Μια σύντομη ματιά στη ζωή του

1841:Γεννιέται στη Λιμόζ, στις 25 Φεβρουαρίου, έκτο από τα εφτά παιδιά ενός ράφτη και μιας εργάτριας.

1844:Η οικογένειά του μετακομίζει στο Παρίσι. Σε ηλικία 13 ετών ξεκινά να εργάζεται ως διακοσμητής πορσελάνης.

1861:Ξεκινά τη συνεργασία του με το ζωγράφο Σαρλ Γκλέρ, στο εργαστήριο του οποίου γνωρίζει τον Μπαζίλ, τον Μονέ και τον Σισλέ.

1862:Επιτυγχάνει στις εισαγωγικές εξετάσεις της σχολής Καλών Τεχνών.

1864:Ένα έργο του γίνεται δεκτό στο Σαλόν.

1871:Κατατάσσεται στο στρατό για να πολεμήσει στον γαλλοπρωσικό πόλεμο.

1874-76:Συμμετέχει στις εκθέσεις των ιμπρεσιονιστών.

1881:Επισκέπτεται την Ιταλία, όπου δέχεται την επιρροή της κλασικής αναγεννησιακής τέχνης.

1890:Παντρεύεται την Αλίν Σαριγκό, με την οποία έχει ήδη έναν γιο. Αργότερα αποκτούν άλλους δύο.

1897:Σπάει το χέρι του. Το πρόβλημα των ρευματισμών, που τον βασανίζει, επιδεινώνεται.

1900:Η γαλλική κυβέρνηση του απονέμει τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής.

1907:Αγοράζει ένα κτήμα στην κωμόπολη Κάνι-σιρ-Μερ, κοντά στη Νίκαια. Στο σπίτι που χτίζει εκεί θα περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

1915:Πεθαίνει η σύζυγος του.

1912:Καθηλώνεται σε αναπηρικό καροτσάκι, αλλά συνεχίζει να ζωγραφίζει. Τον επόμενο χρόνο ασχολείται και με την γλυπτική.

1919:Πεθαίνει σε ηλικία 78 ετών από πνευμονικό οίδημα.

Η ζωγραφική του

Η ζωγραφική υπήρξε για τον Renoir, εκτός από επάγγελμα, η αγαπημένη του ασχολία, τρόπος ξεκούρασης και-τα τελευταία χρόνια της ζωής του-ο μοναδικός λόγος της ύπαρξής του.

Υπήρξε απίστευτα παραγωγικός. Ζωγράφισε γύρω στους 16.000 πίνακες! Αντλούσε τα θέματα του από την καθημερινότητα και δεν έπαψε ποτέ να εξυμνεί τη χαρά και την ομορφιά της ζωής. «Για μένα ένας πίνακας πρέπει να είναι ευχάριστος, συμπαθητικός και χαρούμενος, πολύ χαρούμενος! Υπάρχουν τόσα άσχημα πράγματα στη ζωή μας, δεν υπάρχει λόγος να δημιουργήσουμε κι άλλα», συνήθιζε να λέει. Ενδιαφέρθηκε ελάχιστα για την πνευματική ερμηνεία των έργων τέχνης. «Δεν μπορώ να ανεχτώ τέτοιου είδους αερολογίες», έλεγε.

Ταυτίστηκε με τους ιμπρεσιονιστές, πέρασε όμως μια μεγάλη κρίση στη δουλειά του μέχρι να βρει το ύφος που του ταίριαζε.( «Πήρα τα πάντα από τον ιμπρεσιονισμό, τα εξάντλησα και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν ήξερα ούτε να ζωγραφίζω, ούτε να σχεδιάζω»). Για τον λόγο αυτό επισκέφτηκε την Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με την κλασική αναγεννησιακή τέχνη, που οδήγησε την τεχνοτροπία του σε μεγαλύτερη σχηματική αυστηρότητα. Άρχισε να αναπτύσσει ένα δυναμικό και ταυτόχρονα ελεύθερο ύφος, που συνδύαζε την αμεσότητα του ιμπρεσιονισμού με το  μεγαλείο της κλασικής τέχνης. Μετά την Ιταλία αποφάσισε να επικεντρωθεί κυρίως στον ορισμό των σχημάτων, ενώ στην τελευταία φάση της καριέρας του απέκτησε ακόμα πιο ελεύθερο ύφος και οι πινελιές του έγιναν πιο ακανόνιστες.

Πίνακες παιδιών

Είναι λίγα τα έργα των καλλιτεχνών που αποκαλύπτουν τόσο μεγάλη κλίση στην απεικόνιση παιδιών. Ο Renoir αποδείχτηκε δεξιοτέχνης, καθώς απέδωσε με μοναδικό τρόπο τη γοητεία και την έντονη εκφραστικότητα τους, χωρίς να παρασυρθεί σε συναισθηματισμούς. Η επιτυχία του στο είδος αυτό συνδέεται με το χαριτωμένο ύφος του και με την ταχύτητα με την οποία  ζωγράφιζε, αφού τα νεαρά μοντέλα του δεν υποχρεώνονταν να ποζάρουν για πολλές ώρες και να κουράζονται.

Το Κοριτσάκι με το Ποτιστήρι είναι πίνακας του 1876 και βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί πυκνές και ευκρινείς πινελιές για να δημιουργήσει οικειότητα και αρμονία μεταξύ του μικρού κοριτσιού και του φυσικού περιβάλλοντος του κήπου.

Πόσο κοστίζει ένας  Renoir;

Στις 17 Μαΐου 1990, ο οίκος Κρίστις στη Νέα Υόρκη, πούλησε το «Μουλέν ντε λα Γκαλέτ» -έναν από τους δυο πίνακες που είχε αφιερώσει ο  Renoir στους χορευτές του Καφέ της Μονμάρτης- προς 65.000.000 ευρώ! Αν και είναι ακόμα πιθανόν να πουληθούν χαρακτικά του σε χαμηλές τιμές (εκτός από τα πιο σπάνια που ξεπερνούν τις 80.000 ευρώ), τα σχέδια του αρχίζουν να μετατρέπονται σε σημαντικές επενδύσεις, που υπερβαίνουν τις 50.000 ευρώ, ενώ οι πίνακές του απευθύνονται πλέον μόνο σε μεγάλους συλλέκτες….

(Πηγές: 1. Art Gallery, Pierre-Auguste Renoir, DeagostiniHellas, 2. www.peri-grafis.com, 3. Artbook  Pierre-Auguste Renoir από την Ημερησία)

(Εκδόσεις Σύγχρονη εποχή, Μετάφραση:Σταυρούλα Παπαδάκη, Κλαίρη Σταθάτου)

Ο Μανουέλ Κοφίνιο γεννήθηκε στην Αβάνα το 1936. Σπούδασε Δημοσιολογία, Φιλοσοφία και Φιλολογία. Υπήρξε καθηγητής στη Σχολή Διοικητικών Στελεχών του Υπουργείου Παιδείας της Κούβας και μέχρι το τέλος της ζωής του δούλευε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Το 1969 πήρε το βραβείο των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων για τα διηγήματα του «Χρόνος της αλλαγής» και το 1971 πήρε το βραβείο «Κάσα ντε λας Αμέρικας»   για το μυθιστόρημα του «Η τελευταία γυναίκα και η επόμενη μάχη». Πέθανε το 1987 στην Αβάνα.

