Μερικές φορές αισθάνομαι ότι οι ώρες μου κυλούν όπως η άμμος από τα δάχτυλα μου...

Στιγμές, η μια μετά την άλλη που γλυστράνε πάνω μου και χάνονται.

Πασχίζω να τους δώσω ένα νόημα.

Προσπαθώ να τις κρατήσω και να κρατηθώ από αυτές.

αλλά...

Μοιάζουν να έχουν τη δική τους ανεξάρητη πορεία.

Ακόμα κι όταν έχουν κάτι να μου πουν, κρύβονται παιχνιδιάρικα στα βάθη του μυαλού μου και γρήγορα καλύπτονται από την άμμο της λήθης.

Κι εγώ αισθάνομαι σαν καταραμένος πειρατής.

Με ένα κάλπικο παρελθόν, γεμάτο δανεισμένα συναισθήματα και πλαστές αναμνήσεις.

Μάταια να ψάχνω το χαμένο θησαυρό στην παραλία της ζωής μου.

Αυτόν που κάποτε εγώ έθαψα μέσα μου για να τον προστατέψω αλλά πλέον ξέχασα τα σημάδια.

Γιατί δε μπορεί.... σαν πειρατής είχα κι εγώ σ' αυτή τη ζωή το δικό μου θησαυρό.. κλεμμένος αλλά θησαυρός...

Ή μήπως όχι;