θα κατοχυρωθούν ως μειονότητα οι τσιγγάνοι ή γύφτοι ή ρόμ ή σκηνίτες. Θα κατοχυρωθούν ως μειονότητα και οι ομοφυλόφιλοι, που θα κάνουν νόμιμους «γάμους» και θα υιοθετούν παιδιά! Θα προσλαμβάνονται στο δημόσιο με ποσόστωση όλες οι μειονότητες! (πρόσφατα η Ελληνική βουλή ψήφισε την ποσόστωση 5 τοις χιλίοις διορισμό στο δημόσιο για τους μουσουλμάνους της Θράκης μετά από εισήγηση της ΝΔ)!!

Αυτή διπλή επιβολή του γεωπολιτικού σχεδίου στην περιοχή μας προχωράει με τις εξής παραδοξότητες α) από την μία πλευρά επιβάλλονται οι ανοικτές πόρτες ελεύθερης διέλευσης κατά το πρότυπο της ανοικτής κοινωνίας, δίχως σύνορα πατρίδες και κράτη. Αυτό ισχύει για την Ελλάδα την Σερβία, την Συρία, τον Λίβανο, την ελεύθερη Κύπρο, την Παλαιστίνη, αυτοί είναι οι λεγόμενοι «κακοί και ανεπίτρεπτοι εθνικισμοί! Τα απαγορευμένα έθνη»!!
β)από την άλλη πλευρά, υπάρχουν «οι εκλεκτοί λαοί» με απεριόριστα εθνικά και θρησκευτικά δικαιώματα, (ακόμη και με κλειστά σύνορα και τείχη για τα άλλα έθνη) και με δικαίωμα απεριόριστης εδαφικής επέκτασης τους και σκληρό σοβινιστικό ρατσισμό για τους αλλοφύλους!! Αυτό ισχύει για την Αλβανία και την Τουρκία (χωροφύλακες), την τεχνητή ψευτο-Βαρδαρία, το Ισραήλ. Αυτοί είναι «οι καλοί εθνικισμοί», οι επιτρεπόμενοι επεκτατιστές, οι αποκλειστικοί δικαιούχοι να εισβάλουν στους γείτονες τους!!
Η εφαρμογή της διπλής απειλής-εξαπάτησης των Ελλήνων έχει προχωρήσει αρκετά, σε βαθμό τα περισσότερα από αυτά που προείπαμε να είναι εντός και μερικά πρό των πυλών!!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Οι Έλληνες καλούνται στα πλαίσια του πολυπολιτισμού να σβήσουν την εθνική τους συνείδηση και να γίνουν δημογραφικά, πολιτισμικά και πολιτικά θλιβερή μειονότητα άνευ δικαιωμάτων και αυτονόητων προνομίων στην ίδια τους την χώρα! Η απάντηση μας είναι μονόδρομος: « Ο εθνικός και ο διεθνιστικός αλληλέγγυος αγώνας των λαών ενάντια στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και την νέα τάξη πραγμάτων. Να επιστρέψουν οι μετανάστες στην χώρα καταγωγής τους και να ανατρέψουν τους δυνάστες που τους έδιωξαν από αυτές. Είμαστε σταθερά στο πλάι τους στη δύσκολη αυτή επιλογή»!!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Πρόκειται για απλή σύμπτωση ότι οι ντόπιοι πρωταγωνιστές για την εφαρμογή των ανωτέρω «προοδευτικών» σχεδίων διαμελισμού και κατάρρευσης της Ελλάδας είναι προκλητικά μονόφθαλμοι και προτάσσουν τον ταξικό ή αναρχικό αγώνα από την επιβίωση του έθνους;; Ότι το φυλετικό τους μίσος (προδοσία) ενάντια στους Έλληνες υπήρξε ισοδύναμο με αυτό ενάντια στους Σέρβους;; Ότι παριστάνουν τους αδιάφορους που οι δοξασίες τους έχουν τις ευλογίες και την «υλική» στήριξη των ΗΠΑ;; Κατά τα άλλα είναι «αριστεροί», νεωτεριστές (εκσυγχρονιστές) και υποτιθέμενοι «ανθρωπιστές»!! Η σκληρή πραγματικότητα είναι, ότι ανήκουν στο κατεστημένο και υπηρετούν την συντήρηση της ηγεμονίας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης εμπορευόμενοι τις «νόθες» ιδέες τους!! Το άρθρο μου «Πώς οι παγκόσμιοι καπιταλιστές παγίδευσαν και την ελληνική αριστερά» απαντά σε όλους τους μεταλλαγμένους.

