Το 1960 περίπου, η Τουρκία έθεσε θέμα περί απαράγραπτων δικαιωμάτων της στην Κύπρο. Οι μεγάλες δυνάμεις κάθισαν και εξέτασαν το ζήτημα. Πράγματι, ήταν χρυσή ευκαιρία αυτή που φάνηκε. Αν η Κύπρος έμενε μόνο υπό τη σκέπη της Ελλάδας σύντομα ίσως θα αποτελούσε και μέρος της. Αυτό ήταν το μόνο που δεν ήθελαν οι δυνάμεις και ειδικά η Αγγλία η οποία ήθελε να διαφεντεύει το νησί. Η Τουρκία θα εξυπηρετούσε το εξής σχέδιο: Η Αγγλία, η οποία με βάση τις συνθήκες είχε λόγο σε κάθε απόφαση που αφορούσε το νησί, θα ήταν αυτή που θα αποφάσιζε για τις τύχες του καθώς Ελλάδα και Τουρκία συνεχώς θα βρισκόντουσαν απέναντι. Είναι το κλασσικό «διαίρει και βασίλευε».

Οι μεγάλες δυνάμεις λοιπόν προσπάθησαν να πείσουν τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας Κωνσταντίνο Καραμανλή για την αναγκαιότητα αυτής της απόφασης, να δεχτεί την Τουρκία ως συμμέτοχο για τις αποφάσεις στην Κύπρο, με τη δικαιολογία ότι έτσι θα τελείωνε ένα θέμα που χρόνια ταλαιπωρούσε το νησί.

Ο Καραμανλής δεν ήταν ιδιαίτερα ευφυής πολιτικός. Προστατευμένος  πάντα από τα ΜΜΕ κι από την αστική τάξη, εκατοστό- εκατοστό κεντούσε τον μύθο του. Όμως σε κρίσιμες στιγμές για τη χώρα, συχνά είχε δείξει την έλλειψη ταλέντου να προβλέπει το μέλλον. Έτσι εύκολα πείστηκε από τις μεγάλες δυνάμεις ότι έπρεπε να αναγνωρίσει την παρέμβαση της Τουρκίας ώστε η Ελλάδα να προχωρήσει στο μέλλον απερίσπαστη.

Από την άλλη υπήρχε ο αρχηγός της Ένωσης Κέντρου και της αντιπολίτευσης Γεώργιος Παπανδρέου. Αυτός είχε αντίθετη άποψη. Θεωρούσε την απόφαση του Καραμανλή επιπόλαια και θεωρούσε ότι έτσι ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου  για περαιτέρω εξελίξεις στην Κύπρο. Στη Βουλή έκανε επίθεση στον τότε πρωθυπουργό , όταν ο τελευταίος ανέφερε ότι έτσι κλείνει το θέμα της Κύπρου. Του ανταπάντησε απλώς ότι «έτσι ανοίγει».

Από την άλλη ήταν οι αριστεροί. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε για άλλη μια φορά ανόητη τη στάση τους αν δε ξέραμε το παρελθόν και το παρόν τους. Γιατί η ανόητη πράξη δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο στόχο, απλώς δεν έχει λογική. Οι θέσεις τους  ήταν και είναι ανέκαθεν εναντίον του κράτους που ζουν, θα έλεγε κανείς ότι το μισούν. Αυτοί λοιπόν εύκολα κατηγόρησαν τον Παπανδρέου «εθνικιστή» (σας θυμίζει τίποτα αυτό; ) και ότι πράγματι  αρνείται κάτι το οποίο επιβάλλει η ιστορία.

Οι Κασσάνδρες όμως στην προκειμένη περίπτωση είχαν δίκιο. Πράγματι η Τουρκία απέκτησε «αέρα» στην Κύπρο με αποτέλεσμα  να ξεκινήσουν τα προβλήματα με αποκορύφωμα την εισβολή του Αττίλα το 1974 με το σφαγιασμό, τις εξαφανίσεις και την καταπάτηση περιουσιών χιλιάδων Ελληνοκυπρίων.

Αυτή η ιστορία που εξυπηρετεί; Ποια η σχέση της με τη Μακεδονία; Η ιστορία επαναλαμβάνεται άραγε;

Είμαι υπέρ της άποψης ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Κι ούτε φυσικά θα μπορούσε να επαναληφθεί ακριβώς η παραπάνω ιστορία στην περίπτωση της Μακεδονίας, καθώς τα Σκόπια δεν έχουν ούτε τη δύναμη ούτε τον χαρακτήρα της Τουρκίας. Όμως οι μεγάλες δυνάμεις είναι εδώ ξανά, το ίδιο ισχυρές, έτοιμες να ξαναδιχοτομήσουν προκειμένου να πολλαπλασιάσουν την εξουσία  τους.

