Τα τραγούδια σου δεν μου λένε τίποτα. Τα ακούω έτσι απλά μια ώρα τώρα. Έτσι όπως όλοι οι άνθρωποι. Μιλούν τυχαία, όπως πρέπει. Όλα τυχαία είναι γιατί να διαλέγω εγώ τισκατά τραγούδια θα ακούσω. Ας τους να μιλούν τυχαία. Τυχαιοί που δε ξέρουν τι λένε. Που δεν ξέρω κι εγώ τι λένε… τι λέω..

Θα γράψω μόνο για σένα. Ή Μόνο για σένα. Μα για ποια? Ποια? Δεν μπορώ να γράφω όλο για άλλους. Για άλλες να γράφω, να ζω. «Δεν γίνεται αλλιώς» τυχαία ακούστηκε αυτός ο στίχος… χμ.. τυχαία? Δεν μπορώ άλλο να ζω.. Έτσι δε ζεις. Μα δεν ξέρω και πως.. Μόνο φαντάζομαι. Και κοιμάμαι και ξυπνώ και συνεχίζω να φαντάζομαι. Τον παράδεισό μου. Κι όλο τον βαριέμαι. Αυτή είναι η διαφορά του σήμερα από το χτες. Του σήμερα μου από το χτες μου.. Είναι η πρώτη φορά που βαριέμαι το όνειρο. Με όνειρο ζω.. με σένα. Με όνειρα υπάρχω κι αισθάνομαι.. Με εσάς. Και τώρα βαριέμαι. Σας βαριέμαι.. είναι , θαρρώ, η πρώτη φορά..

Ηλίθια τραγούδια μπαίνουν στη σειρά και κάθομαι και τα ακούω. Και είναι εντελώς μαλακισμένα. Ακούω το καθένα όσο μπορώ. Μέχρι να θέλω να ουρλιάξω από τον πόνο που προκαλείται στα αυτιά μου από αυτές τις μαλακίες. Που θεωρεί κάποιος μουσική. Και δε θα πω εγώ τι είναι μουσική. Εγώ ξέρω μόνο.. μπα τίποτα δεν μπορώ να πω πια ότι ξέρω. Αλλάζω τραγούδι, μου έρχεται να ανοίξω το παράθυρο να ουρλιάξω από αηδία. Εμετό νοιώθω να μου πιέζει το λαιμό, να ίσως το ποτό..?? αλλάζω αμέσως τη μαλακία..

Αλέξης Π.