Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για την «φυλή»των μουσικών. Δεν ανήκουν όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την μουσική σ’ αυτήν την φυλή.  Ανήκουν οι επαγγελματίες, ή «σεσιονάδες», που η δουλειά τους είναι η μουσική. Αυτή η μυστηριώδης, γοητευτική φυλή ανθρώπων, που κοιμούνται τα πρωινά (εκτός από τους καθηγητές μουσικής, ίσως, αν και υπάρχουν και κάποιοι που τα καταφέρνουν συγχρόνως και στην μέρα και στην νύχτα, οπότε ανήκουν σίγουρα) και ξυπνούν το μεσημέρι, αράζουν και το βράδυ βγαίνουν, σαν να ήταν πρωί, και πηγαίνουν είτε σε πρόβα, είτε σε sound-check, είτε σε συναυλία, είτε σε κανένα μαγαζί για «σκάψιμο».

Θα μιλήσω γι’ αυτούς, που αντέχουν επί 5-6 ώρες, και μάλιστα νυχτερινές, να παίζουν συνεχώς τις ίδιες συγχορδίες, τους ίδιους ρυθμούς ή τις ίδιες εισαγωγές (στην καλύτερη των περιπτώσεων).

Αυτούς, που χρησιμοποιούν περίεργες εκφράσεις, όπως η λέξη «γαλλία» για το πρόχειρο παίξιμο, στο περίπου, στην τύχη ή απ’το μυαλό τους, ή τις λέξεις «μπροστά» ή «πίσω» για πιο γρήγορο ή πιο αργό παίξιμο αντίστοιχα, ή τη λέξη «τζαλκάντζα» για τα γυρίσματα της φωνής ή «αρπαχτή» (εκδήλωση, συναυλία που δεν είναι στο πρόγραμμα, είναι extra, πληρώνει συνήθως καλά και γίνεται πάντα χωρίς καμία πρόβα -παρακαλώ αν κάνω λάθος διορθώστε με-) και άλλα παρόμοια.

Αυτούς τους αγαπημένους χαρακτήρες που κάνουν αέναη πλάκα, στο πατάρι (ε... στο πάλκο, ήθελα να πω) και κοροϊδεύουν τους πάντες και τα πάντα, από τους πελάτες, τον μαγαζάτορα μέχρι τους τραγουδιστές ή ο ένας τον άλλον.

Αυτούς που κάποιες φορές (ειδικά όταν δεν βαριούνται) το παίξιμό τους είναι τόσο συγκινητικό, που φεύγεις λέγοντας: «καταπληκτικός αυτός ο πληκτράς» ή «αυτός ο κρουστός», χωρίς να έχεις καταφέρει να συγκρατήσεις το όνομά του.

Αυτούς που, αδικημένοι σχεδόν πάντα, στηρίζουν, τον εκάστοτε μεγάλο ερμηνευτή, που, χωρίς αυτούς, ίσως και να μην φάνταζε και τόσο μεγάλος. Αυτούς που παίζουν όταν τραγουδάς και σε βοηθούν να βγάλεις την ψυχή σου με τα «φευγάτα» σόλα ή το καταπληκτικό παίξιμο. Που μαζί τους νοιώθεις την ασφάλεια, ότι ό,τι και να γίνει θα σε «βρούν» αυτοί...

Αυτούς που γράφουν δικά τους τραγούδια (σχεδόν όλοι), και δουλεύουν σε σκυλάδικα ή άλλου τύπου μαγαζιά, παίζοντας συνεχώς τραγούδια άλλων, συχνά πεθαμένων (με κάθε σεβασμό στους μεγάλους συνθέτες μας), ενώ οι ίδιοι είναι τόσο ζωντανοί...

Βέβαια, κάποιοι είναι άνθρωποι  με πολύ ασθενή μνήμη όσον αφορά τα πρόσωπα, τουλάχιστον. Ίσως αυτό είναι ένα ελάττωμα. Μπορεί να δούλεψες μαζί τους πριν δυο τρεις μήνες και να μην σε θυμούνται.... Ε, ξενύχτι, κούραση, πληθώρα προσώπων κλπ, καταλαβαίνετε... Απλά το βλέπω λίγο συναισθηματικά το θέμα και με πληγώνει όταν συμβαίνει. Κάθε τι που έχει να κάνει με την μουσική, το βλέπω συναισθηματικά. Γι’ αυτούς είναι μια δουλειά σαν όλες τις άλλες, σκληραγωγούνται και έτσι προστατεύονται κι από τις κακοτοπιές...

Έχω πάρα πολλά ακόμα να πω γι’ αυτούς τους μυστηριώδεις ανθρώπους (γιατί δεν είναι απλοί άνθρωποι συνήθως), αλλά σταματώ για να μην σας κουράσω... Θέλω να πω απλώς ότι από τότε που άρχισα να μπαίνω στον κόσμο τους, έστω και ως κομήτης, έχω αρχίσει να κοιτάζω τα ονόματα των μουσικών που έχουν παίξει στα αγαπημένα μου cd, προσέχω σε κάθε συναυλία εκείνη την στιγμή που το πρώτο όνομα ανακοινώνει όλους τους συντελεστές (ακόμα και τους ηχολήπτες και τους φωτιστές, επίσης ανήκουν στην φυλή αυτή, κατά τη γνώμη μου, αλλά από μια άλλη θέση), όχι μόνο για να δω αν γνωρίζω κανέναν, αλλά για να τους ξέρω, να ξέρω ποιος συνετέλεσε στην συγκίνηση, ακόμα κι αν είναι ένας «απλός» σεσιονάς.

Έχω κάποιους φίλους, της φυλής των μουσικών και χαίρομαι πολύ γι’αυτό, γιατί με την μικρή σχετικά εμπειρία μου στον χώρο, νοιώθω ότι έχω γνωρίσει μερικούς πολύ σημαντικούς μουσικούς και ανθρώπους, που ίσως είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό.

Και τους ευχαριστώ, που με βοηθούν πάντα να μαθαίνω κάτι παραπάνω γι'αυτόν τον χώρο ή για τη μουσική...