Όμως μια μέρα, σε μπουτίκ ακριβή, ενώ δοκιμάζεις το γκρι φόρεμα που όπωσδήποτε θέλει να αγοράσεις, σε πλησιάζει με μια αύρα άγνωστη, σχεδόν αρρενωπή. Ένα παρατράκ το παθαίνεις...Τα μάτια σας συναντώνται, σκέφτεσαι ότι μάλλον πρόσεξε τη μουτζούρα που άφησε η μασκάρα...Εκπλήσσεσαι γιατί όχι, δεν πρόσεξε αυτή τη λεπτομέρεια ως συνήθως...το χρώμα των ματιών σου πρόσεξε...Τα χείλη του αγγίζουνε απαλά τα δικά σου, σαν απαλό πίλινγκ...Χαμογελάει. Κοκκινίζεις, χαμογελάς κι εσύ. Με τα απαλά χέρια του ακινητοποιεί το πρόσωπό σου και βυθίζεσαι στο πιο γλυκό φιλί...με γεύση φράουλας; Χμ...ναι, φράουλας! Πού την βρήκε την οδοντόκρεμα φράουλας θα΄θελες να ‘ξερες! 

Είναι η πιο τέλεια σχέση που είχες ποτέ! Κάνετε ατέλειωτες βόλτες στα μαγαζιά, προσέχει πάντα τί φοράς, επιδοκιμάζει με ενθουσιασμό τις καινούριες σου ανταύγιες, περνάτε κάποια βράδια στον καναπέ δοκιμάζοντας μάσκες προσώπου, σου δίνει συμβουλές για την καλύτερη αποτρίχωση, σου λέει είκοσι φορές την ημέρα πόσο όμορφη είσαι... 

Η χειρότερη σχέση έβερ!!! Χαλλόου! Θες να πας για ψώνια με τις φίλες σου και ζηλεύει! Όχι τις φίλες σου αλλά που αυτός δεν θα πάει στα μαγαζιά σήμερα. Μουρμουράει γιατί κοιμήθηκες τη νύχτα χωρίς να καθαρίσεις πρώτα το πρόσωπό σου..(Ξέρεις πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για το δέρμα;!). ο τρεχούμενος μετά από όλα αυτά τα ψώνια, στέλλει SOS... Πας γυμναστήριο και φοβάσαι να ιδρώσεις γιατί θα του μυρίσει κάπως!  Κρύβεσαι στο πάρκο μαζί με τα υπόλοιπα παιδάκια για να απολαύσεις επιτέλους μια σοκολάτα, ένα παγωτό...Τα όνειρά σου στοιχιώνονται από υδατάνθρακες και τυριά... σου κρατάει μούτρα γιατί δεν του λες συνεχώς πόσο όμορφος είναι....!!!! 

Πακετάρεις τα απαραίτητα και φεύγεις. Του αφήνεις όλα σου τα καλλυντικά, αφού για τον επόμενο μήνα η μόνη κρέμα που θέλεις να δεις είναι η pannacota με σως σοκολάτας. Φυσικά, πριν φύγεις δεν ξεχνάς να του πείς ότι είναι πολύ όμορφος για σένα...προτιμάς κάποιον με τον οποίο να είσαι εσύ η όμορφη...μην αφήσουμε και κανένα ψυχολογικό τραύμα για την επόμενη καημενούλα..έτσι;

Στο αυτοκίνητο του Κ. 

 Έβαλε Διάφανα Κρίνα. Φταίω τώρα αν ξαφνικά είμαι στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην Έγκωμη; Φταίω αν τα Κρίνα αντικαταστάθηκαν από ξένη μουσική;Σε μια γωνιά της αργής εφηβίας, νύχτα ξενύχτα με δυνατούς σκληρούς ήχους, σκοτεινούς.

Μαύροι τοίχοι,μαύρα γυαλιά, μαύρα τραπέζια, μαύρο μπαρ, μαυροφορεμένοι μακρυμάλληδες που κτυπιούνται. Αλκοόλ, καπνοί, η μουσική πολύ δυνατή! Α, τόσο πίσω είμαστε! Στις τελευταίες μέρες του ....

Στο γνωστό τραπεζάκι. Το μοναδικό που έχει αναμμένο κερί. Το μοναδικό που έχει κερί, για την ακρίβεια. Η εποχή που τριγυρνούσαμε με κεριά στην τσάντα. Όπου και να πηγαίναμε, τα ανάβαμε. Ακόμα κι εδώ. Στην αρχή μας πείραζαν, μετά μας συνήθισαν. (Μάλιστα Σε κάποια φάση μας είχανε αγοράσει κερί και σπίρτα!)

Όπως συνήθισαν και την εμμονή μου με τα χρώματα. Προσπάθησαν κάποιοι γνωστοί μου να μου εξηγήσουν ότι εκεί ο κόσμος φοράει μόνο μαύρα. Μαύρα μαρτίνια, μαύρα τζιν, μαύρες μπλούζες από συγκροτήματα. Ε, και; Εγώ πήγαινα με ό,τι χρώμα μου κατέβαινε. Όχι από πείσμα αλλά γιατί αυτά μου άρεσαν: το μπλε τζιν, τα μπλουζάκια σε διάφορα χρώματα...μια φορά τους είχα κατέβει και με γαλάζιο φόρεμα καλοκαιρινό. Η κολλητή μου, που περνούσε τη φάση μαυροντυνομαιβαφομαι προσπαθούσε να με πείσει να βάψω τουλάχιστον τα νύχια μαύρα. Νο νο νο!  Παρέμεινα το στυλιστικά ξεκάρφωτο του συγκεκριμένου μέρους, που γούρλωνε τα μάτια των «επισκεπτών» με τις ρατσιστικές τους τάσεις ενάντια στο κάθε τι μή-μαύρο! Οι θαμώνες μας είχαν συνηθίσει για τα καλά...

Εξάλλου δεν ενοχλούσαμε κανένα. Καθόμασταν σε συγκεκριμένο τραπέζι, με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο. Ανάβαμε το κερί μας, ζωγράφιζε η Μ, εγώ έγγραφα. Υπήρχαν ξημερώματα Σαββάτου,σπάνια, που ενώ οι υπόλοιποι κουνούσαν τα κεφάλια πάνω κάτω ρυθμικά, εγώ έλυνα ασκήσεις μηχανικής. Καμιά φορά, πεταγόμουνα και στο διπλανό κλαμπ για χορό με τα παιδιά της παρέας. Νύχτες ελαφρότητας ποπ. Και πάλι πίσω. Στην Μούσα, έτσι το έλεγα...το πραγματικό όνομα φυσικά, καμία σχέση!Δεν μας ενοχλούσε κανένας εκεί. Ποτέ.

