Χθες το βράδυ μου αφήσανε ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή που έλεγε:

"Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς

κάμε φυλαχτό για να το φορείς,

ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή

το 'να να 'μαι 'γω τ' άλλο να 'σαι 'συ..."

Το κρατώ Παναγιά μου το φυλαχτό σου,σφιχτά, στη χούφτα μου και σου στέλνω ένα γέλιο μου και μιαν αγκαλιά έτσι που να μη συνηθήσεις το απρόσωπο της Αθήνας, όπως μου είπες με παράπονο... Θα 'ρθει πάλι καιρός για τα λόγια τα πιο αληθινά...και για την κούκλα απο χαρτί που δε σου 'χουν χαρίσει ακόμη!!

Μη φοβάσαι, σμίγουμε πάντοτε εμείς και κάνουμε εις υγεία στους παρόντες της καρδιάς..!

Και ξέρεις γιατί το 'γραψα όλο αυτό; Να μωρε, γιατί είναι μεγάλη αγαλίαση να υπάρχει καποιος της εμπιστοσύνης σου. Δεν είναι;

ΥΓ: η σελήνη για σένα-ξέρεις εσύ!!!