Όποιος ασχολείται έστω και ελάχιστα με την πολιτική, δεν είναι δύσκολο να δει το σχέδιο που εξυφαίνεται. Το όραμα περί ενός ανεξάρτητου «Μακεδονικού κράτους» το οποίο θα εμπεριέχει μέσα του ένα σωρό φυλές, Έλληνες, Σλάβους, Βούλγαρους και ένας θεός ξέρει τι άλλο, το κάνει αυτόματα εύκολα διαχειρίσιμο από τα μεγάλα αφεντικά με βάση την παμπάλαια θεωρία του «διαίρει και βασίλευε». Ως κέντρο πολυεθνικό θα είναι η Θεσσαλονίκη, η οποία κατέχει μια εξαιρετικά στρατηγική θέση, και η οποία πλέον δε θα ανήκει σε έναν αλλά θα λειτουργεί ως μπαλαντέρ για την ανάπτυξη σχεδίων πολιτικών  και οικονομικών τόσο προς την ανατολή, όσο προς τη Ρωσία στη Μεσόγειο και στο Σουέζ. Η Ελλάδα αναπόφευκτα θα υποχωρήσει νότια, χάνοντας και τη Θράκη καθώς δε θα υπάρχει πλέον σύνδεση αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι του Αιγαίου.

Είναι δύσκολο αυτό το σχέδιο ; Φυσικά όχι. Οι Έλληνες, μέσω των ΜΜΕ, έχουν «ποτιστεί» από μια ψευτοπροοδευτική ιδεολογία που λέει ότι πρέπει να καταπατάμε τα δίκαια μας, για οποία χύθηκαν τόνοι αίματος, προκειμένου να εξυπηρετήσουμε μία αδιόρατη «ανθρωπιστική» ιδεολογία. Ναι, αυτήν την ιδεολογία περί «ανθρωπισμού» που προέβαλλε η αριστερά εναντίον του Ελληνικού στρατού που πήγε να απελευθερώσει το 1922 την Σμύρνη. Στο τέλος φυσικά- τι περίεργο- πάλι το έργο τελείωσε με χιλιάδες σφαγιασμένους και διωγμένους Έλληνες. Το ίδιο σχέδιο που αναπτύσσει η αριστερά και στη Βόρεια Ήπειρο, περί απαράγραπτων δικαιωμάτων των Αλβανών εκεί (εδώ ξεχνάνε ότι με βάση τη λογική τους και εμείς έχουμε δικαιώματα) αφήνοντας την Αλβανική κυβέρνηση ανενόχλητη να παίρνει τις περιουσίες των Ελλήνων.

Αυτή την ιδεολογία που λέει πως οι Σλάβοι έχουν απαράγραπτα (;;;) δικαιώματα στην Μακεδονία. Στην Μακεδονία μας. Ίσως σε δέκα είκοσι χρόνια μας πουν ότι Μακεδονική γλώσσα είναι μία, η σλαβική και πρέπει να την μιλάμε αυτή, εξάλλου οι ατζέντες αλλάζουν και δη της αριστεράς, ειδικά όταν εξυπηρετεί κάποιο σχέδιο που θα πλήξει για άλλη μια φορά εμάς.

Και μεις;  Μας βαφτίζουν «εθνικιστές» επειδή απλώς υπερασπιζόμαστε το σπίτι μας. Όπως όταν ο κλέφτης μπαίνει στο σπίτι μας και εμείς ορθώνουμε το ανάστημά μας, έτσι συμπεριφερόμαστε και για την πατρίδα μας, γιατί είναι σπίτι μας..

Εμείς εθνικιστές και αυτοί δημοκράτες. Εμείς εθνικιστές, εμείς του δημοκρατικού κέντρου που στέριωσε την Ελλάδα και την έκανε μεγαλύτερη και πιο δυνατή.  Εμείς που φέραμε τη δημοκρατία και την ισότητα. Εμείς που καταφέραμε να εξισώσουμε νικητές και ηττημένους του εμφυλίου και να φτιάξουμε μια Ελλάδα χωρίς αντιπαλότητες και σκουριασμένους συμπλεγματισμούς.

Κι αυτοί δημοκράτες. Οι οπαδοί του κάθε ηγέτη που στέναξε και φτωχοποίησε  το κράτος του, ντύνοντας τις φασιστικές νοοτροπίες ως δημοκρατικές» «προοδευτικές» και «επαναστατικές» Ο κομμουνισμός έχει πέσει 28 χρόνια αλλά ο κόσμος αυτών των κρατών ακόμα ταλαιπωρείται από τις μνήμες ενώ οι περισσότερες χώρες αδυνατούν να ακολουθήσουν το σήμερα.

Εμείς «εθνικιστές» και αυτοί «δημοκράτες». Ένα τελευταίο πράγμα θέλω να τους πω  μόνο. Ότι αγαπητοί κύριοι κυβερνώντες, είναι εύκολο να αλλάζει μια κοινωνία καθεστώς. Το δύσκολο είναι το καινούργιο να είναι καλύτερο από το παλιό.