Η κακή φήμη πήγαζε από το είδος μουσικής κι όχι από κάτι άλλο. Στον μικρόκοσμο της Κύπρου, «η μούσα» έβαλε λουκέτο λόγω θορύβου. Ειρωνία αν σκεφτεί κανείς ότι η συγκεκριμένη περιοχή απαριθμούσε 8 κλαμπς, τουλάχιστον! Με τα συντροφικά φαγάδικα, τα πωςταλενεαυτάταμερηπουεχουνεηλεκτρονικαπαιχνιδιακαιμπιλιαρδα,όπου γινότανε πραγματικός πανικός. Σαρκασμός ότι στην συγκεκριμένη περιοχή, υπάρχει ακόμα το κλαμπ των βρεφοειδών, που για πρώτη φορά βγαίνουν έξω  στον κόσμο της νύχτας.

Παααφ!

Η μουσική δεν τελείωσε, όμως φτάσαμε σπίτι. Στο τώρα. Στο εδώ.

Κι εξακολουθώ να μην ακολουθώ, να είμαι ξεκάρφωτη.

Όταν γνωρίστηκαν ο ήλιος έλαμπε μα ο ουρανός ξεχάστηκε και γέμισε αστέρια! Οι άνθρωποι γύρω έπαψαν να μιλάνε, μια άγνωστη μελωδία δυνάμωνε ολοένα...Για μήνες τον έβλεπε με λατρεία. Για μήνες την αγκάλιαζε σα να ήτανε το πιο εύθραυστο κρινάκι στον κόσμο.

 Μα...Η μελωδία τον τελευταίο καιρό, σταμάτησε να ακούγεται. Οι άνθρωποι γύρω απόκτησαν και πάλι μιλιά.

Το κορίτσι πρόσεξε ότι τελικά δεν ήταν και τόσο ψηλός. Σίγουρα δεν την περνούσε δύο κεφάλια όπως νόμιζε στην αρχή. Της κρατούσε μάλιστα μούτρα όταν αποφάσιζε να φορέσει παπούτσια με λίγο τακούνι...  Δεν χαμογελούσε πια, δεν την ευχαριστούσε η παρέα του. Και πώς κιόλας, αφού ολοένα και της έδινε την εντύπωση πως θα την ήθελε διαφορετική...

Την είχε πείσει να βάψει τα μαλλιά της ξανθά. Και τώρα κάθε φορά που έβλεπε το είδωλό της στον καθρέφτη ήθελε να κλάψει. Η αισθητική της δεν επέτρεπε τον συνδιασμό της σταρένιας επιδερμίδας με αυτό το σταχένιο μαλλί.... Είχε μάλιστα χάσει την λάμψη και τη ζωντάνεια του, σα νεκρό έπεφτε στα μάγουλά της... Όχι, δεν της άρεσε αυτό που αναγκαζόταν να βλέπει. 

Το αγόρι κατάλαβε ότι είχε ερωτευτεί την γλύκα του χαμόγελου της. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν του άρεσε που ολοένα φορούσε τζιν, που έπαιζε ποδόσφαιρο, που άρεσε στον κολλητό του. Κάτι είχε γίνει τώρα που έφυγε εκείνο το κορακίσιο μαλλί. Πώς δεν το είχε προσέξει νωρίτερα, αλήθεια; Θα την ήθελε να φοράει φούστες, να βάφεται λίγο πιο έντονα, να μπορεί να «την κυκλοφορήσει» πιο άνετα. Απέφευγε πια να βγαίνει μαζί της τα βράδια, της συμπεριφερόταν όπως σε μια φίλη. Μα αυτή στην κοσμάρα της, αντί να βάλει μυαλό και να αλλάξει, να γίνει πιο προκλητική, τον έγραφε κανονικά. Τί στο καλό; 

Και τώρα ετοιμάζονταν να βγούνε. Είχε φορέσει πάλι ένα σκούρο παντελόνι κι ένα μπλουζάκι. Και γόβες..που την έκαναν πιο ψηλή του!  

-          Αγάπη μου, θα μπορούσες να έβαζες ένα φορεματάκι καλύτερα;

-          Φορεματάκι... καλά....  Έβαλε ένα φόρεμα μαύρο και κοντό. Τα πόδια της ήτανε μακριά, καλίγραμμα. Της ζήτησε να φορέσει ένα άλλο που της είχε αγοράσει. Μπήκε στο φόρεμα σε χρώμα που θύμιζε καρναβάλια.Και το δώρο που της είχε κάνει στα γενέθλειά της, ένα ζευγάρι γόβες χρυσές με πέτρες κόκκινες.. Ανατρίχιασε το κορίτσι, μα τί να κάνει;  

-          Αγάπη μου, γιατί δεν βάφεσαι και λίγο περισσοτερο; Μια πιο έντονη σκιά ίσως, ένα πιο έντονο κραγιόν;

-          Καλά, αγάπη μου...Είχε αποφασίσει να κάνει ότι της ζητούσε απόψε. Να παραβεί τους νόμους της και να βάψει έντονα και τα μάτια και τα χείλη. Αυτός χαιρότανε, που για πρώτη φορά τον άκουσε. Επιτέλους, θα μπορούσε να κυκλοφορήσει μαζί της χωρίς να ντρέπεται. 

-          Σου αρέσω;

-          Ναι! Είσαι κουκλίτσα! Αν και...

-          Τί;

-          Θα μπορούσες να έβαψες και τα νύχια.

-          Ειναι βαμμένα, Αγάπη μου!

-          Χμ.... Αλήθεια;

-          Απαλό ροζ....

-          Δεν έχεις κανένα κόκκινο; Είδα και μερικές που φοράνε στρασάκια... και τα έχουνε πολύ μακριά, ξέρεις...

-          Δεν προλαβαίνω να βάλω ψεύτικα, θα πρέπει να αρκεστείς στα ροζ...

-          Δεν μπορείς να τα βάψεις κόκκινα έστω;

-          Να τα βάψω, μωρό μου... Κόκκινα! Μάλιστα....  

Μία προς μία είχε εφαρμόσει τις ...επιθυμίες του, σαν τσίρκο για ενήλικες ένιωθε... Κι αυτός χαμογελούσε, έλαμπε μετά από τόσο καιρό. Τον αγνόησε επιδεικτικά, πήγε στο σαλόνι, στάθηκε μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη. Ανατρίχιασε. Έβλεπε μια κοπέλα που σίγουρα δεν ήταν ο εαυτός της. Μια άλλη, από τις πολλές που προσπερνούσε στο δρόμο. Ώστε μόνο έτσι θα του άρεσε. Γέλασε πικρά με το γούστο του....