«Ένας νεαρός μιγάς, εργατικής καταγωγής, γίνεται μύστης μιας αφρικανικής θρησκείας (νιάνιγο), πιστεύει στους θεούς της Αφρικής και συμμετέχει στον παράνομο αγώνα ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα. Μετά τη νίκη της Κουβανέζικης Επανάστασης αρχίζει η πάλη ανάμεσα στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις και τον επαναστατικό του ενθουσιασμό, που καταλήγει στην απόρριψη των θεών του και στο ολοκληρωτικό δόσιμο στην επανάσταση και στην ιδεολογία της».

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

-Δεν ραγίζει πρώτα το πεζοδρόμιο και μετά γεννιέται το χορτάρι. Το χορτάρι με τη δύναμή του είναι αυτό που σπάει το τσιμέντο.  […] Υπάρχουν πράγματα που μοιάζουν αδύνατα κι όμως γίνονται.

-Έζησε, υπόφερε και μίσησε μέσα στην άγνοια. Έζησε μες στο σκοτάδι, ψηλαφίζοντας όπως ο τυφλός. Δεν έφταιγε. Δεν ήξερε τίποτε άλλο. Υπήρξε πιστή σ΄ αυτό που ήξερε. Πάντα με το φόβο της τιμωρίας, προσκολλημένη στους θεούς της, ζητώντας συγκατάθεση από τους αγίους και τα βοτάνια της, γυρεύοντας απάντηση μέσα από το μελέτημα των οιωνών. Δεν είχε τίποτα δικό της, κι αυτοί που δεν έχουν τίποτα δικό τους έχουν τους θεούς τους. Είναι το λιγότερο που μπορούν να έχουν.

-…Με το θάνατο της Αιμέ ανακάλυψε ότι η απώλεια  είναι αυτό που μας δένει με την αγάπη και μας μαθαίνει να υπάρχουμε΄ ανακάλυψε πως δεν υπάρχει ευτυχία ή δυστυχία, αλλά περίοδος ευτυχίας και δυστυχίας που εναλλάσσονται ΄ κι όλα πορεύονται προς την ανάλωση και την αναγέννηση, γιατί το μίσος κι η αγάπη βρίσκονται εδώ, γεννιούνται και πεθαίνουν ασταμάτητα. Έμαθε ακόμα πως η ζωή είναι δυνατή, πάντα δυνατότερη από το θάνατο, γιατί συνεχίζει και προσθέτει καινούριες μέρες στις παλιές, και πως τίποτα δεν δύει χωρίς ν΄ ανατείλει κάτι νέο.

Καλές αναγνώσεις....

ΤΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΣΑΣ;

Τι να τους κάνω τους στίχους σας;

Τραγούδια γεννημένα σε άνετα διαμερίσματα

Ή και σε λόχμες που τις περιφρονεί ο ήλιος

Μεγαλωμένα με ασφάλεια σε μέρες τρόμου

Πλάι σε φυλακές όπου στενάζουν τιμωρημένοι

Ποιητές γιατί ανέπνεαν πλατιά.

Τι να τους κάνω τους στίχους σας;

Το άγχος σας δε με εξαπατά

Η μαθητεία σας στον περσοναλισμό

Δε με γελάνε τα χαμόγελά σας στη θεία ελπίδα

Σαν τη μοιράζουν τα μικρόφωνα της Κυριακής,

Ο πανικός σας μπροστά στο δικό σας θάνατο

Η αδιαφορία μπροστά στο θάνατο των άλλων.

Τι να τους κάνω τους στίχους σας;

Δε μπορώ να παίζω μ΄ εύθραυστα παιχνίδια

Με χάρτινα λουλούδια να στολίζομαι

Μισώ τα γλυκερά τα χρώματα κι ανοίγω

Τα μπράτσα μου να χαιρετίσω τις κατεβασιές

Μου παίρνουν με ιαχές τους προαιώνιους δρόμους

Ντυμένες μπλούζες με το χρώμα της αυγής.

Τι να τους κάνω τους στίχους σας;

Προσμένω να ιδώ φεγγάρια να πέφτουνε στα βάραθρα

Κόσμο σακάτη ν΄ αρματώνεται μ΄ αχτίνες

Περιμένω την εποχή  ν΄ αλλάξει φόρεμα

Περιμένω έναν κατακλυσμό να ξεδιψάσω

Τις σάλπιγγες που δεν ανέχεται η ακοή σας.

Τι να τους κάνω τους στίχους σας;

Φορώ γιακά την άσπρη σφαγή και με πνίγει

Έχω στην καρδιά μου την έκρηξη της Χιροσίμα

Έχω στα μάτια μου την έρημο της Νεβάδα

Νιώθω το κρύο εκατομμυρίων αστέγων

Έχω την περηφάνια των παιδιών που προτίμησαν το μαρτύριο

Και της συκοφαντίας σας τη μαχαιριά στις πλάτες.

ΤΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΣΑΣ;

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

Καλή μέρα και καλή εβδομάδα :)

Ένας λαγός κι ένας γρύλος ζούσαν στην καρδιά ενός γέρικου δέντρου. Είχαν γίνει φίλοι και περνούσαν πολλές ώρες μαζί. Ο λαγός σκεφτόταν: «Ο γρύλος είναι υπέροχος τραγουδιστής. Είμαι τόσο περήφανος που μ΄ αγαπά!». Και ο γρύλος σκεφτόταν: «Ο λαγός τρέχει σαν βολίδα. Απορώ που εκτιμά την φιλία μου!».

Μια νύχτα ξέσπασε πυρκαγιά στο δάσος. Πανύψηλες φλόγες τύλιξαν τα δέντρα και παντού ακουγόταν το τρίξιμό τους καθώς καίγονταν. Ο γρύλος πετάχτηκε από τον ύπνο του τρομαγμένος, αλλά πριν εγκαταλείψει το δάσος έτρεξα να ειδοποιήσει το φίλο του το λαγό. «Ξύπνα! Ξύπνα!», του φώναζε, αλλά μάταια. Ο λαγός συνέχιζε να ροχαλίζει. Ο γρύλος επέμεινε πολύ και στο τέλος ο λαγός ξύπνησε. Όμως ο γρύλος τον ακολουθούσε με δυσκολία και, όταν ο λαγός το κατάλαβε, πήρε το φίλο του στην πλάτη του κι έτρεξε για να σωθούν μαζί.

