Περπάτησα στο δάσος την αυγή

μάζεψα ένα ξερό κλαδί με φύλλα κόκκινα

λύγιζε κάτω από του θάμνου τη σιωπή

κι ετοιμαζόταν να επιστρέψει μεσ'τη Γη.

Λάθος αν ήτανε δεν ξέρω ή σωστό

της λησμονιάς μου δέντρο μόνο το 'κανα

μέσα σε βάζο από γυαλί χωρίς νερό

κι έμοιαζε άνθρωπος που ζει χωρίς Θεό.

Έφτασα ως της λίμνης τα νερά

που αργοσάλευαν στο φως κάτω απ'τα νούφαρα

βρήκα ένα όστρακο σαν ερημιά

σπίτι αδειανό που κάποτε ήταν αγκαλιά.

Λάθος αν ήτανε δεν ξέρω ή σωστό

μια συντροφιά του δέντρου τώρα του 'φερα

να στέκει πλάι του ολότελα κλειστό

απομεινάρι μιας ζωής, θείο γλυπτό.

Στου γυρισμού το δρόμο το πρωί

πεύκα και έλατα ψηλά, σκιές ζωγράφιζαν

σε μονοπάτι πέτρινο πλατύ

φύλλα και κουκουνάρια ένα χαλί.

Λάθος κι αν ήτανε, ήτανε και σωστό

τώρα μια όμορφη εικόνα θα σχημάτιζαν

δέντρο,καρπός και το κοχύλι σφαλιστό

κι η ζωγραφιά μου ένα μικρό"ευχαριστώ"..