Ενώ αυτός ετοιμαζόταν, μάζεψε τα πράγματά της, φόρεσε το παλτό και τον αποχαιρέτησε. Θα τα έλεγαν κάπου, κάπως...σύντομα ίσως. Την επόμενη μέρα τα μαλλιά της έγιναν ξανά μαύρα. 

Το αγόρι ακόμα την κατηγορεί ότι τον εγκατέλειψε. Σε φίλους και γνωστούς την ρεζιλεύει. Μα το κορίτσι ξέρει πως δεν θα άντεχε ποτέ να υποκριθεί κάτι που δεν είναι. Εξάλλου θέλει να αγαπιέται για αυτό που είναι.

Παρασκευή νύχτα... 

Βαριέμαι αφάνταστα...

Με κυνηγάει σαν σκιά και μια διάθεση κακιά,

Όλη τη βδομάδα... 

Ουυυυυυυυυυυυυυυυυυφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ 

Πετάξαμε το παρελθόν, τα καταφέραμε!

Πετάμε σιγά σιγά και ένα μέλλον ονειροπαρμένο, που δεν πρόκειται να γίνει μέλλον.

Το θέλουνε πολύ περισσότεροι από τα κομμάτια στα οποία μπορεί να δοθεί. Δεν πειράζει.

Ας ασχοληθούμε με το εδώ, το τώρα...Το παρόν... Αλήθεια τί κάνει το Παρόν;  

Προς το παρόν, το παρόν χασμουριέται. Σκέφτεται πως μπορεί να μετατραπεί στο μέλλον.

Σαν Παρόν. Θα είσαι  Παρών; 

Θα δείξει...το φεγγάρι είναι ακόμα κρυφό... :((((((((((

Καλά να περάσετε απόψε αν βγείτε!!!Καλή ξεκούραση σε όσους αποφάσισαν στον καναπέ ν' αράξουν ή στο σέντονους κλαμπ να χαλαρώσουν.

Πολλά σας μμμμμμΜΜΜΜΜμμμμμμάάάάάκια!!!

Και όμορφο Σαββατοκύριακο!!!

Ουφφφφφφφφφφφ…… 

Το κινητό παραμένει βουβό, κουφό, τυφλό, παραπονεμένο…έτσι έτσι! Θα λειτουργήσει ξανά όταν έρθει η ώρα! Η μαμά μου φυσικά τα έπαιξε, άφησε τα τηλέφωνα και έπιασε το ίντερνετ! Και συγκεκριμένα το msn. Φυσικά, ψιλομπέρδεψε τις έννοιες chat και email, με αποτέλεσμα κάθε φορά που συνδέομαι στο msn ανοίγει ένα τεράααααστιο παράθυρο με ένα ακόμα πιο τεράστιο κατεβατό με παραγράφους... Είναι βέβαια γλυκό, διότι σαν την αγάπη της μάνας πουθενά μα άλλο να σας το περιγράφω αυτό το technology bonding και άλλο να το ζείτε με τη δική σας μαμά! Τέσπα!

Χθες τη νύχτα, εψές δηλαδή , ξάπλωσα στο κρεββατάκι μου και άναψα την τηλεόραση... ζάμπιγκ, εννοείται!.......

βλακεία, ειδήσεις, βλακεία, τένις, βλακεία, ρεζιλέματα, Χρυσά Κορίτσια (ΠΟΥ τα θυμήθηκαν;). ειδήσεις, πατινάζ, γελοιότητες, μουσική μπλιαξ, κάτι για διαστημικές κατσαρίδες (αλήθεια ΠΟΙΟΣ ανώμαλος επιστήμονας το σκαρφίστηκε; Να τον δέρω!), βλακείες, ντοκιμαντέρ για κάτι που δεν θυμάμαι, βλακείες, ταινία, βλακ.... ΤΑΙΝΙΑ; Πίσω πίσω!  

Ένα κανάλι πίσω.... Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες έβερ! αλλά ήμουνα πτώμα... Να κοιμηθώ ή να την παρακολουθήσω για ...30ή φορά; Μόλις είχε αρχίσει και 142 λεπτά δεν είναι και λίγα! Εννοείται ότι την παρακολούθησα! 

The Shawshank Redemption (Η Μεγάλη Έξοδος) 1994 

Μέσα της δεκαετίας του ’40. Η άδικη φυλάκιση, σε δις ισόβια, του νεαρού τραπεζίτη Andy Dufresne για τον φόνο της συζύγου του και του εραστή της τον οδηγεί σε ένα χώρο για τον οποίο δεν είναι φτιαγμένος. 

Όντας χαρισματικός και ευφυής ο Άντυ (Tim Robbins), καταφέρνει να φέρει την αλλαγή στις ζωές των φυλακισμένων αλλά και των δεσμωτών. Αντιστέκεται πεισματικά στο σύστημα που θέλει τους κατάδικους να είναι σχεδόν ζώα, ενώ μέσα από «την πολιτεία του» θυμίζει σε όλους τους συγκρατούμενούς του, πως δεν παύουν να είναι ελεύθεροι άνθρωποι. Τιμωρείται συχνά για τις εξεγέρσεις του, μα δεν πτοείται. Εξάλλου ό,τι βάλει στο μυαλό του, συνήθως το πετυχαίνει...  Τις σκέψεις του, τις μοιράζεται ενίοτε με τον έμπιστο φίλο του,Ρεντ (Morgan Freeman). 

Καταπληκτική ταινία που την σνόμπαρε ο θείος Όσκαρ, μα τη λάτρεψαν όλοι οι υπόλοιποι. Ο Τιμ και ο Μόργκαν δεν χρειάζονται συστάσεις, έτσι; Το σενάριο βασίζεται σε ένα μικρό διήγημα του Stephen King, όμως πλούτισε σε λεπτομέρειες μέσα από τη σκηνοθεσία του Frank Darabont, ο οποίος έπαιξε τόσο με τις εικόνες όσο και με τα συναισθηματικά όρια του θεατή. 