«Σ΄ ευχαριστώ, φίλε μου», είπε ο λαγός, «αν δεν με ξυπνούσες…». «Όχι, όχι…, εγώ σου χρωστώ τη ζωή μου!», μουρμούρισε ο γρύλος, «…αν δεν ήσουν τόσο γρήγορος…». Πράγματι, αυτό που είχε μεγαλύτερη σημασία και για τους δύο ήταν να δίνουν και όχι να παίρνουν!

Παραμύθι από την Ισπανία

Μια σύντομη ματιά στη ζωή του

1839:Γεννιέται στο Aix-en-Provance της Γαλλίας.

1844: Παντρεύονται οι γονείς του.

1857-58:Παίρνει τα πρώτα μαθήματα σχεδίου.

1858-59:Εγγράφεται στη Νομική σχολή, χωρίς να φοιτήσει ποτέ.

1861:Μετακομίζει στο Παρίσι για να σπουδάσει Τέχνη, αλλά μετά από μερικούς μήνες επιστρέφει στο σπίτι του.

1862:Ξαναπηγαίνει στο Παρίσι, αποφασισμένος να ικανοποιήσει τις προσωπικές του καλλιτεχνικές φιλοδοξίες.

1864-66:Τα έργα του απορρίπτονται από το Σαλόν.

1869:Γνωρίζει την Ορτάνς Φικέ, μοδίστρα και μοντέλο, και συζούν.

1872:Γεννιέται ο γιος του και μετακομίζουν στην Ποντουάζ.

1874:Επιστρέφει στο Παρίσι και συμμετέχει στην πρώτη έκθεση των ιμπρεσιονιστών.

1876:Συμμετέχει και στην δεύτερη έκθεση.

1877:Εκθέτει για τρίτη φορά. Το έργο του κατακεραυνώνεται από τους κριτικούς και αποφασίζει να αποτραβηχτεί από τους ιμπρεσιονιστές. «Τα παιδιά που μουντζουρώνουν χαρτιά όταν παίζουν ζωγραφίζουν καλύτερα από τον Cézanne», αναφέρουν.

1878:Ο πατέρας του μαθαίνει για την σχέση του και την ύπαρξη του γιου του και διακόπτει κάθε οικονομική βοήθεια.

1886:Διακόπτει τη μακρόχρονη φιλία του με τον Εμίλ Ζολά , πιστεύοντας ότι τον έχει ειρωνευτεί στο πρόσωπο ενός ήρωά του (του Κλωντ Λαντιέ).

Πεθαίνει ο πατέρας του αφήνοντάς του μέρος της μεγάλης του περιουσίας.

Παντρεύεται την Ορτάνς.

1895:Ο Αμπρουάζ Βολάρ οργανώνει την πρώτη προσωπική έκθεση του ζωγράφου.

1901:Ανοίγει ατελιέ, όπου αφοσιώνεται στη ζωγραφική.

1906:Στις συζητήσεις με τους φίλους του αναφέρει ότι θέλει να πεθάνει ζωγραφίζοντας. Στις 15 Οκτωβρίου, καθώς σχεδίαζε ένα τοπίο, έπιασε δυνατή βροχή. Έμεινε να ζωγραφίζει χωρίς να κουνηθεί από τη θέση του. Όταν αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι του  έτρεμε από πυρετό, λιποθύμησε και τον βρήκε μετά από ώρες ένας αμαξάς. Μια βδομάδα αργότερα πέθανε από πνευμονία, σε ηλικία 67 ετών.

Η ζωγραφική του

Ο Paul  Cézanne θεωρείται από πολλούς ο μεγαλύτερος ζωγράφος των τελευταίων 100 και πλέον χρόνων. Δεν υπάρχει κανένας αξιόλογος καλλιτέχνης του 20ου αιώνα που να έμεινε ανεπηρέαστος από κάποια πλευρά του έργου του. Μέσα από την τέχνη του Cézanne άλλωστε γεννήθηκε η νεώτερη ζωγραφική. Άνοιξε τον δρόμο στην αφαίρεση και θεωρείται πρόδρομος του κυβισμού.

Παρόλο που ταυτίστηκε με τους ιμπρεσιονιστές είχε βασικές διαφορές από αυτούς στον τρόπο που ζωγράφιζε. «Η ζωγραφική μέθοδος του Cézanne ήταν να διαλέγει πρώτα το θέμα και μετά να  δίνει ζωή στην οπτική του αντίληψη για το θέμα, χωρίς σ΄ αυτή τη διαδικασία το θέμα να χάσει τίποτα από τη ζωντανή ένταση που έχει η υλική του υπόσταση. Ένας χαρακτηριστικός ιμπρεσιονιστής (π. χ. Μονέ) ήταν έτοιμος να βρει το θέμα του οπουδήποτε, γιατί όλο του το ενδιαφέρον περιοριζόταν στις εντυπώσεις του φωτός».

Η ιδιοσυγκρασία του ήταν βασικά κλασική. Ζητούσε οπωσδήποτε μια δομή, δηλαδή ένα ύφος ριζωμένο στη φύση των πραγμάτων κι όχι στα υποκειμενικά αισθήματα, που ήταν πάντοτε «συγκεχυμένα».

Νεκρή φύση

«Μια σύνθεση νεκρής φύσης στο ατελιέ του έκανε τον Cézanne να περνά μέρες, ακόμη και μήνες, μελετώντας το ίδιο σύνολο αντικειμένων. Αυτό του πρόσφερε τη δυνατότητα να πειραματιστεί με ό, τι τον μάγευε περισσότερο από καθετί άλλο –την αναπαράσταση ενός αντικειμένου από ποικίλες οπτικές γωνίες».

Ο εικονιζόμενος πίνακας βρίσκεται στο Παρίσι, στο Musee d’  Orsay .  Σε σχέση με άλλες νεκρές φύσεις του  Cézanne, ο πίνακας αυτός φαίνεται υπερβολικά «φορτωμένος»: δεν υπάρχει καθόλου άδειος χώρος. «Δυο διαφορετικά υφάσματα καταλαμβάνουν το φόντο του πίνακα, ενώ στο πρώτο πλάνο κυριαρχεί το λευκό τραπεζομάντιλο. Στο αριστερό μέρος, το ύφασμα με τα ορθογώνια σχέδια στο χρώμα της σκουριάς εμφανίζεται σε πολλές νεκρές φύσεις της ώριμης περιόδου. Όπως πάντα ο Cézanne έχει μελετήσει σχολαστικά τους χρωματικούς συσχετισμούς. Για παράδειγμα, το μικρό πράσινο φρούτο στα αριστερά, που μισοκρύβεται από το τραπεζομάντιλο και το πιάτο,  εναρμονίζεται με το πράσινο κάλυμμα του καναπέ. Ανάλογοι συνδυασμοί δημιουργούν μια σύνθεση αρμονική απ΄ άκρη σ΄ άκρη.»