Παιδεία και αριστερά..

Του κ.Γιώργη Γιατρομανωλάκη,
καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέα.


"Το γνωστό εκπαιδευτικό δόγμα ότι η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως ισχύει όντως σε ένα πρώτο επίπεδο. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να πάμε και παρακάτω. Η περιπλάνηση στη γνώση και στα βιβλία μπορεί και ωφελεί από μόνη της. Οταν λ.χ. διαβάζουμε ένα μυθιστόρημα, η πρωτοφανέρωτη συγκίνηση που μας προσφέρει είναι κιόλας επαρκές μάθημα. Μπορούμε να επανέρθουμε, αλλά δεν είναι ανάγκη να διαβάζουμε το ίδιο βιβλίο μια ζωή.Φοβάμαι, για να έρθω στο θέμα μου, πως η ελληνική Αριστερά (ανανεωτική, ριζοσπαστική, προοδευτική, αντιδογματική κτλ.) χρόνια τώρα διαβάζει και ξαναδιαβάζει το ίδιο βιβλίο με θέμα την Παιδεία. Ορθότερα: η ελληνική Αριστερά συνέγραψε κάποια στιγμή ένα μυθιστόρημα για την Παιδεία ή μάλλον ένα δοκίμιο εκπαιδευτικής φαντασίας που συνεχίζει να διαβάζει ευλαβικά σαν Βίβλο ιερή και αποκαλυπτική. Το περίεργο είναι ότι και οι νεότεροι εκπρόσωποι της Αριστεράς (οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό), έχοντας επαρκώς παπαγαλίσει το αρχαίο δοκίμιο, προβαίνουν σε προσθήκες, διορθώσεις, επεξηγήσεις κτλ. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και στην άλλη, την πραγματική Βίβλο Παιδείας, που οι κυβερνήσεις του ΠαΣοΚ και της ΝΔ έχουν συγγράψει και συνεχίζουν να συγγράφουν με νόμους-πλαίσια, διατάγματα και ερμηνευτικές εγκυκλίους. Δεν έχουμε όμως πρόθεση να εμπλακούμε σ' αυτή την παρανοϊκή Εγκυκλοπαίδεια του Τίποτε που θα ζήλευε ακόμη και ο ιδιοφυής Χ. Λ. Μπόρχες. Ας μείνουμε στις αναγνώσεις και παραναγνώσεις της Αριστεράς.Τι έχει γράψει λοιπόν και τι επιμένει να διαβάζει παπαγαλίζοντας τον εαυτό της η Αριστερά σχετικά με τα ΑΕΙ και τα μύρια προβλήματά τους. Ας δούμε μια μικρή παράγραφο συνταγμένη με αφορμή τη «μάχη της κάλπης» και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών για το «μπλοκάρισμα» της εφαρμογής του νέου νόμου. «Η νεολαία του κόμματός μας με τη συγκρουσιακή στάση της έχει ταχθεί υπέρ ενός μαζικού και μαχητικού κινήματος καταλήψεων στο σύνολο των ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας έτσι ώστε να ανατραπεί η πολιτική του δικομματισμού στην τριτοβάθμια εκπαίδευση».Δεν θέλω να φανώ κυνικός, αλλά πότε και με ποιες κινητοποιήσεις η νεολαία της Αριστεράς (για να μείνω εκεί) ανέτρεψε την πολιτική του δικομματισμού στα ΑΕΙ; Δυστυχώς ποτέ. Αλλά (προς Θεού) αυτό δεν σημαίνει πως οι φοιτητές (ή οι πολίτες) πρέπει να μένουν με σταυρωμένα χέρια. Τουναντίον. Ακόμη και να αποτυγχάνουν, πρέπει να συνεχίζουν να αγωνίζονται. Ναι, αλλά όχι με έναν παμπάλαιο, αναποτελεσματικό και τελικά αντιδημοκρατικό τρόπο. Μπορεί αυτός ο «αγώνας» και η «πάλη» της Αριστεράς να είναι «σωστός» μέσα στον ευρύτερο φαύλο κύκλο της Δημοκρατίας μας. Είναι όμως παντελώς λανθασμένος σε σχέση με τις βασικές ιδέες της Αριστεράς. Ο τρόπος με τον οποίο η Αριστερά χρόνια τώρα και ειδικότερα αυτή την εποχή εμπλέκεται σε θέματα των ΑΕΙ δεν είναι λανθασμένος επειδή δεν είναι κερδοφόρος. Είναι λανθασμένος επειδή δεν είναι, ως όφειλε, ανιδιοτελής. Η ανιδιοτέλεια είναι μια βασική αρχή της Αριστεράς. Ή, τουλάχιστον, ήταν. Αυτή την αρετή σήμερα την έχει χάσει. Ετσι όσο καιρό η Αριστερά θα επιμένει να διαβάζει και να επαναλαμβάνει παλιές μουχλιασμένες συνταγές «πάλης» και «αγώνα» για να «κερδίζει» στις δημοσκοπήσεις, όσο καιρό παίζει με τους όρους των αντιπάλων της, είναι δυο φορές χαμένη. Παρά τα «μπλοκαρίσματα» και τις α-νόητες καταλήψεις και ρητορείες, στην πράξη τίποτε δυστυχώς δεν έχει καταφέρει. Λογικό. Και κανείς δεν την κατηγορεί. Η μεγάλη απώλεια όμως της Αριστεράς (και εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες) είναι η χαμένη ανιδιοτέλειά της. Η ηθική και η αρετή να λέει και να κάνει το σωστό αγνοώντας το πρόσκαιρο και επιφανειακό πολιτικό «κέρδος».Κοντολογίς, αφού η Αριστερά χρόνια τώρα γράφει και διαβάζει το ίδιο μίζερο ανάγνωσμα για την Παιδεία και μένει αιωνίως στην ίδια τάξη προσδοκώντας ένα ανώφελο κέρδος, γιατί δεν αποφασίζει να μιλήσει (αν φυσικά το μπορεί) ανιδιοτελώς; Από αυτή την έλλειψη, τη μη προσδοκία «κέρδους», όσο και αν ακούγεται παράδοξο, θα έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει πραγματικά. Και μαζί η Παιδεία."