Η αγαπημένη μου σκηνή;  Πολύ δύσκολη επιλογή.... Εξάλλου κάθε φορά που παρακολουθώ το συγκεκριμένο έργο, αλλάζει... Ας πούμε ότι εψές, ήταν η σκηνή με τη δύναμη της μουσικής, την επιρροή της στην ανθρώπινη φύση.  Στην παγωμένη σιωπή της φυλακής, ακούγεται ξαφνικά μια θεία μελωδία. Οι κατάδικοι, οι περισσότεροι από τους οποίους ακούνε για πρώτη φορά μουσική από ...κουτί, μαγεύονται. Οι δεσμωτές με αρχηγό τον διευθυντή, σκυλιάζουν! Τρέχουνε να το σταματήσουν. Στο γραφείο, ο Άντυ έβαλε τον δίσκο και αποφάσισε να  χαρίσει αυτά τα λίγα λεπτά έκστασης, σε όλο το ίδρυμα, μέσα από τα μεγάφωνα. Κλείδωσε το γραφείο και δυνάμωσε την ένταση. Τιμωρείται αυστηρά, όμως δεν τον αγγίζει η απομόνωση. Εξάλλου, «η ομορφιά της μουσικής οφείλεται στο γεγονός ότι την κρατάμε μέσα μας και κανένας δεν μπορεί να μας την κλέψει.» 

Στο τέλος, Η Κρίση έρχεται. Αυστηρή τιμωρία για το κακό, Εξιλέωση κι ελευθερία για το καλό!  Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι και στην πραγματικότητα... Κάπου, κάπως, κάποτε!  

Σας εύχομαι όμορφη βραδιά... και αν σκέφτεστε για dvd, η συγκεκριμένη ταινία είναι μια άριστη επιλογή!Στο βίντεο δίπλα, μπορείτε να παρακολουθήσετε την σκηνή με τη μουσική! :))))

μμμμμμμμμμμμμμμάάάάάάάκια σας!!!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Πόσο φτηνή είναι η ζήλεια ...

Πόσο ακριβή η πραγματοποίηση κάποιου ονείρου..

Πόσο εύκολα μπορεί να μπει στο πετσί σου, ο χαρακτήρας που υποδύεσαι...

Ένα λάθος; Μια απόφαση στιγμιαία;

Ούτε τριάντα χρόνια... ούτε καν μισό κερί...

..............................................................

Ό,τι και να φταίει...

Κρίμα...Απλά Κρίμα!

ΥΓ: Απολογούμαι για το θέμα, που σίγουρα θα κούρασε αρκετούς από εσάς, σήμερα.  Όμως ποιός μπορεί να μείνει ουδέτερος όταν ένας τόσο πετυχημένος  και νεαρός ηθοποιός φεύγει, έτσι απλά;

Δεν αναφέρομαι στις κοσμικές ρουφήχτρες ενέργειας... (Duuuuhhhh, θα σκέφτεστε και θα έχετε δίκαιο!)

Αλλά στις μαύρες μέρες.  Που ο καθένας μας περνά αγκομαχώντας. Γεμάτος έγνοιες, γεμάτος θλίψη, μια δυσνόητη κατάσταση, που απορροφά όλη μας τη θετική ενέργεια. Όλα μας τα χαμόγελα. Τα τραγούδια σβήνουν. Στο φόντο του μυαλού, ακούγεται ένας θρήνος, σε γλώσσα που δεν μιλάνε ούτε οι άνθρωποι, ούτε τα στοιχειά...Όμως όλοι, ακούμε τον απόηχο της και δεν ξέρουμε γιατί, Δεν την αποζητήσαμε, δεν την θέλουμε καν...Γιατί εξάλλου να θέλουμε να βρισκόμαστε στο κέντρο του σκοταδιού;

Μας ρίχνουνε σ’ αυτό το πέπλο, γεγονότα, φοβίες, ανασφάλειες, πίκρες κακόβουλες από άλλους ανθρώπους. Ενοχές κρυφές, μυστικές. Η ανάσα βαραίνει,μαζί με το σώμα.

Και οι Απορίες Εκτός Τόπου και Χρόνου...:

Και ξαφνικά... το φως, σε όλα τα χρώματα της ίριδας...

Γιατί όταν είμαστε ριγμένοι στην άβυσσο, κάποιος βρίσκει τρόπο να μας σώσει; Συνήθως δεν γνωρίζει καν ότι το κάνει....Αλλά, μας χαρίζει κάτι από της ψυχής του το μέλι...γνήσιο, ολότελα δικό του...ένα χαμόγελο, μια λέξη, ένα βλέμμα...

Σαν παραμυθένιος μοιάζει ο κόσμος...Μάλλον είναι.Δεν μοιάζει... Απλά επιτρέπει την είσοδο και στα ανέλιαστα στοιχεία του, αλλιώς πώς θα αποκτούσε πλοκή το παραμύθι της ζωής; πώς θα νιώθαμε τα χάδια της ηλιαχτίδας;

Ένα ποτηράκι πήλινο, πρασινομπλέ..πετρόλ το λένε, μα διαφωνώ, μπλιαξ! Πώς μπορείς να χαρίζεις σε ένα τόσο υπέροχο χρώμα, το όνομα πετρόλ;Είναι σαν να δίνεις το όνομα «Αγορίτσα» σε κορίτσι πανέμορφο και ντελικάτο,με χείλη ροζ...

Είναι η νύχτα μωβ, από αυτές που θα ‘θελα να ήμουν αερικό...Μα είμαι θνητή... ευτυχώς για τα αερικά! Πού ν' αντέξουνε μια άτσαλη καταστροφή ανάμεσά τους;... In vino veritas…

Σε αυτό το ποτηράκι στο χρώμα του παγωνιού, έχω χύσει κρασί κόκκινο,λίγες γουλιές μόνο, αρκετές για να γητεύσουν αυτή την βραδιά χωρίς φεγγάρι... Αλήθεια, πού να κρύβεται; Πόσο άσχημα είναι τα νυχτερινά σύννεφα...

Το διαδύκτιο η μόνη μου επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο...Απλά επειδή... θέλω την ελευθερία μου, ησυχία, σιωπή...Ακόμα κι από τους ανθρώπους μου...

Έχει καιρό να μιλήσω με τον διδυμάκο μου, τον αγαπημένο μου φίλο. Δεν μου λείπει. Δεν του λείπω. Όμως όταν μιλάμε, όταν βρισκόμαστε ο χρόνος είναι πάντα εχθρός, λιγοστός. Δεν πειράζει, εξάλλου στην φιλία μας δεν  χρειαζόμαστε πλέον αποδείξεις. Μετράει πολλά χρόνια, αμέτρητες φιλοσοφίες, άπειρα γέλια, χίλιες και μία φάσεις «ουυυυυψ», πολλές στιγμές, σαν και την τελευταία.,του εφιαλτικού καλοκαιριού-απάτη που μας πέρασε. Τη μοναδική φορά που έκλαψα δημοσίως,(για έναν αγκαθωτό νάρκισσο)  ήτανε και η πρώτη φορά που είδα τον αδερφικό μου φίλο να δακρύζει...Βουβά δάκρυα στα μάγουλά του, σώπασαν τους λυγμούς  μου, που ακούγονταν περισσότερο από τη μουσική. Σε ένα μπαράκι,στην παλιά Λευκωσία... Το «ευχαριστώ» μου, πολύ φτωχό για μια τέτοια ένωση ψυχών.