(Πηγές: 1. Χέρμπερτ Ρηντ, Ιστορία της μοντέρνας ζωγραφικής, εκδόσεις υποδομή, 2. Nikola Nonhoff, Cézanne, Konemann, 3. Art Gallery, P. Cézanne, DeagostiniHellas, 4. Εφημερίδα Το Βήμα, 5. www.peri-grafis.com, 6. www.abcgallery.com, 7.www.atelier-cezanne.com)

(Ο γέρος και η θάλασσα-Έρνεστ Χέμινγουεϊ, εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Μετάφραση Αλεξίου Γεωργία, Επίλογος Earl Rovit.)

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία, που το ‘χω διαβάσει πολλές πολλές φορές και είμαι σίγουρη ότι θα το διαβάσω άλλες τόσες, είναι «Ο γέρος και η θάλασσα». Κλασικό βιβλίο του Χέμινγουεϊ, σύντομο, απαλλαγμένο από περιττά βάρη, με νόημα συμβολικό.

Η πλοκή του βιβλίου έχει ως εξής: ο γέρος Σαντιάγκο ψαρεύει 84 μέρες χωρίς να πιάσει ούτε ένα ψάρι. Τις πρώτες 40 έχει μαζί του ένα παιδί, τον Μανολίνο. Έπειτα συνεχίζει μόνος του και, την 85η μέρα, ανοίγεται περισσότερο από τα συνηθισμένα. Στο αγκίστρι του πιάνεται ένας τεράστιος ξιφίας. Το ψάρι παρασύρει το βαρκάκι του και ο ίδιος προσπαθεί να χρησιμοποιήσει όλη του την μαστοριά για να τα καταφέρει. Τελικά καμακώνει το ψάρι και ετοιμάζεται για το ταξίδι της επιστροφής. Η μυρωδιά όμως από το αίμα του ξιφία αρχίζει να τραβάει τους πρώτους καρχαρίες. Ο Σαντιάγκο δίνει απελπιστική μάχη εναντίον τους και μέχρι τα μεσάνυχτα απομένει μόνο ο τεράστιος σκελετός του ψαριού. Ο γέρος επιστρέφει στο λιμάνι και ανηφορίζει στο καλύβι του, όπου κουρασμένος κοιμάται και βλέπει στον ύπνο του λιοντάρια που παίζουν στην παραλία….

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Τα Νέα» (Αρ. Φύλλου 16194, Τετάρτη
22 Ιουλίου 1998): Ο Γκρεγκόριο Φουέντες Μπετανκούρ,ο «Γέρος» ψαράς, που ενέπνευσε τον Χέμινγουεϊ ­ ζει στο Κότζιμαρ, μία συνοικία της Αβάνας, και θυμάται ακόμη έντονα, και με συγκίνηση, τον μεγάλο συγγραφέα, τον οποίο γνώρισε το 1928. Η ιδέα για το έργο, «Ο Γέρος και η θάλασσα», γεννήθηκε στον Χέμινγουεϊ από τον ίδιο τον «θαλασσινό» Γκρεγκόριο. Μία ημέρα και ενώ έκανε μία βόλτα στη θάλασσα, ο Χέμινγουεϊ είδε ένα γέρο πάνω σε μία μικρή βάρκα, ο οποίος ψάρευε παρέα με ένα μικρό αγόρι και αγωνιζόταν να πιάσει ένα μεγάλο ξιφία. Ο Χέμινγουεϊ και η παρέα του αντήλλαξαν κάποιες κουβέντες με τον γέρο. Έπειτα, ο Χέμινγουεϊ έγραψε κάποιες φράσεις στο σημειωματάριό του, που ποτέ δεν αποχωριζόταν: «Πάνω σ' αυτό το "επεισόδιο" θα γράψω ένα βιβλίο». Και γεννήθηκε έτσι το περίφημο μυθιστόρημα...

Ο Earl Rovit, στον επίλογο του βιβλίου, αναφέρει: «είναι η πιο πολύπλοκη εργασία του Χέμινγουεϊ, έντονη και διαυγής στην επιφάνεια, αλλά υπονοεί μυριάδες στρώματα από διάφορες έννοιες που δεν μπορεί κανείς να τις προσεγγίσει εκεί στα σκοτεινά βάθη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σκόπευε σε έναν συμβολικό μύθο..».

Ο ίδιος ο συγγραφέας είπε κάποτε σε έναν δημοσιογράφο: «Προσπάθησα να δώσω έναν αληθινό γέρο, ένα αληθινό παιδί, μια αληθινή θάλασσα, ένα αληθινό ψάρι και αληθινούς καρχαρίες. Μα αν τα έδωσα αυτά καλά κι αληθινά, τότε θα μπορούσαν πολλά να σημαίνουν».

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

-…Λυπότανε πολύ τα πουλιά, και μάλιστα τα μικρά και λεπτοκαμωμένα, σκουρόχρωμα θαλασσοπούλια, που ολοένα πετούσανε ψάχνοντας, και σχεδόν ποτέ δε βρίσκανε κάτι. Και σκεφτόταν: είναι πιο σκληρή η ζωή των πουλιών, από τη δική μας, εξόν βέβαια από τα αρπαχτικά και τα πολύ μεγάλα και δυνατά. Γιατί η φύση έκανε τόσο λεπτοκαμωμένα κι όμορφα πουλιά, όπως αυτά τα θαλασσοπούλια, όταν ο ωκεανός είναι τόσο σκληρός;

-…Μόνο που δεν έχω πια τύχη. Άλλα ποιος ξέρει; Μπορεί σήμερα να χω. Το κάθε σήμερα είναι μια καινούρια μέρα. Είναι καλύτερα να ‘σαι τυχερός. Μα προτιμώ να είμαι εντάξει στη δουλειά μου. Έτσι, σαν έρθει η τύχη, είσαι έτοιμος.

-Μα ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να νικιέται, είπε. Ο άνθρωπος καταστρέφεται, μα ποτέ δε νικιέται…

Καλές αναγνώσεις….

Ήταν οι μέρες εκείνης της περίεργης δίκης που έκανε τόσο

θόρυβο.

Απ΄  το πρωί κόσμος πολύς συνωστιζόταν στη μεγάλη αίθου-

σα και τους διαδρόμους,

και παρ΄ όλο που έβρεχε κι άλλος κόσμος στα πεζοδρόμια,

πολλά τετράγωνα γύρω. Καθένας θυμόταν τη ζωή του. Πολ-

λοί κλαίγανε.  Άλλοι ήταν πιωμένοι

και βλαστημούσαν. Μα όταν ήρθε η στιγμή και μπήκαν οι

δικαστές

έγινε απέραντη ησυχία. Και σε λίγο, ύστερ΄ από κάπως σύν-

τομη, βέβαια, διαδικασία,

έβγαινε η απόφαση. Πρόδωσες: θάνατος, ακούστηκε η αμεί-

λιχτη φωνή της δικαιοσύνης.