Η διαφορά μεταξύ της αληθινής εκπαίδευσης και της επαγγελματικής κατάρτισης έχει με έξυπνο τρόπο θολωθεί. Ακολουθούν μερικές ιδέες για τον τρόπο με τον οποίο οι έξυπνοι άνθρωποι μπορούν να ελέγξουν τους άλλους ανθρώπους. Αν κάτι από όλα αυτά σας φαίνεται γνώριμο, ε τότε είναι καιρός να ξυπνήσετε!
Το πιο σημαντικό στον έλεγχο των ανθρώπων είναι να μην το ξέρουν πως τους ελέγχεις. Εάν οι άνθρωποι ήξεραν, αυτή η γνώση θα έφερνε τη δυσαρέσκεια και ενδεχομένως την εξέγερση, οι οποίες έπειτα θα απαιτούσαν την ωμή βία και τον τρόμο, παρωχημένες και όχι 100% επιτυχημένες μεθόδους ελέγχου.
Είναι ευκολότερο από ό,τι νομίζετε να ελεγχθούν οι άνθρωποι έμμεσα, και να τους χειριζόσαστε έτσι ώστε να σκέφτονται αυτό που θέλετε να σκέφτονται, και να κάνουν αυτό που θέλετε να κάνουν.
Μια βασική τεχνική είναι να κρατηθούν ανίδεοι. Οι μορφωμένοι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο εύκολοι να τους χειριστείς. Η κατάργηση της δημόσιας εκπαίδευσης ή ο περιορισμός της πρόσβασης στην εκπαίδευση θα ήταν η άμεση προσέγγιση. Αυτό όμως θα ήταν πολύ φανερό. Η έμμεση προσέγγιση είναι να ελεγχθεί η εκπαίδευση που λαμβάνουν.
Είναι δυνατό να είναι ένας Ph.D., γιατρός, δικηγόρος, επιχειρηματίας, δημοσιογράφος, ή λογιστής, για να δώσουμε μερικά μερικά παραδείγματα, και να είναι συγχρόνως ένα αμόρφωτο άτομο. Η διαφορά μεταξύ της αληθινής εκπαίδευσης και της επαγγελματικής κατάρτισης έχει θολωθεί έξυπνα στην εποχή μας έτσι ώστε έχουμε τους ανθρώπους που ασκούν με επιτυχία τις ειδικότητές τους, ενώ συγχρόνως είναι τελείως ανίδεοι για τα μεγαλύτερα ζητήματα του κόσμου στον οποίο ζουν.
Το πιο προφανές σύμπτωμα είναι η απουσία της πρωτογενούς, αυθεντικής σκέψης. Αν τους υποβάλλετε μια ερώτηση, θα καταλήξουν να αναπαράγουν κάτι που σκέφτηκε κάποιος άλλος σαν απάντηση. Τι πιστεύουν οι ίδιοι όμως; Ε λοιπόν, αυτό δεν τους απασχολεί. Η εκπαίδευσή τους αποτελείται από την εκμάθηση του πώς να χρησιμοποιoύν τη βιβλιοθήκη και να αναφέρουν τις πηγές.
Αυτό απλοποιεί πολύ τα πράγματα για αυτόν που θέλει να ελέγχει την σκέψη των άλλων, επειδή με αρκετά χρήματα, με τις χρηματοδοτήσεις των πανεπιστημίων, με τα ιδρύματα δωρεών, ιδρύματα επιχορηγήσεων, και μέσω της ιδιοκτησίας των μέσων ενημέρωσης, είναι σχετικά εύκολο να ελέγξεις ποιούς θα θεωρούν ως τις αυθεντίες που θα αναφέρουν, αντί να τους αφήσεις να σκεφτούν από μόνοι τους.