Δώρα σπάνια τέτοιες στιγμές αγνές,όπου αντιλαμβανόμαστε όλοι, την ένταση μιας σχέσης με έναν ακόμα άνθρωπο.  Χαμογελάει και η καρδιά σου σιγοτραγουδά. Πονάει και βλέπει τον πόνο του στα μάτια σου.  Μέσα σε πλήθος, οι ματιές συναντώνται και μιλάνε. Ολοκλήρωση στην Αγάπη, στον έρωτα χημεία, στην φιλία πάλι,ονομάζεται συνάντηση, στη μουσική ταυτοφωνία ή συγχορδία; Ίσως και τα δύο!

Υπάρχουνε οι ενώσεις και με ανθρώπους, που δεν είδες στα μάτια ποτέ. Βαδίζετε σε δρόμους παράλληλους, μα η ζωή αποφάσισε ν’ ανοίγει ή να κλείνει ταυτόχρονα, τις ίδιες ή παρόμοιες πύλες. Όταν το αντιληφθείς, το θεωρείς τυχαίο. Αν συνεχιστεί, μπορεί και να σκεφτείς ότι είναι μαγικό. Ίσως πάλι, να είμαστε απλά κλειδιά μιας αρμονίας...Ποιός ξέρει;

Ο χρόνος...μόνο...

Fiat lux…

Κάποια απογεύματα Παρασκευής συνήθως, θέλω απλά να περπατήσω

και να σκεφτώ...

Προσπαθώ να βάλω σε τάξη

το πρόγραμμα, τις σκέψεις, τα τραγούδια, τα χαμόγελα

τα δάκρια, κάποια γραπτά,τις επιθυμίες τις κρυφές...

να δέσω  κάποιες επιθυμίες ανούσιες και φτωχές.

Δεν ξέρω αν είναι το οξυγόνο, ο χρόνος που ξεφεύγεις από όλους, που είσαι πραγματικά μόνη...

κι αυτή η πόλη, κάθε φορά που την περπατώ

αλλάζει όψη κι αύρα...

σαν το φεγγάρι...

έτσι πρέπει να είναι οι πόλεις...καθρέφτες μας.

Ανάλαφρη επιτέλους για το Σκύριακο!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Καλό σας Σκύριακο παιδάκια μου καλά!!!

μμμμΜΜμμΜΜμμμΜΜμμμμμμάάάάάάάκια σας!!!

Πριν χρόνια πολλά, μπορεί και να ΄ναι πλέον δέκα,

Τρεις φίλες, βάλαμε ένα στοίχημα.

«Θα χάσει όποια παντρευτεί πρώτη!

Φ1:         Είμαστε τρεις, το αποφασίσαμε οι δύο και κάνουμε πλειοψηφία!

Φ2:         Θεέ μου, αυτό θα πει Δημοκρατία!

Φ3:         Ναι!!!!

Φ2:         Και ποια είναι η Τιμωρία;

Φ3:          Όποια παντρευτεί πρώτη, θα πάρει τις άλλες δύο ένα τριήμερο κάπου.

Φ2:         Α, ωραία! Δηλαδή το πρώτο μας bachelorette party θα το κάνουμε στην Ισπανία!

Φ1:        Από πού ως πού;

Φ2:         Εγώ είμαι η μόνη "ελεύθερη και ωραία" (????)του τρίου μας, οπόταν εγώ αποφασίζω!

Φ3:         Ναι, αλλά τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν!

Φ2:         Μπα….  Εξάλλου το λευκό χλωμιάζει με, άρα δεν θα το φορέσω και ποτέ.

Φ1:         Άτε πάλε!!! Κόρη, κανεί με το ότι εν θα παντρευτείς γιατί εν σου πάει το άσπρο!

Φ2:          Εεεεεεεεεεεεε μα έτσι είναι.

Φ1:          Καλά, θα φορέσεις μοβ στον γάμο σου!

Μεγαλώνοντας, δεν θυμάμαι καμιά περίοδο της παιδικής ή εφηβικής ηλικίας, που να μην είχαμε στο σπίτι ή στην αυλή ένα γάτο ή κάποιο καναρίνι/παπαγάλο. Για κάποια χρόνια, μάλιστα είχαμε και σκυλί. Τα πουλιά, τα ελευθερώναμε, τα γατιά μας ήτανε πάντα αρσενικά, έτσι έφευγαν για άλλες γειτονιές, η Λίντα πέθανε πριν πέντε χρόνια. Και από τότε, τίποτα. Δεν άντεχε η μαμά μου τη σκέψη, να μεγαλώσει άλλο σκυλί ή γατί, για να φύγει κι αυτό.

Ως την Παραμονή των Χριστουγέννων…

Έρχεται σπίτι ο Ν, ο μεγάλος μου αδερφός και θέλει να βγούμε στον κήπο, να δω κάτι… Ο νους μου πήγε σε αυτοκινητοειδή, και γκρίνιαξα… όμως το χαμόγελό του, το αναγνώρισα. Ήταν αυτό, που φορούσα κάθε φορά που κουβαλούσα στο σπίτι κάποιο μισοπεθαμένο γατάκι. Χαμόγελο αμυντικό και πονηρό μαζί, χαρούμενο και φοβισμένο συνάμα…

  Έξω, ένα κουταβάκι ήταν σχεδόν σε στάση εμβρύου. Φοβισμένο. Δεν πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα, το πήρα στην αγκαλιά μου και το χάιδευα. Ο παπάς μας δεν ήθελε και πολλά για να πειστεί να το κρατήσουμε. Η μάμμα όμως;

Επέστρεψε σπίτι μετά από δέκα λεπτά… Με το που με είδε, θύμωσε. Αναγνώρισε το χαμόγελο;  Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και άρχισε…

-          Αν μου έφερες κάττο, να τον πάρεις πίσω! Μεγάλη κοπέλα και να μου βουράς ακόμα τους κάττους!

-          Αυτή τη φορά, εγώ εν έκαμα τίποτα!

-          Ο παπάς σου; Άντρο εν θέλω κάττο! Θα μου καταστρέψει τα έπιπλα. Θα μου φάει τα λουλούδια! Εννα φύει μόλις μεγαλώσει! (Να και η πληγή)

-          Μα ένναιν κάττος!

-          Ούτε κάττα θέλω!

-          Ούτε κάττα είναι.

-          Καττούιν;

-          Όι… κουτάβι…

-          Μα σχύλλον; Όι! ΌΟΟΟΟΟΟΙ είπα! Δεν τον θέλω! Να τον φύετε!