Ένα  κύμα ανακούφισης πέρασε πάνω απ΄ το πλήθος. Μακριά

ακούστηκαν καμπάνες,

ίσως ακόμα και βελάσματα. Μα πάλι όλα πάψανε ξαφνικά

σα βγήκε η δεύτερη απόφαση. Δεν πρόδωσες:

θάνατος, ακούστηκε ξανά η αμείλιχτη φωνή  της δικαιοσύνης.

Κι άρχισε τότε η μια απόφαση ν΄ ακολουθεί την άλλη.

Μίσησες: θάνατος. Αγάπησες: θάνατος. Αρνήθηκες: θάνα-

Τος. Υπάκουσες:  θάνατος.

Και περνούσαμ΄ ένας-ένας μπροστά απ΄ τους δικαστές

που ύστερ’ απ΄ την στερεότυπη, μικρή διαδικασία

βγάζανε την απόφαση. Δείλιασες: θάνατος. Τόλμησες: θάνα-

τος.

Αδίκησες: θάνατος. Συγχώρεσες: θάνατος.

Και γυρίζαμε στα σπίτια μας και το ζεστό μας δείπνο

ήσυχοι πως ξοφλήσαμε το χρέος μας

μ΄  αυτή την καταδίκη.

(ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: Ποιήματα 1958-1964, Κέδρος, 1984)

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Ο Edouard Manet γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1832 στο Παρίσι από μία εύπορη μεγαλοαστική οικογένεια. Οι μαθητικές του επιδόσεις υπήρξαν απογοητευτικές και, έτσι, οι γονείς του αποδέχτηκαν από νωρίς την επιθυμία του να δώσει εξετάσεις για να εισαχθεί στη Ναυτική Ακαδημία, παρόλο που οι ίδιοι ήθελαν να ακολουθήσει καριέρα νομικού. Έπειτα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες να γίνει δεκτός στην Ακαδημία, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Ο θείος του Charles Fournier ήταν ένας από τους ανθρώπους που τον εισήγαγε από μικρή ηλικία στο χώρο της τέχνης και τον ενθάρρυνε να γίνει ζωγράφος. Μετά, λοιπόν, και από την έγκριση των δικών του, αναλαμβάνει να τον διδάξει ο ακαδημαϊκός ζωγράφος Thomas Couture. Οι σπουδές του ξεκινούν το 1850. Παράλληλα, ταξιδεύει σε όλη την Ευρώπη, επισκέπτεται μουσεία, έρχεται σε επαφή με νέες τεχνικές, ενώ συνηθίζει να αντιγράφει έργα κλασικών δημιουργών από το μουσείο του Λούβρου. Το 1856,  μετά από συνεχείς καβγάδες και συγκρούσεις, εγκαταλείπει το ατελιέ του δασκάλου του.

Έπειτα από τον θάνατο του πατέρα του, παντρεύεται-προς έκπληξη των φίλων του- την επί χρόνια αγαπημένη του Suzanne, η οποία απέκτησε ένα αγοράκι (1852), που ο ζωγράφος αναγνώρισε σαν δικό του, αλλά η πατρότητά του έχει αμφισβητηθεί.

Το Salon, η επίσημη έκθεση που οργανώνει το Ινστιτούτο Γαλλίας, τον απορρίπτει στην πρώτη του προσπάθεια να εκθέσει τον πίνακα «Πότης αψεντιού». Ένα χρόνο αργότερα, το 1861, του επιφυλάσσει διαφορετική υποδοχή, όμως οι καλλιτεχνικοί κύκλοι τον απορρίπτουν και η ζωγραφική του δέχεται αρνητικές κριτικές. Το έργο του «Ολυμπία», γυναικείο γυμνό, προκαλεί το 1865 ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία της τέχνης. Οι σκληρές κριτικές και τα σαρκαστικά σχόλια συνεχίζονται και, έτσι, το 1867 ο Manet αποφασίζει να διοργανώσει την πρώτη προσωπική του έκθεση. Κριτικοί και κοινό τον αγνοούν.

1870: ξεσπά ο πόλεμος Πρωσίας-Γαλλίας. Όταν το 1872 η ειρήνη επιστρέφει στο Παρίσι, η χρονιά ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς για το ζωγράφο. Μία έμπορος τέχνης αγοράζει πολυάριθμα έργα του.  Το 1873 το «Απολαυστικό κρασοπότηρό» του, πίνακας με εμφανείς ολλανδικές επιρροές, σημειώνει επιτυχία στο Salon.  Όμως την επόμενη χρονιά ο «Σιδηροδρομικός σταθμός» , αποτυχαίνει απογοητεύοντας τον και πάλι. Πιστεύει ότι το Salon είναι το μοναδικό «πεδίο μάχης», όπου πρέπει να πολεμήσει κανείς. Γι΄ αυτό άλλωστε και προτιμά να μην ενωθεί με τους φίλους του ζωγράφους, που -  κουρασμένοι από τη συνεχή απόρριψη του Salon και ωθούμενοι από την αναζήτηση ενός νέου ύφους για την απεικόνιση του πραγματικού- ιδρύουν το 1874 μια Ανώνυμη Εταιρεία και εγκαινιάζουν μια συλλογική έκθεση, που σήμερα  είναι γνωστή ως η πρώτη ιμπρεσσιονιστική έκθεση.

Το 1877 ο Manet αποφασίζει να εκθέσει τη «Νανά» στη βιτρίνα ενός καταστήματος μόδας. Το έργο αυτό θα εμπνεύσει στον Ζολά  το ομώνυμο μυθιστόρημα. Το 1878 παρουσιάζει τα πρώτα συμπτώματα σύφιλης και, μετά από μακρόχρονη ταλαιπωρία, το 1883 του ακρωτηριάζουν το πόδι. Πεθαίνει λίγες μέρες αργότερα.

Το όνομά του είναι στενά συνδεδεμένο με τον ιμπρεσιονισμό. Το έργο του «Μουσική στους κήπους του Κεραμεικού», που απεικονίζεται παραπάνω, είναι του 1862 και σήμερα βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Αυτό που κάνει περισσότερη εντύπωση είναι «η σχεδόν αφαιρετική  τεχνική, με τις μεγάλες κηλίδες χρώματος. Στον πίνακα αναγνωρίζει κανείς φίλους και συγγενείς του Manet, από τον Μπωντλέρ μέχρι τον αδερφό του Εζέν.  Τα πρόσωπα είναι ζωγραφισμένα με κηλίδες χρώματος, με ελεύθερη και γρήγορη πινελιά που, αν παρατηρηθεί από την σωστά απόσταση καταφέρνει να αποδώσει την ατμόσφαιρα του τόπου, τις φωνές του κόσμου, το θρόισμα των ρούχων. Ο πίνακας, ιδιαίτερα καινοτομικός, κάνει βαθιά εντύπωση στους νεαρούς ζωγράφους που πλησιάζουν δειλά τη ζωγραφική στο ύπαιθρο. Παρόλ΄ αυτά το έργο του δεν αρέσει στους κύκλους του Salon, καθώς είναι πολύ συνδεδεμένο με την καθημερινότητα και, επομένως, όχι αρκετά επίσημο ώστε να ληφθεί υπόψη».