Μια άλλη τεχνική είναι να τους κρατάς πάντα διασκεδαζόμενους. Οι ρωμαίοι αυτοκράτορες οργάνωναν τσίρκα και μονομαχίες στις αρένες επειδή δεν είχαν την τηλεόραση. Εμείς έχουμε την τηλεόραση επειδή δεν έχουμε τσίρκα και μονομαχίες στις αρένες. Με οποιοδήποτε τρόπο, ο σκοπός είναι να κρατηθεί η σκέψη των ανθρώπων στη ψυχαγωγία, τον αθλητισμό, και τα περιφερειακά πολιτικά θέματα. Με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειαστεί να να ανησυχήσετε ότι κάποτε θα καταλάβουν τα πραγματικά ζητήματα και τον τρόπο με τον οποίο σας δίνουν την δυνατότητα να τους ελέγχετε.
Ακριβώς όπως ένα αληθινά μορφωμένο άτομο είναι δύσκολο να ελεγχθεί, το ίδιο ισχύει και για ένα οικονομικά ανεξάρτητο άτομο. Επομένως, θέλετε να δημιουργήσετε τις συνθήκες που θα παράγουν ανθρώπους που εργάζονται με μισθό, δεδομένου ότι οι μισθωτοί έχουν μόνο μικρό έλεγχο του οικονομικού πεπρωμένου τους. Θα θελήσετε επίσης να ελέγξετε το νομισματικό, το πιστωτικό και τραπεζικό σύστημα. Έτσι, και με τον πληθωρισμό του νομίσματος θα καταστεί σχεδόν αδύνατο για τους μισθωτούς να συσσωρεύσουν κεφάλαιο. Μπορείτε επίσης με περιοδικές υποτιμήσεις να οδηγήσετε σε κατάρρευση τις οικογενειακές επιχειρήσεις, τους μικρούς αγρότες, και τους ανεξάρτητους επιχειρηματίες, συμπεριλαμβανομένων και των ανεξάρτητων κοινοτικών τραπεζών.
Για να κρατήσετε τα συνδικάτα υπό έλεγχο, προωθείτε ένα σχέδιο που επιτρέπει σε σας να μετατοπίζετε τις θέσης εργασίας της παραγωγής εκτός της χώρας και μετά να επαναφέρετε τα προϊόντα αυτά ως εισαγωγές (free trade). Με αυτό τον τρόπο, θα απαλλαγείτε από τα συνδικάτα ή θα έχετε μόνο υπάκουα συνδικάτα.
Μια άλλη τεχνική είναι να αγοράζονται αμφότερα τα πολιτικά κόμματα, έτσι ώστε από μιά στιγμή και μετά οι άνθρωποι θα θεωρούν πως είτε ψηφίσουν για τον υποψήφιο Α είτε για τον υποψήφιο Β, αυτοί θα εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές.
Αυτό θα δημιουργήσει μια μεγάλη απάθεια και μια πεποίθηση ότι η πολιτική διαδικασία είναι άχρηστη και δεν πρόκειται να φέρει πραγματική αλλαγή. Αρκετά σύντομα θα έχετε έναν πληθυσμό που αισθάνεται απολύτως ανίσχυρος, και που θα σκέφτεται ότι για όλα τα άσχημα πράγματα που του συμβαίνουν δεν φταίει κάποιος συγκεκριμένα, αλλά είναι ένα αποτέλεσμα παγκόσμιων δυνάμεων ή της “εξέλιξης” ή κάποια άλλη εξαϋλωμένη και αφηρημένη έννοια. Αν είναι απαραίτητο, μπορείτε να προσφέρετε και τους αποδιοπομπαίους τράγους.
Έτσι, θα μπορείτε να τους αφήνετε να αιμορραγούν μέχρι τελευταίας σταγόνας, χωρίς να έχετε να ανησυχείτε ότι ένας από αυτούς θα γλιστρήσει μέσα στο σπίτι σας μια νύχτα να σας κόψει το λαιμό. Αν τα κάνετε όλα σωστά και όπως πρέπει, δεν θα ξέρουν ούτε καν ποιανού λαιμό να κόψουν.