Το μωρό μας, είναι ένας Υπερφυσικός Μπεμπές! Τον πήρα για την πρώτη του εξέταση στην κολλητή μου, που είναι κτηνίατρος και έπεσε το γέλιο της αρκούδας. Όλα τα άλλα κουτάβια, να γαβγίζουνε, να χαλάνε τον κόσμο, και ο δικός μας τσιμουδιά! Να κρύβεται μέσα στο κουτί του.Στην εξέταση, στάθηκε φρόνιμος, έκλαψε μόνο όταν του βάλαμε το εμβόλιο και έφαγε 5-6 μπισκότα, που του έδωσε η έκπληκτη φίλη μου. Διότι πρώτη φορά είδε κουτάβι να τρώει μπισκότα…

Του γνωρίσαμε την Μ, μια όμορφη, κομψή και ψιλομύτα Πίντσερ  (μίνι Ντόπερμαν), και παρά το γεγονός ότι είναι πιο ψηλός της, με το που την είδε, έτρεξε στο σπιτάκι του.Τον έβγαλα έξω, και σε πέντε λεπτά την κυνηγούσε να παίξουν. Το μόνο αρνητικό, είναι ότι τώρα μιμείται την αεικινησία αυτής της ράτσας, και μας έχει πεθάνει στο τρέξιμο. Αν είδε ποτέ σας κάποιος, πως κινούνται αυτά τα σκυλιά, σαν τρελλά, τότε θα ξέρει πόσο γελοίο είναι να κινείται έτσι, ένα παχουλό κουτάβι σαν και το δικό μας.Το οποίο είναι και πανέξυπνο…(πω πω άρχισα να ακούγομαι σαν χαζομαμά!!!!)

 Μια νύχτα της περασμένης βδομάδας, γύρω στις 4 αναστατώθηκα από το κλάμα του. Κατέβηκα, βγήκα στον κήπο και το βλέπω παγιδευμένο στο ξύλινο φράκτη που του φτιάξαμε. Κρεμάμενο, με το κεφάλι μέσα σε μια από τις τρύπες που σχηματίζονται από τις χιαστές. Το ελευθέρωσα και από φόβο μην και όντως πνιγεί σε περίπτωση που ξανασκαρφάλωνε τον φράκτη, το έφερα στο δωμάτιό μου. Το παρατήρησε ο κύριος και την επόμενη μέρα, όλη μέρα όμως, ξάπλωνε στο τσιμέντο, έβαζε το κεφαλάκι του σε μια από τις χαμηλές τρύπες και έκλαιγε δυνατά. Τον είχαμε πάρει είδηση όμως, και τον γράφαμε. Δέκα λεπτά κρατούσε το κλάμα, μετά καταπιανότανε με κάτι άλλο, έπαιζε με τη μπάλα του, τίναζε την κουβερτούλα, γάβγιζε σε μια ξερή κολοκύθα…Και όταν ένιωθε πως κάποιος ήτανε έξω στην αυλή, έτρεχε, έβαζε το κεφάλι στην τρύπα και άρχιζε πάλι τα θέατρα...Την επόμενη μέρα, τυλίξαμε τον ξύλινο φράκτη με σύρμα, και μας έφυγε και ο φόβος μην πνιγεί στα αλήθεια, το καμάρι μας.

Δεν ξέρουμε ακόμα ποιός ήτανε ο ιδιοκτήτης του. Όμως το παράτησε μαζί με τα αδερφάκια του σε κάποιον γνωστό, γιατί δεν ήτανε καθαρόαιμο. Είναι λαμπραντόρ με κόλλει. Και να μην ήτανε δηλαδή, πάλι θα το λατρεύαμε!

Σο, τον λένε Μάγκνουμ και τα γενέθλειά του τα όρισα με την φίλη μου, στις 28 Οκτωβρίου...:) Λατρεύει το γάλα, όταν το βλέπει κάνει σλουρπ και θέλει συνέχεια παρέα για παιχνίδια.. τα οποία μαθαίνω τώρα μόνο μέσω τηλεφώνου και msn.

Στη φώτο, έξω από τα παιχνιδιάρικα νερά του, αφού του φορέσαμε την στολή του Άη Βασίλη...

Βρήκα αυτό το στιχάκι από την Κική Δημουλά...

Το ποίημα της τιτλοφορεί "Σπάνιο Δώρο".

Εμένα με κέντρισε αυτή εδώ η αλήθεια. Όμορφο, ανέλπιστο δώρο!

"Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε."

Καλημέρα σας, Καλό ξύπνημα σε όσους ξημερώθηκαν... Όμορφη σας Κυριακή!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

ΜμμμΜΜμμμΜΜμμμμμμΜΜμμμμμμάάαάάάάάάκια! (Χωρίς μολών λαβέ)

Το ευρώ έγινεν τζαι κυπριακόν! Τζαι μαλτέζικον, αλλά ποιός την θυμάται τωρά την Μάλτα;

Στην Κύπρο, πριν την 1η μέρα του 2008, μας κούραζαν με την εισαγωγή του νομίσματος,έντυσαν και το Υπουργείο Οικονομικών μασκότ του ευρω, έκαναν και τα παρτούθκια τους και από την Πρωτοχρονιά και μετά, μας πήραν τα αφτιά για τις ...νόμιμες κλοπές, που γίνονται με τις ανατιμήσεις λόγω ευρώ. Τι για το ψωμί, τί για το γάλα, τι για το γκάζι....για τις προεκλογικές εκστρατείες του Τασσουλίνου... (Έστειλε σε όλους τους συνταξιούχους από 300 λίρες έξτρα παρακαλώ! Και θα φέρει και όλους τους φοιτητές από τα ξένα, δωρεάν! Για να τον ψηφίσουμε στις Προεδρικές).... Ακόμα και για ένα νέο δημοψήφισμα θα φταίξει το ευρώ!

Μιλάμε, νόμισμα με τόσες ενοχές, δεν νομίζω να ξαναυπήρξε στον κόσμο! Όλα τα κακά, σε αυτό τα ρίχνουν. Σύντομα θα το δούμε να φιγουράρει ντυμένο στα ριγέ, σε μια συλλεκτική αγκαλιά με τον Μοντεχρήστο και τον Ισοβίτη του Αρκά. Ή ξαπλωμένο στον καναπέ του Μικελλίδη (γνωστός κύπριος ψυχολόγος) για ψυχανάλυση...Τέλοσπάντων!   

