"Μια πεταλούδα που φτερουγίζει πάνω απ' τον Ειρηνικό Ωκεανό, δημιουργεί ένα καταστροφικό τυφώνα στον Κόλπο του Μεξικού..."

Έτσι λοιπόν, και στη ζωή μας πάντοτε κάνουμε τις πιο βαθιές κουβέντες με ανθρώπους που καθίσαν δίπλα μας για λίγο κι ύστερα έφυγαν πάλι σαν αερικά...

Μας άλλαξαν τη ρώτα της καρδιάς ερήμην τους, μας άφησαν απέξω απ' το πλατύσκαλο της ζωής τους κι αυτοί συνέχισαν... Κι εμείς συνεχίσαμε, δε γινόταν κι αλλιώς!!

Κάθε φορά το ίδιο σκληρό σενάριο. Συναντάς κάποιον, είσαι έτοιμος να τον αγκαλιάσεις με ζέστα, μα αυτός κλείνει την πόρτα σα να σου λέει πως η ζωή του συνεχίζεται και χωρίς εσένα...

Ύστερα, χαμηλώνεις το βλέμμα και περιμένεις ένα σήμα έννοιας, που ίσως δε θα 'ρθει ποτέ... Κρυφά ρίχνεις σαπούνι να γλιστρήσουν να 'ρθουν πιο γρήγορα κοντά σου. Γιατί ξέρεις, πως αυτοί σου διέρρηξαν τη νύχτα. Παρότι ήταν ξένοι και περαστικοί...

Πόσους ακόμη περαστικούς θ' αφήσεις χωρίς να τους δώσεις το μίτο των ενδόμυχων σου εαυτών;