How to control people
by Charley Reese

Δεν θα ησυχάσουν αν δεν δουν τους απόμαχους της δουλειάς να πεθαίνουν σα τα σκυλιά στους δρόμους. Πρώτα ήταν ο Γιαννίτσης τώρα ήλθε ο Μαγγίνας. Η επιδρομή στα ασφαλιστικά κεκτημένα συνεχίζεται. Δεκαετίες τώρα μας λένε ότι τα ταμεία βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Και μετά από άλλες τόσες δεκαετίες (αν υπάρχουν ακόμα) τα ίδια θα ακούμε. Για αλλού έχουν χρήματα. Μόνο με τις συντάξεις έχουν πρόβλημα. Είναι βλέπετε ζήτημα προτεραιοτήτων! Π.χ., τον περασμένο Οκτώβρη μάθαμε απ' τον υφυπουργό εξωτερικών Θεόδωρο Κασσίμη ότι η οι ελληνικές κυβερνήσεις χρηματοδοτούν την ανάπτυξη των Σκοπίων. Το απαιτούν οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας (διάβαζε οι Αμερικάνοι). Και όχι μόνο τα Σκόπια αλλά ολόκληρα τα Βαλκάνια. Και την Αλβανία, Βουλγαρία, Σερβία, Κοσσυφοπέδιο, Μαυροβούνιο, Ρουμανία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Για τη χρονική περίοδο 2002-2006 το «αναπτυξιακό» πρόγραμμα κόστισε στη χώρα μας 550.000.000 ευρώ και στο μεταξύ αποφασίστηκε η επέκταση του μέχρι το 2011. Επί Σημίτη είχαμε μάθει ότι το ελληνικό κράτος χορηγεί συντάξεις σε Αλβανούς που ζουν στη χώρα τους και ουδέποτε εργάστηκαν στην Ελλάδα. «Για ανθρωπιστικούς λόγους», είχε δικαιολογηθεί ο πρόεδρος του ΕΚΑ και στέλεχος της ΠΑΣΚΕ Γρηγόρης Φελώνης. Μόνο για τον Έλληνα εργάτη δεν περισσεύει ανθρωπισμός.

Aντε και να δεχτούμε ότι τα ταμεία βρίσκονται πραγματικά στο κατώφλι της χρεοκοπίας. Ποιος φταίει γι' αυτό; Οι εργαζόμενοι που πλήρωναν ανελλιπώς τις εισφορές τους ή το κράτος που δεν εκπληρώνει τις δικές του οικονομικές υποχρεώσεις στα ταμεία; Ποιοι ήταν εκείνοι που δεν φρόντιζαν να εισπράξουν τις οφειλές των εταιριών; Ποιοι δεν φρόντιζαν να πατάξουν την ανασφάλιστη εργασία, που πάντα επιβάλλονταν εκβιαστικά σε πολλούς εργαζόμενους τού ιδιωτικού τομέα; Ποιοι μπάλωναν τις μαύρες τρύπες του προϋπολογισμού με τραβηχτικές από τα αποθεματικά των ταμείων; Ποιοι τα διασπάθιζαν με θαλασσοδάνεια στους μεγαλοκαρχαρίες; Ποιοι τα τζογάρισαν στο χρηματιστήριο; Ποιοι τα εκμεταλλεύτηκαν στα παπατζιλίκια των «δομημένων ομολόγων»; Σίγουρα δεν είναι οι εργαζόμενοι που ευθύνονται για όλα αυτά. Κι όμως αυτοί καλούνται να πληρώσουν, να επωμισθούν ακόμα περισσότερα δεινά απ' αυτά που ήδη υποφέρουν.