Όχι, δεν έχει τέλοσπάντων! Έχει κι άλλα! Διότι αυτή η στρογγυλοποίηση είναι που θα μας φάει! Και ακόμα είμαστε τυχεροί που δεν είχαμε χιλιάρικα σαν σε Ελλάδα και Ιταλία!Κυβερνητικοί οργανισμοί, έστειλαν σε όλα τα νοικοκυριά, διάφορα παιχνιδάκια του στιλ «βρες το ευρώ στη λίρα και τη λίρα στο ευρώ», υπολογιστικές για να μην κάνουμε λάθη πηγαίνοντας στην αγορά.... Η γιαγιά μου, τα έδωσε στην ξαδερφούλα μου να παίζει. «Σιγά που εννά πάω στον μπακάλη με τη μηχανούα! Γιατί εν ηξέρω να σκέφτουμαι;»Πόιντ τέικεν, έτσι;

Και άντε οι γιαγιάδες να κάμουν και κανένα λάθος στον μπακάλη ... Η Κεντρική Τράπεζα πως κατάφερε να κάνει λάθος; Ναι ναι.... Τα σφραγισμένα σακουλάκια με νομίσματα αξίας  €10, πώς κατάφεραν να χάσουνε 5 σεντς; Και δεν μιλάω για ένα και δύο, αλλά για δεκαπέντε τέτοια σακουλάκια, που έτυχε να πέσουνε στην οικογένεια... Δεν είναι φυσικά τα 5 σεντς, αλλά είναι το ποιός έκανε αυτή την μικροαφαίρεση... Διότι αν αυτό έγινε σε όλα τα σακουλάκια των €10, τότε μιλάμε για ένα καλό ποσό... έβγαλε και έναν καλόν 14ο! 

Διάφορα μικροεπεισόδια, τα βρίσκεις σε εφημερίδες και κουβέντες... Για δείτε να θαυμάσουμε παρέα!!!! Ποπ-κορν κανείς; 

1)

-     Καλημέρα πόσο κάνουν οι λουκουμάδες σας; 

-     Ένα σινάκι λουκουμάδες μαζί με δύο σιάμισι 5 ευρώ.

-      Σε λίρες παρακαλώ;

-      Ουυυυυ... 5 λίρες. Δεν έχω ώρα να μετατρέπω. Όποιος θέλει πληρώνει σε ευρώ (5) και όποιος θέλει σε λίρες (5).!!! 

2)Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Καταναλωτών, Πέτρος Μάρκου, έχει ακούσει πολλά για το νέο νόμισμα. Αυτό που ξεχώρισε, είναι η δικαιολογία πωλήτριας σε κατάστημα, όταν κλήθηκε να εξηγήσει σε πελάτισσα γιατί στην μπλούζα που ήθελε να αγοράσει υπήρχαν δύο τιμές σε ευρώ. Από την ισπανική του καρτελίτσα από όπου προέρχεται, αλλά και από την επιπρόσθετη κυπριακή. Η κυπριακή ανέγραφε μια αρκετά διαφορετική προς τα πάνω τιμή. "Δεν τα μάθατε;", αναρωτήθηκε η πωλήτρια, "το ευρώ στην Ισπανία είναι πιο φθηνό...". Ο κ. Μάρκου διερωτήθηκε αν η πωλήτρια είχε σκεφτεί από μόνη της το επιχείρημα ή αν τη συμβούλευσαν να το λέει. 

 3) Από μήνυμα σε κινητό.Τη σεξουαλική στάση 118,12 τη γνωρίζεις;Αν απαντήσεις όχι, είναι γιατί δεν ξέρεις να μετατρέπεις τα ευρώ σε λίρες... 118,12=69 σεντ της λίρας. Άρα πρόκειται και για την γνωστή στάση 69. 

4)Οι πρωτοχρονιάτικες ευχές από το παλιό νόμισμα...κι αυτό το λάβαμε στο κινητό... 

«Η λίρα, το πεντόλιρο, το δεκάλιρο και το εικοσάλιρο σας εύχονται ευτυχισμένο το 2008 τζαι να πάτε να πιπιθήτε τζαι σεις τζαι το ευρώ σας!» 

5) Σε σουβλατζίδικο, από αυτά που λειτουργούνε κυρίως με τηλεφωνικές παραγγελίες.

 -         Τρεις μιξ.Όνομα Τάδε.

-          Είκοσι ευρώ

.-          Σε λίρες;

-          Εφτάμισι.

-          Μα εφτάμιση λίρες ενναιν είκοσι ευρώ! Εν περίπου δώδεκα!

-          Εμένα η γυναίκα μου άλλα μου είπεν. Έκαμεν τα με την μηχανούα του υπουργείου οικονομικών!

-          !!!!!!!!!!!!!!!!

Μάντεψε ποιο σουβλατζίδικο θα κλείσει λίαν συντόμως!

αν τελικά το μόνο που σ΄ενδιαφέρει

είναι η εξερεύνηση του κορμιού του δικού σου,

πώς μπορείς να διανοηθείς

ότι έστω και μια φορά στη ζωή σου,

έκανες έρωτα...

 Έχω ένα απερίγραπτο ελάττωμα. Όταν έρχομαι σε επαφή με κακία ή εκμετάλλευση, μπορώ να γίνω απίστευτα αγενής και λεμονέ.

1)Τις προάλλες στο αεροδρόμιο, πετύχαμε κάτι οικογενειακούς γνωστούς. Ο άντρας, πάντα χαμογελαστός με την καλή την κουβέντα, η γυναίκα του, πάντα κατωμουτριασμένη, με το δηλητήριο έτοιμο στο «Τί κάνετε;» Το νιώθεις και στις χειραψίες. Σφιχτή, ζεστή του πρώτου, παγωμένη, γλοιώδης της δεύτερης.Έτσι και το Σάββατο. Είχαμε να βρεθούμε κάτι χρόνια (μαντέψτε γιατί!)...

 -          Ξ...η, μα επάχυνες... ( η μαμά μου σοκαρισμένη...λάθος της βέβαια, γιατί η κυρία έχει το μισό της ύψος και την διπλάσια περιφέρεια)...

-          Ε, η ηλικία...

-          Ε, ναι...  Κόρη εσύ, ακόμα να παντρευτείς; (Αυτό ήτανε για μένα)

-          Θα έπρεπε;

-          Έτσι μεγάλη κοπέλα, και ακόμα να τυλίξεις κανένα; Φυσικά, ποιός να σε πάρει στην ηλικία σου; Ακόμα ένα χρόνο και έμεινες στο ράφι... Κρίμας τους γονιούς σου! (Μορφωμένη γυναίκα αυτή, κατά τα άλλα!)