(Πηγές: www.perigrafis.com, http://el.wikipedia.org/wiki, www.Adcgallery.com, www.artnewal.org, htpp://cgfa.sunsite.dk, ARTBOOK Manet από την Ημερησία)

(Εκδόσεις Αποσπερίτης, Αθηνά, 1983, Μετάφραση Δ. Παπαδημητρίου, πλήρης και θεωρημένη από το ίδρυμα Ράιχ)

Ο Β. Ράιχ γεννήθηκε το 1897. Σπούδασε ιατρική, αλλά ασχολήθηκε κυρίως με την ψυχική υγεία και υπήρξε μέλος της Ψυχαναλυτικής εταιρείας της Βιέννης, που διηύθυνε τότε ο Φρόιντ. Αφού περιπλανήθηκε σε αρκετές χώρες, πέθανε το Νοέμβριο του 1957 στις φυλακές του Λουισμπουργ, καταδικασμένος σε διετή φυλάκιση λόγω «εγκληματικής περιφρόνησης και απείθειας» σε δικαστική απόφαση που εκδόθηκε ερήμην του.

Ο ίδιος ο συγγραφέας γράφει στην εισαγωγή του για το βιβλίο: …Ήταν το αποτέλεσμα εσωτερικών καταιγίδων και συγκρούσεων ενός φυσικού επιστήμονα και γιατρού, που για δεκαετίες ολόκληρες παρατηρούσε, πρώτα απλοϊκά, μετά με έκπληξη, και τελικά με τρόμο, πώς ο Ανθρωπάκος μεταχειρίζεται τον εαυτό του΄ πώς υποφέρει και επαναστατεί, πώς δοξάζει τους εχθρούς του και δολοφονεί τους φίλους του΄ πώς, όποτε ανεβαίνει στην εξουσία σαν «αντιπρόσωπος του λαού», κάνει κατάχρηση της δύναμής του, βασανίζοντας πιο απάνθρωπα τους άλλους, απ΄ ό, τι ο ίδιος υπέφερε προηγούμενα στα χέρια των σαδιστών της ανώτερης τάξης….

Επιλέγω μερικά από τα πιο εύγλωττα  -κατά τη γνώμη μου- αποσπάσματα του βιβλίου:

-…Σε νιώθω. Γιατί πολλές χιλιάδες φορές σ΄ έχω δει γυμνό, σωματικά και ψυχικά, χωρίς τη μάσκα, χωρίς την ταυτότητα του κόμματος, χωρίς τον πατριωτισμό σου. γυμνό σαν νεογέννητο μωρό, γυμνό σαν ένα Στρατάρχη με εσώρουχα. Παραπονέθηκες κι έκλαψες μπροστά μου, μίλησες για τις επιθυμίες σου, μου αποκάλυψες την αγάπη σου και τον πόνο σου. Σε ξέρω και σε νιώθω. Θα σου πω ποιος πραγματικά είσαι Ανθρωπάκο, γιατί στ΄ αλήθεια πιστεύω σε σένα και στο υπέροχο μέλλον σου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανήκει σε σένα. Γι΄ αυτό, πρώτ΄ απ΄  όλα, κοίταξε τον εαυτό σου. Δες τον όπως είναι στην πραγματικότητα. Άκου αυτό που κανένας απ΄ τους Ηγέτες σου και τους εκπροσώπους σου δεν τολμά να σου πει: Είσαι ένας «κοινός Ανθρωπάκος». Κατάλαβε το διπλό νόημα αυτών των λέξεων: «κοινός» και «Ανθρωπάκος». Μη φεύγεις. Βρες το θάρρος να κοιτάξεις τον εαυτό σου.

-…Θέλεις να μάθεις τι είσαι, Ανθρωπάκο; Άκου στο ραδιόφωνο τις διαφημίσεις των καθαρτικών, της οδοντόκρεμας, των αποσμητικών κλπ.  Μα δεν καταφέρνεις ν΄ ακούσεις τη μουσική της προπαγάνδας. Δεν καταφέρνεις να συλλάβεις την απύθμενη ηλιθιότητα και το αηδιαστικό κακό γούστο αυτών των σειρήνων, που έχουν σχεδιαστεί για να τραβήξουν την προσοχή σου. πρόσεξες ποτέ σοβαρά τα αστεία που λέει ο «κονφερασιέ»  σ΄ ένα νυχτερινό κέντρο; Αστεία για σένα, για τον εαυτό του και για όλο το μικρό κι άθλιο κόσμο.

[…] Ακούς το ανέκδοτο για τον εαυτό σου και ξεκαρδίζεσαι στα γέλια μαζί με τους άλλους. Δε γελάς επειδή βρίσκεις τον εαυτό σου αστείο. Γελάς σε βάρος του Ανθρωπάκου, μα δεν ξέρεις ότι γελάς σε βάρος του εαυτού σου, ότι όλοι γελάνε σε βάρος σου. Εκατομμύρια ανθρωπάκια δεν ξέρουν ότι όλοι γελάνε σε βάρος τους.

-…«Κλέφτης, σταματήστε τον! Είναι αλλοδαπός, μετανάστης. Ενώ εγώ είμαι Γερμανός, Αμερικανός, Δανός, Νορβηγός!».

Κόφτο, Ανθρωπάκο. Είσαι και θα είσαι ο αιώνια μετανάστης. Τυχαία βρέθηκες σ΄ αυτό τον κόσμο και σιωπηλά θα τον αφήσεις. Κραυγάζεις επειδή φοβάσαι θανάσιμα. Αισθάνεσαι το σώμα σου να παγώνει και φωνάζεις την αστυνομία σου. Αλλά ούτε και η αστυνομία έχει την εξουσία πάνω στην αλήθεια. Κι ο αστυνομικός σου έρχεται σε μένα γεμάτος ανησυχία για τη γυναίκα του ή για το άρρωστο παιδί του. Όταν φορά τη στολή του κρύβει τον άνθρωπο. Μα δεν μπορεί να κρυφτεί από μένα. Τον έχω δει γυμνό κι αυτόν.

Διαβάστε το και μετά κοιτάξτε μέσα σας βαθιά. Αξίζει τον κόπο….

Κι ίσως ο Ανθρωπάκος που κρύβουμε όλοι λίγο πολύ μέσα μας, δώσει σιγά σιγά την θέση του στον Ά ν θ ρ ω π ο….

