Σηκώνομαι, όπως πάντα, με τις αισθήσεις να υπολειτουργούν. Δεν κατάλαβα πως έφτασα από το υπνοδωμάτιο στην κουζίνα. Η διαδρομή, με κλειστά τα μάτια μου έμοιαζε ένα ατέλειωτο ονειροδρόμιο. Οι δερμάτινοι καναπέδες που ξεπρόβαλαν στο διάβα μου μοιάζαν σα στρατιωτικά λεωφορεία, ενώ τα επιμέρους χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια θύμιζαν ναρκοπέδια.

Κατάφερα να ξεφύγω ενεργοποιώντας άλλη μια αίσθηση γιατί δε θα την έβγαζα καθαρή, κι εκτός των άλλων πρέπει να φτιάξω και τον καφέ, ο οποίος για άλλη μια μέρα θα με σώσει από τα μυστήρια οράματα.

Πριν προλάβω να βάλω το μπρύκι, χτυπάει το τηλέφωνο…

-         Μμμμ…

-         Καλημέρα σας! Θέλουμε να σας ειδοποιήσουμε ότι το τηλέφωνό σας έχει κάποιο πρόβλημα…

-         Μαζί σας?

-         Όχι, απλά υπάρχει ένα πρόβλημα στις γραμμές. Εσείς μιλάτε καλά?

-         Κοίτα να σου πω, αν σκεφτείς ότι ακόμα είμαι με την τσίμπλα στο μάτι και δεν έχω πιει καφέ, καλά μιλάω. Εσύ τι λες?

-         Απ’ τον ΟΤΕ είμαστε κύριε! Έχουνε μπλεχτεί οι γραμμές του τηλεφώνου σας κύριε!

-         Ε και τι θέλετε να κάνω εγώ? Να τις χτενίσω?

-         Θα πρέπει να έρθουνε τεχνικοί να σας το φτιάξουνε και όλο το Γενάρη μάλλον δε θα έχετε καθόλου σταθερό τηλέφωνο, ούτε ίντερνετ.

Καλά, δε με πολυνοιάζει κιόλας, αλλά το θέμα για μένα είναι γενικότερο κι έχει συμβολική σημασία…

Γιατί υπάρχουν 5.000.000 σταθερά. Μέσα σ’ αυτά το τηλέφωνό μου έχει μία απ’ τις καλύτερες διαγωγές. Δε μπορεί κανείς απ’ τον ΟΤΕ να του προσάψει ούτε ροζ τηλέφωνα, ούτε κλήσεις σε κάρυες με κληρονομικό χάρισμα. Ούτε καν τηλέφωνα στο BIG BROTHER για το ποιος θα φύγει!

Κι αν κάποια στιγμή είχε ανοίξει νταραβέρια με  κυρίες αμφιλεγόμενης ηθικής, αυτό δεν αφορά τον ΟΤΕ, είναι ζήτημα δικό μου και του τηλεφώνου μου, και δεν επιτρέπω να επεμβαίνει κανένας!!!

Στις συνομιλίες, το τηλέφωνό μου, ήταν πάντοτε τυπικό και διακριτικό. Πάντα σεβότανε τον απέναντι και κυρίως εμένα, έχοντας το μεγάλο χάρισμα όταν μιλάω να ακούγομαι μόνο εγώ, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι κατά καιρούς αγριοφωνάρες των μέσα «ΡΕ ΜΑΝΑΑΑΑ…ΧΑΛΑΣΕ ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ!», ή «ΑΝΑΨΕ ΤΟ ΘΕΡΜΟΣΙΦΩΝΑ, ΣΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΕ ΠΑΩ ΓΙΑ ΑΛΛΑ ΚΟΛΠΑ, ΜΠΟΥΧΑΧΑ!» κτλ…

Ήταν τόσο διακριτικό το τηλέφωνό μου, που ακόμα και την τελευταία στιγμή έκρυβε την αρρώστια του και το ζόρι που τραβάει προκειμένου να μη με στενοχωρήσει…κι ας είχε μπλέξει τα μπούτια του με τις γραμμές, η ADSL ήταν πάντα κυρία!!! Κι ας ήξερε πως το τέλος έρχεται κοντά, αυτό επέμενε να ζει τη στιγμή, χωρίς να δίνει δικαιώματα στα  γειτονικά τηλέφωνα να το σχολιάζουνε, σαν τις κουτσομπόλες περιμένουν στο ακουστικό τους για το επόμενο θύμα…

Εγώ σαν καλό αφεντικό ποτέ δεν αναμείχθηκα στα προσωπικά του. Τηλέφωνο ήταν, μπορούσε να χει κι αυτό τις διασυνδέσεις του. Αν του το απαγόρευα, θα ήτανε σαν να απαγορεύεις από αστυνομικό εν ώρα υπηρεσίας να παίζει pro revolution! Δηλαδή αδύνατο!

Δεν περίμενα όμως να πέσει τόσο χαμηλά. Οι διασυνδέσεις του το έκαψαν…γνήσιο τέκνο του αφεντικού του…τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσει. Και δεν είναι αυτό το ζήτημα, μετά θα επανέλθει δριμύτερο και "καθαρό".  

Ο Μίδας, ο αρχαίος βασιλιάς, απ' την υπερβολική φιλαργυρία του, είχε κάνει την ευχή, ο,τι πιάνει να γίνεται χρυσός. Έτσι καταστράφηκε, πετρώνοντας οτιδήποτε έβρισκε μπροστά του ακόμα και την κόρη του...

Εγώ γιατί ο,τι αγγίζω, ο,τι συναναστρέφομαι μετά από λίγο να μπαίνει σε καραντίνα από την κοινωνία και να χρειάζεται αποτοξίνωση?

Και το ζήτημα για άλλη μια φορά είναι βαθιά ταξικό. Γιατί στο τέλος του Μίδα τουλάχιστον του μείνανε τα αγαλματάκια να παίζει, έχοντας φτιάξει χωρίς να το θέλει το πιο ακριβό playmobil του κόσμου (την κόρη του), ενώ εγώ έμεινα γι' άλλη μια φορά με στάχτη και μπούρμπερη! Τι να κάνεις μ' αυτά? Το πολύ-πολύ να ψήσεις κανένα καλαμπόκι...

Την κοινωνία μου...