-          Συγγνώμη αλλά δεν έχω ακόμα 7 χρόνια ως την ηλικία που εσείς ετυλίξετε τον κύριο Α; (τσιμπιές η μάμμα μου, με γέμισε μώλωπες)

-          Ε.... ναι... βέβαια είσαι στην ηλικία του γιού μου...

-          Δεν ενδιαφέρομαι.. Θέλω να έχω καλή πεθερά... Γεια σας κύριε Α, εχάρηκα που σας είδα...Πώς πάει η δουλειά;

Όταν έφυγαν, άρχισαν τα κηρύγματα... Φυσικά η μαμά μου, είχε ένα χαμόγελο, μα ένα χαμόγελο.... Άλλο να σας το περιγράφω και άλλο να το βλέπατε... Η κούκλα, πάντα 35άρα  μαμά μου!  

2)

Εδώ και τρεις βδομάδες, εμφανίστηκε ένα παιδικό αίσθημα. Ή μάλλον η πρώτη ενήλικη μου αγάπη, η οποία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω του ότι έφυγα για Γερμανία. (Ευτυχώς! )Με τον κύριο, είχαμε να μιλήσουμε δύο χρόνια. Και συγκεκριμένα μετά από ένα τηλεφώνημά του, στο οποίο ήθελε να με ενημερώσει ότι αρραβωνιάστηκε, για αυτό «αν είναι να βρεθούμε για καφέ, να το κάνουμε κάπου διακριτικά, μακριά.» Δεν τον έβρισα, απλά τον διέγραψα. Άκου διακριτικά! Άκου μακριά! Μα για τί μας πέρασες, φίλε; Τελευταία λοιπόν, άρχισε ξανά τα τηλεφωνήματα. Τα οποία αφήνω αναπάντητα, μετά από το πρώτο, στο οποίο με ενημέρωσε πως θα ανέβει Γερμανία για δουλειές.  

-           Ωραία, καλές δουλειές! Εμένα γιατί μου το ανακοινώνεις;

-          Δεν χαίρεσαι που θα μπορέσουμε επιτέλους να τα πούμε από κοντά;

-          Όχι ιδιαίτερα.

-          Δεν θέλεις δηλαδή, να με δεις;

-          Αν είναι να πιούμε ένα καφέ, κανένα πρόβλημα. Να κανονίσω να έρθω με κάτι φίλους. -          Όχι με φίλους. Οι δύο μας.

-          Χώρισες;

-          Όχι βέβαια.

-          Μάλιστα... Δεν γίνεται.

-          Μα εγώ θέλω πολύ να σε δω. Όπως παλιά!

-          Παλιά, όταν ήμασταν ακόμα παιδιά. Εσύ όμως δεν είσαι πια, παιδί!  Λοιπόν, θα σε δω στο γάμο!

-          Ποιό γάμο;

 -          Τον δικό σου! Καλά να περνάς!

-          Χάρις, σε θέλω πολύ!

-          Ε, και;  Αδιάφορη μ’ αφήνει αυτό. Εξάλλου, δεν ντρέπεσαι την αρραβωνιαστικιά σου; Μην τολμήσεις να με ενοχλήσεις ξανά!

-          Με πληγώνεις... 

Το έκλεισα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αδιάφορα.Μα δεν άφησε το κινητό σε Κύπρο και Γερμανία ανενόχλητο. Μέχρι και τον κοινό γνωστό μας, έβαλε να μου μιλήσει. Ευτυχώς τον έβρισε αυτός για μένα!Πριν δύο χρόνια, με είχε πληγώσει βαθιά αυτό το «διακριτικά». Χάθηκα από τη ζωή του με μιας... Δεν θέλω να έχω καμιά επαφή με άτομα τέτοιου είδους. ΔΕΝ μπορώ, τα σιχαίνομαι! Τέρμα! Λεμόνι με ξύδι!Άντε γεια!

"Είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος που έγραψε η Άντρη Πολυδώρου και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ.
Ένας μάγος, ένας ιδιόμορφος βιασμός που μένει άγνωστος στους πάντες και οι επιπτώσεις του που βαραίνουν τις γυναίκες των επόμενων τεσσάρων γενιών. Απαγορευμένοι έρωτες, εκρήξεις άμετρης οργής, σοφές αποφάσεις, εξιδανικευμένοι φόνοι, συνθέτουν τις πτυχές της ζωής των γυναικών αυτών. Η μόνη κοινή γραμμή τους είναι η ευλογία ή η κατάρα, να μην μπορούν να μοιραστούν τις εμπειρίες τους. Έτσι ανατέλλουν και δύουν σ΄αυτόν τον κόσμο, κλεισμένες στη σιωπή των βιωμάτων τους.
Κανείς από τους αφανείς ήρωες αυτών των σελίδων, δεν φαντάστηκε ποτέ πως θα γινόταν πρωταγωνιστής ενός βιβλίου. Αν τους ρωτούσες ίσως να μην είχαν τίποτε συνταραχτικό να σου διηγηθούν. Η καθαρότητα του έρωτα ήταν κομμάτι της ζωής τους, οι νεράιδες και οι μάγοι, αληθινά βιώματα, οι βιασμοί και οι φόνοι, φοβερά ατομικά μυστικά.
Ψυχές ευλαβικές και άλλες που στην πορεία έχασαν το νόημα βγάζουν το θυμό της αδικίας σε ανυπεράσπιστες ψυχές, με βάναυσο τρόπο."

Ένα από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα, μια από τις καλύτερες βουτιές της μοντέρνας ελληνικής κυπριακής λογοτεχνίας. Η αφήγηση στη νεοελληνική, οι διάλογοι στην κυπριακή διάλεκτο.

Η καταπληκτική αυτή δουλειά της Άντρης Πολυδώρου, απέκτησε και την τηλεοπτική της μεταφορά στα στούντιο του ΡΙΚ.

Η τραγική κατάντια της κυπριακής τηλεόρασης, ευτυχώς ΕΥΤΥΧΩς ευτυχώς, προσπέρασε τη σειρά "Γενιές της Σιωπής". Πρόκειται, ίσως, για το καλύτερο κυπριακό τηλεοπτικό εγχείρημα των τελευταίων δεκατιών.

Η μαγική ατμόσφαιρα και η κομμένη ανάσα, που μπάζει τον αναγνώστη από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο, διάχυτα δεσπόζει και στην τηλεοπτική σειρά. Η σκηνοθεσία εξαιρετική. Οι ηθοποιοί, φέρουνε τη σοβαρότητα και την απλότητα των εποχών, που διαδραματίζονται τα μυστικά και οι ζωές των χαρακτήρων, που υποδύονται.

Αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο www.greek-movies.com , στις σειρές.

Το βιβλίο όπως προαναφέρεται, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επιφανίου, Λευκωσία.