Χάθηκες

που στριφογυρνάς.

Πέρνα καμιά φορά από τον ύπνο μου

συνήθως είμαι εκεί

εκτός αν κλαίει το φεγγάρι

οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι

το διότι να ρωτήσω τι συμβαίνει.

Πέρνα καμιά φορά.

Μπες απ΄ το πλάι στάσου

κάτω από το γεφυράκι της παλάμης μου

απ΄ όπου ήσυχα κλαίω.

Εκτός αν έχει ολότελα μαυρίσει το νερό

αν ψόφησαν κι οι πέτρες

αν έχει μολυνθεί και ο βυθός

οπότε θα με βρεις

στου σεντονιού τις όχθες.

Μη φοβάσαι.

Πάρε μαζί σου αν θες για σιγουριά

και την απαίτηση να μη σ΄ αγγίξω διόλου

ανανέωσε και τη ληγμένη άδεια

να σε κοιτώ.

και σου υπόσχομαι

εγκαίρως να ξυπνήσω

ώστε να μη σε πάρει είδηση

ο ύπνος σου ότι λείπεις.

(ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, Χλόη Θερμοκηπίου)

Καλήμερα και καλή εβδομάδα!

Ένας βασιλιάς είχε ένα γιο, που ήταν όλη του η ζωή. Δυστυχώς όμως, ο γιος αρρώστησε από μια περίεργη αρρώστια. Ήταν πάντα στεναχωρημένος. Η κατάστασή του ήταν τόσο σοβαρή, που οι γιατροί αναγκάστηκαν να προετοιμάσουν το βασιλιά για το χειρότερο. «Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να τον σώσει είναι το πουκάμισο ενός πραγματικά ευτυχισμένου ανθρώπου». , αποφάσισαν οι περίφημοι επιστήμονες. Όμως σε όλο το βασίλειο κανένας δεν ήταν στ΄ αλήθεια ευτυχισμένος.

Μια μέρα, ενώ είχαν βγει για κυνήγι, ο βασιλιάς άκουσε ένα αγόρι να τραγουδάει κλαδεύοντας τα αμπέλια. Το πλησίασε και του είπε: «Έχεις πολύ ωραία φωνή. Αν με ακολουθήσεις στην αυλή μου, θα σε κάνω πλούσιο!». «Ευχαριστώ, μεγαλειότατε», απάντησε ο νέος, «αλλά εγώ είμαι ευτυχισμένος εδώ. Δε θα άλλαζα με τίποτα τη ζωή μου!». «Επιτέλους…, επιτέλους σε βρήκα! Μόνο εσύ μπορείς να σώσεις το γιο μου!», φώναξε ο βασιλιάς. Κι αμέσως ξεκούμπωσε το σακάκι του ευτυχισμένου ανθρώπου για να του πάρει το πουκάμισο, αλλά εκείνος δε φορούσε!

(Παραμύθι από την Ιταλία, Ένα παραμύθι για κάθε μέρα, Εκδ. οίκος Π. ΤΡΑΥΛΟΣ)

Γεννήθηκε το 1933. Η μητέρα του ήταν βιολονίστρια από την Αθήνα και ο πατέρας του ράφτης από το Νυμφαίο Φλώρινας. Ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσε στη Φλώρινα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, παρά τις αντιρρήσεις του αυταρχικού πατέρα του, με δάσκαλό τον Γιάννη Μόραλη. Σπούδασε επίσης μουσική. Ασχολείται με την ποίηση και την λογοτεχνία. Η πρώτη του έκθεση έγινε το 1957 στη Φλώρινα, ενώ το 1961, με τη φροντίδα του ποιητή Γ. Βαφόπουλου, πραγματοποίησε την πρώτη του έκθεση στη Θεσσαλονίκη. Σιγά σιγά άρχισε να καταξιώνεται. Η διεθνής αναγνώριση ήρθε μέσα στη δεκαετία του ’60, με μια σειρά ατομικών εκθέσεων στη Νέα Υόρκη, που του έδωσαν πολύ επαινετικές κριτικές. Από τότε, συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον να ζωγραφίζει και να εκθέτει έργα του στην Ελλάδα και το εξωτερικό και θεωρείται ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες ζωγράφους.

Όμως ο Κωστάκης Λούστας δεν «χωράει», είναι αδύνατον να «χωρέσει» σε ένα βιογραφικό. Καιρό τώρα θέλω να γράψω στο μπλογκ μου γι΄ αυτόν και συνεχώς το αφήνω, το αφήνω, από άγχος ότι δεν θα μπορέσω να αποδώσω ούτε κατ΄ ελάχιστο το μέγεθος της προσωπικότητας και της τέχνης του.  Είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές παρουσίες της Φλώρινας, γνωστός για τον πολύμορφο λυρισμό της ζωγραφικής του, αλλά και για τις καυστικές του κριτικές σε πρόσωπα και πράγματα. Με μια ιδιοσυγκρασία εκρηκτική, υπήρξε γνήσιος επαναστάτης σε εποχές όπου η ανυπακοή και η ιδιαιτερότητα αποτελούσαν έγκλημα.

«Ζωγράφο με κορυφαία ταλέντα», τον χαρακτηρίζει ο Χάρης Καμπουρίδης στα «Νέα». «Ζωγραφική καθαυτή», λέει, είναι η ζωγραφική του, «δηλαδή αστραπιαία οπτική σύλληψη του θέματος και γρήγορη μεταγραφή του στο τελάρο, με κινήσεις και χρώματα εξπρεσιονιστικά , σχεδόν βίαια, αλλά και αθώα, παιδικά πολλές φορές. Ο Λούστας ζει το τοπίο, γίνεται ένα με τη Βορειοελλαδίτικη υγρασία που βαραίνει τα χρώματα και θυμίζει τις τονικότητες των Ολλανδών τοπιογράφων».

Ο Μιλτιάδης Παπανικολάου, στο «Μπλε άλογο», αναφέρει:«Ο Λούστας αποφεύγει τα ρητορικά και ανεκδοτολογικά σχήματα προκειμένου να μείνει στο ουσιαστικό και το κύριο. Αν και βαθύτατα συναισθηματικός, δεν παρασύρεται σε εύκολες και εξεζητημένες διατυπώσεις, σε συνήθεις συνθετικές λύσεις και σε διάφορα οπτικά επινοήματα. Αντίθετα, η γλώσσα του είναι έντονα ποιητική και λυρική, εξαιτίας της ιδιαίτερης τονικότητας του χρώματος’ η γραφή του είναι εξαιρετικά ασφαλής και σίγουρη, όπου χρώμα και φως συνθέτουν ένα σύνολο αυστηρά δομημένο και με ακρίβεια οργανωμένο.

