Σχεδόν όλοι μας, οφείλουμε ένα ευχαριστώ σε κάποιους που κατάφεραν να μας πάνε κάπου πιο πέρα από δω, κάπου πιο ψηλά, πιο αληθινά. Έτσι κι εγώ, φυλώ ευγνωμοσύνη σε μια δασκάλα που η μορφή της δεν ξεθώριασε μέσα μου, όσα χρόνια κι αν πέρασαν. Τη θυμάμαι σα χθες. Σα χθες τη θυμάμαι.  

Πήγαινα λοιπόν, στην Τρίτη τάξη του δημοτικού κι αυτή ήταν στα 30 τόσο… Το όνομα αυτής: Αμαλία!! Ακόμα κρατώ τα χέρια της, δέκα δάχτυλα που έφταναν και περίσσευαν  ν’ αγκαλιάσουν μιαν ολόκληρη τάξη. Την πρώτη μέρα που τη γνωρίσαμε, γράφει με την κιμωλία στο μαυροπίνακα τα εξής λόγια του Μακρυγιάννη : «Είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ»…. Έτσι μας λέει, έτσι πρέπει να σεργιανίζετε στη ζωή σας. Από τότε, αυτή η φράση μπλέχτηκε στα φύλλα της καρδιάς μου και είναι σα μια μεγάλη υπόσχεση για Εκείνη και για Μένα…

Ύστερα μας έμαθε να διαβάζουμε Οδ. Ελύτη και άλλα τέτοια όμορφα και αινιγματικά πράγματα. Αχ, μελένια μου κυρία, πώς να μην τρέμω από ευγνωμοσύνη κάθε που σας φέρνω στο νου μου και κάθε που δεν σας φέρνω!!!

Χαζεύω την αναμνηστική φωτογραφία και το γέλιο Της αντηχεί στ’ αφτιά μου ξεχειλίζοντάς με αισιοδοξία και δάκρυα χαράς που Τη γνώρισα στην πιο τρυφερή μου ηλικία…

Σήμερα, αντάμωσα  τον αδερφό της τυχαία, κι έμαθα πως ζει στον ’γιο Νικόλαο μαζί με την οικογένειά της και είμαι βέβαιη πως έχει στολίσει  ένα Κρητικό υφαντό που της είχα χαρίσει και περιμένει… και συνεχίζει να μαθαίνει σε νεότερες γενεές, το δρόμο για το «εμείς»…