Η βασική ιδέα της κυβέρνησης (δανεικιά απ' τον Ρέππα) φαίνεται ότι είναι η στήριξη ελλειμματικών ταμείων με την λεηλασία των εύρωστων. Ο Καραμανλής ίσως αποφάσισε να πραγματοποιήσει αυτό που τελικά δεν τόλμησε ο Σημίτης: την ρήξη με ορισμένα στρώματα της μεσαίας τάξης που είναι βασικοί πυλώνες του κοινωνικού συστήματος. Η εργατική τάξη δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμφωνήσει σ' αυτό. Διεκδικεί συντάξεις αξιοπρεπούς διαβίωσης, αντί πείνας και όχι τη γενίκευση της μιζέριας.

Πρέπει να πούμε όμως ότι η ελληνική εργατική τάξη βρίσκεται στη χειρότερη θέση που αντιμετώπισε ποτέ στην ιστορία της. Οι «εργατοπατέρες» κάθε μάρκας το γνωρίζουν αλλά περί άλλων τυρβάζουν. Μιλούν για τον αγώνα που πρέπει να δώσουν οι εργάτες για τις συντάξεις. Ποιοι είναι οι εργάτες που θα αγωνιστούν;

Στον ιδιωτικό τομέα όπου υπήρχαν πάντα τα ποιο ριζοσπαστικά στρώματα εργατών, οι Έλληνες εργάτες έχουν εξοστρακιστεί και αντικατασταθεί από αλλοδαπούς, που δεν είναι εδώ για να αγωνιστούν συνδικαλιστικά και πολιτικά αλλά νοιάζονται μόνο πως θα επιβιώσουν οι ίδιοι σαν άτομα. Είναι ζήτημα αν υπάρχει σήμερα στον ιδιωτικό βιομηχανικό τομέα ένα φθίνον 5% Ελλήνων εργατών κι αυτό σε μεγάλες ηλικίες. Που είναι οι οικοδόμοι, που είναι τα μαχητικά τους συνδικάτα και των ναυτεργατών που ήταν η ατμομηχανή ολόκληρου του εργατικού κινήματος. Η κυρίαρχη τάξη με όπλο την μαζική εισαγωγή μαύρης εργασίας και με τις ευλογίες των «εργατοπατέρων», κατάφερε να τα καταστρέψει.

Για ποιο ασφαλιστικό να μιλήσουμε σήμερα όταν καθολικά ή μερικά η ανασφάλιστη εργασία των αλλοδαπών είναι το καθεστώς; Όταν εισάγονται ακριβώς με στόχο να συμπιεστεί μέχρι το έσχατο σημείο το εργατικό κόστος;

Πως θα εργαστεί ο Έλληνας μεροκαματιάρης, που είναι αναγκασμένος να ζήσει και να πεθάνει σ΄ αυτή την χώρα, αν δεν υποκύψει στους ίδιους όρους που αποδέχεται ο αλλοδαπός; Δηλαδή την ανασφάλιστη εργασία, την καταστρατήγηση των ωραρίων και όλης της εργατικής νομοθεσίας;

Πως θα συμπληρώσει τις συνταξιοδοτικές προϋποθέσεις όταν η μαζική εισαγωγή μαύρης εργασίας τον έχει καταδικάσει στην ανεργία; Και όταν σε ηλικία 45-50 χρονών βρεθεί στον δρόμο επειδή η βιομηχανία που εργαζόταν χρεοκόπησε ή μεταφέρθηκε στο εξωτερικό (με την ενθάρρυνση και την οικονομική πριμοδότηση του κράτους) πως θα ξαναβρεί δουλειά όταν στην θέση του οι εταιρίες μπορούν να προσλάβουν ένα νεαρό αλλοδαπό αν όχι δύο;

Το πρόβλημα του Έλληνα εργάτη, κύριοι εργατοπατέρες, δεν είναι το ύψος της σύνταξης αλλά αν θα καταφέρει να πάρει καν σύνταξη. Η κατάσταση του οπισθοδρομεί στην κατάσταση της εργατικής τάξης των αρχών του 20ου αιώνα. Κι εσείς κύριοι όταν δεν τηρείτε σιγή ιχθύος απαντάτε στις διαμαρτυρίες του με την μομφή του «ρατσισμού».