Ο Λούστας, περνώντας από τα πιο δημοφιλή στάδια της παραστατικής ζωγραφικής, κατέληξε, κυρίως ύστερα από το ’80, σε μια ιδιότυπη προσωπική γραφή. Το θεματολόγιο του είναι περίπου το εξής: πορτρέτα, νεκρές φύσεις, καθημερινά αντικείμενα, μουσικά όργανα και θαλασσινά τοπία. Τα χρώματά του είναι διαφανή, μελωδικά και πλούσια, συγχρονισμένα με μια μουσική αντίληψη. Έχει κανείς την εντύπωση πως βλέπει τα θέματα μέσα από μια διάφανη σφαίρα, όπου τα επίπεδα αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο, τα αντικείμενα αλλάζουν κλίμακες και ρόλους, ενώ οι μορφές και τα διάφορα μοτίβα αναλύονται σε χρωματικά μορφώματα και μοιάζουν να αιωρούνται σ΄ έναν δυναμικό –μη προοπτικό, κατά κανόνα χώρο».

Πριν από ένα περίπου χρόνο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιανός το βιβλίο του Κωστάκη Λούστα, με τίτλο «Εκατό και πλέον δαχτυλίδια για πρίγκιπες», όπου περιγράφει τις αναμνήσεις, τα βιώματα και τις περιπέτειές του, αλλά και τις οξυδερκείς επισημάνσεις του για τη σημερινή κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική πραγματικότητα. Οι ιστορίες του αυτές χαρακτηρίστηκαν ως «λογοτεχνικοί πίνακες».

(Πηγές: 1.Εφημερίδα «Τα Νέα», Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2006, Ορίζοντες, Κριτική Εικαστικών, Χάρης Καμπουρίδης, 2. Μιλτιάδης Παπανικολάου, Το Μπλε άλογο (θέματα ιστορίας και κριτικής τέχνης), Βάνιας, 1994, 3. Κώστας Λούστας, Εκατό και πλέον δαχτυλίδια για πρίγκιπες, Ιανός).

Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες «βίρα-μάινα»

Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ’ τις δυο μεριές

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό

Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς

Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τούς αλλάξαμε

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μέσ’ στα όλα και περάσαμε

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό  τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Καλή εβδομάδα!!!

Μια πεταλούδα της νύχτας κι ένα κουνούπι βρέθηκαν μαζί στο ίδιο δωμάτιο. Έγιναν αμέσως φίλοι και άρχισαν να κουβεντιάζουν ήρεμα, όταν ξαφνικά μια γυναίκα μπήκε στο δωμάτιο φέρνοντας ένα κερί. Η πεταλούδα έτρεξε αμέσως στο φως και πριν το κουνούπι προλάβει να την προειδοποιήσει κάηκε και πέθανε. «Φτωχή μου φίλη!», είπε το κουνούπι. «Τι κρίμα να μην προλάβω να σε προειδοποιήσω!». Και ακούμπησε στον τοίχο. Η γυναίκα όμως το είδε και το έλιωσε. Έτσι η πεταλούδα πέθανε γιατί αναζητούσε τον κίνδυνο, ενώ το κουνούπι γιατί δεν ήξερε πώς να τον αποφύγει.

(Κάθε μέρα κι ένα παραμύθι, Εκδόσεις Π. Τραυλος)

Ο Γιοχάνες Βερμέερ θεωρείται ίσως ο σπουδαιότερος Ολλανδός ζωγράφος μετά τον Ρεμπράντ. Οι πληροφορίες που έχουμε για τη ζωή του είναι ελάχιστες, ενώ δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για την εκπαίδευσή του.

Μερικά στοιχεία του βιογραφικού του που είναι γνωστά είναι τα εξής: Γεννήθηκε το 1632. Έζησε και έδρασε στο Ντελφτ της Δυτικής Ολλανδίας. Το 1653, σε ηλικία 21 ετών, πήρε δύο σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή του. 1ο:Να παντρευτεί την Καταρίνα Μπόλνες (παρά τις αντιθέσεις της οικογένειάς της), με την οποία απέκτησε 11 παιδιά. Και 2ο: να γίνει ζωγράφος. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης πανδοχείου, αλλά και έμπορος τέχνης, γεγονός που απ΄ ό, τι φαίνεται επηρέασε τον Γιοχάνες από μικρή ηλικία.

Ζωγράφιζε με αργούς ρυθμούς, κυρίως ρεαλιστικές σκηνές και ηθογραφίες, με χαρακτηριστικά στοιχεία την αυστηρή σύνθεση, τις έντονες χρωματικές αντιθέσεις και τη χρήση φωτός. Θεωρείται ζωγράφος του γυναικείου κόσμου, αφού έδειχνε μια εξαιρετική ικανότητα να εισχωρεί στη γυναικεία διάνοια, στα αισθήματα και τα μυστικά τους. Με μεγάλη λεπτότητα και ευαισθησία, στις μύτες των ποδιών σχεδόν, ο Βερμέερ μας εισάγει στις μυριάδες λεπτομέρειες του γυναικείου κόσμου, με μια τρυφερότητα που συχνά αγγίζει την αγάπη.

Συνολικά ζωγράφισε 50 περίπου έργα, από τα οποία έχουν διασωθεί τα 35. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του περιήλθε σε δεινή οικονομική κατάσταση και, μετά τον αιφνίδιο θάνατό του το 1675(43 ετών), η σύζυγος του αναγκάστηκε να πουλήσει και τον τελευταίο του πίνακα για να ξεπληρώσει το χρέος της στον φούρναρη. Κατά τη διάρκεια της ζωής του το έργο του επαινέθηκε πολύ, για να περιπέσει αργότερα σε λήθη και να επανεκτιμηθεί και πάλι τον 19ο αιώνα.

«Η υπηρέτρια που χύνει το γάλα» είναι ένας από τους πιο διάσημους πίνακες του Βερμέερ και βρίσκεται στο Άμστερνταμ. Πρόκειται για μια συμβολική αναπαράσταση της χαρακτηριστικής ολλανδικής συνήθειας της οικονομίας. Η «Γαλατού» φαίνεται αποφασισμένη να μην της χυθεί ούτε σταγόνα γάλα. Τίποτα δεν είναι περιττό στον πίνακα. Ακόμη και τα αντικείμενα που κρέμονται στο μισοσκόταδο είναι απαραίτητα, ενώ εντυπωσιακή είναι η νεκρή φύση στο τραπέζι, που αποδίδεται με έναν μοναδικό επιδέξιο ρεαλισμό.

(Αναρωτιέμαι, ποια να είναι η γυναίκα στον πίνακα; Πολύ θα θελα να είχα μπροστά μου την Τρέισυ Σεβαλιέ και να μου διηγούνταν μία ολόκληρη ιστορία με βάση τον πίνακα…)

(Πηγές:Βικιπαίδεια, Περι-γραφής, Artbook VERMEER από την Ημερησία)