Κατά την ελεεινή «θεωρία» σας δεν έχει προκύψει σε βάρος του κανένα πραγματικό, υλικό, πρόβλημα απ την μαζική εισαγωγή μαύρης εργασίας. Αντιδρά μόνο γιατί απεχθάνεται τις ράτσες των αλλοδαπών! Νιώθει ότι είναι η ανώτερη ράτσα στον πλανήτη και δεν θέλει να την νοθέψουν κατώτερες φυλές!

Τα πιστεύετε αυτά που λέτε ή άλλοι μιλούν με την δική σας γλώσσα;

Αν τους ρωτήσεις τους αλλοδαπούς για το ίδιο ζήτημα θα σου πουν κι αυτοί ότι πρέπει να μπει φραγμός στην είσοδο νέων μεταναστών στην Ελλάδα. Πως το εξηγείτε αυτό; Με ποιες ράτσες έχουνε αυτοί πρόβλημα;

Έχουν κι άλλοι την ελεεινή θεωρία σας. Παρακολουθήστε τους:

«Oλες αυτές οι συνθήκες, έχουν δημιουργήσει, τα είδατε άλλωστε στη δημοσκόπηση, σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, την εντύπωση ότι οι ξένοι ευθύνονται για όλα τα δεινά και τις καταστροφές που κατατρέχουν τον τόπο. Είναι ίσως η εύκολη λύση. Εμείς που πάντα είμαστε οι ίδιοι δεν φταιμε ποτέ. Υπεύθυνοι είναι πάντα οι άλλοι. Οι άλλοι, δηλαδή ποιοι; Οι ξένοι, οι σκούροι, οι μαύροι, οι κίτρινοι, ενίοτε και οι ξανθοί, λόγω Γερμανίας παλιότερα. Η πραγματικότητα όμως είναι συνήθως διαφορετική. Η αλήθεια είναι ότι οι ξένοι δεν κλέβουν τις δουλειές των δικών μας παιδιών, αλλά κάνουν τις εργασίες εκείνες που εμείς οι ίδιοι αρνιόμαστε να κάνουμε, γιατί τις θεωρούμε μειωτικές για το κοινωνικό μας επίπεδο. Ελαιοχρωματιστές, συλλογείς απορριμμάτων, οικιακές βοηθοί, εργάτες οδικών έργων, κηπουροί, εργάτες αγροκαλλιέργειας.»

Ξέρετε ποιος τα λέει αυτά; Ο άλλος μεγάλος «αντιραστιστής» υφυπουργός εργασίας της Ν.Δ. Γεράσιμος Γιακουμάτος. Είναι απόσπασμα απ' την ομιλία του στην ημερίδα που οργάνωσε το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ) στον ξενοδοχείο Τιτάνια στις 17 Απριλίου 1997, με θέμα «Ρατσισμός και Ξενοφοβία. Πρωτοβουλίες για την νομιμοποίηση των ξένων εργατών». Ήταν προσκεκλημένος του κυρίου Γρηγόρη Φελώνη, στελέχους της ΠΑΣΚΕ και προέδρου του ΕΚΑ, ως εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας.

Ο συνάδελφος του Γιακουμάτου, ο Στέφανος Μάνος δεν ασχολείται με «αντιρατσιστικές» τσιριμόνιες. Προτιμά να είναι ωμός. Στα πρακτικά της ημερίδας διαβάζουμε:

«Είναι ευλογία θεού οι μετανάστες, τους χρειαζόμαστε γιατί δουλεύουν με το ένα τρίτο του μεροκάματου του Έλληνα, γιατί δεν μπορούν να κάνουν απεργία, δεν μπορούν να κάνουν σωματεία, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.»

Τα πρακτικά της ημερίδας εκδόθηκαν από το ΕΚΑ και τυπώθηκαν στην ΚΑΜΠΥΛΗ τηλ. 8215675 και 8216371.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΏΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